ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อโลหิตเต็มถ้วยพระยุพราชก็เร่งลงไปยังสระ เฟ้นบัวที่งามที่สุดมาจำนวนหนึ่งเพื่อนำมาบูชาพระศิวะมหาเทพ พร้อมกันนั้นยังตักน้ำจากสระขึ้นมาสรงองค์เทวรูปจนหมดจดงดงามราวกับเพิ่งประดิษฐานเมื่อครู่นี้เอง “ท่าน..หยุดเถิด..แผลของท่านน่ะ เลือดไหลใหญ่แล้ว” “มิเป็นไรดอก” “แนะ ยังว่าไม่เป็นไรอีก” แล้วรัมภาก็ตรงเข้าไปฉุดมือชายหนุ่มที่กำลังอัญชลีเคารพพระมเหศวรอยู่ทันที “พอเถิด พระศิวะมหาเทพทรงรับรู้ในความภักดีของท่านแล้วล่ะ..แต่แผลท่านนะ มาข้าจะทำแผลให้ ” แล้วนางก็นั่งลงใต้ต้นไทรบรรจงเช็ดแผล และทำแผลให้ชายหนุ่มอย่างเบามือ สัมผัสนั้นเปี่ยมด้วยความอาทร ทะนุถนอม ราวกับว่านางหลงรักพระยุพราชหนุ่มเข้าให้แล้วกระนั้นแหละ และมันก็เป้นจริงเสียด้วย  ฝ่ายพระยุพราชก็มองนางไม่วางตา พระเนตรแทบไม่กระพริบเลย ทรงพิศมองนางราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์มนต์สะกดแห่งนาง  เหล่านางกำนัลไม่อยากขัดเวลาความสุขของพระธิดาจึงค่อยๆแอบออกไปทีละคน “เราอยู่กันสองคนแล้วนะ  รัมภา”พระยุพราชกล่าวยิ้มๆ “..อ้ะ.นางพวกนั้น รุจิ..นายะ .ดารณี พวกเจ้าไปไหนกันหมด .”ก่อนที่พระธิดาจะตั้งตัวพระอุปราชก็กอดนางไว้แน่นจนนางดิ้นไม่หลุด . “ไม่ต้องเรียกพวกนางดอก ..ยากนักที่เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคน” “อย่าเพค่ะ..อายพระมหาเทพบ้าง” “ข้าจะกอดเจ้าซะอย่าง จะชื่นชมปรางงามของเจ้าด้วย” “อย่าเพค่ะ ยังมีเวลาอีกมากเพค่ะ” “นานแค่ไหนล่ะ” “ชั่วชีวิตเพค่ะ” “นี่เจ้ารับรักข้าแล้วหรือ” ทรงตรัสอย่างตื่นเต้น นางไม่ตอบแต่นางพยักหน้าอย่างเหนียมอาย    เพียงเท่านี้ พระยุพราชก็ทรงเข้าพระทัย พระหทัยแช่มชื่นพองโต  มีความเกษมสุดจะประมาณราวได้รับประทานพรอันสุดประเสริฐจากองค์พระนิลกรรณฐ์(ผู้มีคอดำ-พระศิวะ)กระนั้นแล “ก็ได้  เห็นแก่พระมหาเทพ .”แต่ก่อนผละออก เวนไตยหอมแก้มรัมภาเข้าฟอดหนึ่งจนนางหน้าแดง “เจ้านี้ไม่ว่าจะอยู่อิริยาบทไหนก็น่ารักไปหมดเลยนะ” “ปากหวานจริงเชียว” “จะชิมไหมล่ะ?” “อย่าเพค่ะ” สองหนุ่มสาวหยอกล้อกันอย่างมีความสุขสำราญใต้ต้นไทรจนเกือบเย็น..เวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือหลายราวศรแหวกอากาศกระนั้น ชั่วลัดนิ้วเดียวจากคันศรก็พุ่งสู่เป้าหมายเสียแล้ว ครั้นอรุณสารถีชักรถลงจากนภาลัยเหล่านางกำนัลจึงกลับมา พร้อมกับถือมาลัยมาพวงหนึ่ง “พระธิดาเพค่ะ” ดารณีตะโกนเสียงใสมาแต่ไกล “ตะวันเลื่อนสู่เหลี่ยมภูผาแล้ว   แสงสีแดงยามสนธยาชวนให้หดหู่ใจนัก”พระยุพราชทรงเอ่ยพร้อมแหงนมองท้องฟ้าที่แดงระเรื่อเสียงนกกาบินกลับรังดังระงม ชวนว้าเหว่พระทัย อีกทั้งนางอันเป็นยอดดวงใจยังจะต้องมาจากไป พระองค์จึงยิ่งไม่อยากให้นางจากไป ครั้นนางจะลุกขึ้น พระองค์ก็รีบคว้ากรของนางไว้ “อย่าไปเลยนะ” “หม่อมฉันก็ไม่อยากจากพระองค์เลยเช่นกันเพค่ะ  แต่อย่าลืมสิเพค่ะ..เราต่างเป็นราชนิกูล กระทำสิ่งใด มิควรเอาแต่ใจ..จักน่าเกลียด อีกอย่าง .” “อะไรล่ะ” “เราเพิ่งรู้จักกัน” “แต่ข้ากลับรู้สึกว่า เราสยุมพรกันแล้วเสียอีก” “พระองค์หญิงบัดนี้ก็เย็นแล้วเรากลับเถิดเพคะ” “เอ่อ เวนไตย ข้าต้องกลับแล้ว” “แล้วเมื่อใดจักได้พบกันอีกเล่า .”ชายหนุ่มรีบเอ๋ย พลางยุดกรรัมภาไว้อีก “ข้าก็ไม่ทราบ แล้วแต่พระครรไลหงษ์(พระผู้ไปบนหงส์-พระพรหม)ทรงลิขิตเถิด .” “นี่รัมภา  รับไว้เถิด  เพื่อเจ้าไว้ดูต่างหน้าข้า .”