ความคิดเห็นที่ 1 ไม่เคยมีคืนไหนเลยที่ผมจะไม่ฝันถึงเธอ .คืนนี้ก็เหมือนกัน   น่าแปลกที่ภาพที่ผมฝันเห็น ล้วนไม่ใช่ภาพเก่าแก่ในความทรงจำของวันคืนที่เราใช้จ่ายไปด้วยกัน  แต่มักเป็นภาพของเธอกำลังร้องไห้คร่ำครวญอย่างหนัก อย่างที่ผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้ได้มากเท่านั้นมาก่อน  รอบกายของเธอแวดล้อมไปด้วยใบหน้าที่ผมคุ้นเคย เพื่อนสนิทของเรา พ่อแม่ของผม  ครอบครัวของเธอ  ทุกคนก็ล้วนกำลังร้องไห้ แต่ไม่มีใครเลยที่ร้องได้มากเท่าเธอ ในฝัน  ผมได้แต่ยืนดูอยู่ห่างไกล ทั้งที่หัวใจของผมรุ่มร้อนอยากจะเข้าไปกอด ไปปลอบ ไปทำทุกอย่างให้น้ำตาของเธอแห้งหาย  แต่ผมไม่เคยเข้าไปใกล้เธอได้เลย  ผู้คนมากมายโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาดึงรั้งผมไว้ไม่ให้แม้แต่จะได้กรายใกล้ ผมเคยทั้งดิ้นรน ทั้งต่อสู้สารพัดให้พ้นไปจากมือพวกนั้น แต่มันก็ไม่เคยปล่อยผม  มันเหนี่ยวรั้งให้ผมต้องยืนอยู่อย่างนั้น ยืนมองผู้เป็นที่รักของผมร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด ผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะรับรู้ว่าเธอทุกข์ใจเรื่องอะไรจึงได้ร้องไห้มากเพียงนั้น   ช่างเป็นความฝันที่โหดร้ายเหลือเกิน   ผมได้แต่ภาวนาทุกครั้งยามตื่นขึ้นมาว่าขออย่าให้มันกลายเป็นความจริง  แม้ว่าเธอจะทิ้งผมไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา แม้ว่าเธอจะทำให้ผมต้องรอคอยอย่างไม่มีวันจบสิ้นเช่นนี้  แม้ว่าที่ผ่านมาเราจะเคยทะเลาะกันหรือโกรธกันมาเท่าใดก็ตาม  แต่ผมก็ไม่เคยรักเธอน้อยลง และสิ่งเดียวในโลกที่ผมต้องการก็คือ ได้เห็นเธอมีความสุขตลอดไป ไม่ใช่ร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด อย่างที่ผมได้เห็นในฝัน ----------------- แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 46 22:51:28 จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 22:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กิจวัตรหนึ่งที่ผมทำเป็นประจำทุกวันตอนเย็น  ไม่ว่าอากาศจะร้อนหนาวสักเท่าใด ก็คือการลงไปเดินเล่นที่ถนนเลียบริมทะเลสาบสีเทาคราม  แล้วคิดถึงวันคืนก่อนเก่าที่เราเคยอยู่ด้วยกัน  บางครั้ง ผมต้องรีบกลับห้องเพราะน้ำตากลบตาจนไม่อาจเดินต่อไปได้  หากบางครั้ง ผมก็เดินต่อไปจนสุดสายปลายถนน พร้อมกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ด้วยความทรงจำที่สวยงามอย่างที่ไม่ว่าถ้อยคำใด ภาษาใดในโลก ก็ไม่อาจบรรยายออกมาได้หมด หลายคนคงว่าผมเพ้อเจ้อไร้สาระที่หมกมุ่นกับอดีตกับการรอคอยมาได้ยาวนานถึงเพียงนี้  แค่ผู้หญิงคนเดียว  จะรักกันอะไรกันได้มากมายนักหนา  ถึงจะยังไม่เคยมีใครมาพูดแบบนั้นกับผมตรงๆ แต่ผมก็แน่ใจว่าพวกเขาคงกำลังคิดอยู่  ผมไม่อยากจะตะโกนใส่หน้าคนพวกนั้นว่า “ไม่มีทางเข้าใจหรอก”  ดังที่เคยทำเมื่อเราเริ่มต้นคบกันครั้งยังเยาว์วัยกว่าวันนี้   หากก็ไม่มีคำอธิบายอื่น  เอาเป็นว่าผมยอมทิ้ง ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อเธอคนเดียว เพราะเธอคือเหตุผลเดียวในการดำรงชีวิต และผมก็ยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้มีชีวิตอยู่ กระแสความคิดที่กำลังไหลรินสะดุดลงทันทีที่เห็นผู่หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ริมทะเลสาบ ในมุมที่ห่างไกลออกไป ทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นมาเป็นตัวเธอช่างคุ้นตา  แม้ว่าจะมีหลายสิ่งเปลี่ยนไป  แต่ไม่ใช่ดวงตาคู่นั้น  ดวงตาที่ผมเคยบอกว่ามันสวยยิ่งกว่าดาวดวงไหน เพราะเงาสะท้อนของมันมีแต่ภาพของผมอยู่  เธอยืนนิ่งราวกับไม่รับรู้เลยว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ หัวใจของผมโลดลอยจนแทบจะกระโดดออกมานอกทรวงอก เรี่ยวแรงที่เคยหายไปเนิ่นนานไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน ผมออกวิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว  เธอเบือนหน้ามาทางผมก่อนจะหยุดชะงัก  แล้วหันไปอีกทางหนึ่ง พลางเริ่มต้นออกเดินราวกับกลัวว่าผมจะก้าวเข้าไปถึงตัว นาทีนั้นเอง ผมถึงได้สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้องหยุดชะงักจนแทบจะหกล้ม  เลือดในร่างกายที่ร้อนจัดอยู่เมื่อครู่พลันเย็นลงทันทีจนเกือบกลายเป็นน้ำแข็ง  ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เดินไปคนเดียว ในมือของเธอเข็นรถเข็นเด็กอยู่ด้วย   จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 22:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พี่สาวของผมเคยพูดเล่นๆ ไว้ครั้งหนึ่งว่า ผมเป็นคนที่เรียนด้านวิทยาศาสตร์มาก็จริง แต่กลับชอบฝันชอบจินตนาการ โยงเรื่องนั้นเข้ากับเรื่องนี้ได้เก่งเสียยิ่งกว่าตัวของพี่เองที่เรียนด้าน Creative writing หรือการเขียนเชิงสร้างสรรค์เสียอีก   คราวนี้ก็เหมือนกัน สมองส่วนจินตนาการของผมแล่นไปก่อนที่ส่วนอื่นๆ จะได้ทันทำงาน  เพราะอย่างนี้นี่เองเธอถึงได้ทิ้งผมไปอย่างไม่มีเหตุผลอื่น อย่างไม่มีคำลากันสักคำ ไปจากชีวิตเส็งเคร็งของนักเรียนไทยจนๆ ในต่างแดนที่เธอเกลียดนักเกลียดหนา แต่ไม่เคยมีทางเลือกอื่น   จากระยะไกลที่ผมเห็นเพียงแผ่นหลังของเธอลิบๆ ปะปนไปกับผู้คนบางกลุ่มที่เดินผ่าน  เธอสวมเสื้อโอเวอร์โค้ตสีน้ำตาลทองเป็นวูลอย่างดีทั้งตัวอย่างที่เราไม่เคยมีวันจะกล้าซื้อ เพราะต้องประหยัดเงินทุกบาททุกสตางค์ที่เธอได้จากเจ้าของทุนไว้ใช้กับเรื่องจำเป็นในการดำรงชีวิต  พ่อแม่ของผมน่ะหรือ ถึงพวกเขาจะเป็นคนไทยกันก็จริง  แต่ระยะเวลาหลายสิบปีในอเมริกาได้ทำให้วิถีความคิดของเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง  ผมไม่เคยได้เงินจากทางบ้านอีกเลยนับแต่ตัดสินใจว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอ “ถ้าอยากมีครอบครัว ก็แสดงว่าโตแล้ว ควรหาเงินเองได้แล้ว หัดรับผิดชอบอะไรเสียบ้าง”  พ่อบอกอย่างไม่มีเยื่อใยในวันที่เราเข้าไปกราบขอคำอวยพรในชีวิตคู่ หากคงเป็นเพราะที่ผ่านมา ผมใช้ชีวิตสุขสบายเกินไปในโรงเรียนประจำ จบออกมาทางบ้านก็ส่งเงินให้ใช้เรียนมหาวิทยาลัยอย่างที่เรียกได้ว่าเหลือใช้  การต้อง “รับผิดชอบ” ของผมจึงกลายเป็นความล้มเหลว  แบ่งเวลาไม่ถูกระหว่างเรียนกับทำงานพิเศษ  จนแทบจะพังไปหมดทั้งสองอย่าง  ท้ายสุด จึงเหลือแต่เงินที่ทางเจ้าของทุนของเธอจ่ายให้ในแต่ละเดือนเป็นเครื่องเลี้ยงชีพ เพราะลำบากอย่างนี้กระมัง เธอจึงเลือกที่จะจากไปสู่อ้อมอกของใครอื่น ที่มีทุกอย่างพร้อมกว่าผมไม่รู้กี่เท่า  จากไปโดยไม่มีคำลาเลยสักคำ  ทิ้งผมไว้ในโลกสีเทาที่เปล่าดายและอ้างว้างวังเวง สมองส่วนเหตุผลเริ่มทำงานเป็นลำดับต่อไป  ถึงอย่างไรผมก็ยังรักเธอ  ขอให้ผมได้ไปดูให้ประจักษ์แก่สายตาด้วยเถิดว่าเธอมีความสุขในวิถีทางใหม่ที่เธอเลือกเอง เท้าไวเท่าความคิด ผมเริ่มออกกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเธอไปด้วยเรี่ยวแรงที่ยังเหลืออยู่  ถนนยามค่ำตอนต้นฤดูหนาวคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ออกมาซื้อของเตรียมไว้สำหรับเทศกาลที่กำลังจะมาถึง   ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะตามเธอทัน  หญิงสาวในโอเวอร์โค้ตสีน้ำตาลแกมทอง  กับรถเข็นเด็กที่มองไกลเท่าไหนก็ยังรู้ว่าไม่ใช่ของราคาถูก  เส้นผมของเธอพลิกพลิ้วไปตามกระแสลมแรง  เธอไม่ได้หันกลับมามองหรือหยุดเลย จนกระทั่งเลี้ยวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่หัวมุมถนน  ห้างที่เธอเคยมาทำงานพิเศษเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมให้เราสองคน  ผมเคยมารับเธอทุกวันที่นี่ เพราะร้านอาหารที่ผมไปทำงานล้างจานนั้นก็อยู่ไม่ห่างออกไปนัก ผมเดินตามเข้าไปโดยทิ้งระยะห่างไว้เล็กน้อย  เธอแวะลองน้ำหอมกับเครื่องสำอางที่เคาน์เตอร์แบรนด์ดังราคาแพงที่เราเคยได้แต่ฝัน  