นายคริสเช่นผู้ทำงานเป็น ผู้จัดการไม่ประจำผู้หนึ่ง ที่ทำงานเพื่อครอบครัวมาโดยตลอด เมื่อสิบปีที่แล้ว เขาถูกภรรยาทอดทิ้ง ทำให้เขาต้องเลี้ยงลูกโดยลำพังมาตลอดสิบปี เขาจึงทำงานมาตลอด เพื่อที่จะได้ลืมภรรยาของเขา ไม่เคยมีเวลาให้ลูกชายเขาเลย  เขาทำงานได้เงินเป็นชั่วโมง ชั่วโมงล่ะ 25 เหรียญ แน่นอนล่ะ บ้านนี้ ค่อนข้างมีฐานะดี

โทมัสลูกชายของเขา เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ ซึ่งถือว่าย่างเข้าสู่วัยรุ่นแล้ว เป็นเด็กสูงโปร่ง หน้าตาดี นัยน์ตาสีเขียวอ่อน เป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียนดี แต่เข้าสังคมกับคนอื่นยากมาก เป็นเด็กที่ชอบเก็บตัวเงียบอยู่คนเดียว

นายคริสเช่นมักจะไม่ค่อยกลับบ้าน มาทีก็อยู่ประมาณสิบนาที เพื่อพูดคุยกับลูกชาย ดูเหมือนเวลาจะเป็นเงินเป็นทองสำหรับชายคนนี้เสียจริงๆ

วันหนึ่ง เวลาประมาณเกือบห้าโมงเย็น เมื่อนายคริสเช่นเปิดประตูบ้านเข้ามา

โทมัสผู้เป็นลูกชาย จึงเดินเข้าไปรับพ่อที่ประตู

“วันนี้ไม่ไปเที่ยวกันเพื่อนหรือ?” ผู้เป็นพ่อถาม

“อ๋อ.. พึ่งไปเมื่อวานครับ” โทมัสปด จริงๆ แล้วเขาไม่มีเพื่อนสักคน แล้วก็ไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วย

“อย่าเที่ยวให้มันมากนักนะ” ผู้เป็นพ่อกล่าว “แล้วเงินที่ให้ไปล่ะ? ใช้หมดแล้วใช่มั๊ย?”

“ครับ” โทมัสโกหกอีกครั้ง จริงๆ แล้วเงิน ที่เขาได้นอกจากใช้ซื้อของกิน กับอุปกรณ์ที่ใช้เรียนแล้ว เขาไม่ได้ซื้ออะไรอีกเลย

“แกนี่มันจริงๆ เลยนะ” นายคริสเช่นดุ “ถ้าแก่ใช้เงินเก่งขนาดนี้เนี่ย.. เดี๋ยววันหลังฉันจะไม่ให้แก่อีกสักเหรียญเดียว”

“พ่อครับ” ผู้เป็นลูกกล่าว

“อะไร” นายคริสเช่นตอบแบบเรื่อยๆ

“พ่อทำงานได้ชั่วโมงล่ะเท่าไรครับ” โทมัสกล่าว ดูเหมือนผู้เป็นลูกก็จะไม่ค่อยรู้เรื่องของผู้เป็นพ่อเช่นกัน

“ได้ชั่วโมงล่ะยี่สิบห้าเหรียญไง” นายคริสเช่นพูด “ฉันจำได้ว่าเคยบอกแกไปแล้วนะ”

“ไม่ครับ” โทมัสกล่าว “พ่อไม่เคยบอก”

“อ๋อ.. นั่นสิ” ผู้เป็นบิดาถอนหายใจ “ก็แกไม่ค่อยถามอะไรฉันเลยนิ”

“งานเป็นไงบ้างครับ” โทมัสถาม

“ก็ดีนะ” นายคริสเช่นตอบ “ร้อยวันพันปีไม่เคยถามแฮะ วันนี้มาแปลก”

“ต้องไปแล้วล่ะ” นายคริสเช่นพูด พลางมองไปที่นาฬิกาข้อมือ ที่ดูเหมือนจะเก่ามากแล้ว แต่ก็ยังดูแข็งแรงอยู่

“พ่อครับ” ผู้เป็นลูกร้องเรียกพ่อ ก่อนที่พ่อจะเดินไป

“อะไรอีกล่ะ” นายคริสเช่นหันหน้ามาหาลูกชาย

“ผมขอเงินยี่สิบห้าเหรียญได้มั๊ยครับ” โทมัสกล่าว

“อ๋อ.. มิน่า วันนี้ถึงมาแปลก” นายคริสเช่นกล่าว แล้วก็ตะคอกใส่โทมัสว่า “ฉันไม่ให้แกหรอกนะ แกจะเอาไปซื้อของไม่มีประโยชน์อีกแล้วล่ะสิ หรือจะเอาไปเที่ยวกับเพื่อนอีกล่ะสิ แกเที่ยวเก่งนักนะ..”

ผู้เป็นลูกทนฟังต่อไม่ได้รีบวิ่งเข้าห้องของตัวเอง และปิดประตูเสียงดังใส่หน้าพ่อ

ผ่านไปเกือบๆ สามนาที

“เอาล่ะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับแกหรอกนะ” นายคริสเช่นทนไม่ไหว จึงตะโกนบอกลูกชายตรงประตู “นี่.. นะ ยี่สิบห้าเหรียญ มาเอาสิ”

แต่โทมัสยังไม่ออกมา

“ถ้าแกไม่ออกมาฉันวางไว้ตรงนี้นะ” แล้วนายโทมัสก็เอาเงินยี่สิบห้าเหรียญไปวางไว้ ตรงโต๊ะเก็บรองเท้า (ซึ่งจะอยู่ติดๆ กับหน้าห้องของโทมัส)

นายคริสเช่นกำลังจะเดินออกไป แต่ได้ยินเสียง ประตูห้องลูกชายเปิดจึงหันกลับไป

เห็นโทมัสที่พึ่งซับน้ำตาเสร็จเดินออกมา แล้วหยิบเงินไปห้าเหรียญ

“อ้าว..” นายคริสเช่นอุทาน “แกขอฉันยี่สิบห้าเหรียญไม่ใช่เหรอ ทำไมเอาไปแค่ห้าเหรียญล่ะ”

โทมัสเอามือล้วงเงินในกระเป๋าออกมา แล้วเอามารวมกับห้าเหรียญที่ตนหยิบมา แล้วยื่นให้พ่อ

“พ่อครับ” โทมัสพูด “ผมขอซื้อพ่อชั่วโมงหนึ่ง ด้วยเงินยี่สิบห้าเหรียญนี้ เย็นนี้อยู่ทานข้าวเย็นกับผมนะครับ”