ถึงผู้หญิงเสื้อฟ้าบนรถเมล์สาย 510

                   คุณจำผมได้ไหมครับ
                   ผมคือผู้ชายที่นั่งข้างๆคุณในวันนี้ไง
                   ผมใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม สะพายกระเป๋าเป้สีดำ นั่งอยู่บนรถเมล์สาย 510 ที่นั่งทางซ้ายด้านหลัง
                   ส่วนคุณคือผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีฟ้า กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว สะพายกระเป๋าเป้สีดำ มีหนังสือ “ ใต้ทะเลมีความรัก ” ถืออยู่ในมือ คุณขึ้นรถเมล์ที่อนุสาวรีย์ชัย และก็เดินมานั่งข้างๆผมไงล่ะครับ
                   จำผมได้หรือยัง
                   ถ้าจำได้แล้ว ผมขอบอกอะไรคุณอย่างนะครับ
                   ผมรักรอยยิ้มของคุณจัง

                   ผมไม่ได้สนใจตอนที่คุณขึ้นมาบนรถหรอก ก็รู้ๆอยู่ว่าที่อนุสาวรีย์ชัยนั้น ถือเป็นสถานที่ที่ผู้คนพลุ่กพล่าน พอรถเมล์สาย 510 จอด ผู้คนมากมายก็กรูกันขึ้นมาบนรถ ต่างคนต่างจับจองที่นั่งที่ค่อนข้างเหลือน้อยบนรถนั้น แล้วผมก็เห็นคุณเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆผม หนังสือที่อยู่ในมือคุณนั้น ทำให้ผมสนใจขึ้นมาเล็กน้อย “ ใต้ทะเลมีความรัก ” หนังสือเล่มโปรดของผมเลย ผมมักจะสนใจคนที่ผมรู้สึกว่าเราสนใจในเรื่องเดียวกันเสมอ
                   ผมแอบมองคุณเล็กน้อย หน้าตาคุณก็งั้นๆแหละ ไม่มีอะไรเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษ พอกระเป๋ามาเก็บเงิน ผมได้ยินเสียงของคุณเป็นครั้งแรก
                   “ วัดดอนเมืองค่ะ ”
                   อ่า เสียงคุณหวานจังเลย
                   กระเป๋ารถเมล์ส่งตั๋วรถพร้อมกับเงินทอนมาให้ คุณมองดูตั๋วรถ นั่งคิดอะไรในใจก่อนจะเก็บลงในกระเป๋าเป้ แล้วคุณก็เริ่มลงมืออ่านหนังสือเล่มนั้น
                   แล้วผมก็เลิกสนใจในตัวคุณ
                   รถเมล์วิ่งมาถึงสะพานควาย ผมก็เห็นว่าคุณปิดหนังสือลง เก็บมันเข้ากระเป๋า ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู แล้วคุณก็ทำหน้าเศร้า ผมไม่รู้ว่าคุณเศร้าเพราะอะไร
                   แล้วผมก็เลิกสนใจในตัวคุณ

