คืนหนึ่งกับผู้ค้นพบ


ทางเดินของผองชนร่วมสมัยเดียวกันค่อนข้างธรรมดา   ยิ่งสามัญควรยิ่งสร้างอาการเบื่อหน่าย  ยังดีสมัยนี้มีแนวปรัชญาชีวิตที่พอเพียงมาคอยหล่อเลี้ยงลมหายใจ  มิเช่นนั้นแล้ว อัตราการฆ่าตัวตายบนพื้นโลกคงเกินครึ่งของจำนวนประชากรมนุษย์  เนื่องจากข้อจำกัดพื้นฐานมากมายที่ค่อยๆบัญญัติขึ้นพร้อมวันเวลาที่ล่วงพ้น  ศาสนา  หลักธรรม  กฎหมาย  ขนบธรรมเนียม ประเพณีและเงินตรา    ผมเกิดมาบนโลกด้วยความปลาบปลื้มปรีดาของบิดามารดา  ตลอดช่วงอายุผมยอมรับและมีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา  มีความทะยานอยากตามวิสัยลูกผู้ชาย  เชื่อว่าถ้าต้องการเป็นนายกรัฐมนตรี  ผมก็ต้องเป็นได้  แต่น่าเสียดายผมก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ที่ก๊าซออกซิเจน  ปัจจัยพื้นฐานของการดำรงชีพ  ขาดมันไป   เรามอดม้วยมรณะ

โลกได้ผ่านสายตาของผมมาสิบเก้าปี    ขอบเขตขึ้นอยู่กับสิ่งที่ชีวิตหยิบยื่นให้  สุดท้ายคงไม่ทั่วทุกหลืบมุม  คนเราควรท่องโลกกว้างให้ครบ
“  จริงหรือ ? ”
ถ้ามีบุญความฝันของผมคงเป็นจริง  มหานครลอนดอนคงร่วงหล่นลงมาให้ได้ย่ำเหยียบสักวัน  
“ แต่ประเด็นสำคัญคือ  ค่าตั๋วเครื่องบิน ”
ถูกต้อง  ดังนั้นเมืองหลวงของอังกฤษจึงล่มสลายไปพร้อมๆกับเศษสตางค์ติดก้นกระเป๋า  
ผมอยากพึ่งพาสองเท้าก้าวข้ามทวีปเอเชีย ล่องเรือทะลุผ่านคาบสมุทร เคาะประตูสู่ดินแดนในฝัน
“  จะเอาพื้นที่ไหนนอน จะเอาที่ไหนกิน  พูดภาษาต่างด้าวเป็นสักคำรึเปล่า ?
ยุคสมัยแบบนั้นปิดตัวลงไปหมดแล้ว  การผจญภัยแบบไปตายเอาดาบหน้าจบสิ้นลงตั้งแต่เราเริ่มสรรเสริญบรรดานักปราชญ์และเหล่านักประดิษฐ์  ”
ผมพูดคุยกับชายชื่อ โคลัมบัส( นามแฝงของคนในโลกไซเบอร์คนหนึ่ง )มาเกือบชั่วโมงหนึ่ง  ข้อความนอกเครื่องหมายคำพูดคือถ้อยคำของเขา   ส่วนนอกเหนือจากนั้นล้วนมาจากความเห็นของผม   ลืมบอกไป  ผมมีชื่อว่า คานธี (Khanthi)  เราทั้งสองคนต่างจารึกชื่อไว้ในหนังสือประวัติบุคคลสำคัญ  
นามแฝงของผมคือคานธี  ชื่อนี้เรียกง่าย  ฟังดูดี  น่านับถือและน่ารัก   เพราะถ้าอ่านตามภาษาอังกฤษพออ่านได้ว่า ขันที    ชื่อขำๆแบบนี้เชื้อเชิญสาวๆชงัดนัก   แต่น่าเสียดายสาวๆกลับคลั่งไคล้ชายหนุ่มผู้บรรเลงสีบนผืนผ้าใบจนโด่งดังอย่างนาย ลีโอนาโด  มากกว่า   หรือผมจะเข้าใจผิด   ดังนั้นคานธีจำใจต้องคุยกับโคลัมบัสจนได้   เขาพากเพียรทักผมเกือบห้าสิบรอบ  เล่นเอาต้องยอมใจอ่อน
