ความคิดเห็นที่ 1 รีบอ่าน  ยังอ่านไม่ละเอียดเท่าไหร่ เอาเป็นว่า...เดี๋ยวจะมาคอมเม้นต์ให้เยอะกว่านี้อีกนะคะ (แต่ต้องรีบไป เพราะว่า ห้องคอมจะปิดแล้วคะ) ก่อนอื่นต้องบอกว่า... อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่...  (อาจจะเพราะรีบเร่งในการอ่าน)   การเขียนแบบใช้ตัวเอกเป็นคนเล่าเรื่อง ทั้งหมด... เหมือนพูดเองเออเองอยู่คนเดียว...   เป็นอีกรูปแบบหนึ่งที่น่าสนใจคะ...แต่อ่านแล้วดูไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไหร่... การเว้นขึ้นย่อหน้าใหม่...ก็เหมือนกันคะ บางประโยคน่าจะจับขึ้นย่อหน้าใหม่ จะทำให้อ่านไม่ขัดอารมณ์มากเกินไป แล้วยังช่วยให้ อ่านสบายตามากขึ้นไปอีก ไม่ติดกันเป็นพรืดๆ แบบนี้... อีกเรื่องที่ควรระวัง ก็คือการพิมพ์ คำผิดค่ะ.. มีหลายคำที่ผิด.. อย่างไรเสีย  อย่าพึ่งท้อใจในการเขียนนะคะ.. หนูยีว่า คนที่เริ่มต้นเขียน ทุกคน.. ก็เก่งและมีความกล้าหาญทั้งนั้นละคะ เก่งจริงๆนะ(ในสายตาหนูยี)  ก็เพราะว่า..ตัวหนูยีเอง ยังไมเคยเขียนเรื่องสั้นจบสักเรื่องเลย ใครที่เขียนออกมาได้นี่...ถือว่าเก่งแล้วละคะ...(แต่เรื่องดีไม่ดี มันอีกเรื่องนะคะ //แฮะๆ)... ทั้งนี้ทั้นนั้น..อย่างที่ออกตัวไว้แต่แรกแล้วว่า... ยังอ่านไม่ละเอียดดีพอ .... หวังว่าคงไม่โกรธกันนะคะ จากคุณ : หนูยี - [ 13 พ.ย. 46 19:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด จึงมีคนคะยั้นคะยอให้ นายปะฉะดะปรากฏกายในถนนอีกครั้ง...ทั้งที่อยากจะสงบปากสงบคำใจจะขาด แต่ไปไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว......เมื่อจั่วหัวมาว่าเรื่องสั้น...ก็จะวิจารณ์ให้ในมุมของเรื่องสั้นนะครับ..... ต้องบอกตามตรงว่า อ่านถึงสามรอบกว่าจะรู้ว่าใครเล่าอะไรให้ใครฟัง และเหตุการณ์มันเกิดขึ้นและเป็นไปอย่างไร รอบแรกมึนเพราะการวางบรรทัดติดกันเป็นพรืด รอบสองมึนเพราะคนเขียน เขียนแบบเล่าให้ฟัง.... รอบสามมึนเพราะมองไม่ออกว่ามันเป็นเรื่องสั้นตรงไหน จึงจำเป็นต้องอธิบายในหลักโดยทั่วไปของเรื่องสั้นสักนิด ก่อนจะเข้าสู่กระบวนการชำแหละ   องค์ประกอบของเรื่องสั้นควรจะมี โครงเรื่อง เนื้อเรื่อง ฉากและบรรยากาศ  บทสนทนา/บทฉายความคิด  สารัตถะ/แก่นเรื่อง  ดังรายละเอียดต่อไปนี้ โครงเรื่อง ควรเป็นโครงที่กระชับด้วยเหตุการณ์เดียวที่จะสามารถสร้างแรงสะเทือนอารมณ์ให้ผู้อ่านคล้อยตามสิ่งที่ผู้เขียนต้องการนำเสนอได้   เนื้อเรื่อง ควรเป็นประโยชน์แก่โครงเรื่อง ไม่ว่าจะวางคำใด ประโยคใด ต้องคำนึงหรือรู้อยู่เสมอว่าเราวางคำพูดหรือประโยคนั้นๆ เพื่อประโยชน์อันใดแก่โครงเรื่องหลัก หรือแก่แก่นเรื่องที่เรา้ต้องการนำเสนอ ฉากและบรรยากาศมีความสำคัญที่จะช่วยกระตุ้นอารมณ์ให้ผู้อ่านคล้อยตามไปได้ตามที่ีผู้เขียนตั้งใจ  