พระยุพราชทรงเปลื้องสร้อยพระศอให้นางเป็นที่ระลึกส่วนนางนั้นมอบกุณฑลเพชร ให้เวนไตยไว้ดูต่างหน้าเช่นกันพร้อมกันนี้นางมอบมาลัยที่นางกำนัลบรรจงกรองมาให้พระยุพราชด้วย ข้ามิได้เอ่ยว่าจะสยุมพรกับท่าน  แต่เพียงมาลัยนี้ ท่านก็น่าจะรู้ความหมายของข้า” “ข้ารู้แล้ว..”ทรงตอบแล้วดอมดมมาลัยพวงนั้นอย่างบรรจง “ลาก่อน” “ลาก่อน” แล้วพระธิดารัมภาก็จากไปพร้อมกับหัวใจของพระยุพราชหนุ่มเวนไตย แห่งกรุงรุจิรัตน์ปุระ พระองค์ทรงทอดพระเนตรตามพวกนาง จนลับตาไป เมื่อมิเห็นเงาพวกนางงามแล้วจึงทรงตัดใจจากสระโบกขรณีอันแสนหวานมา    ครั้นทรงควบม้าไปสักพัก ก็พบขบวนเสด็จของพระองค์ที่กำลังเรียกหาพระองค์กันระงมป่า “พระองค์เสด็จไปไหนมาพระเจ้าข้า.?”. “ข้าก็อยู่ตรงสระบัวนั้นไง..พวกเจ้ามิเห็นดอกหรือ” “มิเห็นอันใดเลยพระพุทธเจ้าข้า” คำตอบของเสนาทำให้พระองค์ยิ่งประหลาดใจ  พระองค์อยู่ตรงสระบัวนั้นแท้เทียว แต่ไฉนเหล่าเสนาจึงมองมิเห็นพระองค์ “ฤาจะเป็นผีป่า  ที่ดลใจให้เราได้พบนาง” “ว่ากระไรพระเจ้าค่ะ?” “ไม่มีอะไร..กลับวังเถอะ” แล้วพระกรไปโดนอะไรมาพระเจ้าค่ะ? ” “ไม่ต้องยุ่ง กลับวังเถิด ป่านนี้พระมาตุลาทรงคอยแย่แล้ว .ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ” “แล้วมาลาพวงนี้?” “ข้าบอกว่าไม่ต้องถามไง” “พระเจ้าค่ะ” แล้วขบวนเสด็จของพระยุพราชก็ยุรยาตรจากป่านี้ไป ป่าอันเป็นดินแดนแห่งความฝันที่พระองค์จะไม่มีวันลืมเลือนเลยตราบชั่วชีวิต ครั้นถึงเมืองรุจิรัตน์ ตะวันก็ลับฟ้าพอดี ทั้งเมืองมืดมิด มีแสงสว่างไสวรำไรเพียงแสงตะเกียงที่วับวามราวดวงดาวนับพันๆมาโคจรอยู่บนแผ่นดิน เท่านั้น   ประชาชนต่างกลับสู่เคหาแห่งตนจนสิ้น  พักผ่อนเพื่อเก็บแรงไว้สำหรับการงานในวันรุ่งขึ้น ครั้นทอดพระเนตรเห็น คู่สามีภรรยาหยอกล้อกัน  บ้างมีลูกน้อยเล่นหัวกันอย่างสำราญ ก็ให้ทอดถอนใจ ในชะตาของพระองค์เอง ..เมื่อเข้าใกล้เขตพระราชฐานทรงได้ยินเสียงดนตรีดังลอยล่องมาจากภายในจึงเร่งเข้าไปด้วยสีหน้าเริงรื่น ด้วยหวังว่าพระมาตุลาจะทรงอยู่ในพระอารมย์ดี เพราะนานๆจะได้ยินมโหรีบรรเลงภายในพระตำหนักส่วนพระองค์ของพระราชาเศวตวรรณะ ซึ่งทรงมีความหวังว่าสิ่งที่พระองค์จะขอ คงสัมฤทธิ์ผล เมื่อเข้าไปภายในทรงทอดพระเนตร เห็นพระราชาประทับอยู่บนพระแท่น มีท่าทีครึ่งหลับครึ่งตื่น สลึมสลืออยู่ “เจ้าอา” เสียงนั้นแล่นเข้ากระทบโสตพระราชา ทรงตื่นจากภวังค์นิทราทันที.พร้อมกันนั้นสีหน้าอันแช่มชื่นก็เข้าสถิตในพระพักตร์ของพระกีจกะอนุชา(น้องของกีจกะ-เศวตวรรณะ). “กลับมาซะทีนะ..วันนี้ได้อะไรมาบ้างล่ะ.กวาง ..เนื้อทราย  เสือ   หรือว่า ช้าง”ทรงตรัสอย่างเอ็นดู “หม่อมฉันกลับมาแล้ว พะย่ะค่ะ  แต่วันนี้ไม่มีอะไรมาถวายเจ้าอาเลย..” “มัวแต่ชมป่าเพลินล่ะสิ” “พ่ะย่ะค่ะ” แล้วพระราชาก็ทรงเห็นที่พระกรขวาของพระนัดดามีผ้าพันแผลพันอยู่ มีเลือดสีแดงเข้มซึมอยู่ราวกับว่าจะไหลออกมาภายนอก “แขนไปโดนอะไรมา” ทรงลุกจากพระแท่นมาพิศดูด้วยความตกใจพลางถามยกพระกรขึ้นมาทอดพระเนตรด้วยความทะนุถนอม “เป็นอะไรมากไหม”ทรงถามด้วยสีพระพักตร์ตื่นกลัวนัก กลัวว่าพระนัดดาจะเป็นอันตราย “เล็กน้อยน่ะเจ้าอา ..แค่กิ่งไม้เกี่ยวเอา ” “ตามหมอหลวงมา” “มิต้องดอกพระเจ้าค่ะ แผลแค่นี้ เดี๋ยวก็หาย” “ไม่ได้..