แปลจาก “PAY BACK” ของ Horns


ผมเกลียดฝนตก

ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะ

ผมขับรถไปบ้านหล่อนแล้วก็มองดวงจันทร์ไปด้วย คืนพระจันทร์เต็มดวงทอแสงแดงโรจน์ดุจลูกเชอร์รี

ผมเริ่มหัวเราะ

นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่ได้กระทำมานานแสนนาน

ให้นรกกินสิ

ผมไม่ยักจำได้ว่าหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเลยในตอนเด็ก ๆ เด็ก ๆ น่าจะมีความสุขหรือเปล่านะ

พ่อผมเป็นเซลล์แมนขี้เมาที่มักไม่เคยกลับบ้านคืนวันศุกร์เลยจนกว่าจะไปได้มีอะไรกับe-ตัวผมแดงที่เดินเตร็ดเตร่บนถนนใกล้ตลาดนัดแถวบ้านเกิดผมแล้ว

ที่บ้าบอไปกว่านั้นก็คือเขาไปทำให้ชาวบ้านร้านตลาดเห็น

แล้วแม่ผมก็ไม่ปริปากต่อว่าเขาสักคำเพราะสุขภาพท่านอ่อนแอ แต่ผมได้ยินเสียงร่ำไห้จากห้องของท่านทุก ๆ ครั้ง ผมเคยเสียใจแทนท่านเสมอมาจนวันหนึ่งท่านพาผมไปหาหลวงพ่อ เบอร์คลิน หลังจากนั้นท่านก็ได้ยินเสียงผมร้องแต่ท่านกลับเบือนหน้าหนีไปจากเสียงนั้น

โชคดีที่คนที่ผมเรียกว่าพ่อฆ่าตัวตายด้วยปินลูกปรายลำกล้องแฝด จ่อที่ศีรษะก่อนหน้าวันครบรอบวันเกิดเก้าขวบของผม และก็ก่อนที่จะถูกผู้พิพากษาสั่งจำคุกสามสิบปีเพราะไปยุ่งกับเด็กหญิงอายุสิบสองขวบ

แม่ผมท่านยังมีลมหายใจอยู่ที่ไหนสักแห่งในโอไฮโอ แต่คงอีกไม่นานนับต่อแต่ นี้ ความคิดนั้นย้อนกลับมาสู่สมองผมอีกในปัจจุบัน

ผมหักรถหลบรถคันที่กำลังสวนมา

ช่างน่ายินดีที่รถประจำทาง(ขนบรรทุกก้อนเนื้อไร้ค่าที่เรียกว่าคน)ไม่ระเบิดเป็นจุลขืนหักมาทางด้านนี้ของถนนละก็

ผมมองไปยังช่องซีดี แล้วหูผมก็ปรับรับเสียงโหยหวนครวญครางของรอบ ซอมบี้่ได้ในที่สุด มือขวาผมตบกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตให้แน่ใจว่าวัตถุนั่นยังอยู่ดี

ผมล่องลอยไปกับอดีตอีกครั้ง

ผมเห็นหลวงพ่อเบอร์คลินใส่เสื้อคลุมศักดิ์สิทธฺ์กับรอยยิ้มเยึ่ยงงูร้ายของท่าน ขณะกระซิบกระซาบบอกแม่ผมว่าใครกำลังร้องไห้ แล้วแต่งตัวเพื่อออกจาริก ท่านจูบผมที่หน้าผาก แล้วก็จากไป

หลวงพ่อเบอร์คลิน กับกลิ่นเหงื่อเหม็นเปรี้ยวและดวงตาดำคู่นั้น ดวงตาดำคู่เดียวกันที่เฝ้ามองเด็กชายทั้งหลาย(ทีโชคร้ายไม่อาจหลบลี้ไปเสียจากความห่วงใยของพระผู้เป็นเจ้าได้) ขณะอาบน้ำแต่งตัว

ผมถูกสั่งสอนมาว่าชายห้อยไม้กางเขนรักและห่วงใยผม เช่นเดียวกับแม่ผมรักและห่วงใยผม แต่เมื่อหลวงพ่อเบอร์คลินมักจะถลกชุดชั้นในผม ฟาดผมด้วยฝ่ามือทุกคืนวันพุธ หลังเวลาเข้านอน หลังจากนั้ยเขาจะถอดเสื้อคลุมแล้ว ขืนใจผมและหลาย ๆ ครั้งมักจะกัดที่ท้ายทอยผมอีก

ไม่เคยเลบแม้แต่สักครั้งเดียวที่จะลืมกระซิบบอกข้างหูผมว่าพระผู้เป็นเจ้าจะยกโทษให้ผมที่ช่วยสงเคราะห์บาปของของหลวงพ่อ

ผมรู้ดีว่าคนอ่อนแอคล้ายไอ้งั่งแขวนไม้กางเขนคนนั้นเหมือนแม่ผมไม่ผิดเพี้ยน เขาเมินหน้่าไปจากเสียงร้องของผมเช่นเดียวกับแม่ผมได้กระทำมาแล้ว

