ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ส่งตอนจบเรื่องนี้มาช้า เนื่องจากต้อง ไปทำหน้าที่หลายประการ

ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2484942/W2484942.html

ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2488852/W2488852.html

ตอนที่3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2494050/W2494050.html



ตอนจบ


“ไม่เอาแล้ว............. ไม่ทำแล้ว.............  

ช่วยด้วย...................”ขโมยคนนั้นวิ่งลงบันได พร้อมทั้ง

ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากขโมยอีกคนที่อยู่ข้างล่าง

“เป็นอะไรวะ”ขโมยคนที่รออยู่ข้างล่างถามด้วยความสงสัย

“ไม่เอาแล้ว รีบไปจากที่นี่กัน ข้าทำตามที่ป้าใช้ไม่ได้แล้ว” พอขโมยคนนั้นพูดจบ

ก็วิ่งหน้าตั้งไปทางประตูหลังบ้าน และขโมยอีกคนก็วิ่งตามออกไป

โดยที่ไม่สนใจว่า ผมยืนอยู่ตรงนั้นด้วย (หรือว่ามองไม่เห็นผม เพราะผมอยู่ในที่มืด)

ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป จะวิ่งตามไปไล่จับก็ไม่

ได้ เพราะไม่รู้ว่าพวกมันวิ่งไปทางไหน ผมจึงตัดสินใจวิ่ง

ขึ้นบันได เพื่อไปดูแป้งว่าเป็นอย่างไรบ้าง ขโมยพวกนั้นจะ

ทำอะไรแป้งหรือเปล่าก็ไม่รู้  พวกมันเป็นใครกันแน่  แล้ว

ทำไม่พวกมันพูดถึงป้า ป้าคนนั้นใครกันแน่..  

  บันไดทางขึ้นชั้นสองนั้นแบ่งออกเป็นสองช่วง ช่วงแรก

มีขั้นบันไดทั้งหมด 6 ขั้น ส่วนช่วงที่สองมีประมาณ 20 ขั้น

พอผมขึ้นมายืนที่บันไดช่วงแรก ผมทั้งดูนาฬิกาที่ข้อมือ

เพื่อตรวจสอบว่ากี่โมงแล้ว

“ทำไมนาฬิกาไม่เดินนะ ไม่เป็นไรดูมือถือก็ได้” ผมพูดกับ

ตัวเอง พร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า

กางเกง

พอผมดูเวลาที่มือถือ ปรากฏว่า โทรศัพท์ก็ดับ เปิดเท่าไรก็

ไม่ติด สักพักเสียงแป้งก็ร้องเรียกให้ผมขึ้นไปหาเธอ เมื่อ

ผมขึ้นไปถึงชั้นสอง ผมก็มองทางไม่เห็นเลย ผมจึงถาม

แป้งว่า แป้งอยู่ห้องไหน อยู่ตรงไหน ทันใดนั้นไฟบนเพดาน

ก็สว่างขึ้น ทำเอาผมตกใจ แต่ผมเหลือบไปมองทางขวา

พบว่ามือขวาของผม ค้างอยู่แผงเปิดไฟข้างฝาผนังบ้าน

เมื่อผมมองตรงไปข้างหน้า ผมก็พบว่ามีห้องทั้งหมด 3ห้อง

ผมก็เริ่มตรวจสอบจากห้องแรก แต่เมื่อผมเข้าไป ผมก็

ไม่พบอะไรเลย ในห้องมี่แต่ที่นอน,ตู้ และอย่างอื่นอีกมาก

มาย พอผมตรวจห้องแรกเสร็จ ผมก็ไปตรวจสอบห้องที่

สองต่อ แต่เมื่อผมบิดลูกบิดที่ประตูก็พบว่า ประตูเปิดไม่

ได้  ผมจึงละความพยายามที่จะเปิดประตูห้องที่สอง

"ไปห้องที่สามก่อนดีกว่า"

