ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มกำลังฝัน เป็นฝันเเปลกที่รู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่ เด็กผู้ชาย..คงจะซักประมาณ5,6ขวบ..นั่งอยู่ข้างเตียงของหญิงชราในห้องป่วย เก้าอี้ที่นั่งอยู่ใหญ่เกินเด็กชายคนนั้น ขาป้อมๆที่โผล่มาจากกางเกงขาสั้นนั้นจึงไม่ถึงพื้น เด็กชายกำลังอ่านหนังสือนิทานที่เปิดอยู่บนตัก   เเละหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียงกำลังมองเด็กน้อยด้วยเเววตารักใคร่พลางยิ้มอย่างอ่อนโยน บางครั้งผ้าม่านลูกไม้สีขาวเเขวนตรงหน้าต่างที่เปิดใว้ขยับโดยลมอ่อนโยนที่ผ่านเข้ามา เเสงเเดดของต้นฤดูร้อนกำลังเต้นอยู่บนพื้นห้องอย่างสนุกสนาน เป็นความฝันที่ไม่มีเสียง รู้เเต่ว่าเด็กผู้ชายกำลังอ่านหนังสือให้หญิงชราฟังอยู่ เเต่ซาโทชิไม่สามารถได้ยินเสียงของเด็กคนนั้น เเละเป็นการอ่านที่ถึงเเม้นะตะกุกตะกัก เเต่ก็มีบางสิ่งที่เรียกให้คนรอบข้างมีความสุข ไม่ใช่เเค่หญิงชราคนนั้น คนป่วยอื่นๆในห้องเดียวกัน พยาบาลเเละหมอก็มา...เพื่อฟังเด็กชายอ่านหนังสือ เเละเเล้วก็ถึงเวลาที่หญิงชราหลับตาลงช้าๆโดยมีรอยยิ้มเเต้มอยู่บนใบหน้า ดูไม่ออกว่ากำลังฟังเด็กชายอ่านหนังสืออยู่ หรือว่ากำลังหลับ เเต่ดวงหน้าของหญิงชราดูมีความสุขมากๆ ซาโทชิมองภาพเหล่านั้น พลางรู้สึกคุ้นๆเหมือนกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ฝันเห็นภาพเหล่านี้ **************************************************************** รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา คราวนี้ชายหนุ่มอยู่ในห้องมืดสลัว ตอนเเรกเหมือนกับว่ายังฝันอยู่ เเต่เมื่อลองขยับเเขนขาดู ก็เริ่มรู้ตัวว่ากลับมาในโลกความจริงเเล้ว ร่างกายชายหนุ่มนั้นไม่ได้เป็นเเผลหรือมีท่าว่าไปกระเเทกโดนอะไรมา เเถมยังรู้สึกเบาสบายกว่าปกติ เเละไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยซักนิด ภายในห้องถึงไม่ได้เปิดไฟใว้ เเต่ก็ยังพอมองเห็นรอบด้านเป็นเงาๆ น่าจะเป็นห้องเก็บของไม่ก็โกดังอะไรซักอย่าง ซาโทชินอนอยู่บนโซฟายาวที่วางใว้ตรงทางเดินเเคบๆระหว่าง2ตู้ใหญ่ๆ ....เอ เมื่อกี้เราอยู่ที่ร้านไม่ใช่หรอ เเล้วก็มีผู้ชายเเปลกๆมาจับมือ งั้นที่นี่ก็คงจะเป็นห้องเก็บของหลังร้านซินะ   เออว่าเเต่ตาเเก่บ้านั่นเป็นใครกันเเน่วะ เเต่งตัวอย่างกะคนโรคจิต ทำอะไรเราบ้างก็ไม่รู้ หลังจากนั้นเป็นลมจำอะไรไม่ได้ด้วยซิ... ช่างมัน ไหนๆตอนนี้ก็ปลอดภัยเเล้ว ข้างนอกเงียบอย่างนี้เเสดงว่าตำรวจคงมาเอาตัวตาเเก่นั่นไปเเล้วละมั้ง... กี่โมงเเล้วเนี่ย นอนไปนานป่าวหว่า.... ชายหนุ่มลุกขึ้นพลางมองรอบด้านช้าๆ ห้องนั้นใหญ่กว่าที่คิด เเต่ส่วนใหญ่ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยชั้นหนังสือ ...ทำไมมีเเต่หนังสือ...เอ..