นามแฝงของโคลัมบัสแปลกหูดี  คนยุคกระสวยอวกาศจดจำความสำคัญของชายคนนี้ได้ไม่เยอะนัก  เขาควรเป็นคนระดับศาสตราจารย์ผู้ยิ่งใหญ่หรือนักศึกษาผู้ใฝ่รู้   ผมชอบพูดคุยกับบัณฑิต  แต่ปรากฏว่าสามชั่วโมง ของการสนทนาผ่านแป้มพิมพ์ในงานปาร์ตี้สวมหน้ากาก ณ ห้องแชทรูม  เขาเป็นเพียงบุรุษช่างฝันระดับจักรวาลและชายขี้โม้อันดับหนึ่ง   ไม่น่าแปลกใจเลยที่ก่อนหน้านั้นไม่มีใครคุยกับเขาได้นาน…เท่าผม
“ เอางี้ เรายุติการคุยเรื่องเครียดเอาไว้ก่อน มาเล่นเกมถามตอบกันดีกว่า ? ”
ผมอยากลองภูมิโคลัมบัสดูบ้าง
“ OK . ”
โคลัมบัสพิมพ์ตอบกลับมา   ผมคิดในใจว่าเขารู้ภาษาอังกฤษสักกี่คำ
“ ใคร เป็น ผู้ ค้น พบ ทวีป อเมริกา ? ”
ผมพิมพ์คำถามคำเว้นคำ  ให้แน่ใจว่าเห็นชัดอ่านง่าย  
“ ผมไม่แน่ใจนักนะ ….เรื่องมันก็นานแล้ว ผมเดาเอาว่า  จอร์จ วอร์ชิงตัน ”
โคลัมบัส ตอบมาเรียบๆ ผมยังคิดว่าเขาเล่นมุขกลับ ก็เลยถามซ้ำอีกหนด้วยขนาดอักษรใหญ่กว่าเก่า
“ใคร เป็น ผู้ ค้น พบ ทวีป อเมริกา ?”
“ อ้าวผิดเหรอ  ถ้าอย่านั้นผมขอตอบใหม่  ไมเคิล จอร์แดน ”
โคลัมบัสตอบกลับมาเรียบๆอีกหน ผมฉงนสงสัยว่ากำลังคุยกับเด็กชั้นอนุบาลอยู่ใช่ไหม
“ โอเค ผมเฉลยให้คุณฟังก็ได้  ผู้ค้นพบคือคริสโตเฟอร์ โคลัมบัส ”
“ อืม…ชื่อเดียวกับผมเลยนะ น่าดีใจจริงที่บังเอิญชื่อไปพ้องกับบุคคลสำคัญ ”
โคลัมบัสตอบกลับมาอย่างใสซื่อกว่าเก่า  แถมยังเป็นพวกถือลัทธิมองโลกในแง่ดีเสียด้วย
“ ช่วยบอกชื่อบุคคลสำคัญของประเทศอินเดียมาสักชื่อสิ ? ”
ผมเคาะแป้นส่งคำถามต่อไป  ถ้าหากคำถามหมูๆแบบนี้ ยังตอบผิด  คงต้องถือว่าโง่เอาการ
“ มหาตมะ คานธี ”
คราวนี้เขากลับตอบถูก และส่งข้อความต่ออย่างรวดเร็ว
“ ก็แค่บุคคลผู้พยายามประพฤติตนเป็นศาสดาอีกราย เท่านั้น  ”
ผมแปลกใจกับความเห็นของเขา  เนื่องเพราะคานธีคือผู้สมานรอยร้าวระหว่างเพื่อนร่วมชาติแต่ต่างศาสนาจนสำเร็จ  ปลดปล่อยอินเดียจากการเป็นเมืองเชลยของสหราชอาณาจักรบริเทน  คานธีคือบุคคลผู้ยิ่งใหญ่  อย่างน้อยผมก็นับถือ  
