ความคิดเห็นที่ 1 ตะวันดวงกลมโตค่อยๆเรืองแสงเรื่อขึ้นมาจากขอบฟ้าด้านตะวันออก อากาศยามเช้ายังคงเย็นสบาย ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อลุกมาใส่บาตรพระที่จะพายเรือมารับบิณฑบาตรจากวัดใกล้บ้านที่อยู่เหนือคุ้งน้ำขึ้นไปไม่ไกล แล้วก็เหมือนเคย หลังใส่บาตรฉันยังคงนั่งวักน้ำเล่นอยู่ที่เดิม..ศาลาริมน้ำ “คุณหนู.. คุณหนูขอรับ” เสียงเรียกนั่นกระตุกความคิดที่กำลังไหลไปตามสายน้ำ เหมือนกับจะลอยไปถึงใครบางคน “บริษัทในเวียงที่แม่เลี้ยงติดต่อให้มาตีราคาค่าทำศาลาใหม่ ส่งคนมาดูแล้วขอรับ” หนึ่งในคนงานที่ทำหน้าที่ดูแลสวนรายงานด้วยความนอบน้อม   “อ้าว ทำไมมาวันนี้ล่ะ คุณป้าไม่อยู่นี่นา ก็บอกไปแล้วว่าให้มาพรุ่งนี้” ฉันฉงน “คือคุณแกบอกว่า ช่วงนี้บริษัทยุ่งมากขอรับ วันนี้เป็นวันเดียวที่พอจะส่งคนมาได้ ไม่งั้นคงต้องรออีกสองอาทิตย์” ฉันถอนใจ “อืม.. เอาเถอะ คุณเค้าอยู่ไหนล่ะ” คนงานหันไปผายมือเชื้อเชิญชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ห่างๆ  “คุณหนูชลลดา หลานสาวของแม่เลี้ยงขอรับ” “สวัสดีครับคุณหนู.. ผมภูมินทร์ครับ ต้องขอโทษด้วยที่มาโดยไม่ได้แจ้งก่อน” ฉันหันหลังกลับไป ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูง ผิวคล้ำจากการทำงานกลางแจ้ง ในมือมีแฟ้มเอกสารพร้อมแค้ตตาล้อกสีสรรสวยงาม ยืนยิ้มอยู่ “ค่ะ ไม่เป็นไร แต่วันนี้คุณป้าไม่อยู่ น้ำคงตัดสินใจอะไรแทนท่านไม่ได้ แต่หากคุณอยากดูสถานที่ก็นี่ล่ะค่ะ ศาลาริมน้ำหลังนี้ที่คุณป้าต้องการให้รื้อทำใหม่” ฉันพูดไปตามมารยาท สถาปนิกหนุ่มเดินวนรอบศาลา พร้อมกับจดรายละเอียดลงไปในแฟ้ม ฉันหันไปสั่งคนงานที่ยังยืนรอรับคำสั่งอยู่ห่างๆ “นายจันจ้ะ วานเดินไปที่ตึกให้ใครเอาน้ำท่ามารับรองคุณภูมินทร์หน่อยนะ” สถาปนิกหนุ่มรีบเอ่ยพร้อมรอยยิ้มละไม  “ไม่เป็นไรครับ ผมคงใช้เวลาไม่นาน คงไม่รบกวน” “ไม่รบกวนอะไรหรอกค่ะ คุณภูมินทร์อุตส่าห์ขับรถมาจากในเวียง เหนื่อยแย่” ฉันตอบ จะว่าไปก็ตามมารยาทของเจ้าบ้านที่ดีอีกนั่นล่ะ “เรียกภูสั้นๆก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยชินกับการที่ใครเรียกชื่อเต็ม” หางเสียงปนหัวเราะ “คุณหนูจะช่วยดูแค้ตตาล้อกวัสดุสักหน่อยจะได้มั้ยครับ ผมจะได้กลับไปประเมินราคาส่งมาให้ได้ถูกต้อง” “เรียกน้ำก็ได้ค่ะ อย่าเรียกคุณหนูเลย” ฉันตอบ ชายหนุ่มหัวเราะกว้าง “เอาครับเอา ผลัดกัน” ฉันหัวเราะน้อยๆ แล้วเริ่มนั่งดูแค้ตตาล้อกที่ชายหนุ่มอธิบายอย่างขะมักเขม่น... จากคุณ : ลืมบอกว่าเป็นเรื่องสั้นค่ะ :P - [ 1 พ.ย. 46 09:59:17 A:203.109.249.138 X:203.173.152.20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขะมักเขม่น   -  ขมักเขม้น วี๊ดวิ๊ว ขอให้น้ำ happy กับรักครั้งนี้เถอะ เชียร์แบบออกนอกหน้าเลยนะเนี่ย จากคุณ : Canossa - [ 1 พ.