ภาพที่คุณกำลังเห็นนี้ก็คือร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ ณ ใจกลางกรุงนิวยอร์ค (นิวยอร์คอีกแล้ว 5555)

ร้านนี้มักจะถูกเรียกว่าเป็นร้านของคู่รัก เนื่องจากโต๊ะหนึ่งจะมีสองที่นั่งเท่านั้น และกลางโต๊ะจะมีเทียนตั้งอยู่ เป็นรูปกามเทพชูไฟ และจะมีวงออร์เคสตร้าเล็กๆ ที่จะบรรเลงเพลงหวานๆ ตลอด และจะไม่มีผู้รบกวนเข้ามาในร้าน เพราะจะมีผู้เฝ้าอยู่ตลอด จึงทำให้ร้านนี้เป็นหนึ่งในร้านที่จองตั๋วได้ยากที่สุดในนิวยอร์ค  

วันนี้ก็เช่นกัน ทุกโต๊ะจะมีคนนั่งอยู่แล้วเต็มไปหมด วงออร์เคสตร้า เริ่มบรรเลงเพลง แอส ไทม์ โกส์ บาย (As Times Goes By) อย่างหวานซึ้ง กามเทพก็กำลังถือคบเพลิง อันนำมาซึ่งความโรแมนติกแก่คู่รักทุกคนในนี้

และถ้าหากคุณมองไปที่โต๊ะ ตัวที่ตั้งอยู่ตรงกลางร้าน ที่เขาว่ากันว่าเป็นที่ที่โรแมนติกที่สุดในร้านนี้แล้ว ก็จะเห็นผู้โชคดีที่ได้มานั่งโต๊ะตรงกลางนี้เป็นคู่รักหนุ่มสาว ที่ยังหวานชื่นกันอยู่เลย

“คุณแวน เดอร์ครับ” ชายหนุ่มรูปงาม ใส่สูทเนียบ เริ่มเรียกแฟนสาวที่กำลังทานออร์โตลอง* อยู่

“บอกให้เรียกเคธี่ไงค่ะ” ฝ่ายหญิงกล่าว พลางใช้มีดหันออร์โตลองช้าๆ “เราเป็นแฟนกันแล้วนะค่ะ แมทท์”

“ครับเคธี่” ชายหนุ่มกล่าว อย่างเขิลล์นิดๆ “คือ… วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญจะมาบอกคุณน่ะครับ”

“อะไรค….” เคธี่พูดต่อไม่ออก เมื่อหันไปเห็นกล่องใส่แหวน ที่กำลังเปิดให้เห็นแหวนเพชรเม็ดโตแสนสวย อยู่ข้างใน

“แต่งงานกับผมนะครับ” ฝ่ายชายรวบรวมความกล้าพูด ทั้งๆ ที่ยังเขิลล์อยู่นิด

“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีค่ะ” ฝ่ายหญิงก็เขิลล์จัด ยิ้มกว้าง ด้วยความดีใจสุดๆ “เล่นแบบนี้พูดไม่ออกเลยค่ะ..”

“พูดว่าตกลงสิครับ” ฝ่ายชายกล่าว พลางหยิบแหวนขึ้นมา สวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว แต่มันไม่พอดี ใส่ไม่ได้ แหวนเล็กไป

“เล็กไปน่ะค่ะ…” ฝ่ายหญิงกล่าว ราวกับว่าให้ฝ่ายชายรีบวิ่งไปซื้อแหวนวงใหม่มาให้เธอเดี๋ยวนี้…

“เอ่อ.. คือ..” ฝ่ายชายเริ่มคิดแก้ปัญหา “งั้นเอางี้มั๊ยครับ พรุ่งนี้ผมจะให้คุณไปเลือกแหวนที่ร้านเอาเองเลย… เหมือนเรื่อง เบรคฟาสท์ แอท ทิฟฟานี (Breakfast at Tiffany's) ไงครับ”