ประตูห้องที่สามแทน ห้องที่สามนั้นอยู่ห่างจากห้องอื่นๆ

ระหว่างที่ผมเดินไปห้องที่สามนั้น ผมรู้สึกว่า มันต้องเกิด

อะไรขึ้นแน่ๆ บ้านปิดมิดชิดขนาดนี้ ทำไมมีลมเย็นๆ พัด

เข้ามาจากไหนก็ไม่รู้ ผมก็เริ่มระแวงมากขึ้น ผมค่อยๆมอง

ซ้าย มองขวา  และก็หันกลับไปมองข้างหลัง แต่ก็ไม่มี

อะไรเกิดขึ้น ระหว่างนั้นผมก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องที่สาม


แต่ผมสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง ทำไมหน้าห้องที่สามถึงเปิดแง้ม

เอาไว้ละ สงสัยแป้งอยู่ห้องนี้แน่ๆ เลย พอผมเปิดเข้าไป

ผมก็เจอกับความมืด ผมจึงถามแป้งว่า แป้งอยู่ในนั้นหรือ

เปล่า แต่แล้วก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมจึงตัดสินใจ ก้าว

ขาเข้าไปในห้องนั้น พอผมก้าวขายังไม่ทันใด แป้งก็

ตะโกนออกมาจากห้องนั้นว่า

“อย่าพึงเข้ามานะ ยืนรออยู่ที่หน้าห้อง เดี๋ยวแป้งออกไปหา

เอง” พอแป้งพูดจบ ผมก็ออกไปรออยู่ที่หน้าห้อง

ตามที่แป้งสั่ง

ระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงดังมาจากห้องที่สอง เสียงนั้นดัง

คล้ายๆ เหมือนคอมพิวเตอร์กำลังต่อเน็ตอยู่  ผมจึงถาม

แป้งว่า

“แป้งเปิดคอมทิ้งไว้หรือ” แต่แป้งก็ไม่ตอบกลับ ผมจงเดิน

ไปยังห้องที่สอง เพื่อดูว่า เสียงที่ผมได้ยินเป็นจริงหรือ

เปล่า พอผมไปถึงห้องที่สอง ผมก็พยายามเปิดประตูอีก

ครั้ง แต่ครั้งนี้เปิดออกได้ง่ายมาก พอประตูเปิดออก ผมก็

เจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดเอาไว้ ในห้องนั้นสงสัยเป็นห้องของ

