จากคนแต่งนะคะ คือคิดว่าจะให้ตัวละครที่จะทำเป็นเรื่องเนี่ยเป็นเพื่อนกัน อยู่ที่ทีมกีฬาที่ในทีมนึงนี่มีทั้ง ช - ญ ก็พวก ซอฟบอล ประมาณนั้นน่ะค่ะ แล้วก็จะแยกออกมาแต่งเรื่องเป็นคนๆ อย่างคราวนี้เป็นเรื่องของแองเจลิคก้าน่ะค่ะ แองเจลิคก้าอาจจะมีภาค 2
แล้วก็ขอ guild line เกี่ยวกะตัวพระเอกนิดนึง คือ จะออกมาเป็น แบบที่ไม่ยึดติดกับสถานะภาพ ทางอาชีพน่ะค่ะ แบบ อย่างตาคนเนี้ย เค้าเป็นหัวหน้ามาเฟีย เค้าก็ไม่ได้เป็นตลอด
(แล้วจะ guild ไปทำไมเนี้ย คนแต่งงงตัวเอง -__-" แฮะๆๆ) เชิญไปอ่านเรื่องกันดีกว่า

------------------------

    “นี่มันแข่งกระชับมิตรจริงๆเหรอเนี้ย ดูทีมนั้นซิ ท่าทางยังกับอันธพาล” แองกัสหงุดหงิดมาก จริงๆเขาบ่นมาตั้งแต่แข่งเสร็จ
    “เลิกบ่นซักทีน่า ยังไงๆเราก็แข่งเสร็จแล้ว” คาเมนรำคาญ
    “หรือว่าที่เค้าลือกันว่า เจ้าพวกเนี้ยเป็นมาเฟียก็เป็นเรื่องจริง” อแมนด้าชะโงกหน้ามาจากเบาะด้านหลัง
     “เฮ้ย จริงอ่ะ ทีมชาติเนี่ยนะ” แองกัสตกใจ
     “ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่มีข่าวออกมาว่า มีมาเฟียสนับสนุนอยู่” อแมนด้าที่รู้เรื่องชาวบ้านชาวช่องมากที่สุดในทีมให้ความรู้ที่ร่วมๆกับความเห็นของตัวเอง “แม่ว่าพวกที่มีมาเฟียสนับสนุน ก็น่าจะมีนิสัยแบบมาเฟียด้วยนี่น่า”
     “แล้วเป็นมาฟียดีหรือว่ามาเฟียร้ายล่ะ”
     “ก็ต้องเป็นมาเฟียร้ายซิ มาเฟียดีมีที่ไหนกัน”
     คาเมนหัวเราะ “มีซี้ ก็แฟนแองจี้ไง”
     คนทั้งคันรถหัวเราะกันยกใหญ่  ยกเว้นก็แต่แองเจลิคก้าที่หน้าแดงก่ำ

      คาเมนกับแองเจลิคก้าเดินลงมาจากห้องพักในโรมแรมด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เพื่อที่จะออกไปเดินเล่นในเมืองหลังจากแข่งเสร็จ ทั้ง 2 เดินไปที่เคาเตอร์เพื่อที่จะกุญแจไปฝาก
     “ไม่ทราบว่าท่านไหนชื่อ แองเจลิคก้าหรือครับ เมื่อซักครู่มีโทรศัพท์มาถึงและฝากข้อความไว้”พนักงานต้อนรับถาม
      ทั้ง2หันไปมองตากันด้วยความสงสัย แต่แองเจลิคก้าก็ยกมือบอก “ค่ะ ดิฉันเองค่ะ”
    พนักงานต้อนรับหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆส่งให้ ทั้ง 2 ก้มลงอ่าน
     “อ้าวเขามาทำอะไรแถวนี้น่ะ” คาเมนถาม
     “ไม่รู้ ไม่เห็นเค้าบอกเลย”
    “คงอยากให้ประหลาดใจล่ะมั๊ง” คาเมนเดา “แทบไม่เคยเจอกันข้างนอกเลยนี่j
    “โถเอ๊ยก็มันอันตรายจะตาย”
    “เอาน่าๆ ไหนๆดค้าก็มาแล้ว ไปพบซักหน่อยซิ” แล้วคาเมนก็หันไปถามเจ้าหน้าที่ต้อนรับถึงทางที่จะไปร้านอาหารที่เป็นที่นัก
     คาเมนเดินไปส่งแองเจลิคก้าจนถึงหน้าร้าน แล้วจึงแยกไป เพราะไม่อยากเป็น ก ข ค

