ความคิดเห็นที่ 1                    เยื่อบาง ๆ ที่กั้นน้ำทะเลบริเวณปากโพรงไม่สามารถต้านทานสิ่งใดที่จะผ่านมันได้.. เท้าคู่หนึ่งลอดผ่านมันมา ตามด้วยร่างกายที่กำยำ  ชายหนุ่มรูปร่างใหญ่ สูงเกือบสองเมตร.. ใบหน้าขาวเกลี้ยงแต่แฝงไปด้วยความเหี้ยมเกรียม ไม่มีผมสักเส้นบนศีรษะของเขา ทั้ง ๆ ที่ยังอยู่ในวัยหนุ่ม.. แววตาสีน้ำตาลมุ่งมั่นเหลือกำลัง.. แต่งกายด้วยชุดสีดำทั้งเสื้อและกางเกง ที่ถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีขาว แขนทั้งสองข้างสวมปลอกเหล็กสีเทา ในมือถือดาบยาวสามเมตร ส่งประกายแหลมคม เขาลากดาบเล่มนั้นยาวมากับพื้น..  ชายทั้งร้อยคน ที่เฝ้าบริเวณทางเข้าต่างขัดขวางเขาไว้  “แก.. แกจะไม่มีวันได้คัมภีร์ไปเด็ดขาด..” ชายคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือแฝงความกลัวอย่างเห็นได้ชัด  ไม่มีเสียงตอบจากชายผู้มาเยือน เขาไม่ปริปากพูดออกมาแม้แต่น้อย เดินลากดาบเข้ามาเรื่อย ๆ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา  ฉัวะ !!!   มิทันวินาที มีทันที่ใครจะขยับ เพียงการเดินเพียงก้าวครึ่งของเขา อากาศก็แผ่ขยายออกเหมือนถูกฝนให้แหลมคม ลอยปาดคนส่วนท้องและลำคอทั้งร้อยคน ล้มลง..  และขาดใจตาย.. ทั้งร้อยคน..  เขาเดินลากดาบมาเรื่อย ๆ ไม่มีใครหยุดเขาได้                          นทีและสิริณญาเตรียมการสำหรับการหลบหนีของเขาเรียบร้อยแล้ว.. เขาจะไปจากที่นี่ทันที..  หัวหน้าหมู่บ้านกำลังจะพาพวกเขาไปส่งที่โพรงทางออกอีกทางซึ่งจะเป็นอุโมงค์ทางลัดไปที่ชายฝั่ง.. แต่แล้วชายคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมา..  “แย่แล้ว.. แย่แล้ว..” เขาพูดด้วยเสียงกระหืดกระหอบ  “มีอะไรรึ.. วิทยา..” หัวหน้าหมู่บ้านถาม..  “เขา..เขามาแล้ว.. อ้าก !!!”  อยู่ ๆ ชายคนนั้นก็มีเลือดพุ่งออกมาที่ท้อง ลำคอ และปาก.. หัวหน้าหมู่บ้าน นที และสิริณญาตกใจกับภาพที่ได้เห็น.. ชายคนนั้นล้มลงขาดใจตาย.. เผยให้เห็นภาพของชายที่มาเยือนยืนห่างออกจากพวกเขาถึงสิบเมตร.. ในมือถือดาบในท่าที่ฟาดฟันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาสามารถฆ่าคนที่อยู่ไกลถึงสิบเมตรได้..โดยดาบของเขา..  “ซะ..ไซโซ..” หัวหน้าหมู่บ้านอุทาน  “รีบหนีไปเร็ว !!!” หัวหน้าหมู่บ้านตะคอกใส่สิริณญาและนที..  นทีและสิริณญาไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปทันที.. แต่ดูเหมือนผู้มาเยือนจะไม่ใส่ใจนัก.. เขายังยิ้มอย่างเย็นชาเหมือนเดิม..  นทีและสิริณญาหนีไปแล้วพร้อมกับลังไม้ที่บรรจุเด็กทารก  “กะ..แกมาทำไม..” หัวหน้าหมู่บ้านถามผู้มาเยือน..  “คัมภีร์อยู่ไหน..”เป็นคำพูดแรกของผู้มาเยือน ซึ่งเขา ตอบไม่ได้ตรงกับคำถามของหัวหน้าหมู่บ้านเลยแม้แต่น้อย..  “คัมภีร์ก็ต้องอยู่กับเจ้าของ.. เจ้ามิใช่เจ้าของ.. เจ้าจะอยากได้ไปทำไม..” หัวหน้าหมู่บ้านพูด  “หึ หึ เจ้าของคัมภีร์น่ะเหรอ.. หมายถึงไอ้คนตะกี้น่ะเหรอ.. ฮ่า ฮ่า.. น่าขันสิ้นดี..” ชายผู้มีนามว่าไซโซ หันไปทางขวา..  “พวกมันไปทางนี้สินะ..” ไซโซทำท่าจะเดินตามแต่หัวหน้าหมู่บ้านก็ขวางเอาไว้..  “หลีกทางไปดีกว่าท่าน.. ข้าไม่สามารถมอบความปราณีให้กับบุคคลที่ขวางข้าได้..” ไซโซพูด เขาชักดาบที่ยาวสามเมตรออกมาฟาดฟันไปที่หัวหน้าหมู่บ้าน.. แต่มันก็ไม่เร็วเกินไป.. หัวหน้าหมู่บ้านคว้าดาบของตนมารับดาบของไซโซได้ทัน  ทั้งคู่ยื้อกันอยู่นาน ไซโซออกแรงเต็มที่.. ดูเหมือนว่าแรงของชายแก่จะสู้หนุ่มไม่ได้.. ดาบของหัวหน้าหมู้านหลุดจากมือ.. เขาเซล้มไป ไซโซยิ้มเหี้ยมเกรียม.. เดินมาที่หัวหน้าหมู่บ้าน เขาเงื้อดาบขึ้น  ฉับ !!!  ดาบของเขาฟันลงที่หน้าอกของหัวหน้าหมู่บ้าน.. เลือดพุ่งกระจายออกทั่วบริเวณ.. หัวหน้าหมู่บ้านขาดใจตายทันที  ไซโซไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย.. เขาเงยหน้ามองไปทางที่ นทีและสิริณญาวิ่งออกไป  เขาเดินลากดาบไปตามทาง จนถึงอุโมงค์เล็ก.. แต่พอที่คนจะเดินได้..  ชายสองร้อยคนเตรีมพร้อมในการขัดขวางแต่ก็ไม่ทันที่พวกเขาจะได้ทำอะไร.. ทั้งสองร้อยคนก็ขาดใจตาย ไซโซเดินเข้าไปในอุโมงค์..  นทีและสิริณญาวิ่งไปตามช่องอุโมงค์ไปเรื่อย ๆ แต่แล้วอยู่ผนังอุโมค์ด้านหน้าของเขาก็พองออกและไซโซก็ออกมาจากผนังถ้ำ.. ขวางทางนทีและสิริณญาเอาไว้  “ไซโซ..” นทีสบถ..  “ใช่ข้าเอง.. เป็นเกียรติมากที่เจ้าจำข้าได้ เพื่อนรัก..”  ไซโซพูด.. ยิ้มอย่างมีเลศนัย  “สบายดีรึ.. สิริณญา” ไซโซพูดต่อหันหน้ามาทางสิริณญา  “ลูกของพวกเจ้าอยู่ในนั้นรึ.. คงอึดอัดแย่..” ไซโซพูดพลางมองไปที่ลังไม้ที่สิริณญาหอบไว้อยู่  “หยุดพล่ามได้แล้วไซโซ” นทีชักดาบของตัวเองออกมา..  “คิดจะใช้กำลังกับข้าหรือ.. เพื่อน” ไซโซชักดาบของตัวเองเช่นกัน..  “ข้าไม่เคยมีเพื่อนอย่างเจ้าหรอก.. ไซโซ” นทีกัดฟัน.. และมองมาทีสิริณญา..  สิริณญารับรู้ดวงตาของสามีได้ดี.. เธอรีบวิ่งหนีต่อไป.. พร้อมกับลังไม้ที่บรรจุลูกของเธอไว้    นทีและไซโซมองหน้ากันสักครู่หนึ่ง.. แล้วทั้งคู่ก็พุ่งเข้าหากัน..  ผนังอุโมงค์ สั่นสะเทือน เศษดิน หินร่วงพรูลงมา.. ทั้งคู่กำลังจะเข้าใกล้กัน.. ประชิดกัน.. และก็ผ่านกันไปในที่สุด..  ฉัวะ !!!  เสียงดาบปะทะกัน.. ทั้งคู่ต่างยืนหยัดได้ด้วยกันทั้งสองคน แก้มของไซโซมีเลือกออกเล็กน้อย.. ส่วนนทียังไม่ปรากฏบาดแผล.. แต่พอสองสามวินาทีต่อมา.. เขาก็กระอักเลือด.. และล้มลง..  ไซโซเดินมาที่ศพของนที พินิจพิจารณาอยู่สักครู่.. แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้น.. เดินไปตามอุโมงค์ต่อไป..  สิริณญาวิ่งมาเรื่อย.. เธอไม่เคยเหนื่อยมาขนาดนี้.. ไม่เป็นไร.. อีกประเดี๋ยวก็จะถึงทางออกอุโมงค์เมื่ออกจากอุโมงค์ได้แล้ว.. ก็ว่ายน้ำไปอีกสักหน่อย.. ก็จะขึ้นฝั่งทะเลแล้ว.. เธอไม่คิดว่าเธอจะรอดจากเหตุการณ์นี้.. เธอขอแค่เพียงให้ลูกชายเธอรอดก็พอ.. เขา.. เขาใกล้เข้ามาแล้ว..  ไซโซเห็นหลังของสิริณญาอยู่ไกล ๆ เขาเงื้อดาบขึ้น..และฟันออกไป.. ลมที่เกิดจากดาบ พัดกระแทกผนังอุโมงค์จนถล่มลงมาเล็กน้อย.. กว่าที่ลมนั้นจะพัดถึงสิริณญามันก็เบาพลังลงไปแล้วแต่ก็ยังสร้างบากแผลให้กัยสิริณญาได้..  ฉับ !!!  เกิดบาดแผลที่กลางหลังของสิริณญา เลือดซึมออกมา.. สิริณญาชะงัก.. เธอเจ็บ.. เธอยากจะล้มลง.. เธอพยายามทรงตัวและวิ่งออกไปให้ได้..  สิริณญาวิ่งต่อไปจนเข้าสู่ทางโค้ง ทำให้เธอไม่กลายเป็นเป้านิ่งให้กับไซโซ.. ในที่สุด..ก็เหมือนกับว่าสวรรค์เปิดประตูทางออกให้เธอแล้ว..  แสงสีฟ้าลอดผ่านโพรงเล็ก ๆ บนเพดาน.. ด้านบนเป็นน้ำทะเล.. เธอยิ้มออกมาได้.. ทั้ง ๆ ที่เลือดตรงกลางหลังของเธอยังไหลอยู่.. ไซโซเดินมาใกล้เธอแล้ว..  ไม่รอช้าสิริณญารีบกระโดดผ่านเยื่อกั้นน้ำออกสู่ทะเลทันที.. สิริณญามาโผล่ตัวที่ใต้ทะเลบริเวณน้ำตื้นแล้ว..  ปลาการ์ตูนชนิดต่าง ๆ ว่ายหาอาหารกันเป็นฝูง.. ดอกไม้ทะเลชนิดต่างสะบัดขนไปมารอเหยื่ออันโอชะมาติดกับของมัน.. ปะกะรัง.. กัลปังหาต่าง ๆ เหมือนถูกปักเอาไว้ที่พื้นทรายอย่างสวยงาม..  