ไวน์

นอกจากรัฐชายขอบต่าง ๆ แล้ว เตหรานกลายเป็นเป้าหมายหลักของพวกทิ้งระเบิด  เราพร้อมกับคนอื่น ๆ ในตึกเปลี่ยนชั้นใต้ดินเป็นที่หลบภัยทุกครั้งที่เสียงไซเรนดังขึ้น ทุกคนจะวิ่งลงบันไดกัน


กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง

"ดับบุหรี่คุณสิ เค้าว่ากันว่าประกายไฟจากก้นบุหรี่ เห็นง่ายที่สุดจากท้องฟ้า " คุณพ่อห้ามแม่ต่อหน้าคนอื่น

"แต่เราอยู่ชั้นใต้ดินนะ" คุณแม่เถียง

แล้วเมื่อทุกอย่างผ่านไป. . .

ทุกคนก็แยกย้ายกลับห้องตน

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

หลังจากการทิ้งระเบิด และความหวาดกลัวต่อความตายอย่างเห็นได้ชัด คุณจะนึกออกถึงเหยื่อและความวิตกกังวลอื่น ๆ

"ไม่มีคนรับสาย!"

"เออ?เออ?"

"ฉันสบายดีค่ะ"

"ช่างน่าสงสารครพวกนั้น โชคดีที่คุณไม่เป็นอะไร"

"เขาอยากพูดกับคุณน่ะ"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ไม่ใช่แค่ชั้นใต้ดิน ภายในบ้านก็มีการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน แต่หาใช่เพียงเครื่องบินอิรัก

"แม่คะ ทำอะไรอยู่คะนั่น"

"มาสกิ้งเทปเอาไว้กันเครื่องบิน ม่านสีดำเอาไว้กันเราจากเพื่อนบ้าน" คุณแม่ยังคงไต่บันไดทำจุ๊ก ๆ จิ๊ก ๆ กับหน้าต่าง

"เพื่อนบ้านไหนคะ?"

"ฝั่งตรงข้ามถนน พวดเขาอุทิศกายอุทิศใจให้พวกรัฐบาลใหม่  อะไรที่เกิดที่บ้านเราแค่เสี้ยวพริบตาอาจใช้มากล่าวโทษเรา!" คุณแม่อธิบาย

"ลูกรู้จักพ่อของตินุชใช่ไหม?"

"ตินุช ใช่ค่ะ เขาทำไมหรือคะ?"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

คืนก่อน ทหารของพวกกองกำลังปฎิวัติแวะไปหาเขา

'มีคนบอกว่านายจะจัดงานเลี้ยง นั่นถูกห้ามเด็ดขาดนะ'

'อืม . . . '

. . . พวกนั้นพบแผ่นเสียงและวิดีโอที่บ้านพวกเขา ไพ่หนึ่งสำรับ ชุดหมากรุกชุดหนึ่ง พูดอีกอย่างคือ ทุก ๆ สิ่งที่ผิดกฏหมาย

'ไสก้นเข้าไปในรถสิ'

'ขอโทษครับท่าน'

'หุบปากแกซะนังแพศยา'

. . . เขาถูกโบยเจ็ดสิบห้าที


"ภรรยาเขาร้องห่มร้องไห้มากเสียจนท้ายที่าดยอมปล่อยเธอไปพร้อมเสียค่าปรับขนาดหนัก แต่เขเดินไม่ได้อีกต่อไปแล้ว  . . . ตอนนี้ ลูกรู้หรือยังว่าทำไมแม่ถึงต้องติดม่าน(ดำ) เพราะเรามีงานเลี้ยงทุกวัน พฤหัสฯกับนัดเล่นไพ่กันทุกวันจันทร์ เราจึงต้องระมัดระวัง" คุณแม่อธิบาย

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ถึงจะมีภยันตรายทั้งหลาย งานเลี้ยวก็ดำเนินต่อไป  "ถ้าไม่มีมันนะ จิตใจก็คงทนไม่ไหวแน่" ใครบางคนว่า "ถ้าปราศจากงานเลี้ยง เราต้องฝังศพตัวเองเสียแล้วล่ะทีนี้"อีกคนเสริม คุณลุงของฉันเชิญพวกเราไปงานเลี้ยงฉลองลูกพี่ลูกน้องที่เพิ่งเกิดของฉันทุกคนไปงานนั้น แม้แต่คุณยายยังเต้นรำ

"ระยอง! ไฟดับเสียได้!" เสียงอุทานในความมืด

"เดินระวังหน่อย" เสียงคนเตือน


"อ้าว!ดนตรีไม่มีแล้ว!

"ไม่ต้องห่วงฉันตะไปเอาซาร์บมา" คุณพ่อเสนอ


ซาร์บเป็นกลองชนิดหนึ่ง คุณพ่อเล่นเก่งราวกับมือโปร

เรามีทุกสิ่ง  ทุกสิ่งที่ถูกห้าม แม้แต่เหล้า เป็นแกลลอน ๆ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

คุณลุงฉันเป็นคนทำไวน์ ท่านสร้างห้องทดลอปรุงไวน์ที่ใต้ถุนบ้าน

คุณนายนาสรีน ที่เป็นแม่บ้านของท่าน เป็นคนคั้นองุ่น และมักบ่นว่า"พระเจ้ายกโทษให้ชั้นด้วย! พระเจ้ายกโทษให้ชั้นด้วย! "

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ทันใด เสียงไซเรนเริ่มร้องโหยหวนขึ้น