แป้งแน่ๆเลย เพราะผมเห็นรูปแป้งที่อยู่ฝาผนังห้องอยู่หลาย

รูป

“ทำไมแป้งไปนอนที่ห้องนั้นละ” ผมนึกในใจ

สักพักก็มีเสียงมาจากคอมพิวเตอร์ เสียงนั้นเป็นเสียงของ

ข้อความที่เข้ามา จากการเล่นโปรแกรม msn  

“เล่นอยู่หรือเปล่า หรือว่ากำลังนอนอยู่ละ” เมื่อผมอ่านข้อ

ความดู ผมก็แปลกใจทันที เพราะข้อความนั้น เป็น

ข้อความที่ผมส่งมาหาแป้งเมื่อเดือนที่แล้ว ทำไมมันพึ่งมา

ถึงละ ถ้าข้อความของผมพึ่งมาถึง แล้วทำไมแป้งตอบ

กลับมาหาเราได้ละ ผมจึงตัดสินใจ นั่งอยู่ที่หน้าคอมต่อไป

เรื่อยๆ ทันใดนั้นเอง ข้อความของผมก็เข้ามาอีก

ผมเริ่มสงสัยมากขึ้น เพราะข้อความของผมนั้นตอบกลับ

มา  ทั้งๆที่ยังไม่ได้พิมพ์อะไรจากคอมของแป้งตอบกลับ

ไปเลย แล้วทำไมเราตอบกลับมาหาแป้งได้ละ

“แม่แป้งออกไปทำงานหรืองยัง”ข้อความของผมตอบกลับ

มาที่เครื่องคอมของแป้ง พอผมอ่านข้อความของผม ผม

ก็พูดในใจว่า

“คืนนี้จะเล่นดึกไหม” พอผมพูดในใจเสร็จ ขอความของผม

ก็ขึ้นมาที่หน้าจอของแป้งว่า

“คืนนี้จะเล่นดึกไหม” อะไรกัน ทำไมมีแต่ข้อความของผม

และข้อความของแป้งหายไปไหน หรือว่าผมจะคุยคน

เดียว แล้วแป้งละ คืนนั้นแป้งคุยกับผมไม่ใช่หรือ ระหว่างที่

ผมคุ้นคิดถึงเรื่องที่ผมคุยคนเดียวอยู่ ผมก็เหลือบไปเห็น

เวลาที่มุมขวามือที่จอคอมพิวเตอร์ พบว่าเวลานั้นไม่เคลื่อน

ไหว ผมจึงตัดสินใจ เปิดดูเวลาที่แท้จริงจากคอมพิวเตอร์

เฮ้ย นี่มันวันที่ 26 ของเดือนที่แล้วนิ  แล้วผมคุยกับใครกัน

แน่..................... (แต่ทำไมเลข 26 ถึงเป็นตัวสีแดงนะ)

“เธออยู่ไหน ไม่เห็นรอแป้งเลย” แป้งเรียกหาผม

“อยู่นี่ แป้งเข้ามาห้องนี้หน่อยสิ เรามีเรื่องจะถาม” ผมตอบ

“แป้งฟังอยู่หรือเปล่า”

“แป้ง............... แป้ง...............”ผมเรียกแป้งซ้ำหลาย

ครั้งจนผมต้อง ออกไปนอกห้อง เพื่อดูว่าแป้งอยู่ตรงไหน

ทำไมไม่ขานตอบ
 
  พอผมออกมาจากห้อง ผมก็มองหาแป้งไม่เจอ ผมได้

แต่พูดไปพลางๆว่า

“อยู่ไหนแล้วละ เข้าไปรอในห้องนี้ดีกว่า” ผมหันกลับหลัง

ไปยังห้องที่ออกมาเมื่อกี้

“อ้าวทำไมเปิดไม่ได้แล้วละ” ห้องที่ผมเข้าไปเมื่อกี้ มันเปิด

ไม่ได้เหมือนตอนแรกเลย ผมเปิดเท่าไร ก็เปิดไม่ออก

ผมจึงตัดสินใจ เดินไปหาแป้งที่ห้องที่สาม พอผมไปถึง ผม

ก็เปิดห้องที่สามไม่ได้อีก ผมจึงเรียกถามแป้ง ว่าแป้งยัง

อยู่ในห้องนั้นหรือเปล่า แต่แล้วก็ไม่มีเสียงจากข้างในห้อง

ตอบกลับมาเลย  สักพักก็มีเสียงฝีท้าวกำลังเดินขึ้น

บันไดมายังชั้นสอง

“โถ...แป้ง ลงไปข้างล่างแล้วก็ไม่บอก” ผมพูดกับแป้ง

พร้อมทั้งเดินเข้าไปหาแต่แล้วผมก็ตกใจทันที เพราะว่าคน

ที่ขึ้นมานั้นไม่ใช้แป้ง เป็นใครก็ไม่รู้ ผมรู้แต่เพียงว่า เขา

เป็นผู้หญิง คล้ายๆกับคนรับใช้ หรืออะไรสักอย่าง ผม

สังเกตได้จากผ้าถุงที่เธอใส่ พอผมพูดจบ เธอก็หันมามอง

ผมอย่างช้าๆ พร้อมทั้งไขประตูห้องที่สอง แล้วเธอก็หัน

กลับไปพร้อมทั้งเข้าไปในห้อง


ติดตามตอนจบต่อนะ


แมลงปอ