ผมยืนแอบอยู่มุมอีกเคาน์เตอร์หนึ่ง  เจ้ากรรม ที่รถเข็นเด็กของเธอหันหน้ามาทางผมพอดี สายตาของผมเลยได้ประสานกับสายตาไร้เดียงสาคู่นั้นเต็มแรง ทารกน้อยจ้องผมเขม็ง  ราวกับรับรู้ว่าผมเคยเป็น “ใคร” มาก่อน  ดวงหน้าของแกเล็กจ้อย เป็นสีเดียวกับกลีบกุหลาบแดง  เส้นผมสีดำสนิทมองดูอ่อนนุ่มรับกับดวงตาใสแจ๋วสีเดียวกัน  ช่างน่ารักเหลือเกิน  ถ้าเพียงแต่แกจะเป็นลูกของเรา ถ้าเพียงแต่ผมจะได้เป็นคนที่ช่วยเข็นรถคันนั้น . ปากนิดๆ สีชมพูสดขนาดเท่าปลายนิ้วผมได้เริ่มคลี่ออกมาเป็นรอยยิ้ม ผมตะลึงมอง ไม่เคยคิดเลยว่าเด็กตัวเท่านี้จะยิ้มได้  รอยยิ้มนั้นขยายออกกว้างขึ้นจนกลายเป็นเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก  สลับกับการโบกไม้โบกมือเหมือนกับจะให้ผมเข้าไปอุ้ม   ผมยิ้มตอบ กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปอยู่แล้ว อย่างน้อย ก็ขอให้ได้ทักเธอ  ให้ได้เห็นลูกของเธอมากกว่านี้  ถึงแม้จะไม่ใช่ลูกของเรา . จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 22:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พลัน  ทุกส่วนในร่างกายของผมก็ต้องชะงักจนแทบจะล้มคว่ำอีกครั้ง  เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ  ในอ้อมแขนของเขาเต็มล้นไปด้วยถุงข้าวของจนแทบจะล้นออกมา  ทุกใบล้วนประทับตรายี่ห้อแพงสุดใจสารพัดที่มีร้านอยู่ในห้างแห่งนี้  ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มขณะส่งถุงหนึ่งให้เธอเปิดมันออกมาดู ประสาทสั่งงานให้ผมหันหน้าหนีไปเสียจากภาพอันปวดร้าว  แต่ร่างกายของผมไม่ยอมทำตาม  มันยังคงเฝ้ามองอยู่อย่างนั้น  มองจนเห็นภาพเธอหยิบกล่องเล็กๆ  สีฟ้าอมเขียวขึ้นมาเปิด  เห็นพนักงานขายแถวนั้นซุบซิบพลางแอบมองด้วยสายตาสนใจใคร่รู้  ฟังจนได้ยินเสียงเธออุทานเบาๆ  ดูจนกระทั่งเห็นเขาบรรจงหยิบสร้อยข้อมือประดับเพชรพร่างพราวบาดตาในแสงไฟสว่างขึ้นมาสวมใส่ให้บนข้อมือของเธอ   และแล้วเธอก็หันหน้ามาทางที่ผมยืนอยู่ แม้ผมควรจะรีบหันหนีไป ไม่ให้เธอได้เห็นน้ำตาที่กำลังเริ่มร่วงริน  แต่ผมก็ทำไม่ได้  สายตาของเราประสานกันอย่างแรง แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 46 05:57:02 จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 22:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เธอมองผมเหมือนมองอากาศที่ว่างเปล่า  ไม่มีความรู้สึกอื่นใดบนดวงหน้าขาวสะอาดที่ผมคุ้นเคยและมีบางอย่างที่มีความหมายสำหรับผมเพียงคนเดียว มีแต่รอยยิ้ม คงเป็นเพราะความดีใจกระมัง .ประดับอยู่บนริมฝีปาก   ทั้งหมดเริ่มออกเดินจากห้างแห่งนั้นไปด้วยกัน  มองดูเป็นภาพครอบครัวแสนสุข  ก่อนจะเดินผ่านผมไปเหมือนเป็นอากาศธาตุที่ไม่มีความหมายอะไรเลย หัวใจเริ่มทำงานแล้ว เป็นลำดับสุดท้าย  แต่การทำงานของหัวใจแตกต่างจากทุกสิ่งทุกอย่าง ตรงที่ไม่มีความคิด ไม่มีความสำนึก  ไม่มีอย่างอื่นทั้งสิ้นนอกจากความเจ็บปวดทรมานเหมือนกับไม่มีวันจบสิ้น --------------------------------------- จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 22:56:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อาจเป็นเพราะผมรวดร้าวเหลือเกิน  รวดร้าวเกินไปจนแทบจะทนอยู่ต่อไปอีกไม่ได้  กับการได้รู้ความจริงว่าที่แท้เธอก็ไม่ได้ทิ้งผมไปที่ไหนไกลนักหนาอย่างที่เคยคิด ที่แท้เธอยังอยู่ในเมืองนี้ กับผู้ชายคนอื่นที่มีให้เธอพร้อมทุกอย่าง  ความเจ็บปวดนั้นมีอำนาจมหาศาลยิ่งกว่ายาทุกขนานที่ผมเคยลองมาแล้ว  มันทำให้ผมล่องลอยอยู่ในห้วงอากาศสีเทาเลือนรางเหมือนกับสีสันที่มืดทึมในอพาร์ตเมนท์  ล่องลอยไปจนถึงตึกสูงเสียดฟ้าทางอีกมุมหนึ่งของเมือง  ในย่านที่ผมไม่ค่อยได้ก้าวเข้ามามากนัก ผมไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงที่แห่งนั้นได้อย่างไร วิธีไหน จนกระทั่งเข้าไปยืนอยู่บนพรมหลากสีในห้องรับแขกตกแต่งอย่างหรูหราเหมือนในหนังสือแบบบ้านที่เธอเคยชอบดู