หลวงพ่อเบอร์คลินบัดนี้ก็กลายเป็นไอ้แก่ง่อยเปลี้ยเสียขาให้นางพยาบาลเช็ดก้นอยู่ในสถานพยาบาล ไม่ห่างไกลจากที่นี่ไปสักเท่าไร แม้ว่าไม่มีศาลแห่งใดพิพากษาพิจารณาความลงโทษให้เขาชดใช้อาชญากรรมที่เขาได้กระทำไป แต่ในไม่ช้าเขาก็จักได้รับการพิพากษาและลงโทษประหารชีวิตไม่วันใดก็วันหนึ่งต่อจากนี้


ผมเลียริมฝีปากและรสชาติเหมือนโลหะที่อยู่ในปาก

จากนั้นสองสามนาที ผมก็รู้สึกเย็นยะเยือก ราวกับนักสเก็ตน้ำแข็งงี่เง่าที่ดันทะลึ่งตกลงไปในน้ำ ทั้ง ๆที่ไม่ควรจะไปอยู่บนน้ำแข็งนั้น

นรกกินสิพับผ่าเถอะ…coตรเจ็บปวดเลย

ถึงมันเจ็บไม่ค่อยจริง ผมก็แหกปากตะโกนแล้วเหยียดกายขึ้นจากท่าก้มตัว ผมล้มหงายกระทบพื้นอย่างแรง ความปวดมันทำหลังผมบิดไปมา ผมหงายหลังมองขึ้นฟ้า ผมเปล่งเสียง กู่ตะโกนโหยหวนทอดเสียงยาวจนมันก็กลายเป็นเสียงหอนไป เสียงนั้นเหมือนเสียงหมาจากนรกโลกันต์ของพญายมที่หลุดหนีมา

ความเจ็บปวดจบสิ้นแล้วและตาผมหลุบตาปิดอย่างไม่ตั้งใจ

ผมกำลังเปลี่ยน กำลังแปลงกาย

ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยตอนที่ผมแปลงร่าง

และแล้วเรี่ยวแรงผิดมนุษย์มนา ก็ถาโถมเข้าสู่เส้นเลือดทุก ๆ สาย กล้ามเนื้อทุกๆ
มัด และกระดูกทุก ๆ ท่อนในร่างผม

ผมแข็งแรงขึ้น และผมก็รู้จักมัน

ดวงตาผมเปิด แลเห็นโลกใบใหม่เบื้องหน้า โลกอันแท้จริงที่แฝงอยู่เบื้องหลังหน้ากากมนุษย์ ประสาทรับรู้ของผมราวกับของพระเจ้า


ผมสดับเสียงหล่อนกำลังวิ่งหนีอยู่ ได้ยินเสียงหายใจหนักและเสียงร้องคร่ำครวญ ได้ยินแม้เสียงเศษหินกลิ้งเกลื่อนกระจายใต้ฝ่าเท้าตามทางที่หล่อนฝ่าไปทาง แต่ที่สะใจคือกลิ่นไอความหวาดกลัวของหล่อนที่หอมเตะจมูกผมจนน้ำลายสอ

ผมยืนขึ้นสูงเจ็ดฟุตตัว หนักเป็นตัน ผมมีเกรงเล็บที่เจ้าเฟรดดีครูเกอร์เห็นแล้วต้อง
โกยแนบกลับบ้านไปหาแม่ มีเขี้ยวคมยาวราวมีดสั้น ผมมีขนหนาดกดำปกคลุมกายและมีหางด้วย

ผมคืิอสัตว์ประหลาดแอบแฝงกายใต้เตียงยามราตรี

ผมคือผีร้ายที่่บาทหลวงพูดถึง ยามกำหมัดโถมใส่ในอากาศ พลางกล่าวเตือนผู้ศรัทธาให้ถอยห่างไกล

ผมคือความโกรธเกรี้ยวที่เห็นได้จากเลือดเนื้อ

ผม คือ ความตายของพวกที่เคยทำร้ายผม

ผม คือ สิ่งแอบแฝงซ่อนเร้นในตะแลงแกงกักขังใจคน

ผม คือ มนุษย์หมาป่าและนี่คือเวลาเอาคืน


ผมเริ่มไล่ล่าแล้ว ณ บัดนี้

ไอ้คนสารเลวทั้งหลายมันต้องตาย

หากผมบังเอิญเจอกับคุณเข้า ก็หวังว่าคุณจะให้เกียรติผมตามสมควร ถ้าคุณได้กระทำดังนั้น ผมคงให้เกียรติคุณเช่นกัน หากคุณไม่ให้เกียรติผม แล้วล่ะก็คุณก็จะได้เห็นผีร้ายที่คุณต้องไม่ชอบแน่

ฝนเริ่มตกอีกแล้ว

มันชะล้างคราบเลือดของหล่อน ไปจากเขี้ยวเล็บและขนของผม

ผมต้องไปเยี่ยมเยียนผู้คนมากมายค่ำคืนนี้ ผมวิ่งไปรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

น้ำฝนเริ่มชุ่มขนผม เตือนผมว่า

ผมเกลียดน้ำฝนเพียงใด



*************************จบ*************************
จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [16 ก.ย. 44 07:16:26]

แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 46 10:52:04