                   รถเมล์วิ่งมาถึงจตุจักร ป้ายใหญ่เหมือนกัน คนลงก็เยอะ คนขึ้นก็เยอะ หลายๆคนที่ลุกออกไป แต่คุณยังคงนั่งอยู่ข้างๆผม คราวนี้คุณหยิบเทปในกระเป๋าขึ้นมา คุณค่อยๆแกะพลาสติกที่ห่อกล่องเทปออก ผมแอบมองว่าคุณซื้อเทปอะไรมานะ เห็นแว้บๆว่ามีสีชมพู ช่วงนี้นักร้องคนไหนหน้าปกเทปสีชมพูบ้างหว่า เอาล่ะ ความอยากรู้บังเกิด
                   ตอนนี้ ผมสนใจในตัวคุณแล้วนะ
                   คุณหยิบหน้าปกเทปออกมาดู เอาล่ะ ผมเห็นมันเต็มตาแล้ว re-baked งั้นเหรอ ว้า ผมไม่รู้จักอ่ะ คุณอ่านดู พลิกหน้าพลิกหลัง ก่อนจะพับเก็บคืน แล้วก็ใส่กระเป๋า แล้วคุณหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมา คุณพลิกเปิดทีละรูป ทีละรูป ท่าทางคุณเพลิดเพลินกับมันมาก ไม่ได้สนใจเลยว่า ใครบางคนที่นั่งข้างๆคุณตอนนี้ เขาดูรูปไปกับคุณด้วยแล้ว
                   รูปในอัลบั้มเป็นรูปชายหญิงนับสิบถ่ายรูปร่วมกัน บางรูปก็มีไม่กี่คนแล้วก็ทำหน้าตากันแปลกๆด้วย คุณพลิกแต่ละรูป รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าเป็นระยะ
                   อ่า คุณยิ้มน่ารักจังเลย
                   พลิกไปพลิกมา ก็มาหยุดอยู่ที่รูปหนึ่ง มันเป็นรูปคุณถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่ง คุณและเขายิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข คุณมองรูปนี้แล้วทำหน้าเศร้า คุณรู้ไหม คราวนี้ผมเศร้าไปด้วย คุณมองรูปนั้นเหมือนจะเก็บไว้ในความทรงจำ ก่อนจะพลิกดูรูปต่อไปอย่างรวดเร็ว พอหมดอัลบั้ม คุณก็เก็บมันลงกระเป๋า นั่งมองตรงไปข้างหน้านิ่งๆ แล้วก็หันหน้ามาทางผม ผมก็สะดุ้งสิ ตามประสาคนที่แอบมองคุณมานานอ่ะแหละ คุณทำท่าตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมสะดุ้ง อมยิ้มนิดๆก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง สงสัยในใจคุณคงจะคิดว่าผมบ้า
                    ว้า กลายเป็นคนบ้าในสายตาคุณซะแล้ว
    รถแล่นมาถึงเกษตร เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น คุณชะงักสายตาจากภายนอก ก่อนจะลงมือค้นๆในกระเป๋า อ้าว โทรศัพท์ของคุณนั่นเอง ผมเห็นคุณมองมันยิ้มๆ ก่อนจะกรอกเสียงหวานๆลงไป
                   “ ฮัลโหล ”
                   ปลายสายว่าอย่างไรผมไม่รู้แหละ แต่ผมเห็นคุณมองโทรศัพท์อย่างงงๆ ทางนู้นวางสายไปแล้ว
                  ไม่นานนัก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นใหม่ ของคุณเหมือนเดิม
                   “ ฮัลโหล ”
                   ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่หูก็คอยฟังบทสนทนาของคุณไปด้วย ขอโทษนะ แต่ผมอยากฟังเสียงคุณอ่ะ
                   “ กำลังจะกลับบ้าน อยู่บนรถเมล์ ”
                   ปลายสายคงถามว่ากำลังทำอะไรอยู่
                   “ ไปทำธุระที่ท่าพระจันทร์มาอ่ะ มาต่อรถที่เสาวรีย์ ”
                   เอ๊ ไปทำธุระอะไรถึงท่าพระจันทร์น้า
                   “ ไปหลายอย่างอ่ะ ไปวัดพระแก้วด้วย ไปเอาของที่มหาลัย ไปซื้อของที่ท่าพระอาทิตย์ " อ้าว สงสัยทางนู้นจะถามเหมือนที่ผมอยากรู้
                      เสียงของคุณยังคงเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหูผม เสียงหวานๆใสๆ เจือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ผมเห็นหน้าตาของคุณยิ้มแย้มจากกระจกรถ คุณยิ้มสวยมากรู้ไหม ยิ้มทีผมหัวใจจะละลาย
                      “ แล้วจะลงมาเมื่อไร ” คุณถามปลายสาย
                      อ้าวเขาไม่ได้อยู่กรุงเทพเหรอ
                      “ ได้ๆ ลงมาแล้วไปขี่จักรยานที่สวนรถไฟกัน ไม่ลืมหรอกน่า ”
                      สวนรถไฟมีจักรยานให้ขี่ด้วยเหรอ ผมเพิ่งรู้  แล้วสวนรถไฟนี่ อยู่ตรงไหนอ่ะ
                      “ อืม ไปสิ ไปอยู่แล้วล่ะทะเลอ่ะ ... ก็คงเท่าเดิมมั้ง อาจจะมากกว่า เห็นปุ้มว่าคนอยากไปเยอะ ... เดี๋ยวก็เหมือนคราวก่อนหรอก อยากไปกันเยอะเอาเข้าจริงมีนิดเดียว ... ถึงหลักสี่แล้วล่ะ ... เอาสิ ... อย่าลืมล่ะ สัญญาอะไรไว้ ... ”
                    มีการทวงสัญญากันด้วยเว้ย เสียงคุณน่ารักจัง อ้อนๆทางปลายสาย ยิ้มคุณก็สดใส ผมว่า ถึงยิ้มคุณคนทางนู้นเขาจะไม่เห็น แต่เขาคงรู้สึกได้จากเสียงคุณนี่แหละ ไม่เป็นไร ผมดูรอยยิ้มคุณแทนเขาไปก่อนนะ
                  “ คิดถึงสิ ”
                  คุณตอบปลายสายไปอย่างนี้ ทางนู้นคงพูดอะไรมาสักอย่าง คุณถึงส่งยิ้มหวานได้ขนาดนั้น แก้มคุณแดง รอยยิ้มคุณเปี่ยมด้วยความสุข โทรศัพท์สายนี้ล่ะมั้งที่คุณรอคอย
                  รถแล่นมาถึงวัดดอนเมือง คุณเดินลงจากรถไปอย่างมีความสุข รอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าคุณ ดวงตาส่งประกายระยิบระยับ

                  คุณลงจากรถไปนานแล้ว และก็มีใครบางคนขึ้นมานั่งข้างๆผมแทนคุณแล้ว แต่รอยยิ้มของคุณยังติดอยู่ในใจผม น่าอิจฉาเขาคนนั้นนะ ที่จะได้เห็นรอยยิ้มของคุณตลอดไป
                   ผมขอย้ำอีกครั้งนะครับ คุณคนเสื้อฟ้า
                   ผมหลงรักรอยยิ้มของคุณครับ          

    แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 46 19:49:57

    จากคุณ : ปลาทองแก้มยุ้ย - [ 16 พ.ย. 46 19:46:16 ]