.-..---...-. ระเบียง คนแปลกหน้า และรักที่จากไป .-...---..-.

    นี่ ฟ้าคงใกล้สว่างแล้ว…

    ฉันได้ยินเสียงขับร้องของนกดังแต่ไกล… คงเริ่มได้เวลาออกหากินของพวกมันแล้ว…

    ฉันกะพริบหลายครั้งเพื่อไล่ความง่วงออกจากตัว ก่อนจะเหลือบดูอีกด้านของเตียง
    หมอนอีกใบที่ไม่มีร่องรอยของการหนุนนอนของใครบางคน เย็นชืด…  
    ทั้งๆ ที่เขาจากไปแล้ว ใยฉันต้องคิดถึงเขาเสมอนะ…

    จิ๊บ… จิ๊บ…

    เสียงของนกตัวหนึ่งที่เกาะราวกั้นระเบียง ทำให้ฉันละสายตาจากหมอนใบนั้น
    เสียงของมันคล้ายจะเอ่ยคำ อรุณสวัสดิ์ กับฉัน มันนิ่งมองฉัน ก่อนเปล่งเสียง
    ดังกังวานของมันอีกครั้ง อรุณสวัสดิ์อีกครั้งจ้ะ…

    อรุณสวัสดิ์… ยังไม่ทันออกจากปากฉัน มันก็บินถลาออกไปแล้ว…

    เธอคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ  เสียงของความคิดฉันดังขึ้น

    ฉันเดินตรงไปเลื่อนประตูเลื่อนบานใส เพื่อออกไปยังระเบียง นัยน์ตาของฉันมองต่ำ
    ไปยังห้องชั้นล่างที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

    ไฟเปิดอยู่…

    ฉันไม่แน่ใจว่า เธอคนนั้นตื่นแล้ว หรือ ยังไม่ได้นอน

    เธอคนนั้นก็เหมือนกับฉันในอดีต…

    เมื่อสองวันก่อน เขาได้ทิ้งเธอคนนั้นไป เธอร้องไห้คร่ำครวญขอร้องไม่ให้เขาจากไป
    น้ำตาของเธอไม่ได้ช่วยฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้เลย ถึงเธอคนนั้นจะร้องไห้เสียใจแค่ไหน
    เขาก็ไม่ได้กลับมา…

    ฉันแหงนหน้าดูท้องฟ้าที่ทอแสงสีทอง และเริ่มจะจ้ามากขึ้น ดวงตะวันสูงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว…

    เห็นทีที่ฉันต้องออกไปทำงานซะแล้ว…

    ฉันมองกลับไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง พร้อมเอ่ย… อรุณสวัสดิ์ค่ะ คนแปลกหน้า…




    ดวงตะวันสิ้นแสงไปนานแล้ว พร้อมกับความมืดมิดของรัตติกาลคืบคลานมาอีกครั้ง
    ความเงียบสงบของค่ำคืน อาจจะทำให้ใครหลายคนต้องหาเสียงอื่นมากลบทับมัน

    เสียงเพลงแสนเศร้าดังแว่วมาจากห้องใดห้องหนึ่ง เสียงนั้นสะท้อนใจคนที่ได้ฟังบางคน
    เช่นฉันและเธอคนนั้น เนื้อเพลงแสนเศร้าของรักที่จากไป ขณะเดียวกันเสียงของ
    ผู้ร้องที่ครวญคร่ำนั้น แสนจะนำพาอารมณ์เหงาของผู้ที่ได้ฟังเพิ่มพูนมากขึ้น

    ฉันมองดูพระจันทร์ที่สุกใสจากประตูเลื่อนบานใส ช่างกลมโต สวยงามยิ่งนัก…
    ฉันเผลอตัวจนชิดประตู ก่อนเลื่อนมันออก
    พระจันทร์ทอแสงสีนวล สวยจริงๆ แต่มันจะงามกว่านี้ ถ้ามีเพื่อนอย่างดวงดาวมาอยู่ใกล้ๆ

    เสียงเพลงแสนเศร้ากับจันทร์ไร้ดาว ทำให้น้ำตาของฉันที่เคยแห้งเหือดกลับไหลอีกครั้ง
    เวลานี้เท่านั้นที่ฉันจะขอเศร้า เมื่อน้ำตาฉันแห้งอีกครั้ง ฉันจะกลับแข็งแรงขึ้น ถึงจะไม่
    เท่าดังเดิมก็เถอะ แต่ฉันจะพยายาม…

    ฉันมองต่ำลงไปยังห้องนั้น ไฟยังเปิดอยู่…

    วันนี้ฉันเห็นเธอคนนั้น ถึงเธอจะดูสดใสด้วยเครื่องสำอางที่ระบายบนใบหน้า แต่ก็ไม่
    สามารถจะระบายความหมองเศร้าในนัยน์ตาของเธอออกไปได้ คงจะมีเวลาเท่านั้น
    ที่จะรักษาเธอจากความรักที่จากไปได้

    ฉันแหงนดูพระจันทร์ไร้เพื่อนอีกครั้ง   ไม่เป็นไรนะ คืนต่อไป เธออาจจะมีเพื่อนอีกครั้ง…

    เห็นทีที่ฉันจะต้องเข้านอนแล้ว…

    ฉันมองกลับไปยังห้องนั้น พร้อมเอ่ย   ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คนแปลกหน้า…

    จากคุณ : Jungle (Jungle1999) - [ 11 พ.ย. 46 09:15:14 ]