. . . คุณป้าฉันฉันก็เริ่มเหมือนกัน

"ไม่เป็นไรน่ะ ทำใจให้สงบนะ" คุณพ่อปลอบ

คุณป้ายื่นน้องมาให้

ฉันพบว่าตัวเองมีทารกแรกเกิดที่เรามาร่วมฉลองอยู่ในวงแขน

แม่ของแกได้ทิ้งแกไป(หลบที่ใต้ดิน)เสียแล้ว

ตั้งแต่นั้นมาฉันได้สงสัยคลางแคลงใจเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่า"สัญชาตญานของความเป็นแม่"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

หลังจากสัญญานเตือนภัยนั้นแล้ว เราก็กลับบ้าน

"หล่อนประสาทจริง ๆ! คุณเห็นหล่อนทิ้งเด็กไว้ไหมคะ? เหลือเชื่อเลย!" คุณแม่บ่นมาในรถ

"พี่ชายฉัน ไม่เชิงว่านิสัยเสียนะ"

"หยุด ! ๆ" เสียงคนโบกไม้โบกมือขวางรถเรา

"เปิดประตูแล้วออกมา!" ทหารคนหนึ่งถือปืนเล็งมา

"บัตรประชาชน และใบขับขี่"ทหารนั้นกรรโชก

"ก็ได้ ๆ"

"ลองพูดว่าอ้าซิ"

"อ้า . . ."

"กินเหล้ามาสิใช่ไหม?"

"ไม่ เปล่าเลยสักนิด"

"แกคิดว่าชั้นโง่รึ? เห็นไทด์ก็รู้ พวกเศษสวะตะวัน ตก"

"ฉันไม่ขอทนนายแล้ว ยี่สิบปีมานี่ฉันทำงานรับใช้ประเทศนี้ นายถือดีไงมาทำกับฉันอย่างนี้" คุณพ่อเริ่มมีน้ำโห

"ยกโทษให้เขาเถอะค่ะ"คุณแม่ขอร้อง

"หุบปาก!"

"ยกโทษให้เขาเถอะ นี่ฟังนะฉันแก่พอเป็นแม่เธอได้นะ เธออายุเท่าไหร่กัน ? สิบหกรึ? . . .  ลูกสาวฉันอายุสิบสองขวบ ยกโทษให้เขาเถอะนะ"   คุณแม่พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ


"แกโชคดีที่มีผู้หญิงคนนี้เป็นเมีย ไม่งั้นคงลงนรกไปแล้ว"

"ขอบใจ ขอบใจมาก ๆ นะคะ"

"แกบอกว่าไม่ได้กินเหล้า งั้นเราจะไปที่บ้านดูซิว่ามีที่บ้านหรือเปล่า" ทหารสำทับก่อนที่คุณพ่อจะกลับขึ้นรถมา

"คุณแม่ มาร์จิ ตอนเราถึงบ้าน ก็ลงไปก่อนนะ ผมจะรั้งเขาไว้ เอาเหล้าไปเททิ้งส้วมให้หมด"

"แต่ยังไงคะ?" คุณแม่ถาม

"อย่ากังวลเลย แม่ชินเสียแล้ว เมื่อคุณพ่อเจ้ายังมีชีวิตอยู่ แม่ช่วยซ่อนโฉนดให้เสมอ" คุณยายเล่า

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

พวกเขาตามเรามาตลอดทางจนถึงบ้าน

"คุณต้องขึ้นข้างบนด้วยหรือ? เพื่อนบ้านเรามีอายุมากแล้วแถมมีโรคหัวใจ ถ้าเขาตกใจเพราะเสียงดัง เขาอาจตายได้ครับ"

"รีบเข้า" คุณแม่บอกเราสองคนยายหลานเมื่อรถจอดและคุณพ่อไปถ่วงเวลาพูดกับทหารคนเดิม

นายทหารคนนั้นสายตาไวจึงร้องทักขึ้นว่า "สองคนนั่นคิดว่ากำลังจะไปไหนน่ะ?"

"หลานเอ๊ยยายเป็นโรคเบาหวาน ถ้ายายไม่ได้จิบน้ำหวานซะหน่อยเดี๊ยวลมจะใส่"

"เบาหวานรึ เหมือนแม่ผมเลย "

"งั้น เธอก็เข้าใจนะว่ามันเป็นเรื่องเร่งด่วน"

"ไปได้ครับ" นายทหารนั้นยินยอมโดยง่าย

มหัศจรรย์จริง ๆ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ฉันกับคุณยายรีบเข้าบ้าน

"รีบเข้า ยายไม่รู้ว่าคุณพ่อหลานจะรั้งพวกเขาไว้ได้นานเท่าไหร่?"

"รีบเข้า ๆ " คุณยายว่า ช่วยกันกับฉัยรีบเทเหล้าใส่โถส้วมมือเป็นระวิง

"นี่เก็บครั้งสุดท้าย" คุณยายว่าแล้วฉีดสเปรย์ดับกลิ่น

ฉันคอยดูต้นทาง เมื่อได้ยินเสียงฉันบอกคุณยายว่า

"พวกเขามาแล้วค่ะ"

"พวกนั้นไปไหนซะล่ะ"

" ที่ไหนต่างหากล่ะครับ ชะตากรรมของพวกเขาไม่เกี่ยวกับอุดมคติเลย ก็แค่ธนบัตรสองสามใบเท่านั้นแหละที่พวกเขาต้องการแล้วจะลืมเรื่องทั้งหมด"

"เออ พวกท่านไม่ได้เทมันทิ้งหมดใช่เปล่าครับ"

"ใช่" คุณยายตอบ

"ไม่เหลือเลยหรือ?"

"ไม่ค่ะ" ฉันบอก

คุณพ่อทรุดตัวกมดแรงแผ่อย่บนโซฟา แล้วว่า

"พระเจ้า! . . . ผมอยากดื่ม . . . "

แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 46 22:18:13

แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 46 21:52:28

แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 46 21:45:23