เ สียงเด็กทารกหัวเราะสลับกับเสียงพูดสูงๆ ต่ำๆ ดังแว่วมาจากห้องหนึ่งที่เปิดประตูทิ้งค้างไว้ทำให้ผมไม่รีรอที่จะเดินตามเข้าไปทันที  แม้จะยังงงๆ อยู่มากก็ตาม ภาพที่เห็นในห้องนั้นทำให้ผมต้องรีบถอยออกมา แล้วเปลี่ยนเป็นแอบดูอยู่ที่รอยแยกของประตูแทน  แค่ได้มอง หัวใจก็เริ่มปวดร้าวด้วยความโหยหาอย่างที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นถ้อยคำ เธอนั่งอยู่บนเตียง  โอบอุ้มทารกที่กำลังร้องไห้ไว้ในอ้อมแขน แสงสีอ่อนนวลจากช่อไฟเหนือเพดานสาดส่องลงมาบนใบหน้าของเธอ ผมเห็นได้แม้แต่รอยย่นเล็กๆ ที่ปลายตา ที่แต่ก่อนไม่เคยมี เห็นทุกอย่างที่ผมเคยรักและยังรักอยู่  นอกจากริ้วรอยเลือนรางเหล่านั้นแล้ว เธอก็ดูไม่เปลี่ยนแปลงไปจากผู้หญิงคนเดิมที่ผมรักเลยแม้แต่น้อย ผมรักเธอ  ผมบอกตัวเองไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่เรารู้จักกันมา  ไม่ว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเท่าใด ไม่ว่าเธอจะทิ้งผม หรือไม่รักผมอีกต่อไปแล้ว  แต่ผมก็จะยังคงรักเธอต่อไปอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ในที่สุด เด็กคนนั้นก็หยุดร้องไห้  ผมเห็นเธอบรรจงอุ้มแกไปวางลงในเตียงคอกเล็กๆ สีชมพู ไม่ห่างจากเตียงใหญ่นัก  สีชมพูของเตียง และของตกแต่งอื่นๆ ในห้องนั้นทำให้ผมรับรู้ว่าลูกของเธอเป็นผู้หญิง จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 22:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รอยยิ้มที่กำลังจะเกิดขึ้นเลือนหายไปทันทีที่ผู้ชายคนนั้น คนเดียวกับที่เห็นในห้างสรรพสินค้าก้าวออกมาจากห้องน้ำ เป็นอีกครั้งที่ผมควรจะหันหนีไปเสียจากภาพที่ต้องบาดตาบาดใจอย่างสาหัส  แต่กลับรู้สึกว่าร่างกายถูกตรึงไว้ จนทำได้เพียงเฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปอย่างเดิม “อ้าว พอลูกหยุดร้อง  ก็ร้องไห้เองแล้วเหรอ ไม่เอาน่ะ ร้องทำไม  ไม่เห็นมีอะไรให้เศร้าเลย” เสียงที่เต็มไปด้วยความรำคาญนั้นทำให้ผมชะงัก เธอร้องไห้อย่างนั้นหรือ  เหมือนกับที่ผมเคยฝันเห็นหรือเปล่านะ  ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอร้องไห้หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้น อย่าหวังเลยว่าผมจะปล่อยให้มันยังได้หายใจอยู่ ยังคงไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย มีแค่เสียงสะอื้นเพียงแผ่วเบาดังเป็นการยืนยันว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่จริงๆ เส้นเลือดเริ่มเดือดพล่านเร่าร้อน  ผมตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องนั้นทันทีอย่างไม่อาจห้ามใจได้อีกต่อไป หากเสียงที่ได้ยินต่อมาทำให้ต้องหยุดชะงักอยู่แค่หน้าประตู “ร้องไห้ถึงเค้าใช่มั้ย มันตายไปตั้งนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกเพ้อหามันซะที  ถ้ามัวแต่จมอยู่กับอดีตแบบนี้แล้วจะมีความสุขในชีวิตได้ยังไงล่ะ   แล้วไอ้คนแบบนั้นน่ะ ขอร้องเหอะ มีอะไรน่าร้องหานักเหรอ  ได้เงินมา ก็เอาไปกินเหล้าจนขับรถไม่ได้สติ ไม่เห็นจะมีความรับผิดชอบอะไรเลย ” “หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เธอกรีดร้องอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย “เธอไม่มีสิทธิ์อะไรมาว่าเค้า อย่างน้อยเค้าก็เป็นคนที่ชั้นรัก  อย่างน้อยก็เค้าเป็นพ่อของลูก” จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 22:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากเร่าร้อนรุนแรงอยู่เมื่อนาทีก่อน ยามนี้  เลือดทั้งกายเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งเย็นเฉียบ  ไม่จริง  ผมกำลังฝันร้ายอีกแล้วใช่ไหม “แล้วมันเคยทำหน้าที่พ่อมั่งไหม มันไม่รู้ด้วยซ้ำมั้ง  อย่าใช้คำนั้นเรียกมันดีกว่า  ทำไมเธอไม่เคยคิดมั่งล่ะว่าใครกันแน่ที่ทำหน้าที่นั้นมาตั้งแต่ต้น  ถ้าไม่มีเรา