ความคิดเห็นที่ 1 --------- รุ่งสางข่าวไอ้จ้อยพบศพคนกระจายไปทั่วหมู่บ้าน  ไม่มีใครรู้ความเป็นมาของศพปริศนานั้น  ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน  สงสัยกันว่าอาจเป็นคนถิ่นอื่น  ถูกล่วงมาฆ่า  แล้วเอาศพมาทิ้งอำพรางคดี... "เอ้ย... เจ้าโรมตื่นได้แล้ว..."  ตาผันเข้ามาปลุกลูกชาย  เพราะตะวันสายโด่งแล้ว  หากลูกชายยังไม่ลุกจากที่นอน วันนี้เขาฝันอีกแล้ว  ฝันถึงผู้หญิงที่ชื่อริยาระตี  ฝันว่าเขาไปหาเธอ  เขาพร่ำหาเธอทุกค่ำคืน  แต่เขากลับจำหน้าเธอไม่ได้  แล้วทุกคืนเขาต้องได้เจอเธอ....    หากเขาไปในร่างของใครอีกคน  ใครคนหนึ่งที่ใบหน้าท่าทางเหมือนเขา  แต่ที่แตกต่างคือการแต่งกาย  และที่สำคัญเขารู้ว่าชายคนนั้นคือ บูรพา "เจ้าโรม... เกิดเรื่องใหญ่แล้วตื่นซะทีได้ลูกคนนี้"  ตาผันเขามาปลุกลูกชายถึงในห้อง "คร้าบบบบบบบบบ!...."  โรมลุกขึ้นนั่ง "มันอะไรกันละพ่อ  เสียงดังแต่เช้าเชียว" "ก็ไอ้จ้อยมันไปเจอศพ  เห็นว่าเขาเอาไปไว้ที่วัดน่ะ  เองก็รีบตื่นสิวะ  จะได้ไปช่วยพวกพ่อผู้ใหญ่" "ศพใคร?" "ไม่มีใครรู้...  เมื่อเช้าข้าไปวัดมา  ไอ้จ้อยมันฝากให้มาบอกเอ็ง  พวกมันจะรออยู่ที่วัด"   ------ กลางลานวัดคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มาช่วยงาน  ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ "พี่โรม... ทางนี้"  อุษาร้องเรียก กลางวงเพื่อนนั่งทำดอกไม้จัดธูปเทียนอยู่อีกมุมหนึ่งของงาน  ท่ามกลางสาวสวยหลายคนซึ่งเพื่อนๆ ต่างหมายตาเรียกว่ามองๆ มันอยู่  อุษาเดินมาจับมือโรมอย่างเปิดเผย  พาเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ "อ้าวดื่มๆ เพื่อน..."   จ้อยยกแก้วให้   "ดื่มกับผี:-)สิ"  โรมว่าไม่จริงจัง รู้ว่าที่เพื่อนยกแก้วให้คือน้ำเปล่าๆ   "ผีน่ะอยู่บนศาลาโน่น.... ข้ายังไม่ใช่ผี  ข้าแค่ไปเจอผีว่ะ..."   เพื่อนๆ หัวเราะกันเกรียวกราว อุษารั้งให้ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ เธอเป็นลูกสาวผู้ใหญ่เพิ่มกับเมียคนก่อน  ซึ่งเธอนั้นชอบพอชายหนุ่มมานาน  แต่เขายังวางตัวเฉย  นึกว่าเธอเป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่ง    ความจริงโรมนั้นพอใจน้องสาวต่างแม่ของอุษา เธอชื่อริยา  เป็นเด็กสาวน่ารัก  หากเขาก็มิได้แสดงออกมากนักเพราะ  เธอยังเด็กเพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย  อีกทั้งอุษายังมาชอบพอเขาอย่างออกหน้าออกตา  เขายิ่งลำบากใจ.... "กินนี่หน่อยสิพี่โรม...."  อุษาป้อนผลไม้ให้หนุ่มคนรัก  ต้องการเอาใจ "ขอบใจจ๊ะ..."  