เดี่ยวแผลเกิดติดเชื้อขึ้นมามันจะยุ่ง ตามหมอหลวงมา” “หม่อมฉันบอกว่าไม่ต้องพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันทราบดีว่าเจ้าอาเอ็นดูหม่อมฉันมาก รักหม่อมฉันมาก  แต่นี่แค่แผลเล็กน้อย ..หม่อมฉันเป็นถึงพระอุปราช ต้องออกสมรภูมิเคียงบ่าเคียงไหล่ กับพระองค์ ในสงครามบาดแผลฉกรรท์ยิ่งกว่านี้ก็มีดาษดื่น หากแผลแค่นี้หม่อมฉันยังอดรนทนมิได้ ก็มิสมควรเป็นอุปราช หม่อมฉันเป็นชายชาตรี  แผลแค่นี้มิสามารถทำให้หม่อมฉันเป็นอันใดไปได้ดอกพระเจ้าค่ะ” “เจ้าแน่ใจนะ” “พระเจ้าค่ะ” จากคุณ : dark lord kenobi ณ ลอริเอน - [ 15 พ.ย. 46 15:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ก็ดี อาภูมิใจในตัวเจ้ามากนะ .” ทรงตบบ่าหลานรักอย่างภูมิใจ ในแววพระเนตรเปี่ยมด้วยความรักที่สุดแสนจะลึกซึ้งยากต่อการอธิบายและยากที่จะพรรณนาได้ แต่สามารถเข้าใจได้ อย่างง่ายดายด้วยหัวใจ “ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ พระอุปราชทรงแตะที่พระบาทของพระมาตุลาด้วยความเคารพยิ่ง “..นี่..อาเตรียมของพวกนี้ไว้ให้เจ้า เชื้อเชิญขุนนางมา จ้างนางระบำมา ก็เพื่อฉลองงานวันเกิดให้เจ้า เอาล่ะ ปีนี้เจ้าจะขออะไรอา .ตั้ง10ปีที่ผ่านมาเจ้าไม่เคยขออะไรเลย..ปีนี้นึกได้หรือยังว่าอยากได้อะไร” เมื่อเจ้าอาทรงเปิดช่องให้ถึงเพียงนี้ มีหรือจะไม่ทรงฉวยโอกาสทองนี้ไว้ “เอ่อ..เจ้าอา.ข้าก็25แล้ว ..เบญจเพสแล้ว ..เอ่อ” “อ้ำอึ้งอะไรอยู่ได้..จะขออะไรล่ะ อาให้ทุกอย่าง” “จริงนะพระเจ้าค่ะ  “ “จริงสิ ด้วยสัตย์แห่งพระราชา”เมื่อทรงได้ยินดังนั้นก็ยิ่งมีกำลังใจ เพราะพระมาตุลาทรงยึดมั่นในสัตยาวาจานัก ทรงเอ่ยว่าจะให้อะไรแก่ผู้ใดแล้ว ก็ทรงให้ได้ตามพระดำรัสทุกประการมิเคยบิดพลิ้วหรือ บ่ายเบี่ยงแต่ประการใดเลย “เอ่อ..ข้าใคร่ ..ข้าอยากแต่งงาน”สิ้นเสียง   ดังสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาที่ขม่อมก็มิปาน พระราชาทรงนิ่งไปครู่ รอยยิ้มบนพระพักตร์เลือนหายไป สีพระพักตร์เย็นชาเข้ามาแทนที่   หันหลังกลับไปประทับยังพระแท่น แล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ถ้าอาไม่ให้ล่ะ พวกท่านออกไปให้หมดก่อน ”ทรงไล่บรรดาขุนนางและนางรำ “พระเจ้าค่ะ” เมื่อเหล่าขุนนางนางระบำออกไปหมดแล้ว เหลือเพียง พระองค์สองคน และ มหาดเล็ก4-5คน “เจ้าอาข้าโตแล้วนะ การมีเหย้ามีเรือนก็เป็นบัญญัติของพระเป็นเจ้ามิใช่หรือ ..ทำไมท่านยังไม่อณุญาติให้ข้าแต่งงานเล่า” “หลานรักเจ้ายังไม่รู้เล่ห์กลของสตรี..สตรีล้วนชั่วร้าย.” “ทรงตรัสอย่างนั้นได้อย่างไร สตรีเป็นเพศที่ควรยกย่องสตรีเป็นเพศที่งดงาม  สตรีเป็นผู้ที่น่าเทิดทูน สตรีเป็นมารดา..สตรีเป็นแม่ ทำไมเล่าพระมาตุลา..ทำไมท่านถึงตรัสอย่างนั้น” “ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ให้เจ้าแต่งงาน ..” “แต่ข้ารักนางนี่ ” “นาง ..นางไหนกัน” “พระธิดารัมภา แห่งกรุงศิขริน พระมารดาเป็นถึงมหาราณี .นางไม่ชั่วช้าอย่างที่ท่านกล่าวหาดอก   นี่..แผลนี้นางก็ปฐมพยาบาลให้ข้า ..ใช่ว่าข้าจะไม่เคยผ่านสตรี ข้าก็ผ่านสตรีมาไม่น้อย เหตุใดเล่าข้าจะไม่รู้ในอิตถีมารยา  แต่กับรัมภานี่มิใช่  นางงดงาม นางประเสริฐ หานางใดเทียบมิได้..