ฤดูกาลดอกรักบาน(บทที่ 1)

ไอดินฟุ้งเมื่อพระพิรุณโปรยสายลงมา
ท้องทุ่งสีเขียวชูช่อโอนเอนพริ้วไหวตามแรงลม
ราวเริงระบำอย่างสดชื่น
ต่างกับร่างบางงองุ้มเนื้อตัวหนาวสั่นเปียกชุ่ม
ที่จูงจักรยานคันเก่ามาตามถนนสายเล็ก

‘บ้าจริง! เนี่ยน้าใครบอกไม่เชื่อ
ยังดันทุรังมา เป็นไง เป็นไง
โซ่ตกแถมเจอฝนตกกลางทางซะอีก โอ้ย….’  
ความคิดหยุดกึกพร้อมจักรยานคันเก่าล้มเค้งเก้งกลางถนน
เพราะแรงผลักของคนจูง

หญิงสาวก้มหน้ามองมือดำเป็นปื้น
จากน้ำมันที่หล่อโซ่เส้นใหญ่เอาไว้
ทรุดตัวลงตัดสินใจลองพยายามใส่มันให้เข้าซี่อีกครั้ง


ฝนที่ตกลงมาทำให้สภาพภูมิอากาศนอกรถพร่าเลือน
ร่างลางเลือนท่ามกลางฝนเม็ดใหญ่ที่เริ่มหนัก
ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเหยียบเบรกแทบมิด
ถนนลื่นและดอกยางคงสึกมากทำให้ได้ยินเสียงกันชนหน้ารถ
กระทบกับอะไรบางอย่างกลางถนน
และเงียบเสียงลงเมื่อรถกระบะคันเก่าหยุดอยู่กับที่

เขาเปิดประตูออกไป เห็นจักรยานคันเก่านอนนิ่งหน้ารถ
อีกฟากของหน้ารถมีหญิงสาวร่างบางยืนกอดอก
มองซากรถหน้าซีด    

“เป็นไงบ้าง”  เขาเอ่ยปากถาม
เดินอ้อมหน้ารถเข้าไปหา สังเกตแข้งขาเนื้อตัว
เจ้าหล่อนยืนอยู่ได้คงไม่บาดเจ็บ
เสียงถอนหายใจตามมาเมื่อไม่มีอุบัติเหตุอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น


กุลวราส่ายหน้า ปากเริ่มชาเพราะความหนาว
ใช้หลังมือที่ไม่เปื้อนคราบน้ำมันปัดน้ำจากหน้าและผมที่เปียกลีบ
นึกขอบคุณคุณพระคุณเจ้า เจ้าป่าเจ้าเขาที่ส่งคนมาช่วยเธอในตอนนี้

เปรี้ยง! เสียงฟ้าร้องทำให้เธอต้องลงไปนั่ง
ซุกหน้ากับเข่าของตัวเองข้างรถกระบะของคนตรงหน้า
เธอไม่กลัวหรอกนะกับฟ้าร้องน่ะ แต่ในยามนี้อยู่กลางถนนเรียบโล่ง
ไม่มีไม้ใหญ่อย่างนี้ มันก็น่าเกรงไม่ใช่น้อยล่ะนะ

เสียงฟ้าร้องเงียบไปแล้ว
หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่เข้าไปก้ม ๆ เงย ๆ มองซากรถคันเก่าของเธอ
เขาเป็นคนตัวสูงใหญ่ ผิวคล้ำ
ตาดำคมมีแวววูบไหวแล้วจางหายไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อหันกลับมามองเธอ ผู้ชายอะไรตาสวย!…

“คอมันเบี้ยว แถมโซ่ตกอีกต่างหาก”  
ชายหนุ่มยกแฮนด์จักรยานขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวอย่างง่าย ๆ
ชี้ให้เจ้าของดูสภาพรถของตัวเอง

“ขอบคุณค่ะ”  
เสียงยินดีปรีดาดังขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มก้ม ๆ จับ ๆ
ลองปันที่ถีบอยู่ครู่โซ่ที่ตกก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

“ส่วนคอนั่น…มันคงเบี้ยวตั้งแต่ฉันผลักมันลงไปกองกับถนนแล้วล่ะ”  
ท้ายประโยคแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มกว้างจากเจ้าของรถ
ที่แหงนมองคนซ่อมจนคอตั้งบ่า

ชายหนุ่มลืมตัวจ้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างหลงไหล
เผลอยิ้มตอบไป หน้าคล้ำเข้มกระจ่างขึ้นเมื่อรอยยิ้มปรากฏ
ร่างบางลุกยืน ห่อตัวกอดอกเพราะความเย็นฉ่ำของสายฝน
ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ
ลองตกแบบนี้คงทั้งคืนจนย่ำรุ่งโน้นล่ะถึงจะหยุด
ฟ้าอุ้มน้ำขนาดนี้ เขามองฟ้าแล้วมองหล่อนอีกครั้ง
หน้าตาท่าทางไม่คุ้นเคยเลย ไม่รู้มาจากไหน…

“ถ้าไม่รบกวนขอติดรถไปลงหน้า ตม.ได้มั้ยค่ะ”  
กุลวราเอ่ยปากร้องขอ หน้าขาวซีดตัวเริ่มสั่น ฝนเริ่มหนาเม็ดขึ้นมาอีกครั้ง

เขาพยักหน้ารับยกจักรยานขึ้นไปไว้ท้ายรถกระบะเก่าคร่ำสีเหลือง
ก้าวมาประชิดตัวเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ
กุลวราส่ายหน้าชี้มือไปที่ท้ายกระบะ
บอกให้เขารู้ว่าเธอจะไปนั่งท้ายกระบะพร้อมรถจักรยาน
ที่นอนแอ้งแม้งอยู่แล้ว