โรมรับไว้อย่างเสียงไม่ได้  เกรงว่าถ้าปฏิเสธไปเธอจะอายเพื่อน  เพราะสายตาส่วนใหญ่เวลานี้จับจ้องที่คนทั้งคู่ "อุษาอย่าพึ่งรุกไอ้โรมมันมากนักสิ... ถึงมัรนจะเลิกกับวิภาแล้ว  แต่ดูท่ามันยังทำใจรักสาวอื่นไม่ได้นะ"  เจ้าอ๊อดแซวขึ้นทีเล่นทีจริง ทำเอาอุษาหน้างอไปได้ในทันที  เธอหยิกแขนโรมอย่างหมั่นไส้  เมื่อเห็นเขานิ่งไป  นั่นแสดงว่าเขายังไม่ลืมวิภา "พี่โรมนี่!... จริงๆ แล้วยังไม่ลืมพี่วิภาใช่ไหม?"  เธอว่าเสียงเขียว   "ไม่ใช่..." โรมรากเสียง  "พอดีพี่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ...." "เป็นอะไรมากรึเปล่าพี่"  เธอเปลี่ยนท่าทีทันใด "เดี๋ยวอุษาเอายามาให้นะ"   อุษากระวีกระวาดไปหายามาให้โรม  ราวกับกลัวเขาจะเป็นไข้หลักฟุบลงไปต่อหน้าต่อตาในนาทีนี้ วินาทีนี้   "ข้าอิจฉาเอ็งจริงๆ วะไอ้โรม"  เจ้าธง  เพื่อนในกลุ่มโอดคราญ "เรื่องอะไร?" "ก็เอ็งมันเนื้อหอมซะ... ทั้งอุษา  ทั้งชบา ดูซิ  เธอมองแกตาเขียวแล้ว?"  เจ้าธงชี้ให้ดูสาวสวยอีกคนที่นั่งอยู่อีกวง  ถัดไปอีกมุมหนึ่งของศาลาวัด "ใช่ๆ แล้วยังพวกสาวแก่แม่ม่าย  ต่างก็รอคอยคำตอบจากเอ็ง  ไหนจะรูปหล่อ พ่อรวย  การศึกษาก็ดีกว่าใครๆ ในหมู่บ้าน  เอ็งจะไปอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนากับอีวิภาวะ...."  เจ้าจ้อยสมทบ ไม่ให้เกียรฝ่ายหญิงที่ถูกอ้างถึง "ข้าไม่ได้คิดเรื่องวิภา..."  โรมแจง เบื่อที่ต้องพูดซ้ำ "ข้าบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่า  ข้ากับวิภาไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเอ็งคิด" "ไม่เอานา... ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียฟอร์มร๊อก  กลัวพวกข้าล้อว่าเอ็งน่ะไม่มีดี  ผู้หญิงคนเดียวก็เอาไม่อยู่  เธอเลยหนีไปอยู่กับชายอื่นใช่ไหมละ?... แล้วเพื่อนคนนั้นก็เป็นเพื่อนรักด้วย"  เจ้าจ้อยยังไม่หยุดค่อนแคะ "แล้วแต่พวก:-)จะคิดโว้ย"  โรมขี้เกลียดเถียงด้วย ประกอบกับสาวน้อยริยาถือแก้วน้ำเดินตรงมาทางวงสนทนา  พร้อมกับลำเจียงเด็กสาวในวัยเดียวกัน "พี่โรม...พี่อุษาให้ริยาเอายามาให้พี่น่ะจ๊ะ"  เด็กสาวบอก  ยื่นแก้วน้ำกับยาให้พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ "ขอบใจจ๊ะ..."  โรมดื่มน้ำตามยาที่กลืนลงคอ "น้องริยาขอยาให้พี่อ๊อดบ้างสิจ๊ะ"  เพื่อนในกลุ่มแซวริยาอย่างนึกเอ็นดู และอิจฉาเพื่อน  จะว่าไปแล้ว  ปกติมันหรือจะกล้าแซวริยาลูกสาวผู้ใหญ่เพิ่ม  เป็นที่รู้กันว่า แกหวงลูกสาวคนเล็กยิ่งกว่าอะไรดี  ถึงแกจะมีลูกสาวสองคนก็เถอะ  คนพี่อย่างอุษแกยังไม่หวงเท่าคนน้อง... "พี่อ๊อดเป็นอะไรถึงต้องกินยา"  ลำเจียงถามแทนเพื่อนสาว "ปวดหัวใจจ้ะ.. น้องลำเจียงจ๋า..."  