. . . มั น ส ม ค ว ร แ ล้ ว . . .

    -----

    ผมร้องไห้..


    ความเจ็บปวดทางใจรั้งความรู้สึกทางกายให้มืดชาไปแปดด้าน..


    "คุณมันไม่ได้เรื่อง"


    "แค่นี้ยังไม่มีให้ฉัน"


    "เขาพร้อมกว่าคุณทุกอย่าง"


    "ฉันไม่อยากเสียเวลากับคุณอีกแล้ว"



    "เราเลิกกันเถอะ."



    "เราเลิกกันเถอะ"



    .....



    เราเลิกกันเถอะ........


    .....





    .....




    ผมคิดย้อนถึงภาพของตัวผมที่ยอมทุมเทตลอดที่ผ่านมา ทุกสิ่งที่ว่าเพื่อเขาผมสามมารถทำได้โดยบ่ยั่น อะไรที่เขาต้องการ ไอ้โง่อย่างผมคนนี้จะสรรหามาให้เขาทุกอย่าง..


    แต่แล้วทำไม ทำไม..



    ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ตัวมืงเองรักเขาเองไม่ใช่รึ?? เขาได้ดีมืงน่าจะยินดีกับเขาด้วยนี่หว่า จะนั่งเสียใจอีกทำพ่องรึไอ้สัด..



    ผมป่ายเช็ดดรืดขี้มูกที่ย้อยมาง่ามปาก เสียงสะอึกเอื้อนไห้ยังต่อเนื่องไม่อยุด.



    ทำไมผมยังทำใจไม่ได้สักทีนะ..






    ......

    เขายังอยู่ตรงหน้าผม หญิงสาวผู้ซึ่งผมรักและหวงแหนที่สุดในชีวิต สายตาของเขาเด็ดเดี่ยวมั่น ไม่มีแม้วี่แววเสียใจให้หลงคงเหลือ..



    เธอช่างร้ายน้ำใจนัก.




    ผมมองเธอด้วยสายตาวิงวอนปนสงสาร แต่ก็ไร้แววซึ่งสักนิดที่เธอจเหลียวมองเห็นใจ.. ไม่มีแม้สักนิด ระหว่างเรามันจบแล้ว...



    มันจบแล้วจริง ๆ ....



    ผมฮึดตรึงรั้งทำใจยอมรับอย่างขมขื่น น้ำตาที่ยังไหลจากบ่อน้ำตื่นยังทะลักไม่อยุด.. คิดนึกตัดความเป็นไอ้โง่ที่หลงรักเค้าอย่างหัวปักหัวปำ เราเองช่างควายนัก คงเพราะเราควายนี่และ มันจึงสมควรแล้วนี่


    มันสมควรแล้ว..


    ผมเหลียวมองเธออีกครั้ง ก่อนความรู้สึกสุดท้ายจะสั่งการเหนือสมองให้ผมทำลงไป...







    ผมกระโดดเตะก้านคอเธอพร้อมขี้มูกและน้ำตา...





    ...

    จากคุณ : เหว่ย - [ 12 พ.ย. 46 10:10:23 A:203.107.209.158 X: ]