ยิ่งมลทินดังกล่าวนางยิ่งมิเคยข้องแวะ ..” “ชื่นชมกันเหลือเกินนะ ยิ่งเป็นผู้หญิงเมืองนั้น อายิ่งไม่ให้เจ้าแต่ง” “ข้าสาบานต่อองค์พระมเหศวรแล้วว่าจะรักมั่นตราบชีพมลาย ยังไงข้าก็จะแต่งงานกับนาง ต่อให้ข้าต้องพระราชอาญาถึงชีพบรรลัย ข้าก็จะแต่งงานกับนาง ” “เจ้าหลงนางถึงขนาดสาบานต่อหน้าพระศิวะมหาเทพเชียวเรอะ”พระราชาทรงเดือดดาลยิ่งเมื่อได้ทราบว่า พระอุปราชทรงสาบานต่อหน้าองค์พระนัฏราช(ราชาแห่งนาฏะ-พระศิวะ)  ราวกับการกระทำนี้ทำให้พระองค์ไม่พอพระทัย “ข้าไม่ได้หลง .ข้ารักนาง” “รักงั้นเหรอ?” “ใช่..เจ้าอาสิบปีที่ผ่านข้าไม่เคยขออะไรจากท่าน ข้าขอครั้งนี้..เท่านั้น ได้มั้ยเจ้าอา” พระอุปราชทรงลดน้ำเสียงลงหวังว่าพระมาตุลาจะพระทัยอ่อน  แต่กลับเป็นการใส่น้ำมันลงไปในกองไฟเสียนี่ “ไร้สาระ”ทรงตรัสด้วยพระสุรเสียงที่ฟังดูแล้ว เหยียดหยามน้ำพระทัยของพระนัดดานัก “นี่ท่านว่าความรักของข้าไร้สาระเหรอ ความรักที่ข้าบรรจงถวายพระจันทร์เศขร(พระศิวะ)นี่น่ะหรือไร้สาระ” “อย่าบอกนะว่าแผลนี่?” “ใช่ ข้ากรีดเลือดถวายพระโลกบิดร(พระศิวะ)” “เจ้ามันบ้า ไร้สาระคนเดียวไม่พอ.ยังทำเรื่องไร้สาระลามไปถึงพระบาทพระมหาเทพรึนี่” ทรงตวาดสุดเสียงด้วยโทษะที่ไม่เคยมีใครพบพานมาในรอบหลายสิบปี “เจ้าอา ท่าน ว่าตัวข้าไร้สาระ  ข้ายังพอทน ..แต่นี่ท่านกลับหาว่าความรักอันบริสุทธิ์ของข้า   ที่ข้ามี   ถึงขนาดบรรจงถวายเครื่องสักการะแด่องค์มหาเทพให้เป้นพยานรัก ว่าไร้สาระ ข้าทนไม่ได้ ท่าน..ท่าน ท่านเคยมีความรักไหมชั่วชีวิตที่ผ่านมาเนี่ย..ข้าขอถาม พระมาตุลา” พระยุพราชตรัสอย่างโกรธเกรี้ยวใส่พระพักตร์ก่อนที่จะออกจากท้องพระโรงไปอย่างเสียใจสุดที่จะประมาณ ตลอดเวลาที่พระราชาทรงอุ้มชูดูแลรักใคร่พระนัดดาองค์นี้มา10กว่าปี..ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เวนไตยแสดงกิริยาหยาบกร้าวก้าวร้าวต่อพระองค์ จึงทรงตกพระทัย บวกกับทรงเสียพระทัยอย่างมาก ทรุดลงทันทีแม้เวนไตยจะเห็นว่าอาของตนล้มไปอย่างนั้นแล้ว ก็ไม่หันกลับมา เดินกระแทกเท้าออกไปด้วยความเสียใจที่ว่า ทำไมอาของตนที่รักและเทิดทูนเหตุใดจึงเป็นคนไม่มีเหตุผลอย่างนี้ เหล่ามหาดเล็กพากันกรูเข้ามาปฐมพยาบาลพระราชา จากนั้นจึงหิ้วปีกพระราชากลับพระตำหนัก งานเลี้ยงวันนั้นจึงยกเลิกไปโดยปริยาย ยังมีผู้หนึ่งเห็นเหตุการณ์โดยตลอด และรู้สึกสลดอย่างมาก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้จึงออกไปจากท้องพระโรง ทิ้งท้องพระโรงว่างเปล่าไร้ผู้คนไว้เบื้องหลัง เหล่ามหาดเล็กพาพระราชามายังห้องพระบรรทม เมื่อทอดร่างลงบนพระแท่น พระราชาทรงไม่มีกิริยาอันแสดงว่าทรงรับรู้สิ่งใดๆเลย พระอัสสาสะระรวยคล้ายคนที่กำลังจะสิ้นใจ .ท่าทีดูราวคนหมดอาลัยตายอยาก ดังว่าจักสิ้นชีวิตลงไปนาที่ใดก็ได้ การที่พระนัดดาทรงทรงโกรธเกรี้ยวใส่พระองค์ทำให้พระองค์เป็นถึงเพียงนี้เชียวหรือ  หรือว่าพระองค์จะเป็นบัณเฑาะก์จริง ทรงหลงรักพิศวาสพระนัดดาดาตัวเองอย่างนั้นหรือ  เป็นอย่างที่เขาเล่าลือกันจริงหรือ เหล่ามหาดเล็ก ต่างสาละวนอยู่รอบพระแท่น บ้างปรุงพระโอสถ บ้างคอยพัดวี บ้างประโคมดนตรีเบาๆ ด้วยหวังให้พระราชาทรงคลายโศกลง เพราะเกรงว่าถ้าพระราชาของตนเป็นอันใดไป แผ่นดินคงเกิดโกลาหลเป็นแน่ ฝ่ายพระราชาผู้สะเทือนใจ ทอดร่างอยู่บนพระแท่น ปากพร่ำเพรียกเรียกหาแต่เวนไตย..เหล่ามหาดเล็กก็จนปัญญาทีจะช่วยเหลือ เพราะไม่มีใครกล้าไปเชิญพระอุปราชมา ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานของตนให้ดีที่สุด เพื่อพระราชา “สุมันตร์..