ช่วยด้วย..ช่วยด้วย..ช่วยฉันออกไปที
มันมืดเหลือเกิน มันเจ็บเหลือเกิน มันหนาวเหลือเกิน
เมื่อก่อนฉันอาจเคยรู้สึกกลัวความตาย แต่มาในตอนนี้ความตายคงเป็นสิ่งที่ฉันอยากให้มันมาเยี่ยมฉันมากที่สุด..ได้โปรดเถอด.. ผมเกิดในครอบครัวเล็ก ๆ ใช้ชีวิตตามปกติตามประสาคนจนโดยทั่วไป อยู่กับมารดาและป้าในหมู่บ้านเล็ก ส่วนพ่อของผม ผมขอไม่เอ่ย ขอละไว้เป็นความหมายโดยส่วนตัวที่ผมไม่อยากบรรยายให้ใครรับฟัง ผมพยายามดิ้นรนเรียนหนังสือ กระเสือกกระสนจนผมได้รับราชการเป็นเป็นความหวังของครอบครัว มารดาและ้ป้าดีใจมากนะที่ผมมีงานทำสามารถเป็นที่พึ่งพาของแกได้ ครับผมก็เคยคิดอย่างนั้นในตอนแรก..และผมทำตัวดีมาโดยตลอด ผมเริ่มมีเงิน มีชีวิตที่ดีขึ้น และเริ่มมีความคิดที่จะเริ่มมีรัก ครับ..ความรักเป็นสิ่งที่ดี แต่น่าแปลกที่ความรักทำให้ผมมองครอบครัว มองมารดาและป้าของผมเป็นภาระ และการกระทำของผมเริ่มเปลี่ยนไป มารดาและป้าของผมคงรับรู้ถึงจุดนี้ ท่านไม่ต่อว่าอะไรปล่อยให้มันเป็นไปตามชะตากรรม..ผมไม่รู้ว่ามารดากับป้าของผมทำถกหรือเปล่าที่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้...ท่านคงมีเหตุผล    และแล้วความรักของผมก็จากผมไปตามวิถีทาง ผมเริ่มเข้าใจผู้หญิงมากขึ้นและมองหารักครั้งใหม่ แต่หลายครั้งอีกที่ผมต้องเสียไป ผมเบื่อครับ..ผมเลิกจริงจัง เริ่มปลง เปล่าครับผมยังคงปล่อยให้มารดาและป้าของผมอยู่อย่างนั้นไม่ได้สำนึกและกลับตัวเป็นคนดี แต่เริ่มหาหนทางใหม่..ในการเล่นสนุกกับชีวิตตามประสาชายหนุ่มผู้คะนองในรสรักและความใคร่...
ปัจจุบันผมอยู่กับครอบครัวครับ เราคงรักกันเหมือนก่อนแต่ไม่แสดงออกผมได้มองดูมารดาและป้าตลอดเวลา ท่านแยกบ้านให้ผมอยู่ริมน้ำห่าง ๆ แต่ท่านยังคงเป็นห่วงผมตลอด คอยส่งข้าวส่งน้ำ บ้านที่ผมอยู่เป็นเพิงเล็ก ๆ ไม่มีฝาครับผมมองดูดาวทุกคืน คิดถึงอะไรที่ผ่านมาแล้วผ่านเลยไป มีมดครับ อูย..ย.กัดเจ็บดีจังเลย แต่วันนี้ผมถ่ายมาก มีไข้ ทานอาหารไม่ได้มาเป็นอาทิตย์ ผมไม่มีแม้แรงที่จะไล่มด ผมเป็นแค่ชายผอมแห้งหนึ่ง ที่คงรับกับชะตากรรมที่ผมทำ ปัจจุบันผมมีเพื่อนชื่อมด และ น้องเอดส์ที่เข้าใจและอยู่กับผมตลอดเวลา อูย..ย กัดอีกแล้วครับ