ย. 46 10:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ทางคุณภูมินทร์เค้าทำศาลาริมน้ำไปถึงไหนแล้วล่ะลูก” ฉันเงยหน้าขึ้นจากการพับกลีบดอกบัวหลากสีที่ตั้งใจจะนำไปถวายพระ พร้อมกับการใส่บาตรเช้าที่ท่าน้ำเหมือนเช่นทุกวัน “พึ่งเริ่มทำได้สามวันเองค่ะ เห็นเธอบอกว่าคงใช้เวลาราวเดือนเศษ เพราะไม่สามารถมาทำได้ทุกวัน” “ป้าคงไม่มีเวลาไปดูบ่อยนัก เพราะต้องเร่งเตรียมการรับรองคณะทัวร์ที่จะมาจากกรุงเทพช่วงหนาวนี้ ปีนี้บ้านพักรับรองทุกหลังของเรามีกรุ๊ปทัวร์จองเต็มตลอดสามเดือน ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องศาลาริมน้ำหนูตัดสินใจไปได้เลยนะ” จะว่าไป ศาลาริมน้ำหลังเก่าหลังนี้ก็เหมือนเป็นกรรมสิทธิ์ของฉันโดยปริยายอยู่แล้ว เพราะมักมีเพียงฉันที่ไปนั่งเล่นอยู่ริมน้ำเป็นประจำ หลานสาวเพียงคนเดียวของแม่เลี้ยง “คุณหนู” ทายาทเจ้าของรีสอร์ตขนาดกลางแห่งหนึ่งในเชียงราย เป็นโชคดีของฉันกระมังที่คุณลุงเขยและคุณป้าไม่มีลูก ส่วนฉันก็กำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่ยังไม่รู้ ความ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองขาดแคลนความอบอุ่น คุณลุงเขยและคุณป้ามอบความรักให้อย่างล้นเหลือ และถึงแม้ท่านทั้งสองจะไม่ค่อยมีเวลาให้มากมายนักเพราะต้องวุ่นวายกับธุรกิจ แต่ฉันไม่เคยเหงา เพราะมีเค้า ...ศรุต เราสองคนรู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก บ้านของศรุตอยู่ติดกับรีสอร์ตของคุณป้า เราสองคนเติบโตขึ้นที่นี่และแทบไม่เคยแยกจากกัน ศาลาริมน้ำเป็นที่ที่เราสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาตลอดสิบกว่าปี จนกระทั่งวันที่ศรุตต้องเข้าไปเรียนต่อที่กรุงเทพ และได้รู้จักกับ “เธอ”คนนั้น... “คุณน้ำครับ..คุณน้ำ” เสียงเรียกของใครบางคนฉุดฉันขึ้นจากภวังค์ “อ๊ะ..คะ” “ว้า..คุณน้ำไม่ได้ฟังที่ผมพูดแน่เลย” ภูมินทร์บ่น ฉันหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวขอโทษ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ดูคุณน้ำจะผูกพันกับศาลาริมน้ำหลังนี้มากนะครับ” ภูมินทร์มองหน้าเหมือนจะค้นหาคำตอบ ฉันนิ่งไป ทรุดกายลงนั่งทอดสายตาออกไปยังคุ้งน้ำเบื้องหน้า “น้ำโตมากับมันน่ะค่ะ ศาลาริมน้ำหลังนี้ตั้งอยู่มาก่อนที่น้ำจะจำความได้ซะอีก” ไม่รู้เพราะอะไรฉันถึงเอ่ยปากพูดออกไป ทั้งที่ภูมินทร์ก็เป็นเพียงแค่สถาปนิกที่เข้ามารับจ้างทำงานนี้เท่านั้น “คุณน้ำคงมีความหลังอะไรเยอะแยะมากมายกับเจ้าศาลาหลังเก่านี้แน่เลย” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้น เค้าพูดไปอย่างนั้นเอง แต่กลับเรียกน้ำตาของฉันให้รื้นขึ้นมาเสียได้ ฉันรีบหันหลังให้แต่กลับไม่พ้นการจับสังเกตของเค้า “เอ่อ..