มันตอบล้อเลียน "ริยามีแต่ยาฆ่าแมลง  จะกินมั้ยเดี๋ยวเอามาให้..."  ริยาว่าทีเล่นทีจริง  จำเจียงหัวเราะน้อยๆ กับอาการสะอึกของไอ้อ๊อด "ทีไอ้โรมล่ะยาแก้ปวด....ลำเอียงนะ"  มันโอดครวญ "ยาแก้ปวดน่ะของพี่อุษา  แม่ใช้ให้พี่อุษาไปช่วยงานในโรงครัว  พี่เขาเลยวานริยาเอายามาให้พี่โรมแทน" "จริงเหรอ...."  เจ้าอ๊อดทำเสียงเล็กเสียงน้อย "ไม่ยุ่งกับพวกพี่แล้ว...ไปกันเถอะลำเจียงไปเที่ยวบ้านริยานะ"   ใบหน้าอ่อนเยาว์แดงระเรื่อ สะบัดหน้า ค้อนขวับให้ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับลำเจียง ทั้งสองสาวเดินลงจากศาลา  ตรงไปทางประตูทางออก  เข้าใจว่าริยาคงพาลำเจียงไปเที่ยวที่บ้าน  ซึ่งอยู่ใกล้วัด  โรมมองตามยิ้มน้อยๆ  โดยมีบรรดาเพื่อนทั้งหมด ค่อยเฝ้าสังเกตพฤติกรรมอย่างใคร่รู้ "กูรู้แล้วล่ะว่าทำไมไอ้โรมมันถึงปวดหัว"  ไอ้จ้อยเพิ่งสังเกตเห็นท่าทีของเพื่อนชัดเจนก็วันนี้ "ทำไมวะ?"  อ๊อดแสร้งถาม  ทั้งๆ ที่พอจะรู้  ความคิดคืออยากแกล้งยั่วอารมณ์เพื่อนอย่างนึกสนุก "ถ้าไอ้โรมไม่ได้มีอะไรกับวิภาจริง  แสดงว่ามันมีคนอื่นแล้ว  และคนอื่นที่ว่าก็คือน้องริยา"   ไอ้จ้อยแจงอย่างผู้รู้  ก่อนจะสรุปต่อว่า  "แล้วถ้าอุษารู้เรื่องเข้า  อะไรจะเกิดขึ้น!" "พี่น้องสองศรีคงได้ตีกันตาย  ทีนี้ละผู้ใหญ่เพิ่มคงได้ตามฆ่าไอ้โรม"  ไอ้อ๊อดว่า  โรมลุกออกไปจากวงในทันที  อารมณ์เสียเมื่อมีคนมาจี้ใจดำ  เขาเองก็กลัดกลุ่มเรื่องนี้อยู่เมือนกัน.... --------- ศพปริศนาถูกตั้งสวดที่วัด  ชาวบ้านต่างช่วยกันจัดงานให้  โดยมีผู้ใหญ่เพิ่มเป็นตัวตั้งตัวตี โรมขี้เกลียดอยู่กับพวกปากมาก  เนออกจากวงเหล้า  ตรงไปทางศาลาตั้งศพ  มีผู้เฒ่าผู้แก่จับกลุ่มคุยกันตามปกติ  ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นาๆ หนึ่งในนั้นมียายอูม  ตาเหรียญ  ลุงชุบ  สัปเหร่อบุญ  เรื่องที่คุยกันส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของคนตาย  ที่ชาวบ้านต่างวิพากษ์วิจาณณ์ไปในทางเสียๆ หายๆ เพราะจากท่าทางหน้าตาของผู้ตายบ่งบอกเช่นนั้น... "อ้าว....โรมมาดูศพเหรอลูก?"  ยายอูมหันถามเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินขึ้นมาถึงศาลาตั้งศพ "ครับยาย"    โรมบอกพร้อมกับชะโงกหน้าดูศพที่สัปเหร่อบูญ  กำลังเปิดผ้าปิดหน้าออกให้.... เขาเพ่งพินิจ  รู้สึกว่าเคยเห็นหน้าผู้ชายตรงหน้าที่ไหนมาก่อน  แต่ยังนึกไม่ออก  เพราะใบหน้านั้นซีดเผือด  บวมเป่ง ผู้รูปทรงไปจากเดิม  ยิ่งทำให้สังกัก  สังเกณฑ์ลำบาก  แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวร่างบางที่ยืนหันซ้ายแลขวาอยู่ข้างศาลาตั้งศพ... "วิภา..." โรมเดินเข้าไปทัก "ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ" "พี่โรม"  หญิงสาวหน้าตื่น "พี่มาทำอะไรที่นี่" "พี่ก็มาช่วยงานน่ะสิ... ว่าแต่เธอมาทำอะไร  ไม่ค่อยถูกกับคนที่นี้ไม่ใช่เหรอ?"   