คำสาปสไลธิริน I : ทายาท

    [ลากมาที่นี่เพราะอยากขอร้องให้ทุกท่านช่วย ment ติชมและให้คำแนะนำให้ด้วยค่ะ ( ไม่ต้องเกรงใจคนเขียนน่ะค่ะ ^^)]
    ป.ล. ขออนุญาตไม่เปลี่ยนสไลธิรินเป็นสลิธิรินน่ะค่ะ ( ความเอาแต่ใจของผู้เขียนน่ะค่ะ  แหะแหะ )
    ---------------------------
    "ข้าจะไม่ยอมให้พวกเลือดสีโคลนเข้ามาเหยียบย่างในสถานที่เดียวกับข้า  กริฟฟินดอร์!! " ซัลลาซาร์  สไลธิริน ประกาศเสียงกร้าว  จ้องมองอีกฝ่ายดวงแววตาจงเกลียดจงชังอย่างที่สุด
    "ถ้าเช่นนั้น  ท่านต้องเป็นฝ่ายไป  สไลธิริน!!" กอดดริก  กริฟฟินดอร์  ตอบโต้ด้วยน้ำเสียงเข้มไม่แพ้กัน  ใบหน้าคมคายยังคงสงบนิ่ง
    ในการต่อสู้ที่ดุเดือด  เวทมนตร์ปะทะเวทมนตร์  ในที่สุด.....
    สไลธิรินพ่ายแพ้....
    ผู้แพ้ต้องไป  เขารู้ดี.....
    "ข้าจะไม่ปล่อยให้เป็นไปอย่างนี้ตลอดแน่  กริฟฟินดอร์  จำคำข้าไว้  สักวันหนึ่งสไลธิรินจะเรืองรอง  พวกแกจะต้องสยบแทบเท้า  
    และเมื่อถึงวันนั้น  ข้าจะทำลายโลกและทุกสิ่งที่แกฝันลงให้ดู!!!"
    นั่นเป็นประกาศิตสุดท้ายของหนึ่งในผู้ก่อตั้งฮอกวอตส์   สไลธิริน......

    กาลเวลาผ่านไปเนิ่นนาน   อดีตแทบจะลางเลือนหายไปจากความทรงจำ
    แต่โดยไม่มีใครรู้  คำสาปแช่งสุดท้ายนั้นมีพลังแรงกล้า   คมเขี้ยวพิษแห่งสไลธิรินกำลังรอคอยเวลาที่จะหวนกลับมาอีกครั้ง........

    ***************

    "ช่วยเหลือข้า....ช่วยเหลือข้า  สายเลือดของข้า  กำจัดมัน!!  กำจัดมันซะ!!  กำจัดพวกเลือดสีโคลนเสียให้พ้นหน้าพ้นตาเจ้า!!   กำจัดพวกมัน!!  กำจัดพวกมัน!!   หนอนเนื้อเน่าเหม็นที่ขวางหูขวางตา  กำจัดมันออกไปซะ!!"
    "ไม่!!"   เสียงตะโกนดังขึ้นจากห้องนอนของเด็กชายคนหนึ่งแห่งบ้านสไลธิริน   เด็กชายผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลในขณะนี้ชันกายขึ้น  ใบหน้าที่งดงามราวปั้นแต่งนั้นมีแววตื่นตระหนก   เหงื่อเปียกชุ่มไปทั่วตัว  ขณะที่เสียงหอบหายใจยังคงดังอยู่อย่างกระชั้น........
    "ทอม....เกิดอะไรขึ้นเหรอ"  เด็กชายที่นอนอยู่เตียงข้างๆถามขึ้นด้วยสีหน้างัวเงียจนดูไม่ออกว่าคนถามตั้งใจถามหรือแค่ละเมอลุกขึ้นมาเท่านั้น
    "มะ...ไม่มีอะไร  ฉันแค่ฝันไปน่ะ"  ผู้ถูกถามตอบกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนเตียงอีกครั้ง
    ทอม ริดเดิ้ลลืมตาโพลง  ในตอนนี้  เขาไม่กล้าแม้แต่จะหลับตา........
    "ชายคนนั้น....เขาเป็นใคร  น่ากลัวเหลือเกิน!!"

    ***************

    ห้องนั่งเล่นของสไลธิรินยามเช้าแทบจะเรียกได้ว่าร้างผู้คน  คงเพราะส่วนใหญ่กำลังออกไปรับประทานอาหาร   ทอม  ริดเดิ้ล  เดินวนไปมาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจับจองเบาะหน้าเตาผิงและทิ้งตัวลงนั่ง  เขาเปิดตำรา "สมุนไพรน่ารู้ 5000 ชนิด" และตั้งหน้าตั้งตาอ่านไปได้สักครู่นึง....
    "เห.....ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ  ทอม"  เด็กชายเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยทักขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงที่เบาะข้างๆ
    "อะ....เออ  ใช่"  ผู้ถูกทักละสายตาจากหนังสือที่กำลังตั้งใจอ่านอย่างขะมักเขม้นหันมาสบตากับผู้มาใหม่  
    "สเตฟาน...ทำไมนายถึงรู้?"  
    "ก็ดูนายอิดโรย  อย่างกับไม่ได้นอนทั้งคืนแบบนี้..."
    ทอม ริดเดิ้ลพยักหน้ารับพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย......  
    "แต่ก่อนมันก็แค่ครั้งคราว  แต่เดี๋ยวนี้  ฝันนั่นตามมาหลอกหลอนฉันแทบทุกครั้งที่หลับตา"
    "นายไม่เห็นจะต้องกลัว....กะอีแค่ฝัน"  อีกฝ่ายกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
    "นายไม่ได้เป็นคนเจอน่ะสิถึงได้พูดแบบนี้!"  เด็กชายผมสีดำขลับเอ่ยพลางนึกทบทวนถึงความฝันที่ไม่น่าอภิรมณ์ของตน....
    "ฉันรู้สึกได้เลยถึงความเยียบเย็น  น่ากลัว  ใบหน้าของชายคนนั้น  คำพูดของเขา....ทำให้รู้สึก....ราวกับต้องมนตร์"
    สเตฟานยักไหล่  นั่นเป็นท่าทางปรกติที่เขาทำเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่ได้ฟังมัน "เป็นเรื่องไร้สาระ และไม่สลักสำคัญ"  
    "เถอะน่า  อย่าให้ฝันบ้าๆนั่นมาทำวันดีๆเสีย" เขาพูดตัดบทเมื่อเห็นสีหน้ายุ่งๆของทอม  
    "วันนี้นัดแข่งควิดดิชของสไลธิรินกับฮัฟเฟิลพัฟ  เราควรจะรีบไปก่อนที่จะเสียที่นั่งดีๆไปหมด!!"  สเตฟานเอ่ยก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนสนิทไปตามทาง
    ทอม ริดเดิ้ลตามเพื่อนของเขาไปอย่างจำใจ   ทั้งๆที่ในสมองยังคงครุ่นคิดถึงความฝันนั้นไม่วาง......