สุมันตร์อยู่ไหน” “ว่าอันใดฝ่าพระบาท” “ข้าอยากพบสุมัตร์  เขาอยู่ไหน” ทรงตรัสเรียกมหามนตรี เพียงเท่านั้นทั้งวังก็ชุลมุน วิ่งตามหามหามนตรีกันให้พล่านไปทั่วพระราชฐาน แล้วมหามนตรีก็มาถึงพระตำหนัก มนตรีผู้เฒ่ายอบกายลงข้างพระแท่นกุมพระกรของพระราชาไว้แน่น “ฝ่าพระบาทมีกิจอันใดให้กระหม่อมรับใช้พระเจ้าข้า..” “สุมันตร์  มาแล้วเหรอ” “พ่ะย่ะค่ะ ..หม่อมฉันอยู่ตรงนี้” “สุมันตร์.ช่วยเราที..ช่วยพาเวนไตย มาหาเราที” “เอ่อ พระอุปราชทรง.” “ได้โปรด มหามนตรี ..ข้าอยากพบหน้าเขา..ก่อนที่.ข้าจะตาย” “ทรงตรัสอะไรอย่างนั้น..ฝ่าบาท..” “ได้โปรดเถิด มหามนตรี” “พ่ะย่ะค่ะ  แต่ฝ่าบาทต้องทรงรับปากกระหม่อม  ว่าจะรอ ..” “ได้เรารับปาก ” “ขอบพระทัย ครู่เดียวเท่านั้นพระเจ้าค่ะ  ครู่เดียว” แล้วมหามนตรีก็รีบเร่งออกไป ดวงพระทหัยของเศวตวรรณะพองโต   รอยยิ้มผุดขึ้นบนพระพักตร์อีกครั้งด้วยความหวัง ว่าหลานรักจะมาหาตน..เหล่ามหาดเล็กก็พลอยโล่งอก ที่สามารถยืดนาทีวิกฤตออกไปได้อีก มหามนตรีเฒ่ารีบรุดไปยังพระตำหนักพระอุปราช ทันทีโดยมิรั้งรอ เมื่อพ้นชายคาจากพระตำหนักหลวง สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา ในดวงใจของมหามนตรียิ่งกระวนกระวาย เพราะการที่ฝนตกในขณะที่พระเจ้าแผ่นดินประชวรใกล้สิ้นลมนั้น มันตีความได้หลายนัยเหลือเกิน ..ครั้นแล้วก็วิ่งกระหืดกระหอบมาถึงพระตำหนักอุปราช พระอุปราชทรงทอดพระเนตรออกไปจากพระบัญชร แลเห็นทั่วทั้งวังต่างวุ่นวาย..เหล่ามหาดเล็ก  หมอหลวง ต่างเดินเข้าออกฝ่ายในกันเป็นว่าเล่น และแลเห็นจุดๆดำที่กำลังเคลื่อนเข้ามา  มหามนตรีผู้เฒ่านั้นเอง “ตาเฒ่าส่งทูตมาแล้วสินะ”ทรงรำพึง ทันใดเสียงเคาะพระทวารก็ดังขึ้น “เข้ามาสิ” “ขอบพระทัย .”มหามนตรีนั่นเอง ทั้งร่างเปียกโชก..หายใจหืดหอบ “นี่กระเทยเฒ่าผู้นั้นคงส่งท่านมาเจรจาล่ะสิ” “ตรัสอะไรอย่างนั้นพระเจ้าค่ะ.หม่อมฉันไม่ได้มาตามพระบัญชา .แต่หม่อมฉันมาเอง” “ท่านมาเอง?” จากคุณ : dark lord kenobi ณ ลอริเอน - [ 15 พ.ย. 46 15:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พ่ะเจ้าค่ะ” “มีเรื่องอะไรกันนักหนา ถึงถ่อมาถึงนี่  ข้างนอกฝนก็ตก ดูท่านสิ เปียกไปหมดเลย ” “ไม่มีอะไรมากดอกพระเจ้าค่ะ .คือหม่อมฉันเห็นพระอุปราชทรงขุ่นพระทัย ก็เลยจะมาเล่านิทานให้พระองค์หายกริ้ว เพื่อพระหทัยจักได้เบิกบาน” “เท่านี้เองหรือ?” “ใช่พระเจ้าค่ะ เท่านี้เอง” “ท่านนี่ท่าจะแก่แล้วเลอะเลือนนะ..ฝนตกขนาดนี่ยังถ่อมาหาข้า..แปลกคนจริงๆ” “แล้วพระองค์จะทรงรับฟังหรือไม่พระเจ้าข้า” “ฟังสิ..เห็นแก่ท่านที่อุตส่าห์ มาหาเราทั้งๆที่ข้างนอกฝนก็ตกออกขนาดนั้น” “ขอบพระทัย” “เอาล่ะ ว่ามา” “ขอเชิญประทับนั่งก่อนเถิดพระเจ้าค่ะ  เรื่องมันค่อนข้างยาว” พระยุพราชจึงทรงประทับนั่งบนพระแท่น ส่วน มหามนตรีเองก็นั่งลงแทบพระบาทพระมหาอุปราช แล้วก็เริ่มเล่านิทานแต่ก่อนที่จะเล่า มหามนตรีผู้เฒ่าก็เริ่ม แผนการโน้มน้าวใจพระอุปราช “ขอให้พระองค์ทรงปล่อยใจ ไปตามอารมย์ของตัวละครนะพระเจ้าค่ะ..แล้วพระองค์จะได้รับอรรถรสแห่งนิทานได้เต็มที่..” “ข้ารู้แล้ว..ตอนนี้เราจะฟังแล้ว..เล่าเถิด” “น้อมรับพระบัญชา .” กาลครั้งหนึ่ง ยังมีบุรุษรูปงามสง่าเป็นที่ชวนหลงใหลแก่อิสตรี ปานพระวิชณุอวตารลงมาก็มิปาน ..