เธอปาดน้ำออกจากหน้าเมื่อเขาแตะไหล่เธอเบา ๆ
ดันให้เข้าไปนั่งยังตอนหน้า  

“นั่งข้างหน้าเถอะ อีกตั้งสองโลกว่าจะถึง โดนฝนมากไม่สบายกันพอดี”  
พูดจบประตูรถก็ปิดไม่ทันให้เธอได้ปฏิเสธใด ๆ ทั้งสิ้น

กุลวรามองคนตัวสูงใหญ่วิ่งกลับมาอีกด้าน
เขายกมือลูบเม็ดฝนออกจากหน้าที่เปียกชุ่ม
หรี่แอร์ให้เบาลง อากาศภายในรถดูอุ่นขึ้น
แต่ก็ยังเย็นด้วยเครื่องปรับอากาศจนต้องห่อไหล่ซุกตัวกับเบาะ
พิงประตูด้านข้างเอาไว้ เธอเห็นเขาสตาร์ทรถออกตัวไปช้า ๆ
อย่างระมัดระวัง

น่าแปลกภายนอกรถดูเก๊าเก่าแต่ทำไมข้างในสภาพยังดีขนาดนี้
นี่เจ้าของคงดูแลรักษาอย่างดีละนะหญิงสาวกวาดตามองรอบ ๆ
มองเสี้ยวหน้าคล้ำคม จมูกโด่งเป็นสัน
นึกแปลกใจกับตัวเองเหมือนกันว่า
รู้สึกไว้วางใจคนแปลกหน้าอย่างเขาได้อย่างไร
ทั้งที่สังคมสมัยนี้น่ากลัวจะตาย ข่าวฆ่าฉกชิงวิ่งราวลักทรัพย์
จนถึงข่มขืนมีให้เห็นดาดดื่นถึงที่นี่จะเป็นแค่อำเภอเล็ก ๆ
ที่คนอย่างเธอจะต้องมาอยู่มาใช้ชีวิตและไม่รู้นานเท่าไหร่
ที่เธอจะโดนย้ายไปที่อื่นก็เถอะ

“คุณมาทำอะไรที่นี่”  
จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นหลังจากที่เงียบตั้งหน้าตั้งตาขับรถมาพักใหญ่

“หา…เออ มาทำงาน”  กุลวราบอกตามความจริง

เขานิ่วหน้าคิ้วขมวดแทนจะติดกัน
“ทำงาน! ปั่นจักรยานมาทำงานอะไรตอนบ่ายแก่ ๆ อย่างนี้?”  

คนงงกลับเป็นกุลวราเอง เธอยิ้มกับความเข้าใจผิดของเขาหรือเธอก็ไม่รู้ล่ะ น้ำเสียงที่ตอบออกไปเลยเจือไปด้วยความขบขัน

“วันนี้ไม่ได้ทำงานแต่มาขี่จักรยานเล่นต่างหาก
ตอนแรกนึกว่าถามว่าฉันมาทำอะไรที่อำเภอนี้ซะอีก”

“เปล่า…แต่วันนี้ไม่น่าออกมาเลยนะ
ฟ้าครึ้มมาตั้งแต่เช้าแล้ว ถนนก็โล่ง ทุ่งนาก็โล่งเกิดฟ้าผ่าลงมาจะแย่”
เขาเอ่ยเรียบ ๆ ไม่ได้ติเตียนแต่ทำเอาคนฟังหน้าหงอ

แหง๋ล่ะ! กุลวรายอมรับ
ทั้งพี่สุพี่ที่พักอยู่บ้านเดียวกันทั้งลุงอินคนงานก็เตือน
แต่ความอยากรู้อยากเห็นอยากสำรวจมันมีมากกว่านี่
ทำไงได้ เธอเพิ่งมาอยู่ได้สองวันแต่ไม่เคยมาทางนี้เลย
เหลืออีกสองวันก็จะต้องทำงานแล้ว
ตอนออกมาเห็นฟ้ายังไม่มืดซะหน่อยแล้วความจริงปั่นมาแค่นี้
ถ้าโซ่ไม่หลุดป่านนี้ก็ถึงบ้านพักแล้วล่ะ

“ผมไม่ได้ว่าคุณนะ แค่เป็นห่วง”
เขาเอ่ยเสียงเบาเมื่อเห็นเธอเงียบไป

“ขอบคุณค่ะ”  หล่อนตอบเขาเสียงเบาเช่นกัน


ฝนเม็ดเล็กลงแล้วเมื่อรถเข้าเขตที่อยู่อาศัย
เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดหลังอาคารปูนหลังยาว
บ้านไม้ชั้นเดียวยกพื้นสูงใช้ใต้ถุนให้เป็นโรงเก็บรถ
ปลูกเรียงรายอยู่เกือบสิบกว่าหลัง
ชายหนุ่มเปิดประตูออกไปยกจักรยานคันเก่าลงจากกระบะหลังรถ

กุลวรารีบเดินเข้าไปรับ เขาส่งให้โดยดี
เธอขอบคุณเขาอีกครั้งแล้วจูงจักรยานตรงไปบ้านหลังที่อยู่เกือบชิดรั้วหลังอาคารที่ทำการของด่านตรวจคนเข้าเมือง

เธอหันไปมองอีกทีรถกระบะคันเก่าก็หายไปพร้อมเจ้าของซะแล้ว

++++++++++++++++++++

แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 46 13:59:57

แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 46 12:57:51