ผมขอโทษด้วยครับ ผมไม่มีเจตนาจะทำให้คุณสะเทือนใจ” ชายหนุ่มรีบกล่าว ดูตกใจเล็กน้อย “ค่ะ..ไม่เป็นไร น้ำแค่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะค่ะ” ฉันรีบปาดน้ำตาพร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อน ภูมินทร์หันหน้ากลับไปทางคุ้งน้ำ แล้วพูดขึ้นมาเรื่อยๆ “สิ่งที่เราเรียกร้องกลับมาไม่ได้คงเป็นเวลากับสายน้ำ หากแต่เราสามารถจดจำความรู้สึกที่ดี เก็บภาพเหล่านั้นประทับไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจเราได้ ไม่นานกระแสน้ำจะพัดพาเรื่องราวเรื่องใหม่เข้ามาสู่หัวใจเราอีกครั้ง เพียงแต่เมื่อวันนั้นมาถึงเราจะพร้อมรับมันได้ด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง ไม่ว่ากระแสน้ำจะไหลแรงเพียงใด หัวใจที่แข็งแรงจะหยัดยืนอยู่ได้เสมอไป ผมเชื่อ...หัวใจอยู่เหนือสายน้ำกับกาลเวลาเสมอ” ดวงตะวันยามบ่ายคล้อยทอแสงอ่อนทาบลงบนใบหน้าคมสัน เพียงชั่ววินาทีที่ฉันเห็นใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มกว้างเป็นนิจนั่นดูสงบนิ่ง เยือกเย็น ชายหนุ่มหันกลับมามองแล้วแยกเขี้ยว “ผมจำมาจากนิยายที่พวกคนงานผู้หญิงชอบซื้อมาอ่านกันน่ะครับ” ฉันหัวเราะขึ้นมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ชายหนุ่มหัวเราะตาม จนคนงานที่กำลังทำการรื้อถอนศาลาหลังเก่าหันมามองกันถ้วนหน้า... จากคุณ : จัดหน้าไม่เคยได้ดีเลยค่ะ T_T - [ 1 พ.ย. 46 10:08:00 A:203.109.249.138 X:203.173.152.20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนี้จะมีต่อไหมเอ่ย  อ่านแล้วท่าทางยังไม่จบนะคะเนี่ยะ จากคุณ : เพียงฝัน - [ 1 พ.ย. 46 10:09:12 A:210.86.131.53 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ทางคุณภูมินทร์เค้าทำศาลาริมน้ำไปถึงไหนแล้วล่ะลูก” ฉันเงยหน้าขึ้นจากการพับกลีบดอกบัวหลากสีที่ตั้งใจจะนำไปถวายพระ พร้อมกับการใส่บาตรเช้าที่ท่าน้ำเหมือนเช่นทุกวัน “พึ่งเริ่มทำได้สามวันเองค่ะ เห็นเธอบอกว่าคงใช้เวลาราวเดือนเศษ เพราะไม่สามารถมาทำได้ทุกวัน” “ป้าคงไม่มีเวลาไปดูบ่อยนัก เพราะต้องเร่งเตรียมการรับรองคณะทัวร์ที่จะมาจากกรุงเทพช่วงหนาวนี้ ปีนี้บ้านพักรับรองทุกหลังของเรามีกรุ๊ปทัวร์จองเต็มตลอดสามเดือน ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องศาลาริมน้ำหนูตัดสินใจไปได้เลยนะ” จะว่าไป ศาลาริมน้ำหลังเก่าหลังนี้ก็เหมือนเป็นกรรมสิทธิ์ของฉันโดยปริยายอยู่แล้ว เพราะมักมีเพียงฉันที่ไปนั่งเล่นอยู่ริมน้ำเป็นประจำ หลานสาวเพียงคนเดียวของแม่เลี้ยง “คุณหนู” ทายาทเจ้าของรีสอร์ตขนาดกลางแห่งหนึ่งในเชียงราย เป็นโชคดีของฉันกระมังที่คุณลุงเขยและคุณป้าไม่มีลูก ส่วนฉันก็กำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่ยังไม่รู้ ความ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองขาดแคลนความอบอุ่น คุณลุงเขยและคุณป้ามอบความรักให้อย่างล้นเหลือ และถึงแม้ท่านทั้งสองจะไม่ค่อยมีเวลาให้มากมายนักเพราะต้องวุ่นวายกับธุรกิจ แต่ฉันไม่เคยเหงา เพราะมีเค้า ...