    "ควิดดิช"  จัดเป็นเกมส์ที่สนุกและได้รับการยอมรับว่าเป็นกีฬาที่น่าสนใจและได้รับความนิยมที่สุดแล้วในโลกเวทมนตร์  
    ตัวทอมเองก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเขาก็ชอบมันมากเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
    แต่ทว่าในเวลาเช่นนี้...ถึงจะมีทีมควิดดิชระดับชาติมาแข่งกันอย่างดุเดือดที่สนามเบื้องหน้า...เขาก็ไม่อาจทำใจให้สนุกกับมันได้หรอก  
    แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่จะต้องมาดู match ที่รู้ผลเห็นๆกันอย่างนี้ด้วยแล้ว.....
    นับเป็นโชคดีของทอม....ที่รอบการแข่งนี้เขาไม่ต้องนั่งรอนานนัก ( ถึงจะนานมากๆในความรู้สึกของเขาก็เถิดน่ะ )
    มันจบลงอย่างค่อนข้างเร็ว  ภายในเวลา 1 ชั่วโมง 13 นาที 13 วินาที  .............
    การแข่งขันได้ผลสรุปเป็นไปตามความคาดหมาย  สไลธิรินได้รับชัยชนะเช่นเคย  จะด้วยการโกงหรือเปล่าก็ตามเถอะ  อย่างไรพวกเขาก็จับลูกสนิชได้และชนะไปในที่สุด......
    ( ซึ่งถึงแม้ทอมจะไม่ชอบการโกงแบบนี้เลยก็เถอะ  แต่ในคราวนี้เขาก็รู้สึกว่ามันก็ดีเหมือนกัน  เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เขาไม่ต้องทนทรมานนั่งอยู่นานนัก.... )
    "วินเซอร์  นี่เจ๋งสุดๆ  ว่ามั้ย  ทอม" สเตฟานกล่าวกับเพื่อนขณะที่ทั้งคู่เดินไปตามระเบียง  
    ทอมเออออไปกับเขา  ถึงแม้ใจจริงจะไม่ชอบไอ้เจ้าวินเซอร์อะไรที่ว่านี้สักกะนิด   เด็กชายรู้ดีว่าคนๆนี้ไม่ใช่คนที่น่าชื่นชมเอาเสียเลย  แต่สิ่งที่เขารู้ดีกว่านั้นก็คือ  การจะไปต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเพื่อนคนนี้ไม่มีประโยชน์หรอก.....
    สเตฟานยังคงพร่ำพรรณนาของเขาต่อไป  แต่ทอมไม่ได้สนใจที่เขาพูดเสียแล้ว......เพราะตอนนี้  เขาแลเห็นเรื่องที่สลักสำคัญกว่านั้น.....

    "นั่น...รูปใครน่ะ?" ทอมเอ่ยพลางชี้มือไปยังรูปวาดรูปหนึ่งซึ่งประดับอยู่บนผนัง  ตัวรูปเข้ากรอบสีทองเก่าๆที่ถูกสลักอยู่อย่างประณีต  ราวกับดึงดูดสายตาของเขา.....
    "นายไม่เคยเห็นรูปนั้นเลยเหรอ?  อยู่มาจนจะจบปีอยู่แล้ว  น่าแปลกน่ะ..."
    ทอมหันหน้ามาสบตาเพื่อนของเขาอย่างงงๆ   ก็แล้วทำไมต้องเคยเห็นด้วย.....?
    "รูปนั่นน่ะ  หนึ่งในผู้ก่อตั้งฮอกวอตส์ไง  ซัลลาซาร์  สไลธิริน  ผู้ก่อตั้งบ้านสไลธิริน"
    เมื่อได้ยินดังนั้น  ทอมจึงหันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับรูปนั้นอีกครั้ง  ดวงตาเย็นชาในรูปราวกับจะจ้องตอบเขา  เขายืนพินิจอยู่เนิ่นนานก่อนที่สเตฟานจะเริ่มรู้สึกเบื่อและลากเขาถูลู่ถูกังจากไป......

    .......ทำไมเขา...ถึงเพิ่งจะสังเกตเห็น  ชายแก่ในฝันของเขา  ถึงแม้จะดูแก่ลงไปมาก  แต่ก็คือผู้เดียวกับชายในรูปนี้ไม่ผิดแน่!!...........

    จากคุณ : A.A the wolf - [ 1 พ.ย. 46 23:24:53 A:203.146.33.69 X: ]