     วันรุ่งขี้นที่โรงแรม เกือบทุกคนในทีมอย฿ในห้องพักของโค้ชยกเว้นแองเจลิคก้า ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียด
     “ใครเห็นแองจี้เป็นคนสุดท้าย” โค้ชถาม “คาเมน เธอนอนห้องเดียวกับแองจี้นี่”
    “หนูแยกจากเค้าเมื่อวานตอนบ่าย หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลยค่ะ”
    “แล้วโทรมาบอกไหม ว่าหายไปไหนรึเปล่า”
    “ไม่มีเลตค่ะ”
    “ไปไหนน๊าแองจี้ ” โค้ชบ่นพึมพำ “ปรกติเวลาค้างที่ไหนก็จะบอกตลอดนี่น่า”
    “คือ...จริงๆแล้ว เมื่อวานมีหนุ่มนัดให้ออกไปหาน่ะค่ะ” ทุกคนหันมามองที่คาเมน
     “ใคร”
     “เลออนค่ะ”
     ก่อนที่โค้ชจะเริ่มต้นโวยโทรศัพท์มือถือของโค้ชก็ดังขึ้น
     “ครับ” โค้ชรับสาย
       โค้ชพูดจาแบบอารมณ์ไม่ดีกับคนที่โทรมา และยังพูดถึงแองจี้ที่หายตัวไป พร้อมกับบ่นอีกมากมทาย หลังจากนั้นเขาก็ต้องเป็นฝ่ายเงียบฟังบ้าง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาเครียดมากกว่าเดิม ไม่นานเขาก็วางสายไป แล้วเค้าก็หันมาบอกกับลูกทีมว่า
     “เลออนโทรมาเช็ค เพราะมีคนโทรมาบอกเค้าว่า จับตัวแองจี้ไว้เป็นตัวประกันเพื่อต้องการความร่วมมือจากเขา”
    เสียงพูดคุยในห้องเงียบไปครู่หนึ่งเพราะความตกใจของทุกคน แต่เพียงแป๊บเดียวเท่านั้น เสียงพูดคุยก็ดีงขึ้นกว่าเดิม  เพราะทั้งเสียงคุยกันและเสียงที่หลายคนแย่งกันตะโกนถามโค้ช
     “เอาล่ะ เงียบๆก่อนเค้าบอกว่าอยากให้เราเลื่อนเวลากลับไปอีกหน่ย อย่างเร็วท่สุด คืนนี้เค้าคงจะมาถึงที่นี่”

แกร็ก
     เสียงใครคนหนึ่งบิดลูกบิดประตูจากข้างนอก บุคคลผู้นั้นค่อยๆเปิดแระตูแล้วก้าวเข้ามาอย่างแผ่วเบา  เขากวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วจึงดันสวิตส์ไฟฉานกระบอกเล็กฉายไปทั่วห้อง เหมือนกำลังหาใครหรืออะไรบางอย่างในห้องที่มือสนิท  แสงไฟจากกระบอกจับอยู่ที่ใครบางคนที่นอนอยู่บนพื้น เขาเดินเข้าไปพิจารณาใกล้ๆแล้วดับไฟ
     เขาถอนหายใจอย่างโล่กอก แม้กระนั้นใบหน้าของเขาก็ยังเคร่งเครียด เขาเขย่าตัวคนที่นอนอยู่และเรียกชื่อเบาๆ
     “แองจี้ๆ”
   เธอลืมตาขึ้นมองคนที่เรียก แล้วลุกพรวดขึ้น “เลออน! มาได้ยังไง มันอันตราย...” เธอพูดยังไม่ทันจบ เขาก็ก้มหน้าลงจูบเธอ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็ถามเธอ
    “พวกทันทำอะไรบ้างรึเปล่า” เขามองสำรวจตัวเธอ
    “เปล่าค่ะ”
   “งั้นไปกันเถอะ” เขาดึงมือเธอให้ลุกขึ้น