ศรุต เราสองคนรู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก บ้านของศรุตอยู่ติดกับรีสอร์ตของคุณป้า เราสองคนเติบโตขึ้นที่นี่และแทบไม่เคยแยกจากกัน ศาลาริมน้ำเป็นที่ที่เราสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาตลอดสิบกว่าปี จนกระทั่งวันที่ศรุตต้องเข้าไปเรียนต่อที่กรุงเทพ และได้รู้จักกับ “เธอ”คนนั้น... “คุณน้ำครับ..คุณน้ำ” เสียงเรียกของใครบางคนฉุดฉันขึ้นจากภวังค์ “อ๊ะ..คะ” “ว้า..คุณน้ำไม่ได้ฟังที่ผมพูดแน่เลย” ภูมินทร์บ่น ฉันหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวขอโทษ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ดูคุณน้ำจะผูกพันกับศาลาริมน้ำหลังนี้มากนะครับ” ภูมินทร์มองหน้าเหมือนจะค้นหาคำตอบ ฉันนิ่งไป ทรุดกายลงนั่งทอดสายตาออกไปยังคุ้งน้ำเบื้องหน้า “น้ำโตมากับมันน่ะค่ะ ศาลาริมน้ำหลังนี้ตั้งอยู่มาก่อนที่น้ำจะจำความได้ซะอีก” ไม่รู้เพราะอะไรฉันถึงเอ่ยปากพูดออกไป ทั้งที่ภูมินทร์ก็เป็นเพียงแค่สถาปนิกที่เข้ามารับจ้างทำงานนี้เท่านั้น “คุณน้ำคงมีความหลังอะไรเยอะแยะมากมายกับเจ้าศาลาหลังเก่านี้แน่เลย” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้น เค้าพูดไปอย่างนั้นเอง แต่กลับเรียกน้ำตาของฉันให้รื้นขึ้นมาเสียได้ ฉันรีบหันหลังให้แต่กลับไม่พ้นการจับสังเกตของเค้า “เอ่อ..ผมขอโทษด้วยครับ ผมไม่มีเจตนาจะทำให้คุณสะเทือนใจ” ชายหนุ่มรีบกล่าว ดูตกใจเล็กน้อย “ค่ะ..ไม่เป็นไร น้ำแค่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะค่ะ” ฉันรีบปาดน้ำตาพร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อน ภูมินทร์หันหน้ากลับไปทางคุ้งน้ำ แล้วพูดขึ้นมาเรื่อยๆ “สิ่งที่เราเรียกร้องกลับมาไม่ได้คงเป็นเวลากับสายน้ำ หากแต่เราสามารถจดจำความรู้สึกที่ดี เก็บภาพเหล่านั้นประทับไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจเราได้ ไม่นานกระแสน้ำจะพัดพาเรื่องราวเรื่องใหม่เข้ามาสู่หัวใจเราอีกครั้ง เพียงแต่เมื่อวันนั้นมาถึงเราจะพร้อมรับมันได้ด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง ไม่ว่ากระแสน้ำจะไหลแรงเพียงใด หัวใจที่แข็งแรงจะหยัดยืนอยู่ได้เสมอไป ผมเชื่อ...หัวใจอยู่เหนือสายน้ำกับกาลเวลาเสมอ” ดวงตะวันยามบ่ายคล้อยทอแสงอ่อนทาบลงบนใบหน้าคมสัน เพียงชั่ววินาทีที่ฉันเห็นใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มกว้างเป็นนิจนั่นดูสงบนิ่ง เยือกเย็น ชายหนุ่มหันกลับมามองแล้วแยกเขี้ยว “ผมจำมาจากนิยายที่พวกคนงานผู้หญิงชอบซื้อมาอ่านกันน่ะครับ” ฉันหัวเราะขึ้นมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ชายหนุ่มหัวเราะตาม จนคนงานที่กำลังทำการรื้อถอนศาลาหลังเก่าหันมามองกันถ้วนหน้า... จากคุณ : พยายามจัดๆๆๆ - [ 1 พ.