โดยมากฉากและบรรยากาศจะเป็นการบรรยายโวหารเพื่อแยกแยะรายละเอียดต่างๆ และพรรณนาโวหารเพื่อสร้างภาพพจน์ขึ้นในใจผู้อ่านได้ว่าสภาพบรรยากาศหรือฉากแบบนั้นจะทำให้ตัวละครตกอยู่ในอารมณ์เช่นไร บทสนทนา/บทฉายความคิด  คือส่วนของคำพูดหรือความคิดที่ผู้เขียนนำมาใส่ปากของตัวละคร  ถึงแม้ว่าจะเป็นคำพูดของผู้เขียนเอง ผู้เขียนย่อมต้องคำนึงถึงความเหมาะสมกับวัยของตัวละคร กับสถานการณ์ที่ตัวละครกำลังเผชิญอยู่ว่า ถ้าอยู่ในที่นั้นๆ ตัวละครจะคิดจะทำอย่างไร ไม่ใช่ผู้เขียนกำหนดทางเดินให้ตัวละครเสียเอง แก่นเรื่อง  ส่วนที่สำคัญที่สุดของเรื่องสั้นคือต้องสามารถเสนอประเด็นใดประเด็นหนึ่งให้ผู้อ่านได้รับรู้อย่างชัดแจ้ง บางเรื่องอาจสามารถน้อมนำให้มีการนำไปคิดต่อ  บางเรื่องเป็นการเสนอสัจจะของชีวิตซึ่งจะมีได้ทั้งมุมที่อ่านแล้วอิ่มเอมใจและมุมที่อ่านแล้วรันทดท้อ เรื่องสั้นที่ดีจึงไม่ควรจะขาดองค์ประกอบดังกล่าวมานี้  ซึ่งถึงแม้จะมีการสร้างเรื่องสั้นแนวทดลองออกมามากมาย ทว่าเมื่อลองพิจารณาเรื่องสั้นแนวทดลองที่มีคุณภาพเป็นที่ยอมรับ เราก็จะได้พบกับองค์ประกอบของเรื่องสั้นดังกล่าวซึ่งตัวอยู่ใน เรื่องนั้นแนวทดลองนั้นๆ ได้เสมอๆ สำหรับในเรื่อง รักแล้วเหรอ!!!  นายปะฉะดะของพยายามมองเรื่องเล่าเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องสั้นขึ้นมาให้จงได้ดังนี้ โครงเรื่อง เป็นเรื่องราวของความรักแบบแรกพบ และพยายามสานต่ออย่างคนไม่เคย ซึ่งก็น่ารักกุ๊กกิ๊กตามวัยคนเขียน ซึีงผู้อ่านจะสามารถประมาณได้ว่ามีวุฒิภาวะเพียงใด  สิ่งที่ขาดในโครงเรื่องนี้คือขาดความกระชับและหนักแน่นพอจะบอกว่าเป็นเรื่องสั้น เพราะไม่ได้เน้นย้ำให้ชัดเจนถึงประเด็นที่ต้องการจะนำเสนอ ว่าต้องการจะ เสนอ "รักแล้วเหรอ" เพียงอย่างเดียวหรือไม่เพราะจับความเป็นเรื่องสายลมแสงแดดซึ่งไม่ได้มีประโยชน์กับโครงเรื่องเท่าที่ควร ส่วนเนื้อเรื่องปัญหาสำคัญคือ วิธีการนำเสนอแบบเขียนให้เธอฟัง...จนพาให้ผู้อ่านต้องอ่านทวนประโยคต่อประโยคเพื่อจะให้เ้ข้าในผู้เขียนว่ามีเจตนาจะวางคำสนทนาบางประโยคเพื่อให้ตัวละครโต้ตอบกันหรือว่าจะโต้ตอบกับคนอ่านกันแน่  ในส่วนนี้จึงขาดความสม่ำเสมอในการชักพาคนอ่านให้อยู่ในสถานการณ์จับเข่าคุยกัน   เนื้อหาของเรื่องกระจายไปอยู่เป็นสี่ส่วนใหญ่ๆ ของเรื่อง คือช่วงเกรินที่ป้ายรถเมล์  ช่วงผ่านเวลาเำพื่อแสดงความรู้สึกของตัวละคร ช่วงได้รับเสื้อประหลาด และช่วงอกหักพักหัวใจ แต่ละช่วงไม่ได้เอื้อประโยชน์ซึ่งกันและกันสักเท่าไหร่ เหมือนมีการแบ่งเป็นสี่ตอนย่อยๆ คือช่วงแรกเป็นตอนคิดไปเองว่าประสบอุบัิติเหตุรักเพราะสัญญาณมือ ช่วงสองเป็นช่วงคิดไปเองว่าเขารัก  ช่วงสามเป็นช่วงคิดไปเองว่าเขาเอาของมาให้ ช่วงสี่เป็นช่วงคิดไปเองว่าต้องตัดใจจากเขา  ซึ่งจริงๆ แล้วทั้งหมดไม่จำเป็นต้องมีใครเข้ามาเกี่ยวข้องในเรื่องเลย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนคนที่นั่งฟังอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เพราะผู้เขียนตั้งใจจะให้ผู้อ่านเป็นผู้นั่งฟังอยู่แล้ว  บทแม่ในบทสนทนาเติมเต็มจนล้นและดูเกินๆ เพราะหากปล่อยให้ ฉันเป็นคนฉงนอยู่โดยไม่ได้รับคำตอบ  การพาเรื่องไปสู่ ช่วงสุดท้ายจะแจ่มชัดและดึงอารมณ์ผู้อ่านได้ดียิ่งขึ้น ช่วงสุดท้าย ที่ยังแบ่งเป็นสองช่วง ซึ่งน่าจะจบตั้งแต่ก่อนการขึ้นย่อหน้าสุดท้าย เพราะเนื้อเรื่องในย่อหน้าสุดท้ายนั้นกลับกระชากอารมณ์พลอยเศร้าให้งุนงงกับสถานภาพของตัวผู้อ่านอีกรอบที่ว่า ตกลงฉันมันคุยกับเืพื่อนมันหรือคุยกับคนอ่านกันแน่  บทบรรยายที่น่าจะซึ้งจึงพาลเสียรสไปโดยปริยาย แก่นเรื่องของเรื่องนี้จึงอยู่ที่ อาการลมเพลมพัด คิดๆ เพ้อๆ ไปตามประสาคนมีกิจวัตรพร้อมที่จะรู้สึกว่าตนเองรักใครก็ได้ หรือจะรู้สึกว่ามีคนมาคอยแอบรักก็ได้...ซึ่งก็ไม่ได้ให้คำตอบหรือแสดงจุดยืนอันใดได้อย่างชัดเจน..จนผู้อ่านไม่สามารถนำไปตีความเพื่อสร้างคุณค่าให้กับทั้งเรื่องได้เลย อย่างไรก็ดี....โดยลักษณะการดำเนินเรื่อง และแนวความคิดที่พยายามถ่ายทอด  ก็เห็นได้ว่าผู้เขียนมีความพยายามอย่างสูงที่จะเรียบเรียงภาษาอันกระท่อนกระแท่นของตนให้ผู้อ่านได้รับรู้และเข้าใจได้ในสถานการณ์หนึ่งๆ ที่ตัวละครประสบ  เชื่อว่าหากเป็นมานำเสนอแบบมุขปาฐะ คือการเล่าเรื่องให้คนใกล้ชิดฟัง เรื่องราวคงจะสนุกและน่าติดตามรวมถึงน่าประทับใจกว่านี้มาก ในส่วนของสำนวนภาษา การจัดวาง เพื่อให้คนอ่านมีแรงจูงเพื่อติดตามอ่านคงเป็นปัญหารองลงมาที่ผู้เขียนจะละเลยไม่ได้ในการทดลองเขียนเรื่องครั้งต่อไปเพื่อเผยแพร่ในเวปต่างๆ นอกเหนือจากความรีบร้อนพิมพ์ผิด ๆ ถูก ๆ ในคำที่รู้แน่ว่าผู้เขียนไม่ไ้ด้สะกิดผิดแต่เป็นเพราะความตื่นเต้นที่จะเผยแพร่ให้คนอื่นอ่านเป็นครั้งแรกนั่นเองที่ทำให้มือไม้สั่นจน ยกแคร่ในทีี่ไม่ีควรยกหลายครั้ง สำนวนสดใส ปนงุงงงนี้ หากเปลี่ยนไปเขียนบันทึกไม่ลับส่วนตัว หรือเีขียนเป็นเรื่องเล่าแบบไม่ต้องผูกเรื่อง (เพราะผูกเรื่องไม่เป็น) ผู้เขียนก็จะสามารถสร้างสรรค์งานเขียนในแบบของตัวเองได้ดีกว่าที่กำลังพยายามทำอยู่นี้แน่นอน ปล. อย่าตกใจไปนะครับ.....เราว่ากันไปตามเนื้อผ้าเท่านั้นเอง....หากรักจะเขียน..พร้อมจะพัฒนาตนเอง...เชื่อแน่ว่าความพยายามจะนำมาซึ่งความสำเร็จและคำชมเชยได้สักครั้งในชีวิต จากคุณ : SONG982 - [ 14 พ.ย. 46 05:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อันนี้ไม่ได้เพิ่งตื่นแต่ยังมะได้นอนอะนะตะเอง แง๊ว........ จากคุณ : SONG982 - [ 14 พ.