สิริณญาใช้มือข้างขวาหอบลังไม้เอาไว้.. แล้วใช้มือข้างซ้ายที่เหลือในการพยุงตัวใต้น้ำ.. พร้อมกับขาทั้งสองข้างที่กระพือขึ้นลง.. เธอต้องรีบว่ายน้ำเข้าฝั่งโดยเร็วที่สุด.. ความจริงถ้าเธอแปลงร่างเสียตอนนี้.. เธอจะว่ายน้ำได้เร็วขึ้นแต่ติดตรงที่ว่าไม่สามารถหอบลังใบนี้ได้.. เธอจึงจำเป็นที่จะเคลื่อนไหวทั้ง ๆ ที่ไม่สะดวกเช่นนี้..  ไซโซออกมาจากอุโมงค์แล้ว.. เขาว่ายน้ำตามสิริณญาอย่างรวดเร็ว.. แต่ก็ไม่สะดวกนัก เพราะที่นี่เต็วไปด้วยแนวปะการัง.. อันเป็นที่หลบหลีกหลบซ่อนได้เป็นอย่างดีสำหรับสิริณญา..  ไซโซโมโหเขาฟันดาบออกไป.. ทำให้เกิดคลื่นน้ำแผ่ขยายออกไปเป็นวงกว้าง.. คลื่นน้ำนั้นทำให้แนวปะการังพังไปเป็นแทบ ๆ สะเก็ดของคลื่นน้ำกระแทกมาที่ศีรษะของสิริณญา.. ทำให้เธอเจ็บหนักขึ้น.. แต่ก็กัดฟันว่ายน้ำต่อไป.. เธอว่ายหลบหลีกไปตามแนวปะการัง..  ไซโซฟันดาบออกมาไม่หยุดเกิดคลื่นน้ำออกมาอย่างต่อเนื่อง.. ทำลายแนวปะการัง กัลปังหา.. ดอกไม้ทะเลจนหมดสิ้น..  ตัวของสิริณญาเต็มไปด้วยบาดแผล.. เธอเริ่มไม่ไหวแล้ว..  สิริณญารู้สึกว่าเท้าของเธอสามารถยันพื้นได้ ถึงชายฝั่งแล้ว..  ไม่มีเหตุการณ์ไหนจะทำให้เธอดีใจได้มากกว่านี้อีกแล้ว.. เธอรีบเดินขึ้นชายหาด..  เปรี้ยง เปรี้ยง..  เสียงอสุนีบาตดังขึ้น.. ดูเหมือนพายุกำลังจะโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง..  สิริณญาวางลังไม้ไว้ที่ชายหาด.. เธอล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ลังใบนั้น..  “ลาก่อน..ลูกแม่” สิริณญาหลับตาลงช้า ๆ  ไซโซเดินขึ้นมาที่ชายหาด.. พบกับศพของสิริณญานอนตายอยู่.. เขายิ้มเหี้ยม.. เขามองไปบริเวณรอบ ๆ เพื่อจะค้นหาลังไม้.. เขาเชื่อว่าคัมภีร์ต้องอยู่ในลังไม้นั่นแน่ ๆ  ไซโซหาลังไม้ไม่เจอ.. เขาโมโหมาก.. เขาเงยหน้าขึ้นไปที่ ถนน  ชาย.. หญิงสองคนกำลังหอบลังไม้ของสิริณญาวิ่งไป  ไซโซยิ้มเหี้ยมเงื้อดาบขึ้น.. ฟันไปที่ชายหญิงสองคนนั้น..  เปรี้ยง ..  ทันใดนั้น อูวดลก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน ฝันร้าย จากคุณ : Waasuthep - [ 10 พ.ย. 46 19:43:03 A:202.5.88.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เงือกเกิดใหม่คงไม่เหมือนเด็กเกิดใหม่แน่ ถึงได้ใส่กล่องหอบไปไหนๆ จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ย. 46 08:44:54 ]