หรือว่าของกินเขาเอาใว้ห้องอื่น... ชายหนุ่มนึกอย่างสบายๆอย่างกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองก่อนหน้านี้ ซาโทชิตัดสินใจที่จะออกไปข้างนอก เเต่เมื่อเปิดประตู ที่คิดว่าจะได้เจอพนักงานขาย กลับกลายเป็นคนที่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่อยากเห็นมากที่สุด “ตื่นเเล้วหรอ กำลังจะไปปลุกพอดี” ผู้ชายในเสื้อฮาวายทัก ขณะที่เอามือลูบเคราตัวเอง ซาโทชินึกอยากเป็นลมอีกรอบ เเต่โชคร้ายที่คราวนี้ชายหนุ่มยังปกติดีอยู่ ผู้ชายข้างหน้าอายุคงจะซักประมาณ70 ดูจากหน้าตาเเล้วบวกลบก็ไม่น่าจะเกินกว่านั้นซัก5ปี เเต่อะไรบางอย่างที่เหมือนร้อมลอบอยู่ รวมทั้งขาเเละเเขนเเข็งเเรงที่โผล่มาจากเสื้อฮาวายกับกางเกงขาสั้น หลังตรงเเน่วเหมือนกับมีไม้เสียบเอาใว้ เสียงห้าวใหญ่ที่ฟังดูมีอำนาจนั้นทำให้ซาโทชิไม่กล้าที่จะเรียกเต็มคำว่า “คนเเก่” “ฉันชื่อยามากิ เเล้วเดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังที่หลัง ยังไงก็ช่วยหน่อยเเล้วกันนะ” พูดเสร็จตามด้วยทำท่าทางให้ชายหนุ่มตามออกมา “เฮ้ยๆ เดี๋ยว...”ซาโทชิพูดใส่หลังยามากิที่หันเดินออกไปข้างนอก ก้าวเเรกที่พ้นออกนอกห้อง ชายหนุ่มงงจนพูดไม่ออก เเละไม่รู้จริงๆว่าทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ ....ร้านหนังสือ... ร้านไม่ใหญ่ไม่เล็กธรรมดาๆอย่างที่เห็นบ่อยๆตามถนน ตู้หนังสือยาวๆ4ตู้ที่คั่นเป็นทางเดินเเละตู้ติดผนังมีหนังสือวางเรียงอยู่เต็มอย่างปกติ ...หรือว่าเรายังเป็นลมอยู่  ใช่ๆ ยังฝันอยู่เเน่ๆ ก่อนที่จะเป็นลมเราหยิบหนังสือพร็อมกับที่ตาเเก่นี่โผล่มานี่หน่า เลยฝันรวมกันต่างหาก... ซาโทชิบอกกับตัวเองพลางนึกว่า “ถึงจะเป็นวิธีเก่าๆก็เถอะ” ก่อนที่จะหยิกเเก้มตัวเอง ผลคือ... ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากเเค่เจ็บเเก้มเท่านั้นเอง “ยุอิ...นี่ อุเอฮาระ ซาโทชิ ที่จะมารับจ๊อบชั่วคราว มาทำงานเเทนระหว่างที่ฉันจะไม่อยู่ สอนหน่อยเเล้วกันนะ” ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังพยายามปลุกตัวเองจากความฝัน ยามากิก็ตะโกนไปทางที่คิดเงินข้างประตูทางเข้า ซาโทชิมองไม่เห็นว่าเป็นใคร เนื่องจากคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้เตี้ยๆ เเต่เดาว่าคงจะเป็นผู้หญิงวัยรุ่นอายุเท่าๆกับตัวเขาเอง หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า “ยุอิ” กำลังเล่นเกมกดอย่างเอาจริงเอาจัง มองมาทางชายหนุ่มเเวบนึง ก่อนที่จะก้มหน้ากลับไปเล่นเกมต่อโดยไม่พูดหรือเเสดงท่าทางสนใจชายหนุ่มซักนิด “ที่เหลือก็ให้ยุอิจัดการเเล้วกัน ฝากด้วยนะ” ยามากิหันมามองซาโทชิ พูดเสร็จก็ทำท่าว่าจะเดินออกไปจากร้าน “เฮ้ย! เเป๊ปนึง” คราวนี้ชายหนุ่มตะโกนออกไปอย่างเหลืออดเต็มที “อะไรกันวะเนี่ย นี่ยังฝันอยู่หรอ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร ถ้าเป็นเเค่ฝันก็ไม่เป็นไรหรอก เเต่ถ้า...สมมุตินะ...สมมุติว่านี่ไม่ใช่ฝันเเต่เป็นเรื่องจริง...ซึ่งมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้... เเละถ้าสมมุติว่าเป็นอย่างนี้จริงๆ ช่วยอธิบายหน่อยซิว่ามันคืออะไรกัน อยู่ดีๆนายก็โผล่มา ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน เเล้วบอกว่า “ฝากด้วยนะ” อย่างนี้นะหรอ จะให้ฉันรับฝากอะไรหล่ะ เเล้วทำไมต้องมารับฝากด้วย ยังไอ้จ๊อบชั่วคราวอีก ฉันไปรับงานจ๊อบพิเศษที่ร้านหนังสือตั้งเเต่เมื่อไหร่หะ เเล้วเมื่อกี้ไปนอนอยู่ในห้องเก็บของหลังร้านได้ยังไงหล่ะ ฉันอยู่ที่เซเว่นไม่ใช่หรือ หรือว่านายพาฉันมา ข้อหาลักพาตัวเชียวนะ เเล้วทำไมถึงรู้ชื่อจริงฉัน อ่ะ ลองทำเป็นไม่คิดเรื่องพวกนั้นก็ได้...