ย. 46 05:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก่อนอื่นเลย แก้เรื่องการจัดหน้านะคะ ติดกันไปหมดจนต้องอ่านข้ามๆ เลยค่ะ จากคุณ : scottie - [ 14 พ.ย. 46 11:24:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ่อ อ่านแล้วก็งงๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าการบรรยายเล่าเรื่องลักษณะนี้จะเข้าข่าย stream of consciousness คือเห็นอะไรนึกถึงอะไรก็เขียนไปโดยที่อาจจะไม่เชื่อมโยงเท่าที่ควรหรือเปล่า หรืออาจเพราะเป็นมือใหม่ ยังไงก็ให้กำลังใจละกัน เขียนเรื่อยๆ โพสบ่อยๆนะคะ ปล. ความเห็นข้อแนะนำของคุณ song 982 มีประโยชน์มากๆค่ะ เขียนวิจารณ์ได้ดีจริงๆ ดีกว่าบางคนที่บทวิจารณ์ได้ตีพิมพ์รวมเล่มเสียอีก ใจหนึ่งก็อยากให้คุณ song 982 ลองไปช่วยวิจารณ์เรื่องสั้นของ bookmark แต่อีกใจก็ออกจะแหยงๆนิดๆน่ะค่ะเพราะเป็นมือใหม่หัดเขียนเหมือนกัน จากคุณ : bookmark - [ 14 พ.ย. 46 21:39:57 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากคะ          สำหรับความคิดเห็นที่แสดงมานี้นะคะ สิ่งเหล่านี้เป็นคำแนะนำที่ดีสำหรับดิฉันมากคะ                                                ขอบคุณเป็นอย่างสูง                                  tue54@hotmail.com จากคุณ : tue54@hotmail.com - [ 14 พ.ย. 46 21:48:20 A:203.209.120.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามเข้ามาแอบกระซิบว่า อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องด้วยคนค่ะ แหะๆๆ พยายามต่อไปนะคะ จะรอชมผลงานเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 14 พ.ย. 46 23:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม  เริ่มต้นเนื้อเรื่องได้ค่อนข้างจะน่าสนใจดีนะ  แต่รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ค่อยจะปะติดปะต่อเท่าไหร่นะ  ซึ่งมันค่อนข้างจะข้ามในส่วนเนื้อหาที่น่าจะมีนะ  แต่โดยรวมแล้วก็พออ่านรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้างก็เหอะนะ  แต่ก็นับว่าคนเขียนมีความพยายามและตั้งใจในการเขียนที่ค่อนข้างที่จะแสดงถึงภาษาของตัวเองได้เป็นอย่างดีนะ  แต่ก็นับว่าเก่งแล้วหล่ะสามารถเขียนจนจบเรื่องได้ ยังไงก็พยายามเขียนเรื่องที่สองออกมาให้อ่านต่ออีกนะ จะได้ติดตามผลงานไปเรื่อย ๆ  ยังไง ก็ยินดีด้วยนะสำหรับนักเขียนหน้าใหม่ อิอิ จากคุณ : kaze2004 - [ 15 พ.ย. 46 16:35:55 A:202.28.62.68 X:unknown, unknown ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นวิธีการนำเสนออีกรูปแบบหนึ่งที่เห็นไม่บ่อย เพราะบางทีอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องค่ะ จากคุณ : โปรปิติ - [ 15 พ.ย. 46 23:25:07 A:203.113.39.13 X: ]