ย. 46 10:13:17 A:203.109.249.138 X:203.173.152.20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดอกขิงสีแดงเรื่อชูช่ออวดดอกสวยไปทั้งกออยู่ริมน้ำข้างศาลาหลังใหม่ที่สร้างเสร็จไปได้ร่วมเดือน ฉันเดินถือกรรไกรตัดกิ่งเดินวนเวียนเลือกหาดอกที่คิดว่ากำลังสวยได้ขนาด เพื่อจะตัดเตรียมไว้ถวายพระในวันถัดไป “คุณหนูขอรับ.. มีคนมาขอพบขอรับ” เสียงนายจันคนงาน ดึงความสนใจของฉันให้ละสายตาขึ้นจากกอดอกขิงแสนสวย ฉันหันหลังกลับไป “น้ำ..” ฉันชะงัก ความรู้สึกปวดแปลบแล่นขึ้นมาที่หัวใจอย่างรุนแรง “รุต..” ฉันพูดอะไรต่อไม่ได้อีก พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสะกดก้อนสะอื้นที่ขึ้นมาจุกที่ลำคอ “ผมกลับมาแล้ว..กลับมาหาน้ำ” ใบหน้าฉายแววเจ็บปวดลึกซึ้งของเพื่อนรัก ทำให้ฉันเข้าใจอะไรได้ไม่ยาก นี่คงเป็นอีกครั้งที่ “เธอคนนั้น” ทำร้ายหัวใจของศรุต ไม่มีคำพูดใดใดหลุดออกมาจากปาก ฉันเดินกลับไปที่ศาลาริมน้ำหลังใหม่ ทรุดตัวลงนั่งที่ขั้นบันได ทอดสายตาออกไปยังท้องน้ำกว้าง “รุตรู้มั้ย.. อะไรคือสิ่งที่เราไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมาได้” ศรุตขมวดคิ้ว “เวลากับสายน้ำไง” ฉันพูดไปเรื่อยๆ “แต่สิ่งที่เรารักษามันไว้ได้ คงมีเพียงภาพความทรงจำแสนสวยที่จะประทับอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจของเราไปจนชั่วชีวิต” ฉันหันกลับมามองหน้าเพื่อนรัก “และก็คงไม่นานที่สายน้ำจะพัดพาความเจ็บปวดให้เลือนหาย และเยียวยาหัวใจที่อ่อนแอให้กลับมาแข็งแรงได้ดังเดิม ไม่ว่าอีกกี่ครั้งที่กระแสน้ำจะไหลแรงแค่ไหน หัวใจที่เข้มแข็งจะยืนหยัดได้...” “น้ำเชื่อ...หัวใจอยู่เหนือสายน้ำกับกาลเวลาเสมอ” ฉันส่งยิ้มให้พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม และคงเป็นน้ำตาหยดสุดท้ายเสมือนเป็นการกล่าวคำอำลาสายน้ำสายเก่าที่หล่อเลี้ยงหัวใจมานานนับสิบปี... จากคุณ : เเงๆๆๆ ส่งไปซ้ำอีก - [ 1 พ.ย. 46 10:17:30 A:203.109.249.138 X:203.173.152.20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ศาลาริมน้ำหลังใหม่นั่นสวยดีทีเดียว คุณภูมินทร์นี่มีฝีมือจริงๆเลยนะ” มือที่กำลังจัดดอกขิงสีแดงสดซึ่งตัดขึ้นมาจากแปลงริมน้ำเมื่อเย็นวานชะงักไป ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นป้า “หนูชอบมั้ยลูก” คุณป้าละสายตาจากหนังสือพิมพ์ฉบับสุดสัปดาห์เล่มหนาในมือ มองมาที่ฉัน “เอ่อ...