อันที่จริงชายหนุ่มผู้นี้ มิต้องแสวงหาสตรีแต่อย่างใดเลย  เพียงทรงอยู่เฉยๆ สตรีทั่วแผ่นดินก็จะมาผลีกายให้แทบเท้าของชายหนุ่มผู้นั้นเทียว “รูปงามขนาดนั้นเชียว” “พระเจ้าค่ะ . แต่กระนั้นหนุ่มน้อยคนนั้นก็หาได้สนใจในสตรีนางใดเลย .แต่พระองค์ก็รับไว้เป็นไมตรีทั้งสิ้น ไม่ว่าบ้านไหนส่งลูกสาวมาให้เป็นภรรยา..มาณพหนุ่มนั้นก็รับไว้เป็นแต่เพียงไมตรี หาได้ต้องพระพระทัยนางใดไม่เลย .ที่สุด ก็มีนางงามในครองครองถึงหกหมื่นสี่พันแปดนาง เทียบองค์พระกฤษณะเจ้าแห่งกรุงทวารกาได้สบายๆ..” “มาณพผู้นี้ คงมิใช่คนธรรมดากระมัง .” “ทรงปราดเปรื่องนัก..หนุ่มผู้นี้เป็นราชนิกูล  เป็นพระยุพราชพระเจ้าค่ะ .ศักดิ์และศรีเทียบเท่าพระองค์นี่แหละพระเจ้าค่า” “ไม่เหมือน” “เพราะเหตุใด” “ข้าไม่ได้มีเมียมากมายอย่างเขา” “เราออกนอกเรื่องแล้ว เข้าเรื่องเถิดพระเจ้าค่ะ แม้นพระยุพราชผู้นั้นจะมีนางงามในครอบครองมากมายดังนั้น แต่พระองค์ก็มิเคยร่วมสังวาสนางใดเลย” “จริงหรือ ” “จริงพระเจ้าค่ะ” “ทำไมเขาถึงทำเช่นนั้นล่ะ” “เป็นเพราะว่า  พระองค์มิได้รักนางใดในจำนวนทั้งหกหมื่นนาง ..เพราะทรงมีน้ำพระทัยอันบริสุทธิ์ หมายมั่นร่วมสังวาสกับนางที่พระองค์ทรงมีจิตปฏิพัทธ์ด้วยเท่านั้นพระเจ้าค่ะ” “ช่างเป็นบุรุษผู้ประเสริฐนัก ยังมีชายเยี่ยงนี้อยู่บนโลกด้วยหรือ..ช่างประเสริฐแท้” “ จนกระทั่งวันหนึ่ง .ทรงประพาสเมือง พบหญิงนางหนึ่งงามสะคราญต้องใจพระองค์นัก ด้วยเหตุที่ทรงแต่งองค์ด้วยเสื้อผ้าสามัญ มิได้มีขบวนเกียรติยศใดๆ พระองค์จึงตามนางออกไปนอกเมือง และได้พบรักกัน สาบานรักมั่นต่อกัน ต่อหน้าองค์ปฏิมาพระมหาเทพ ให้พระองค์เป็นพยานรัก” “เอ็ะ..ทำไมอย่างคล้ายคลึง .” “คล้ายสิ่งใดพระเจ้าค่ะ” “เปล่าๆ..เล่าต่อเถอะ” “พระยุพราชหนุ่มทรงตกหลุมรักหญิงสาวนางนั้นอย่างถอนองค์ไม่ขึ้น ทรงทุ่มเททุกอย่างทั้งกายและใจพลีให้นางเพียงผู้เดียว” “นางเป็นใครกัน ถึงสามารถพิชิตใจพระยุพราชองค์นี้ได้  ทั้งยังชนะ บาทบริจาริกาทั้งหกหมื่นนางอีกด้วย นางคงงามมากกระมัง” “ใช่แล้ว นางงามมากพระเจ้าค่ะ.งามราวนางอัปสรจุติลงมาทีเดียวเชียว อีกทั้งนางก็เป็นธิดากษัตริย์ ที่บรรดาพระราชาหัวเมืองน้อยใหญ่ปราถนานางไว้เป็นอิตถีรัตนะแห่งแผ่นดิน เพราะนางไม่เพียงมีแต่รูปสมบัติ ปัญญา นางก็เป็นเลิศ ด้านอักษรศาสตร์ไวยากรณ์สันสกฤตนั้นเรียกได้ว่าไม่มีผู้ใดในแผ่นดินเทียมทัน” “นับว่าอุปราชผู้นี้โชคดีมาก” “ใช่พ่ะย่ะค่ะ ” “แล้วไงต่อ” “ต่อจากนั้น ช่างโชคร้ายนัก ราวราหูเข้ามาแทรกแซงแท้เทียว พระบิดาของนาง ได้ตกลงหมั้นหมายให้นางแต่งงานกับกษัตริย์ผู้เก่งกาจผู้หนึ่ง  แต่นางก็ขัดค้านว่านางมีชายในดวงใจแล้ว แต่ถึงกระนั้นพระบิดาไม่ยอม ทรงข่มขู่นางอีกว่า  ถ้าหากไม่แต่งงานกับคนที่พระบิดาเลือกให้ พระองค์จะส่งคนไปสังหารพ่อหนุ่มคนนั้นเสีย ฝ่ายพระธิดาเมื่อถูกกดดันเยี่ยงนั้น ครั้นความรักที่มีต่อพระอุปราชก็มากมายนักหนา..ครั้นจะฝืนคำสั่งพระบิดา ก็กลัวว่าชายคนรักจะมีอันตราย.. นางจึงต้องตัดใจเพื่อให้เขาผู้ที่นางรักยิ่งชีวิตมีชีวิตอยู่ต่อ เพราะทรงทราบน้ำพระทัยของพระบิดาดี ทรงตรัสอย่างไร ไว้ ไม่มีเสียล่ะที่พระองค์จะทำไม่ได้ตามรับสั่ง ..จึงนัดพบชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อร่ำลากัน ทันทีที่พบกันหลังจากเล็ดลอดออกมาจากวังแล้ว เมื่อพบหน้า นางเอาแต่ร้องไห้ มาณพหนุ่มถามอย่างไรนางก็ไม่ตอบอันใด เอาแต่ร่ำไห้ .