“คือ… มันไม่เหมือนค่ะ” ฝ่ายหญิงตอบพลางจ้องมองแหวน ที่ไม่พอดีมือของตัวเอง “เรื่องนั้นมันเป็นตอนที่เซอร์ไพรส์นางเอก โดยการพานางเอกเข้าไปเลือกแหวนใช่มั๊ยค่ะ แต่ถ้าคุณพาไปพรุ่งนี้ มันก็ไม่เซอร์ไพรส์แล้วค่ะ คือ.. ฉันไม่ได้จะเรื่องมากหรืออะไรหรอกนะค่ะ แต่ว่าที่คุณทำโอเคค่ะ มันโรแมนติกมากๆ และฉันก็อยากให้มันเป็นแค่คืนนี้เท่านั้นค่ะ เพราะคืนนี้เป็นคืนที่คุณตัดสินใจขอฉันแต่งงาน”

“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ” ฝ่ายชายเลิกคิ้วขึ้นถาม

“แหวนวงนั้นของคุณไงค่ะ” ฝ่ายหญิงชำเลืองไปมองที่แหวนมรกตน้ำดี ที่มีประกายสีบลูเต้นระยิบระยับไปมาที่ใส่อยู่บนนิ้วก้อยของฝ่ายชาย “แหวนวงนั้นคุณก็ได้ค่ะ”

“ขอเว้นแหวนนี้ได้มั๊ยครับ” ฝ่ายชายเอามือมาปิดแหวนไว้ ราวกับว่าแหวนวงเนี่ย… จะไม่ให้ใคร “แหวนนี้ผมรักนะ”

“รักมากกว่าฉันอีกเหรอค่ะ” ฝ่ายหญิงมองฝ่ายชายอย่างเจ้าเหล่

“ได้ๆ คุณชนะ” ฝ่ายชายพูด พลางถอดแหวนออกมาใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฝ่ายหญิง และมันพอดีซะด้วย

“เอาล่ะ” ฝ่ายหญิงกล่าวต่อ พลางมองไปที่ฝ่ายชายแบบตาต่อตา จนทำให้ฝ่ายชายอยากจะหลบสายตาจากการมองนั้น “ทีนี้ก็คุกเข่าค่ะ คุกเข่าขอฉันแต่งงาน”

“หา… อะไรนะ” ฝ่ายชายหน้าซีด และเริ่มหันไปมองคนที่อยู่ในร้านที่มีเต็มไปหมด “คุณจะบ้าเหรอ.. คนเยอะแยะไปหมดเลย แล้วก็ใส่สูทอยู่ด้วย”

“นี่คุณ..” ฝ่ายหญิงถอนหายใจเบาๆ “กะอีแค่คุกเข่าขอฉันแต่งงานเนี่ย… คุณยังทำไม่ได้เลย แล้วนี่ฉันจะฝากชีวิตไว้กับคุณได้ยังไงล่ะ คุกเข่าสิ เร็วค่ะ…”

“โอเค ก็ได้” ชายหนุ่มกล่าว และลุกจากเก้าอี้ ไปนั่งลงคุกเข่า ตรงหน้าหญิงสาว ท่ามกลางสายตาคนทั้งร้านที่จ้องมอง

“พูดสิค่ะ” หญิงสาวกล่าว แล้วยื่นมือไปให้ชายหนุ่มจับ

ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ร้าน และเห็นคนมองเต็มไปหมด ทำให้เกิดความประหม่าขึ้นมา แต่จะทำไงได้ล่ะ เขาจึงกุมมือของหญิงสาวเอาไว้ แล้วจุมพิตไปที่มือข้างนั้น และเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว ผู้ที่ต่อไปนี้จะเป็นคู่ร่วมชีวิตของเขา

“แต่งงานกับผมนะครับ” ชายหนุ่มพูดเบาๆ แบบให้ลมออกมาจากริมฝีปาก

“อะไรนะค่ะ” ฝ่ายหญิงทำเป็นไม่ได้ยิน

“แต่งงานกับผมนะครับ” ฝ่ายชายพูดดังขึ้นมาอีกนิด

“พูดดังๆ หน่อยสิค่ะ ฉันไม่ชอบผู้ชายเสียงเบานะ มันดูเหมือนอ่อนแอน่ะ”

“แต่งงานกับผมนะครับ” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นร้าน จนทำให้วงออร์เคสตร้า หยุดเล่นพร้อมกันทั้งวง

“ตกลงค่ะ แมทท์” หญิงสาวกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ที่ชายหนุ่มไม่ทำให้เธอผิดหวัง