ป่านนี้ลูกเธอมันก็กลายเป็นลูกไม่มีพ่ออย่างที่ควรจะเป็นไปนานแล้ว เลิกโง่ซะทีเถอะ  เมื่อไหร่จะรู้มั่งว่าใครกันแน่ที่รักเธอจริงๆ” “หยุดนะ แล้วคนอย่างเธอ  มีอะไรดีนักหนาเหรอ  มันก็แค่ผู้ชายเอาเปรียบเห็นแก่ตัว  ฉวยโอกาส ” ยังไม่ทันขาดคำ  เขาก็เงื้อมือขึ้นสูง เหมือนกับจะฟาดลงบนใบหน้าของเธอ  ยามนั้นผมลืมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง รู้แต่ว่ามันจะทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้ แต่การเข้าไปกระชากมือเขาไว้กับกลายเป็นความว่างเปล่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ผมไม่อาจสัมผัสตัวเขาได้ ตรงข้ามกับมือของเขาที่กระทบลงบนผิวแก้มของเธอเต็มแรง ไม่มีใครเห็นผมเลย  ไม่มีใครรับรู้ได้ว่าผมยืนอยู่ตรงนั้น  อีกครั้งหนึ่งที่ผมพยายามดึงมือเขาไว้ไม่ให้ไปทำร้ายเธอซ้ำสอง แต่ก็ไม่สำเร็จ  จนแม้กระทั่งเอาตัวเข้าไปขวาง ก็ยังคงล้มเหลว  ไม่มีใครสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของผม  เสมือนว่าผมเป็นเพียงอากาศธาตุ   ผมจะทำอย่างไรดี  มันยังทำร้ายเธออยู่อย่างเดิม มีแต่จะมากขึ้นตามการทุ่มเถียงที่ร้อนแรง วินาทีนั้น ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้กลับกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญอีกต่อไป  ผมรู้แต่ว่าจะต้องปกป้องคนที่ผมรัก   ผมตัดสินใจถลาไปที่กระจกหน้าต่าง  ก่อนจะเริ่มต้นเคาะมันเต็มแรงรัวเร็ว  น่าแปลก ที่มือของผมสัมผัสกับกระจกได้  ทั้งคู่สะดุ้งสุดตัวเมื่อหันมามองที่หน้าต่าง  การทะเลาะหยุดลงราวกับต้องคำสาป ผมยังคงเคาะกระจกต่อไปด้วยความกลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันอีก “เสียงอะไรน่ะ”  เธอถามเขาอย่างหวาดๆ  มุมปากมีเลือดไหลซึม  เช่นเดียวกับบนผิวแก้มที่เต็มไปด้วยรอยช้ำ จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 23:01:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ไม่รู้เหมือนกัน  เสียงแมลงบินกระทบกระจกมั้ง” เขาตอบอย่างไม่แน่ใจนัก “มันคงเห็นไฟในห้อง เลยบินมาหาแสงแหละ” “แต่เราอยู่สูงกันขนาดนี้ .” เธอว่า ก่อนจะเงียบไป  “ไหนลองปิดไฟหน่อยสิ ถ้าเป็นแมลงบินมาชนหน้าต่าง แป้บนึงมันคงเงียบไปเองน่ะ” ทันทีที่แสงสว่างในห้องนั้นเลือนหายไป  ผมก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงร้องกรีด กับเสียงอุทานด้วยความตกใจและหวาดกลัว  เสียงนั้นทำให้เส้นขนลุกชันอย่างไม่มีสาเหตุ  เกิดอะไรขึ้นกันนี่ ไฟไหม้ แผ่นดินไหว แมงมุมพิษตกลงมาใส่เตียงเด็ก หรือว่า ปลายหางตาผมชำเลืองมองเห็นเงาบางอย่างเลือนรางในกระจกหน้าต่าง  เป็นเงาที่ดูบิดผันพร่าเลือนจนต้องหันกลับไปดูอีกครั้งชัดๆ ให้เต็มตา ร่างๆ หนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น  ในเสื้อผ้าสกปรกคร่ำคร่าเหมือนผ่านการไหม้ไฟจนดูไม่ออกว่าเคยเป็นผ้าอย่างไร ผิวพุพองไหม้เกรียมเป็นบางตอนสลับกับบางตอนที่เปื่อยเน่าจนแทบจะเห็นกระดูกเบื้องล่าง  ดวงตาที่เหลืออยู่ข้างเดียวขาวโพลนโดดเด่นออกมาจากผิวหน้าที่ไหม้พองและเน่าเปื่อย ..ผมผงะออกจากกระจกบานนั้น  มันน่าเกลียดน่ากลัวเกินกว่าจะมองต่อไปได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว ไฟในห้องสว่างขึ้นอีกครั้ง  เธอซุกกายอยู่ในอ้อมแขนของเขา ด้วยท่าทางที่ดูก็รู้ว่าหวาดกลัวแค่ไหน เขาเองก็ดูยังไม่หายหวาดหวั่น  แต่ขณะเดียวกันก็มีความสุข ที่ได้กอดเธอไว้ .