“ คานธี ไม่สมควรเป็นบุคคลสำคัญหรือ ? ”
ผมถามกลับ
“ เขาก็เป็นเพียงชายชราผู้มอบอิสระภาพแก่ประเทศหนึ่งเท่านั้น  ในประวัติศาสตร์มีบุคคลหลายคนทำแบบนี้ได้  ตัวอย่างเช่น พระเจ้าตากสินมหาราช ”
“………”
ผมตอบกลับได้แค่นั้น
“ ลองคิดดูนะคานธี สุดท้ายคุณก็จบชีวิตลงด้วยลูกตะกั่ว มีสิ่งใดตอบแทนคุณบ้างนอกจากคำยกย่องสดุดีที่คุณไม่มีโอกาสรับรู้   กระดาษเพียงไม่กี่แผ่นในหนังสือบุคคลสำคัญของโลก ”
ความคิดเห็นดูแคลนชายชราร่างกายผ่ายผอมผู้ยิ่งใหญ่ เริ่มก่อความหงุดหงิดแก่ผม
“ ถ้างั้นคุณคิดว่าสิ่งใดยิ่งใหญ่สำหรับคุณ ?  โคลัมบัส ผู้ไม่เคยรู้ว่าตัวเองค้นพบอเมริกา”
“ สำหรับผมเหรอ  ?  เด็กสักคนที่เกิดมาหัวขาดและมีชีวิตอยู่ต่อไปได้นั่นคือผู้ยิ่งใหญ่แล้ว   ”
“ ตลกน่า จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ? ช่วยตอบอะไรที่มันเป็นไปได้ในยุคนี้มาหน่อยเถิดน่า ”
ผมเริ่มใช้ภาษาแรงขึ้นตามอารมณ์
“ OK .  สร้างกระสวยอวกาศสักลำ   ทะยานตัดผ่านชั้นบรรยากาศ   วิ่งให้ไกลกว่าระบบสุริยะ  เกินกว่าทางช้างเผือก  ค้นหาดาวสักดวง และตั้งชื่อดาวดวงนั้นตามชื่อตนเอง ”
“ นี่ก็ยังเป็นไปไม่ได้อยู่ดี  คุณมันเพ้อเจ้อจริงๆ”
“ คานธี ลองคิดดูสิ  ถ้าคริสโตเฟอร์ โคลัมบัสมาเกิดในยุคสมัยเดียวกับพวกเรา  ณ ปัจจุบันนี้  อาจมีดวงดาวชื่ออเมริกาหมายเลข001 แล้วก็ได้  ”
“ เปล่าประโยชน์ที่จะคุยกับคุณแล้ว ผมขอตัวไปนอนดีกว่า ”
ผมตัดบท แล้วลบชื่อคานธีออกจากห้องแชททันที ไม่สนใจว่าโคลัมบัสจะพูดสิ่งใดต่อมา   ผมรู้สึกเพียงคุยกับชายฝันบ้าคนหนึ่ง   เราคงไม่พบกันอีกตลอดชีวิต  ความสัมพันธ์ในอินเตอร์เนทล้วนฉาบฉวย ไร้ความจริงใดๆ
“ ลาก่อน โคลัมบัส ”
คานธีอาจถูกยิงตาย  อับราฮัมลินคอร์นถูกยิงตาย   และจอห์น เอฟ เคเนดี้ถูกยิงตาย  ทุกคนล้วนเดินเส้นทางสายเดียวกัน  
โคลัมบัสค้นพบทวีปอเมริกา  เอดิสันประดิษฐ์หลอดไฟฟ้า  พี่น้องสกุลไรท์ผลิตเครื่องบิน และนีล อามสตรองเหยียบดวงจันทร์   ทุกคนล้วนเดินเส้นทางสายเดียวกัน  มีใครบ้างจบชีวิตด้วยลูกตะกั่ว
ทั้งหมดเก็บไว้ใน “ ชีวประวัติบุคคลสำคัญ ”   และถ้าเป็นฉบับย่อคงมีพื้นที่ให้คนละสองสามบรรทัดเท่านั้นเอง
 
    -------จบ---------------