ค่ะ” ฉันตอบไม่เต็มเสียงนัก ผู้เป็นป้าหัวเราะเบาๆ  “สายนี้ป้าต้องลงเชียงใหม่กับลุงนะ คงกลับพรุ่งนี้ค่ำๆ” น่าแปลกที่ฉันรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของคุณป้าดูแปลกไปจากปกติ ฉันรับคำเบาๆ ก่อนจะวางแจกันดอกขิงที่จัดเสร็จเรียบร้อยลงบนโต๊ะอาหารตัวยาวกลางโถง แล้วขอตัวลงไปดูคนงานในรีสอร์ต เดินขึ้นลงเนินกำกับคนงานชายหญิงให้ลงไม้ดอกสารพัดพันธุ์ตามจุดต่างๆ แดดสายเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ จนต้องหลบเข้าไปพักที่ศาลาริมน้ำหลังใหม่ ฉันทรุดตัวลงนั่งแล้วเริ่มใช้มือวักน้ำเล่น “คุณหนูขอรับ..คนจากบริษัทรับจัดสวนเจ้าใหม่ที่แม่เลี้ยงติดต่อไว้ มาขอพบขอรับ” เสียงนอบน้อมจากคนงานคนเดิม “ทำไมชอบมาวันที่คุณป้าไม่อยู่นะ”ฉันถอนหายใจ จะด้วยความรู้สึกหงุดหงิดหรือเบื่อก็บอกไม่ถูกนัก พร้อมกับหันหลังกลับไปมองต้นเสียง “สวัสดีครับคุณหนู ต้องขอโทษด้วยที่มาโดยไม่ได้แจ้งก่อนล่วงหน้า” ชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาดี ผิวคล้ำตามแบบฉบับคนทำงานกลางแจ้ง ในมือหอบแฟ้มพร้อมแค้ตตาล้อกหลากสี กำลังยืนส่งยิ้มกว้าง... ยิ้มเคยคุ้นที่ระบายบนใบหน้าอยู่เสมอ ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ... เบื้องหน้าคือท้องน้ำกว้าง สายน้ำแม้ไม่มีวันไหลย้อนกลับ แต่ยังคงไหลไปเรื่อยๆ พัดพาเรื่องราวใหม่ๆเข้ามาสู่หัวใจของเราเสมอ หัวใจ..ที่ยืนหยัดอยู่เหนือสายน้ำกับกาลเวลา... จากคุณ : -จบเเล้วคะ - [ 1 พ.ย. 46 10:20:34 A:203.109.249.138 X:203.173.152.20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ Canossa.. ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยเเก้ไข ตอนที่นั่งเขียนเรื่องก็หยุดเเก้คำนี้อยู่พักนึงเหมือนกัน เพราะจำไม่ได้เเล้วว่าสะกดยังไง เหะเหะ ไม่ทราบตอนจบถูกใจมั้ยคะ ^_^ คุณเพียงฝัน.. จบเรียบร้อยเเล้วค่ะ เน็ตช้ามาก เลยส่งลำบาก ต้องขออภัยด้วยนะคะ จากคุณ : -ก้าน - [ 1 พ.ย. 46 10:35:09 A:203.109.249.138 X:203.173.152.20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหะ แหะ... อ่านแล้วงงหน่อย ๆ แต่ก็ไหลลื่นเป็นสายน้ำ ตกลงตาภูมินทร์นี่รับจ้างสารพัดหรือเปล่าคะ ทั้งศาลาริมน้ำ ทั้งสวน หรือว่าเป็นผู้ชายคนใหม่  ไม่ค่อยแน่ใจ... จากคุณ : จันทร์จ๋า ยังมึนตัวเลขนับแสน - [ 1 พ.ย. 46 10:59:22 A:202.59.254.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 แฮ่ม ตาภูมินทร์นี่เก่งสารพัดอย่างเลยเนอะ รวมทั้งซ่อมหัวใจสาวเป็นซะด้วย จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 1 พ.ย. 46 12:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารักดีค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 1 พ.ย. 46 14:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักดีค่ะ เดินตามพี่ scottie มาค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 1 พ.