ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว อบอวลไปด้วยกลิ่นยาและน้ำยาฆ่าเชื้อโรคดูสงบ เยือกเย็น  แต่ร่างในชุดสีน้ำเงินที่นอนอยู่บนเตียงกลางห้องกลับมีท่าทีกระส่ำกระส่าย  เหงื่อกาฬแตกทั่วตัวจนชุ่มผ้าปูเตียงสีขาว ทั้งที่อากาศภายในห้องค่อนข้างเย็นสบาย

พรึบ!!

ดวงตาสีเข้มลืมโพลงอย่างตกใจ  

...ที่นี่.ที่ไหน

หญิงสาวนึกทบทวนความทรงจำเลือนราง  

...ชั้นชื่อนุ่น..แล้วที่นี่...น่าจะเป็น... สาวน้อยใช้มือยันตัวลุกขึ้นมานั่ง  กวาดตาดูทั่วห้องอย่างพิจารณา

เป็น..โรงพยาบาล....โรงพยาบาล?! แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ล่ะ  คนบนเตียงตั้งใจจะลุกลงไปยังประตู  แต่

 เอ๊ะ...ทำไม..ขาฉัน...ขาฉันขยับไม่ได้  

นุ่นทุบขาตัวเองแรงหลายที  ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ  ไม่มีแม้แต่ความรู้สึก

พิการ!!...ฉันเป็นคนพิการไปแล้ว  เธอบอกตัวเองอย่างตกใจระคนเศร้าสร้อย  แต่ลึกๆมันเหมือนมีอะไรที่มากกว่านี้  มากกว่าเพียงแค่ความไม่สมประกอบที่เธอเพิ่งจะได้รับ  แล้วมันคืออะไรล่ะ

คิดสินุ่น  คิดสิ  นอกจากชื่อแล้วเธอจำอะไรได้อีก

คนบนเตียงพยายามคิด  คิด  แล้วก็คิด   แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างมาบังไว้  ทำให้เธอไม่สามารถเชื่อมต่อสิ่งที่ขาดไปได้  ภาพในความทรงจำเลือนรางเธอเห็นคนมากมาย  ยืนมองค้ำหัวเธอ  ด้านหลังพวกเขาเป็นไฟดวงใหญ่เจิดจ้า

ภาพถัดเป็นภาพเด็กชายวัย 12  ยืนยิ้มให้เธอ  ก่อนจะยื่นขาเทียมมาให้  เธอจำได้ว่าปฏิเสธที่จะรับ  แต่อีกฝ่ายกลับดึงดันยื่นให้เธอ  พร้อมบอกว่าเธอต้องใช้

เด็กคนนั้นเป็นใคร  แล้วที่นั่นที่ไหน  ทำไมมีแต่คนพิการ...

รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง  ก่อนจะรู้สึกเหมือนภายในหัวระเบิก ความทรงจำทั้งหมดไหลทะลักออกมาราวกับเปิดวาวน้ำ

ใช่...เธอถูกมนุษย์ต่างดาวจับตัวไป!!  เธอจำได้แล้ว  วันนั้นตอนเย็นหลังเลิกงาน ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านหน้าต่างข้างบันไดเพื่อเดินลงมาข้างล่าง  มีบางสิ่งผิดปกติไปกว่าที่เคย  ไม่ว่าจะถนนทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา  ภูเขาเขียวชอุ่ม  หรือแม้แต่ทุ่งหญ้าสีทองสองข้างทาง  เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอะไรที่แปลกไป  อาจจะเป็นเพราะท้องฟ้าสีแดงราวกับเลือด  หรือฝูงผีเสื้อหลากสีจำนวนมากบินวนไปมารอบตึก...

ก่อนที่เธอจะทำอะไรต่อไป  แสงสีทองเจิดจ้าจนแสบตาผ่านทะลุเข้ามาทางหน้าต่าง  แล้วทุกสิ่งก็ดับวูบลง  จากนั้นเธอก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้...

“ไม่...ไม่  ไม่จริง  ช่วยด้วย  ช่วยด้วย  เอาขาฉันคืนมา  พวกมนุษย์ต่างดาวมันเอาขาฉันไป”  

หญิงสาวในชุดนางพยาบาลที่ยืนหน้าห้องเบ้ปาก  สีหน้าเบื่อหน่าย

“ห้องนี้คลุ้งคลั่งอีกละ”

“คนนี้เป็นอะไรหรือคะ”  เด็กใหม่ที่เพิ่งจะเริ่มอาชีพนี้เอ่ยถามขึ้น

“ ตัดขาผิดน่ะ สับกับคนไข้ที่เป็นมะเร็งน่ะ  พอเจ้าตัวรู้ได้ไม่นาน  เกิดทำใจไม่ได้เลยต้องมาอยู่ที่นี่”  นิ้วเรียวชี้ไปยังป้ายหน้าประตูทางเข้าตึก  ก่อนจะเดินนำไปยังห้องอื่นๆ

…แผนกจิตเวช...




                        ****************************************

แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 46 15:28:08