อย่างที่ผมเองเข้าใจดี ผมเฝ้ามองอยู่นานด้วยหัวใจที่บอกไม่ถูกว่าเศร้าหรือสุข  พร้อมกับที่ความทรงจำมากมาย ที่เคยสับสนขุ่นคลักเหมือนอยู่ในทะเลสีเทาเริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง   ภาพรอยยิ้มของเธอในเช้าวันสุดท้าย ที่บอกว่าให้รีบกลับมาจากงาน เพราะมีเรื่องจะให้เซอไพรส์ที่สุดในรอบปี  ภาพเพื่อนฝูงที่ชวนให้ไปงานเลี้ยงต้อนรับคนไทยคนใหม่ในเมืองก่อน ภาพของเสียงเพลง งานเลี้ยง อาหาร เครื่องดื่ม ทุกสิ่งทุกอย่างประดังประเดเข้ามาจนเสพไม่หวาดไม่ไหว ผมหัวเราะจนกระทั่งปวดหัวในห้องพักกว้างขวางกลางมหานครใหญ่ริมทะเลสาบสีเทาครามแห่งนั้น  หัวเราะจนคิดว่ามันดังกว่าเสียงคร่ำครวญของสายลมแรง เสียงหัวเราะทั้งของผมและของเพื่อนฝูงที่คบกันมาหลายปียังคงล่องลอยติดตามมาประสานกันในรถพอร์ชสปอร์ตที่พ่อให้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายก่อนที่เราจะขาดจากกัน ซึ่งผมกำลังประกาศขายเตรียมหาเงินซื้ออพาร์ตเมนท์ใหม่ ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปในเสียงระเบิดกึกก้องและเปลวเพลิงแรงกล้าจนผมนึกว่าเป็นแค่ภาพลวง ท้ายสุด  คือความฝันซ้ำซาก  ที่เห็นเธอนั่งร้องไห้คร่ำครวญจนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด  แวดล้อมไปด้วยผู้คน คุ้นเคย ที่กำลังร้องไห้ไม่แตกต่างกัน  เธอร้องไห้..เพราะผม .ใช่ไหม เขากอดและปลอบโยนเธออยู่เนิ่นนาน  กว่าที่ความหวาดกลัวจะจางหายไป  ผมยังคงเฝ้ามองอยู่จนกระทั่งเห็นเขาประคองร่างเธอให้นอนลงบนเตียง  ผมเพิ่งนึกได้ว่าตลอดเวลาที่ทะเลาะกัน เธอยังไม่ร้องไห้เพราะผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว   ทุกหยดหยาดของน้ำตาล้วนมาจากผมทั้งนั้น  ทั้งที่ความปรารถนายิ่งกว่าสิ่งใดของผมก็คือได้เห็นเธอมีความสุข  แต่กลับเป็นผมเอง ที่ทำให้เธอต้องร้องไห้  ตั้งแต่ครั้งที่ได้เห็นในฝัน จนกระทั่งวันนี้ หัวใจของผมเจ็บปวดรวดร้าวยิ่งกว่าครั้งใดที่เคยได้รู้สึกมา  น้ำตากลบตาจนพร่าพรายเมื่อเดินไปยังเตียงคอก  ลูกหลับสนิทอยู่ในโอบล้อมของราตรี  ผมอยากจะกอดแกไว้แนบอก ให้สมกับที่เคยฝันว่าจะมีลูกมานานแสนแสนนาน  หากก็ไม่อาจทำได้มากกว่าแค่มอง .หลับให้สบายเถอะนะลูกรัก   พรุ่งนี้ของลูกคงเป็นวันที่สดใสกว่าพรุ่งนี้ของผม  อย่างน้อย  แกก็ได้มีชีวิตสุขสบาย อย่างที่ผมคงไม่มีวันให้ลูกได้เลย หากยังมีชีวิตอยู่   จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 23:04:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เธอเองก็หลับไปแล้วในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น  ถึงแม้จะยังคั่งแค้น ที่เขาทำร้ายเธอได้อย่างไม่น่าให้อภัย แต่สักวันหนึ่ง เธอคงจะมีความสุข กับชีวิตที่พรั่งพร้อมไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง  มีครอบครัวอบอุ่นพร้อมหน้า   หลับฝันดีนะคนดีของผม  ผมรักเธอตลอดมา และคงจะรักตลอดไป แต่ในเมื่อเธอเป็นคนที่ยังอยู่  ผมคงไม่ขออะไรมากไปกว่าให้เธอตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าเรื่องระหว่างเราเป็นแค่ฝันร้าย  ขอให้เธอลืมผมไปเสีย  และขอให้เธอมีความสุขตามวิถีทางของเธอ ส่วนผมเอง..ก็ไม่มีทางเลือกอื่น .ที่มากกว่าการจากไป ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงชาตินี้หรือชาติหน้า เพราะเธออยู่ในหัวใจผมตลอดเวลาอยู่แล้ว ----------------------- จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 23:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นาน และไกลเหลือเกินกับการรอคอยในยามนี้  ผมนึก ขณะที่ลุกขึ้นจากโซฟายาวตัวเดิม   ทะเลความคิดเป็นสีเทาหม่นมัวเหมือนทุกวันที่ผ่านมา  คล้ายกับว่าเมื่อวานผมได้ไปเจอเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น แล้วไอ้เวรนั่นมันบอกว่าผมตายไปนานแล้ว หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ  แต่ผมไม่ค่อยเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงสักเท่าไหร่หรอก  มันคงเป็นแค่อีกหนึ่งฉากของฝันร้ายของการรอคอยที่ยังไม่จบสิ้นเสียทีเท่านั้นเอง ทุกอย่างในห้องยังคงอยู่ที่เดิม  เหมือนกับที่ผมยังรอเธออยู่ที่เดิม โดยไม่เคยได้รับคำตอบว่าทำไมเธอจึงทิ้งผมไป นิวรณ์ผูกมัดให้ผมยังรอคอยอยู่ตรงนั้น  จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี บางครั้งก็มีใครก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ในห้องของผม  แต่อยู่ได้ไม่นานพวกเขาก็ย้ายออกไป บางคนผมยังไม่มีโอกาสได้พูดด้วยเลยสักคำ บางคนที่ย้ายเข้ามาอยู่พูดให้ได้ยินว่าห้องของผมเป็นห้องผีสิง  เหลวไหลทั้งเพ ผมอยู่มาตั้งนานแล้วยังไม่เคยเห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ทั้งห้องมีแต่ของเก่าๆ ที่อยู่ที่เดิม  มีแต่หนังสือพิมพ์ฉบับเดิม   และมีแต่ผม .