โรมหมายถึงสาวๆ ที่มาชอบพอตัวเขา แน่ละ  ก็ใครต่อใครคิดกันว่าเขากับวิภาเป็นคู่รักกัน.... "ฉันผ่านมาแถวนี้... เห็นเขาว่ามีคนเอาศพที่เจอมาไว้ที่วัด ฉันเลยแวะมาดูน่ะจ้ะ"  เธอบอกไม่กล้าจ้องหน้าอีกฝ่าย  โรมเองก็เพ่งพินิจหญิงสาวดั่งจะค้นหาอะไรบ้างอย่าง  แวบหนึ่งความสงสัยก็ปราดขึ้นในสมอง  แต่ยังไม่ปริปากซักในเรื่องที่สงสัย "แล้วไปดูหรือยัง?"   "ยังจ้ะ... แล้วพี่โรมดูหรือยัง?"   เธอถามดั่งจะค้นหาอะไรบ้างอย่างจากคำถามนั้นเหมือนกัน "ดูแล้ว  ขึ้นไปดูสิ  เขาเปิดให้ดู เผื่อว่าจะมีใครพอรู้เบาะแส หรือรู้รายละเอียดเกี่ยวกับคนตายบ้าง..." "มะ...ไม่ล่ะจ้ะ...  ฉันกลัว... แล้วพี่โรมรู้ไหมว่าเขารู้ร่างหน้าตาเป็นยังไง  แต่งตัวแบบไหน?"  เธอซักเอาความ อย่างใคร่รู้ "หน้าตาก็ไม่ค่อยแต่ใจนะ  แต่คิด่วาน่าจะอายุสักยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด  ผิค่อนข้างดำ  ไว้หนวดไว้เครา  หน้าเหี้ยมๆ ใส่เสื้อยืดสีเหลือง  กางเกงยีนสีดำ  อ้อ!  ที่สำคัญที่อกมีลายสักรูปมังกรด้วย...."   "รอยสักมังกรเหรอพี่!?"  วิภาหน้าซีด  ใบหน้าสวยมีแวววิตก  "ฉะ...ฉันไปละพี่โรม" หล่อนพูดเร็วปรื๋อ  โดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย  แล้วผลุนผลันวิ่งออกไปจากวัด  ชาวบ้านที่ยืนอยู่บริเวณนั้นพากันมองตาม  แล้วหันมามองผู้ที่ถูกทิ้งให้ยืนเก้ออยู่ในอาการงงๆ  เห็นชัดว่าใบหน้าคมเข้มมีแววกังวล... โรมไม่อยากอยู่เป็นเป้าสายตา  โดยเฉพาะสาวๆ  หนึ่งในนั้นอาจมีอุษา  เขากลัวว่าขืนอยู่ต่ออุษาต้องตามมาเล่นงานแน่  จึงรีบเดินออกจากตรงนั้น.. "จุกอยู่ตรนี้หรือเปล่า?"  ชายหนุ่มพูดไม่ดังนัก เมื่อเดินมาพ้นบริเวณวัด "อยู่จ้ะนาย"  เสียงตอบเป็นเสียงเล็กแหลมราวเด็กห้าหกขวบ   แต่ยังมองไม่เห็นต้นเสียงนั้น "ตามวิภาไป  ได้เรื่องยังไงรีบมารายงานข้า"  โรมสั่งเสียงเข้ม "ข้ารู้สึกว่าคนตายต้องเกี่ยวข้องอะไรกับวิภาแน่  ถ้าจำไม่ผิด ข้าเคยเจอคนตายอยู่กับไอ้กร  คนรักของวิภา..." "จ๊ะนาย"  เสียงกังวานรื่นหูรับแข็งขัน   นั่นคือกุมารทองที่โรมเลี้ยงไว้  โรมนั่นมิใช่แค่หนุ่มรูปงามธรรมดา  ชายหนุ่มเป็นคนที่เคยร่ำเรียนวิชาจากหลวงปู่ชื่อดัง  มีวิชาอาคมพอตัว มีของดีอยู่หลายชิ้น  หนึ่งในนั้นก็มี  จุกกุมารทองผู้จงรักภัคดี โรมเดินตรงไปตามทาง จนมาถึงประตูรั้วระแนง มองผ่านไปด้านในเห็นร่างบางของหญิงสาวผมยาวซึ่งเดินลงมาจากเรือน  ใบหน้ารูปไข่ยิ้มทั้งใบหน้า   "พี่โรม" "ริยาอยู่คนเดียวรึ?  