และแล้วในคืนนั้นที่ถ้ำทองชายป่าเมืองของหญิงสาว ทั้งสองก็ได้เป็นของกันและกัน หลังจากลิ้มรสรักมาทั้งคืน ครั้นรุ่งเช้า นางก็มีกิริยาผิดไปเป็นคนละคน ตัดรักตัดเยื่อใยกับองค์อุปราชด้วยถ้อยคำหยาบคาย แลสำแดงท่าทีดีใจว่าตนได้ช่วงชิงพรหมจรรย์ของพระยุพราชพระองค์นี้แล้ว ก่อนที่จะหัวเราะจากไป  แม้ว่านางจะพูดรุนแรงเช่นนั้น แต่นางหาได้มีจุดประสงค์อย่างที่นางพูดไม่ นางนั้นกัดฟันตัดใจพูดอย่างเจ็บปวดเหลือแสน นางแทบจะอกแตกตายที่พูดออกไปแต่ละคำ คำพูดทุกคำดังคมมีดกรีดแทงดวงใจของนางเอง ที่นางทำเช่นนี้เพราะต้องการให้พระองค์ลืมนางเสีย..ลืมให้สิ้น และตัดให้สิ้นซึ่งเยื่อใยทั้งปวง เพราะพระนางรู้ดีว่า ถ้านางค่อยๆพูดอย่างละมุนละม่อมนางย่อมใจอ่อนเสียเอง นางจึงตัดสินใจกระทำดั่งนี้ แต่พระอุปราชหาได้ทราบถึงเหตุผลไม่จึงตกตะลึงกับสิ่งที่นางพูด พระองค์ทรงข้องพระทัย ทั้งเสียใจ ที่ตื่นมาแล้วนางก็ว่าพระองค์เข้าให้ฉอดๆ จึงฉวยกรพระธิดาไว้ก่อนที่นางจะพ้นป่าไป “นี่เจ้าพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ.” “ข้าบอกว่า .ข้าเห็นท่านเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น”ขาดคำนางก็สะบัดมือหลุดแล้วร้องไห้วิ่งจากไป หากแม้นนางไม่ทำอย่างนี้ พระอุปราชคงบุกถึงพระราชวังของนางเป็นแน่ . แล้วก้เป็นดั่งนั้น พระยุพราชทรงบุกถึงเมืองของพระธิดานางนั้น บุกเข้ากลางราชสภาโดยไม่กลัวเกรงคมดาบของราชบุรุษเลย ปากก็ตะโกนเรียกนางไม่หยุดปาก .จนพระราชาต้องสืบความในที่สุดก้ทราบว่าพระองค์คือหนุ่มน้อยที่มาติดพันพระธิดาของ พระองค์ และทรงเห็นใจ จึงบอกตามตรงไปว่า ธิดาตนนั้นมีคู่หมั้นหมายแล้ว และจะมีพิธีสยุมพร อีกใน5ราตรีข้างหน้า นั้นยังไม่ทำร้ายจิตใจชายหนุ่มเท่ากับการนางออกมายืนยันด้วยตัวเอง ด้วยสีหน้าเย็นชา เมินเฉย และยิ้มเยาะ  แต่ภายในหัวใจของนางเจ็บปวดไม่แพ้กันที่พูดและแสดงไปอย่างนั้น .พระอุปราชดวงใจแตกสลายทันที แต่ยังมีความหวังที่จะได้ยินจากปากนางว่า ไม่จริง จึงคลานเข้าไปสัมผัสเท้าของนาง อ้อนวอนด้วยท่าทีที่น่าเวทนา น้ำพระเนตรอาบพระพักตร์ ดวงตาแดงก่ำราวชลเนตรที่หลั่งออกมานั้นคือโลหิต พระสุรเสียงสั่นเครือ ราวอกจักแตกสลาย แต่แล้ว ..พระธิดาจะใจอ่อนอยู่แล้ว แต่ทรงสบพระเนตรแข็งกร้าวของพระบิดา จึงทรงรู้สึกพระองค์ จึงหักใจ ชักเท้าออกและวิ่งกลับเข้าห้องพระบรรทมทันทีด้วยหัวใจที่สลายเป็นภัสมถุลี ฝ่ายพระอุปราชเห็นดังนั้นก็รู้สึกว่าราวตนจักตายลงตรงนั้นให้ได้ ..ด้วยความเศร้าสุดประมาณจึงทรงร่ำไห้ และร่ำร้องราวคนสติวิปลาศจนสลบไป พระราชาจึงมีรับสั่งให้ส่งพระอุปราชถึงเมืองอย่างสวัสดิภาพ “ก็นับว่ายังทรงมีพระเมตตา” “หามิได้ .นี่เรียกว่าปัดสวะให้พ้นตัว..เพราะทรงเกรงว่าหาก อุปราชผู้นี้ยังอยู่ในพระนคร เกรงว่าจักมีเรื่องเกิดขึ้นอีก” “พ่อที่ไหนกัน ใจดำทำร้ายลูกได้ถึงเพียงนี้ .” “อันที่จริงพระราชาครั้นเห็นธิดาตน หัวใจสลายเช่นนั้น ผู้เป็นพ่อมีหรือจะไม่สงสารลูก แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า กษัตริย์ที่มาขอ พระธิดานั้น มีอำนาจมากหลายและเป็นนครใหญ่ และพระบิดาก็เกรงว่าหากตนไม่ยกธิดาให้ตามที่เขาขอมา ก็กลัวว่าเมืองจะเดือดร้อน จึงตัดใจ ยอมถูกผู้คนประณาม ว่าไม่รักลูกบังคับให้ลูกแต่งงาน แต่จริงๆแล้วในพระทัย นั้น ใคร่ได้พระอุปราชองค์นี้มาเป็นเขยยิ่งนัก” “แล้วอุปราชผู้นั้นเล่า..เป้นเช่นใดต่อไป” จากคุณ : dark lord kenobi ณ ลอริเอน - [ 15 พ.