. . . วีกรรมวีรชน . . .


    ......

    ข้ายืนหยัดเป็นตระหง่าน...


    เท้าข้าเหยียบพสุเหนือโถ..


    สายลมผะอ่อนผ่อนผิวลอยลมจากเบื้องหน้า.. ลมเย็นม้วนตัวละลิ่วผลิกผันยันสู่ล่าง..


    เบื้องล่างเปล่าเปลือยเย็นวาบสารดา.. เส้นหยอยข้าถูกลมยันโกรกพัดโบกปลอยปลิว..




    น้ำเล่า?? ไยน้ำฤาแห้งเหือด???...


    กระดาษเล่า?? กระดาษสีขาวนวลไยไปไหน??...





    ไร้ซึ่งแม้นน้ำสักหยดจากบรรยากาศที่แห้งผาก เม็ดเหงื่อดอกเห็ดผุดปรายทั่วหน้า..


    เหลือบเหลียวมองล่างตัวข้อเท้า เพิ่งอยู่กับข้าได้เมื่อวาน ฤาวันนี้เราจะสิ้นวาสนา..



    . . จำ จ ร จ า ก ล า . . .




    ข้าม้วนรูดผ้ารัดข้อ ปลดระวางออกจากปลายตีน.. สามสิบห้าบาทแลกกับวีรชนครั้งนี้ช่างน่าเสียดายเจ้านัก..



    แม้นอยู่กันมาแค่ชั่วคืน แม้นมาดผูกพันแค่ค่อนวัน..



    แต่วีรกรรมครั้งนี้  ข้าจะไม่ลืมเจ้าเลย..






    แคร่ก!!






    สิ้นเสียงปิดฝาโถหลังข้าโยนเจ้าลงไป.. ข้าก้าวเดินออกจากห้องส้วมอย่างองอาจด้วยถุงเท้าด้านซ้ายแค่ข้างเดียว..

    จากคุณ : เหว่ย - [ 15 พ.ย. 46 11:07:43 A:203.107.194.156 X: ]