ที่ยังรอคอยเธอ อยู่ที่เดิม. --------------------------- จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 23:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แฮ่กๆ แฮ่กๆ จบแล้วค่ะ เป็นเรื่องสั้นที่ยาวที่สุดตั้งแต่ปอเคยเขียนก็ว่าได้ ^^ ไม่ได้มาโพสท์เรื่องที่นี่นานมากๆ แต่ยังติดตามอ่านอยู่อย่างเหนียวแน่นเลยค่ะ เสียแต่ไม่ค่อยได้คอมเมนท์ แง่วๆ ให้อภัยปอนะคะ แต่ปอติดเรื่องที่นี่หลายเรื่องมากเลย จนไม่ได้อ่านหนังสือเรียนก็บ่อยๆ ค่ะ เอิ๊กส์  ((ข้ออ้างขี้เกียจเห็นๆ กิกิ)) สำหรับเรื่องนี้ ปอเพิ่งเขียนจบ ด้วยความที่ว่า ช่วงนี้ ปอเจอเรื่องหลอนๆ เยอะมาก ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง ตอนแรกก็กลัวลานเลยค่ะ แต่ต่อมาก็คิดว่า เออ แปรความกลัวให้กลายเป็นพลังดีกว่า เลยไปค้นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตหลังความตายอย่างจริงจัง  ((ไม่ได้อ่านหนังสือเรียนอีกตามเคย เอิ๊กส์)) แล้วเริ่มเขียนเรื่องนี้ขึ้น โดยให้เป็นเรื่องรักโรแมนติก ของชายหนุ่มที่ไม่ยอมรับรู้ว่าตัวเองจากไปแล้ว และจะขีดการรับรู้ของเค้าไว้ในแวดวงแคบๆ ของตัวเองเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ปอรู้ว่ามันมีข้อแก้ และความห่วยเยอะมากอย่างไม่อาจนับถ้วน เอิ๊กส์ ๆ  ปอเลยขอความกรุณาพี่น้องชาวถนน ให้ช่วยอ่าน และติชม กันตามสบายเลยนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยค่ะ แหะแหะ ฝากๆ ด้วยค่า ^^ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 46 23:30:16 จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 23:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ปอลอ ปอลอ ปอขอใช้เนื้อที่ตรงนี้ ขอบคุณเพื่อนที่แสนดีที่สุด คนหนึ่ง มากๆ เลยนะคะ ที่ส่งกลอน น่ารัก มากๆ ความหมายดีมากๆ มาให้อ่าน จนกลายเป็น inspiration สำคัญในการเขียนเรื่องนี้ ปอขอแบ่งลิงก์ให้พี่ๆ น้องๆ ได้อ่านกันด้วยค่ะ  ระวัง น้ำตา ท่วมจอคอมพิวเตอร์กันนะคะ กิกิ  ((เหมือนที่ปอท่วมมาแล้ว จนไฟเกือบช็อต ก้าก))^^ http://www.geocities.com/Yosemite/7115/always.html จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 21 พ.ย. 46 23:27:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แง เรื่องน่ากลัวก็ไม่บอกก่อนง่า ดูเวลาที่อ่านจิ ฮือๆ สยองอ่า........... อยู่ก็อยู่คนเดียวอ่า..... จากคุณ : TSURUGI - [ 22 พ.ย. 46 02:21:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืมๆ ไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่ (สงสัยคงเพราะเพลงที่กำลังเปิดอยู่มันดังมากมั้ง) ถ้าอยู่คนเดียวเงียบๆ แล้วอ่าน อาจจะรู้สึกสยองมากกว่าคุณ TSURUGI ก็ได้ -_-''' (เพราะฉะนั้น ข้อสรุปก็คือ...ไม่ควรกลับมาอ่านอีกรอบถ้าอยู่คนเดียวนั่นเอง!) แต่ที่ชัดเลยคือ เรื่องนี้เศร้าจังค่ะ สงสารคนที่ตายไปแล้ว แสดงว่าเขาจะต้องผูกพันกับผู้หญิงคนนี้มาก ถึงได้ไม่ยอมที่จะรับรู้เรื่องอื่นๆ ไม่อยากที่จะเข้าใจว่าตัวเองตายแล้ว ไม่ควรที่จะยึดอยู่ที่นี่ 'ที่เดิม' อีก p.s. p'por... เข้ามาอ่านแล้วนะ เมนท์แล้วด้วย ^ ^ จากคุณ : 'Pup - [ 22 พ.ย. 46 03:16:31 A:81.77.211.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 แปะ แปะ แปะ เก่งครับ เก่ง ใครกำลังใจน่ะขอรับ... จากคุณ : เมฆรัตติกาล (yuckyai) - [ 22 พ.