ย. 46 15:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “หลังจากถูกหญิงที่ตนรักจนหมดใจ หักอกเอา ทรงสะเทือนใจมาก เพราะหัวใจที่สลายไปแล้วของพระองค์นั้น ทำให้วันต่อๆมา ทรงออกราชสภาด้วยท่าทีคล้ายคนไร้วิญญาณ ต่อมาถึงกับเก็บพระองค์ไม่ยอมออกสมาคมกับผู้ใดอยู่ถึง9เดือน ..แต่หลังจากทรงคิดได้ คลายความเศร้าลงแล้ว ทรงกลับไปเป็นคนละคน ทรงเกลียดผู้หญิง จึงขับไล่บาทบริการิกาทั้งหกหมื่นให้พ้นจากพระตำหนัก แม้แต่นางกำนัลพระองค์ก็ปลดออกเสียสิ้น ..ทรงเปลี่ยนหัวใจที่เคยมีแต่ความเมตตาเป็นความชิงชัง..เคียดแค้น ทรงแปรความผิดหวังเป็นพลังในการรบ จากเดิมทรงใฝ่อักษรศาสตร์ ถึงกับจ้างนักปราชญ์เข้ามาในสภาส่วนพระองค์ แต่บัดนี้ทรงปลดจนเหลือไม่กี่คน กลับไปสนับสนุนการทหารแทน ทำให้ เมืองของพระองค์รุ่งเรืองเหลือคณา หลังจาก พระเชษฐาสวรรคต พระองค์ก็ทรงปกครองบ้านเมืองต่อด้วยพระปรีชาสามารถ ทรงกลายเป็นคนเด็ดเดี่ยวนับแต่นั้นเป็นต้นมา..และที่สำคัญ ทรงไม่ชายพระเนตรแลสตรีอีกเลย” “แล้วนางเทวีผู้นั้นเล่า” “แม้นางจะแต่งงานกับชายอื่น แต่ในดวงใจนางมีเพียงพระยุพราชหนุ่ม เมื่อทราบว่าเขาครองราชย์แล้ว จึงส่งของกำนัลไปเพื่อไมตรี ก็กลับถูกปฏิเสธทันทีที่ทรงรู้ว่าเป็นของกำนัลจากนาง.บางคราถึงกับขว้างลงพื้นแล้วเยียบย่ำด้วยพระบาทจนไม่เหลือชิ้นดี  แต่กระนั้นางก็ยังรักในตัวเขาไม่เสื่อมคลาย ครั้นพระประสูติกาลครั้งแรกของนางนั้นเป็นหญิง ที่สำคัญ เป็นลูกของพระยุพราชหาใช่ลูกของชายคนใหม่ไม่ .แต่พระราชาก็รักและเอ็นดูพระธิดาราวลูกในไส้ เพราะมิทรงล่วงรู้ พอพระประสูติกาลครั้งที่สองเป็นชาย ครั้งนี้แลถึงเป็นลูกของพระราชา   จากนั้นพระราชาองค์นั้นสวรรคต พอดีกับพระบิดาของนางก็สวรรคตเช่นกัน นางจึงกลับไปครองเมืองแทนพ่อ และให้พระโอรสของนางครองกรุงนี้ต่อไป . เมื่อนางกลับมาแล้ว..นางก็พยายามทุกวิถีทางที่จะพบชายคนรัก แต่แล้วเขาก็ไม่รับไมตรีของนางเลย ..ตราบชั่วกาลนาน . ..จบแล้วพระเจ้าค่ะ .” “ช่างเศร้านัก” “ใช่พ่ะย่ะค่ะ.เศร้า..เศร้ามาก” “ ” “พระอุปราชอยากทราบไหมว่า มาณพหนุ่มนั้นคือใคร” “เขามีตัวตนจริงเหรอ?” “มีพระเจ้าค่ะ” “ใครกัน เขาคงเป็นที่น่าเวทนาเหลือเกิน” “พระมาตุลา .ของพระองค์พระเจ้าค่ะ” “ท่านว่าอะไรนะ” “พระมาตุลาของพระองค์ก็คืออุปราชนั้น  ส่วนนางงามนั้นคือ มหาราณีอุรวศี อาณาจักรของหญิงสาวคือ ศิขรินปุระผู้ที่พระนางทรงถูกบังคับแต่งงานคือ พระเจ้าไวกุณฐ์แห่งนครกัศมีระ พระธิดาองค์นั้นคือ  พระธิดารัมภา .. แล้วพระโอรสของพระนางเจ้าอุรวศีคือ พระเจ้าหัสติณผู้ครองนครกัศมีระปัจจุบันนี้พระเจ้าค่ะ . จากคุณ : dark lord kenobi ณ ลอริเอน - [ 15 พ.ย. 46 15:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ พี่น้องก็รักกันสินะ จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 46 16:01:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พึ่งมาอ่านครับ แต่งได้น่าติดตาม มาลงต่อเร็วๆเน้่อ จากคุณ : เชษฐา - [ 26 พ.ย. 46 14:45:56 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกจังเลย ชอบสำนวนภาษาจังดูเก่าและอบอวลไปด้วยมนต์ขลังของดินแดนภารตะ ถ้าเรื่องนี้จบขอแบบเรื่องโรแมนติกผจญภัยของอิตาลีได้ไหมคะ จากคุณ : ฝน - [ 20 ธ.ค. 46 18:40:27 A:203.148.128.120 X:192.168.4.98 ]