     พวกเขาหลบออกไปอย่างค่อนข้างสบาย จะติดขัดนิดหน่อยก็เพียงแต่ต้องจัดการยามที่เฝ้าอยู่ด้วยยาสลบและด้ามปืน เพราะไม่อยากจะมำให้เกิดเสียงดัง
     เขาพาเธอไปยังรถยนต์คันเล็กๆที่ขอดไว้ในความมืด เขาไขกุญแจรถแล้วทั้ง 2 ก็ขึ้นไปนั่ง สายตาของเขาจ้องไปที่ซอกตึกที่ห่างไปไม่กี่ฟุต และพยักหน้าให้กับเงาคนที่แทบมองไม่เห็นของใครคนหนึ่ง จากนั้นจึงขับรถออกไป

     “พวกนั้นคงไม่ตามมาใช่ไหมคะ” แองเจลิคก้าหันหน้าไปถามเลออนหลังจากที่รถแล่นออกมาได้ไม่กี่เมตร
     “ก็ถ้าไม่มีการผลัดเวรก็คงไม่มีใครรู้หรอกว่าคุณหายไป”เลออนตอบโดยไม่หันมามองหน้า
     “เลออน...”
     “หือ? ”
     “จะไปเจอเค้าไหม คนที่จับฉันมาน่ะ”
     “คาออสน่ะเหรอ ก็คงต้องไปนะ”
     “อย่าไปเลย มันอันตราย แค่ออกมานอกประเทศก็อันตรายเกินไปแล้ว”
     “คนที่ทำงานอย่างผม อยู่ที่ไหนก็อันตรายทั้งนั้นแหละ แต่เรื่องที่จะมาเพื่อช่วยคุณน่ะ ผมต้องเป็นคนทำเอง ผมไม่ไว้ใจคนอื่นหรอก”
     “แต่ว่า คุณก็ช่วยฉันออกมาได้แล้ว อย่ากลับไปเลยนะคะ” เธอคาดคั้น
     เขาเหลือบตามามองหน้าเธอแว็บนึงก็กลับไปมองทางต่อแต่ก็เงียบไม่พูดอะไร เขาไม่อยากโกหกเธอ
     แองเจลิคก้าเห็นท่าทางเงียบเฉยของเขาอล้วจึงถอนหายใจ “งั้น สัญญากัยฉันได้ไหม ว่าอย่าเป็นอะไรไป ฉันเป็นห่วง”
     “อืม จะพยายาม”

     เขามาส่งเธอที่หน้าโรมแรมที่เป็นที่พักนักกีฬา ขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปข้างใน เขาก็เรียกชื่อเธอไว้ เธอหันกลับมา เขาดึงแขนเธอให้เข้ามาใกล้ๆ แล้วชะโงกหน้ามาจูบเธอ
     “แล้วเจอกันที่นู้นนะ”
   เธอมองตามรถที่กำลังแล่นจากไปด้วยความเป็นห่วง จนรถคันนั้นลับตาไป เธอจึงเดินเข้าไปข้างใน

    ทั้งเพื่อนทั้งโค้ชดีใจที่เธอกลับมา พวกเขาแบ่งกันถามเธอถึงเหตุการณ์ระหว่างที่เธอหายตัวไป แต่เธอยังไม่มีอารมณ์จะตอบคำถาม แต่ก็ไม่ได้บอกเพื่อนๆ เพราะรู้ว่าทุกคนเป็นห่วง คาเมนที่เห็นท่าทางของเพื่อนสนิทก่อนจึงไล่ให้คนอื่นออกไปก่อน เพื่อแองเจลิคก้าจะได้พักผ่อน พวกเขาจึงเดินออกจากห้องไป จนเหลือกันตามลำพังในห้อง คาเมนจึงถามขึ้น
     “แองจี้ กังวลเรื่องอะไรอยู่หรือเปล่า”
     “คาเมน” แองเจลิคก้าโถมตัวเข้ากอดคาเมน “เลออนน่ะ กลับไปหาคาลอส ฉันเป็นห่วงเขา ฉันรู้ว่าเมื่อฉันเป็นแฟนเขา ฉันก็ต้องทำใจเวลาเค้าไปเสี่ยงอันตราย”
     คาเมนกอดปลอบเพื่อ “เธออดทนได้ดีแล้วจ๊ะ แล้วเลออนก็จะไม่เป็นอะไรด้วย เธอน่าจะรู้ความสามารถของแฟนเธอซิ” ทั้ง 2 เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วคาเมนก็ถามขึ้น
     “คาลอสคือคนที่จับเธอไปใช่ไหม”
     “ใช่”
   “เล่าออกมาซิจะได้สบายใจ”    
     แองเจลิคก้าจึงเล่าให้คาเมนฟังตั้งแต่เธอถูกจับตัวไป จนถึงเลออนช่วยเธอออกมา
     “เอาน่า เขาก็ให้สัญญาแล้วว่าจะไม่เป็นอะไร เธอต้องเชื่อใจผู้ชายของเธอนะ เขาคงไม่ไปคนเดียวหรอก ไปไป๊ ไปอาบน้ำนอน เหนื่อยมาลายวันเลยนะ”

     เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์ออกข่าวว่าเกิดการการระเบิดของอาคารหลังหนึ่งซึ่งมีแนวโน้มว่าเป็นรังของพวกมาเฟีย และมีผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมากหนึ่งในนั้นเป็นหัวหน้าแก็งมาเฟียทมี่ตำรวจต้องการตัว ชื่อ คาลอส เฟเบียน รวมอยู่ด้วย ตำรวจสันนิฐานว่าเกิดจากการขัดแย้งระหว่างแก็ง

     วันต่อมาที่สนามบินนานาชาติ มีการต้อนรับอย่างเงียบๆต่อการกลับมาของนักกีฬาที่ไปแข่งกระชับมืตร ขณะที่พวกเชากำลังเดินไปขึ้นรถตู้ที่มารับ สายตาของแองเจลิคก้าก็ไปพบใครคนหนึ่งที่มีหมวกปิดหน้าอยู่ครึ่งหนึ่งเข้า แม้เขาจะไม่เป็นที่สังเกต แต่เธอก็ยังติดใจ
     “มีอะไรเหรอ แองจี้” คาเมนสงสัย เพราะเห็นเธอจ้องอยู่นาน แล้วสายตาของแองเจลิคก้าก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจมาก
     “ผากบอกโค้ชด้วยนะ ว่าฉันมีคนมารับ”
   “ที่รักล่ะซิ” คาเมนรู้ทัน “ไหนล่ะ”
     แองเจลิคก้าบุ้ยใบ้ไปที่เสาต้นที่เขากะลังยืนพิงอยู่
     “แน๊ พอเป็นแฟนน่ะเห็นแต่ไกลเชียวนะ” คาเมนแซว “ไปเถอะ จะบอกโค้ชให้”
     “ขอบใจจ๊ะ” แองเจลิคก้าโบกมือลาเพื่อน แล้วเดินผ่าฝูงคน จนไปถึงตัวเขา
     เธอยืนมือไปปัดหมวกของเขาให้เปิดขึ้น แล้วก็โอบกอดเขาด้วยความดีใจ แล้วเขาดันเธอให้ถอยออกมา
   “เอากระเป๋ามาซิ” เขาลากกระเป๋าของเธอเดินออกไปข้างนอก ที่มีรถแท็กซี่จอดรอผู้โดยสาร
     “มันอันตราย” แองเจลิคก้า พูดเบาๆ
     “อย่าห่วงเลย ดูซิ ไม่มีใครจำผมได้เลยเห็นไหม ตอนนี้ผมไม่ใช่เสออน ควอนนาติน หัวหน้าแก็งมาเฟีย ตอนนี้ผมเป็นแค่เลออน คนขับรถแท็กซี่”
     เขาเปิดท้ายรถแท็กซี่คันหนึ่งแล้วเอากระเป๋าของเธอใส่ลงไป แล้วเดินมาเปิดประตูให้เธอที่ๆนั่งข้างๆคนขับ แล้วตัวเองก็เดินไปเปิดประตูที่ฝั่งคนขับ
     “เฮ้ ไอ้หนู” เสียงตะโกนทักมาจากลุงคนขับแท็กซี่คันข้างหลัง “มารับแฟนเหรอ”
     เขาตะโกนตอบ แถมยิ้มรับอย่างแจ่มใส อย่างที่เขาไม่เคยทำเวลาอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าแก็งมาเฟีย “ครับ”
     เขาก้าวจึ้นไปนั่งที่ๆนั่งคนขับ สตาร์ทรถแล้วขับออกไป