ย. 46 16:00:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลงจองไว้ก่องค่ะ  เนตตัดจาไปอ่าน  ^_^ จากคุณ : Antares - [ 1 พ.ย. 46 19:20:50 A:202.44.135.35 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 14 แก้คำผิดอีกรอบค่ะ ขะมักเขม้น ไม่ใช่เหรอคะ (ลองตรวจพจนานุกรมดูอีกทีนะคะ) ดีจัง ที่สายน้ำใหม่ๆพัดเข้ามาในหัวใจน้ำแล้ว จากคุณ : TSURUGI - [ 2 พ.ย. 46 02:21:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่จันทร์เจ้าขา.. เธอคงเป็นพวกสารพัดช่างค่ะ อิอิ อ่านเเล้วตีความได้สองเเง่เหรอคะ อืม..เเบบนี้เเสดงว่าเรายังเขียนไม่ได้เรื่องนะ เหะเหะ คุณ Canossa รอบสอง.. ว่ากันว่าเจองูให้ตีเเขก เเต่ก้านว่างานนี้ตีพวก"เเฮนดี้เเมน" ก่อนเลยดีกว่าเนอะ โทษฐานเป็นอันตรายต่อหัวใจสาวๆ หุหุ คุณ scottie.. ขอบคุณค่ะ กระทู้ไหนไม่มีคุณคนเขียนต้องเศร้าเเย่เลย ^_^ คุณน้องศาลาไทย.. เดินดีดี ระวังจะสะดุดหัวใจใครล้มนะเออ ...เเฮ่ คุณ Antares.. ขอบคุณค่ะ ว่าจะลงไปอ่านเรื่องสั้นเเบบซีรี่ส์ของคุณเเถวล่างๆเหมือนกัน เน็ตเจ้ากรรมไม่ค่อยเป็นใจเท่าไร เดี๋ยวลองพยายามใหม่ อิอิ ึุคุณ TSURUGI.. เเถวนี้ไม่มีพจนานุกรมไทย ทำไงดี ง่า.. จากคุณ : เจ้าของทู้ขอขอบคุณทุกท่านค่ะ - [ 2 พ.ย. 46 08:02:58 A:203.109.249.138 X:203.173.128.67 ]

ความคิดเห็นที่ 16 “สิ่งที่เราเรียกร้องกลับมาไม่ได้คงเป็นเวลากับสายน้ำ หากแต่เราสามารถจดจำความรู้สึกที่ดี เก็บภาพเหล่านั้นประทับไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจเราได้ ไม่นานกระแสน้ำจะพัดพาเรื่องราวเรื่องใหม่เข้ามาสู่หัวใจเราอีกครั้ง เพียงแต่เมื่อวันนั้นมาถึงเราจะพร้อมรับมันได้ด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง ไม่ว่ากระแสน้ำจะไหลแรงเพียงใด หัวใจที่แข็งแรงจะหยัดยืนอยู่ได้เสมอไป ผมเชื่อ...หัวใจอยู่เหนือสายน้ำกับกาลเวลาเสมอ” ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ อ่านแล้วโดนที่สุดเลย จากคุณ : พิจิกา...ต้นหนาว - [ 2 พ.ย. 46 13:21:49 A:203.170.147.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฮ่าฮ่า เช็คแล้ว เราสะกดผิดจริงจริงด้วย สะกดแบบคุณ TSURUGI นะ ถูกต้องแล้ว ขอบคุณที่ช่วยทักท้วง ว่าแต่ ที่เจ้าของกระทู้บอกให้ตี "แฮนดี้แมน" น่ะ ระวังนะ  เดี๋ยวหนีหายหมด ทีนี้ละ ต้องใช้แหเหวี่ยง เผลอๆ ต้องใช้ที่ช้อตไฟฟ้า เพราะกลัวหลุดนะ เตือนไว้ก่อน อย่าเพิ่งไปตี จากคุณ : canossa - [ 2 พ.ย. 46 18:56:03 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณพิจิกา...ต้นหนาว ขอบคุณมากค่ะ ^_^ คุณ Canossa รอบ 3.. ตีหัว"เเฮนดี้เเมน"เเล้วลากเข้าถ้ำเเบบมนุษย์หินไงคะ เหะเหะ ขอบคุณที่ช่วยเช็คข้อมูลค่ะ จากคุณ : - ก้าน - [ 3 พ.ย. 46 08:42:20 A:203.109.249.138 X:203.173.133.185 ]