ลองแปลเรื่อง Olive's Ocean ดูน่ะคะ นี่เป็นบทที่ 2 และ 3 นะคะ  เพื่อนๆอ่านแล้วช่วย comment ให้ด้วยซิค่ะ เพื่อจะได้ปรับปรุงต่อไปค่ะ

บทที่ 2  จุดจบ
โอลีฟ บลาสโทว์ ตายแล้ว! เธอถูกรถชนแล้วหนีบนถนนมอนโรลตอนที่เธอกำลังขี่จักรยานอยู่ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อหลายอาทิตย์มาแล้ว นี่คือทั้งหมดที่มาร์ธารู้เกี่ยวกับโอลีฟ
ภาพเศร้าๆ ของโอลีฟลอยขึ้นมาในความคิดของมาร์ธา –- เด็กผู้หญิงเงียบๆ คนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรโดดเด่น คอยหลบหน้าหลบตาผู้คน เธอจะเดินเกาะติดตู้ล็อคเกอร์ตลอดเวลาที่เดินตามทางเดินที่โรงเรียน
ภาพต่อมาที่นึกแว้บขึ้นมาเป็นภาพที่เลวร้ายเหลือเกิน –- ตัวของโอลีฟลอยเคว้งอยู่ในอากาศหลังจากโดนรถชน –- เหมือนกับนก   แล้วกระเด็นไถไปกับฟุตบาทลงไปนอนกองอยู่ข้างถนน และไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย

************************************

บทที่ 3 ความหวัง
มาร์ธาค่อย ๆ คลี่กระดาษแผ่นนั้นออกช้า ๆ เธอเห็นลายมือที่ตั้งใจเขียนของโอลีฟ –- ตัวอักษรเล็ก ๆ ที่หนักแน่น เขียนเป็นแถว ๆ เหมือนลูกปัด  มาร์ธาก้มลงอ่านข้อความในนั้น เธอได้ยินเสียงที่แผ่วเบาและไม่มั่นใจของโอลีฟ

วันที่ 7 มิถุนายน : ความปรารถนาของฉัน
ฉันหวังว่าวันหนึ่งฉันจะสามารถเขียนหนังสือได้   ไม่ใช่อย่างที่เราเขียนกันทุกวันที่โรงเรียนหรอกนะ  แต่เป็นการเขียนหนังสือจริงๆ เหมือนที่อยู่ในห้องสมุดหรือร้านหนังสือนั่นแหละ  และก็ไม่ใช่พวกนิยายสืบสวนหรือผจญภัยด้วย  แต่ต้องเป็นแบบให้อารมณ์ความรู้สึก   ไม่แน่นะ ฉันอาจทำให้เด็ก ๆ เปลี่ยนแปลงความคิดไปกับหนังสือที่ให้อารมณ์ของฉันก็ได้  เหมือนกับที่ฉันเองก็รู้สึกกับนักเขียนบางคน  เด็กส่วนมากที่โรงเรียนเรียกหนังสือแบบที่ฉันอยากเขียนนี้ว่าบทความ  แต่ฉันเรียกมันว่านวนิยาย  บางทีฉันอาจเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดที่เขียนนวนิยายก็ได้  ฉันอาจจะคิดค้นรูปแบบเฉพาะของฉันที่นักเขียนคนอื่น ๆ ไม่มี  ฉันคิดประโยคแรกในนวนิยายของฉันไว้แล้วด้วยล่ะ
“ความปรารถนาลึกลับของเด็กกำพร้าคนนั้นก็คือต้องการให้กระดูกของเธอกลวงเหมือนนก เพื่อที่เธอจะได้กางปีกและบินออกไปไกลแสนไกล”
ฉันหวังว่าสักวันฉันจะได้ไปมหาสมุทรจริงๆ สักที อาจจะเป็น แอตแลนติค หรือ แปซิฟิก ก็ได้ ฉันชอบเมดิสันที่มีทะเลสาบมากมาย (โดยเฉพาะอย่างยิ่งทะเลสาบวินกรา) แต่ฉันคิดว่ามันไม่เหมือนกัน ตอนฉันอายุ 18 ฉันอยากไปอยู่ในกระท่อมบนหน้าผา จะได้มองลงมาเห็นท้องทะเล
มีอะไรที่ฉันหวังไว้อีกบ้างนะ
ฉันหวังว่าฉันจะได้รู้จัก มาร์ธา บอยด์ ในปีหน้านี้ (หรือในช่วงหน้าร้อน) ฉันหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้ นี่เป็นความหวังสูงสุดของฉันเลยล่ะ เธอเป็นคนที่ดีที่สุดในชั้นเรียนของฉันเลย

ความรู้สึกขนลุกแทรกซึมเข้าไปในร่างของมาร์ธา  เธอกำลังถือแผ่นกระดาษที่มาจากสมุดบันทึกของใครบางคนที่อายุเท่ากับเธอ  ใครบางคนที่ตายไปแล้ว  แต่ยังไม่หมดแค่นี้  มาร์ธากับครอบครัวกำลังจะไปเยี่ยมคุณย่าของเธอพรุ่งนี้เช้า ที่บ้านของคุณย่าซึ่งอยู่บนมหาสมุทรแอตแลน-ติค (สถานที่ที่มาร์ธาชอบมากที่สุด)  และยิ่งไปกว่านั้น  เธอเพิ่งตัดสินใจว่าเธออยากจะเป็นนักเขียน นี่เป็นความคิดส่วนตัวที่เธอไม่เคยแม้แต่จะบอกเพื่อนสนิทของเธอ พี่ชาย หรือพ่อแม่ด้วยซ้ำไป มาร์ธาสงสัยว่าเธอเคยทำหรือพูดอะไรกับโอลีฟ บลาสโทว์ หรือเปล่า ที่บังคับให้โอลีฟเขียนบันทึกว่ามาร์ธา “เป็นคนที่ดีที่สุดในชั้นเรียนของฉัน”  มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดมากที่สุด ซึ่งเธอไม่มีวันจะได้รู้คำตอบ
ก่อนหน้านั้น มาร์ธากำลังเก็บกระเป๋าอย่างมีความสุข เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปเที่ยวพักผ่อน แต่ตอนนี้เธอรู้สึกตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง  ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องบังเอิญต่าง ๆ ของเธอกับโอลีฟมากเท่าไร  เธอก็ยิ่งตื่นตกใจมากขึ้นเท่านั้น

************************************