ย. 46 09:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วทำให้ผมนึกถึงหนังเก่า ๆ เรื่องนึง... Ghost.... วิญญาณ ความรัก ความรู้สึก.. ^________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 22 พ.ย. 46 11:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่ากลัวจัง จากคุณ : กริช - [ 22 พ.ย. 46 12:01:15 A:202.44.14.194 X:10.11.13.114 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เรื่องรักโรแมนติก โอ้ววว ชอบปอเขียนมากๆ เลยง่ะ เขียนดีๆ ซึ้ง จนน้ำตาคลอ เอิกส์ๆ ((ฝีมือเรายังไม่เข้าขั้น เลยอิจฉาน้องรักเจงๆ กร้ากกกกกกกกกก)) ว่าแต่ เรื่องนี้ คุ้นๆ นะยะ กิกิกิ ซึ้งดีอ่า พี่ชอบๆ ^__^ เขียนมาอีกๆ ชอบปอเขียนมั่กๆ ((มาเป็นครูเทรนพี่ซะดีๆ 555)) จากคุณ : พี่เอ๋ - [ 22 พ.ย. 46 19:55:33 A:202.133.168.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนจบเศร้านะคะ นึกถึง six sense ขึ้นมานิดนึง จากคุณ : bookmark - [ 22 พ.ย. 46 22:22:17 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 เพราะรู้จักปอ เลยเดาได้ว่าตัวเอกเป็นปี๋ตั้งแต่ช่วงแรก  แต่ปอพรรณนาอารมณ์ได้ดีมาก  (น้ำท่วมทุ่งเลย)  รักษาคุณสมบัตินี้ไว้ พี่จะได้อ่านเรื่องสนุก ๆ อีก การดำเนินเรื่องดีมากเลย  พี่ว่าพี่ชอบเรื่องนี้ของปอมากที่สุด  ยกให้ห้านิ้วเลย เอ้า! (แบบนี้ต้องภาวนาให้น้องปอเจอหลอนบ่อย ๆ ซะแร้ววว) จากคุณ : พี่ติ่ม - [ 23 พ.ย. 46 01:48:05 A:169.210.4.209 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามมาอ่านนะจ๊ะ พอเดาได้เหมือนพี่ติ่ม แต่ภาษาและความลื่นไหลช่างสุดยอด เดาได้ไม่ได้ก็ช่างมันแล้ว อิอิ แหม สาวๆ แถวนี้เค้านิยมเรื่องสั้นที่ค่อนข้างยาวกันเนอะ สงสัยเป็นเทรนด์ใหม่ เอ๊ะ หรือว่าปอติดเชื้อใครมาป่าว กิกิกิ ชอบจังๆ เอาอีกๆ ^^ จากคุณ : พี่ปุ๋ย - [ 23 พ.ย. 46 10:22:01 A:203.145.12.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ _ _ _ _ _ _ __  __ _ _ _ _ _ _ ^ อ่านแล้วซึ้งค่ะ ซึ้งๆ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 23 พ.ย. 46 17:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่ปอ เขียนดีมากๆ (ถึงจะเดาได้ตั้งแต่แรกก็เถอะ ก๊ากกกกกก) บรรยายได้ดีมั่กๆ ทั้งซึ้ง ทั้งหลอน แต่ก็ดีขึ้นกว่าเรื่องที่แล้วๆมานะ เห็นด้วยกับพี่ติ่ม ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย แล้วเขียนอีกนะคะ จะตามอ่านค่ะ จากคุณ : ออฟ (s.o.s) - [ 23 พ.ย. 46 17:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เดาไว้ว่าคงตายไปแล้วแน่ๆ :) จากคุณ : scottie - [ 23 พ.ย. 46 22:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ทดสอบ จากคุณ : envy - [ 24 พ.ย. 46 09:54:28 A:203.156.66.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาอ่านเรื่องพี่เอ๋แล้ว อิอิ อารมณ์ไหนเนี่ย โดยรวมแล้วก็ดีนะพี่ เรื่อยๆ ดี แต่น่าจะมีการปูพื้นฐานของตัวละครมากกว่านี้ แล้วบางฉากน่าจะมีบทสนทนาที่โดนๆ ได้ก็ไม่มี เช่น ตอนที่แป้งปฏิเสธน๊อต ^-^อ่า น่าจะมีสถานการณ์ที่ทำให้ตัวละครมีอารมณ์ร่วมมากกว่านี้ด้วยนะ นึกออกแค่นี้แหล่ะ จากคุณ : envy - [ 24 พ.ย. 46 09:56:18 A:203.156.66.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 เมาๆๆๆๆๆ แปะกระทู้ผิดอ่ะ นี่ของจริง จากคุณ : envy - [ 24 พ.ย. 46 10:01:56 A:203.156.66.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 ยาวๆๆๆๆๆๆ ใช้คำพรรณนาได้ดี แต่เป็นเรื่องสั้นที่ค่อนข้างยาวจัง ติดน่าเบื่อตอนแรกๆ เพราะไม่มีบทสนทนาคั่นเลยอ่ะ เพราะภูมิหลังเรื่องมันยาวด้วยมั้ง (แต่มันจะมีได้ไงล่ะเนี่ย คนวิจารณ์ก็เง็ง) แต่พล็อตเรื่องก็ดีอ่ะ จากคุณ : envy - [ 24 พ.ย. 46 10:13:32 A:203.156.66.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 อ่ะ ชื่อไม่บอกเลยว่าน่ากลัว พล็อตดีมากเลยค่ะ แต่เหวอ น่ากลัวจัง แล้วก็อ่านยากจังค่ะ จากคุณ : เจนตา (เจนตา) - [ 25 พ.ย. 46 20:33:34 ]