ถึงยังไงก็ทำอย่างงั้นไม่ได้หรอกนะ...เเต่ก็นั้นเเหล่ะ ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยว่าที่นี่มันคือที่ไหน ได้ยินมั้ย คำถามธรรมดาเเล้วนะ ที่ นี่ ที่ ไหน... พรุ่งนี้ฉันมีสัมภาษณ์สำคัญนะ นั่นก็หมายความว่าฉันต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้ รู้เรื่องมั้ยเนี่ย ไหนช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยซิ พูดเเต่อะไรไม่รู้เรื่องอยู่ได้ ถ้าไม่ ฉันก็จะโทรเรียกตำรวจให้จับนาย โทษถานที่ลักพาตัวกับทำร้ายร่างกายฉันเดี๋ยวนี้นะ” เสียงที่ตามมาคือเสียงหอบอย่างหมดเเรงของชายหนุ่ม ซาโทชิพูดรวดเดียวจนจบ เอามือยันหัวเข่าตัวเองพลางหายใจเสียงดัง เเน่นอนที่ยามากิ รวมทั้งยุอิ กำลังอ้าปากข้าง มองชายหนุ่มอย่างงงๆ เงียบกันไปซักพัก ยุอิส่งสายตาดุๆไปทางยามากิก่อนถามขึ้น “นี่พามาโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไรเลยใช่มั้ยเนี่ย” ยามากิได้เเต่เกาคางตัวเอง พลางทำหน้าจ๋อยๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปว่านั้น (จบตอนที่1) จากเรื่อง「Tengoku no Honya」โดยคุณMatsuhisa Atsushi+คุณTanaka Wataru **************************************************************** เป็นยังไงกันบ้างคะ เรื่องนี้ปัจจุบันมีถึงภาค3 ยังไม่รู้ว่าจะเเปลไหวหรือป่าว^^; ก็จะพยายามลงอาทิตย์ละตอนนะคะ จากคุณ : อนินต์ - [ 17 พ.ย. 46 14:11:43 A:219.98.151.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีคำสะกดผิดนิดหน่อย(ขอโทษนะ ที่ไม่ได้แก้ให้ คือใช้ virtual Thai keyboard น่ะ เลยขี้เกียจ) เฮ้ย! เเป๊ปนึง คราวนี้ชายหนุ่มตะโกนออกไปอย่างเหลืออดเต็มที น่าจะใช้คำว่า "เดี๋ยว..." แทนคำว่า "แป๊บนึง" แปลมาอีกนะ จะตามอ่าน จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 17 พ.ย. 46 22:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องแปลนี่เอง กำลังจะถามว่ามีนัยยะอะไรไหมในการใช้ชื่อญี่ปุ่น รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้แปลให้จบนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 18 พ.ย. 46 11:52:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีงงๆ อยู่นิดหน่อยค่ะ แต่เป็นกำลังใจให้แปลให้จบนะคะ รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : O-HO - [ 18 พ.ย. 46 15:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยกมือๆ  ผมอยากอ่านต่อครับ จากคุณ : (S)wing - [ 18 พ.ย. 46 17:46:31 A:210.55.149.91 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 สู้ ๆ คับ ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ (ทำอย่างกะเจ้าถนน แหะ ๆ) จากคุณ : ninaM - [ 20 พ.ย. 46 00:34:08 ]