ลำเจียงละจ๊ะ"   "กลับไปแล้วจ้ะ... ยากอูมแกมาตาม ว่าแต่พี่โรมมาหาพี่อุษาหรือจ๊ะ... พี่อุษายังอยู่ที่วัดแนะ" โรมเดินเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก็กลัวผู้ใหญ่เพิ่มแก่ไล่ยิงเอา  ไม่รู้ว่าแกอยู่ตรงไหน  เห็นว่าเขามาหรือยังก็ไม่รู้  ที่มานี่ก็ไม่ได้หมายจะมาจีบลูกสาวคนสวยของแกแต่อย่างใด  คิดว่าจะมารายงานข่าวด่วน  ที่เขาพอจะรู้เบาะแส   "เขามาข้างในก่อนสิจ๊ะ" "เอ้ย!" ก้าวเท้าได้เดียงสองสามก้าวก็ต้องชงักเพราะเสียงตวาดก้อง "หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!"                                                                            ========================= จากคุณ : คนแถวนี้ - [ 22 พ.ย. 46 11:08:52 A:203.149.54.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 คนแถวนี้ รึคนแถวไหน ผมก็อ่านละครับ ว่าแต่คำว่า "ลมหนาวพัดกรรโชก" นะจ่ายค่าลิขสิทธิ์รึยัง คำนั้นนะเป็นประโยคประจำตัวของ หนุ่มไซโค เขานะ จากคุณ : [ * * * ] - [ 23 พ.ย. 46 20:30:28 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใครน้อ .. แต่โรมจำไม่ได้ว่าไปหาริยาในฝัน?? จากคุณ : scottie - [ 23 พ.ย. 46 22:48:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องออกงงนะ แต่น่าติดตามดี  ลองมาอ่านของเราบ้างสิ เป็นเรื่องแนวเดียวกันเลย ..เรื่องจริงที่โหดร้าย...   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2535087/W2535087.html จากคุณ : แมลงปอ - [ 23 พ.ย. 46 23:50:04 A:203.148.208.151 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2535087/W2535087.html จากคุณ : Canossa - [ 24 พ.ย. 46 02:56:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อะว๊าว เจ้าหน้าที่พิทักษ์ทรัพย์สินทางปัญญาเริ่มออกปฏิบัติการแล้ว!!!! จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 24 พ.ย. 46 03:04:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาเมียง ๆ คับ (อืม...ใครกันหนอ) จากคุณ : พ่อปลาทู - [ 24 พ.ย. 46 06:41:58 A:202.5.83.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นสิใครกันหนอ รีบเฉลยตัวด่วน อย่าปล่อยให้งงนาน เออ เดี๋ยวเราเล่าเรื่องสยองของเราต่อดีฝ่า ได้เวลาแล้ว กริ๊บกริ๊วววววววว จากคุณ : จื๋อ ดือหยดติ๋ง - [ 26 พ.ย. 46 02:52:06 A:203.149.44.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 แว้ก  ตอนนี้กลางคืน ไม่กล้าอ่าน เวลาลงตอนใหม่ ฝากช่วยทำลิ้งค์กลับมาด้วยดิครับ เผื่อลืมมาอ่านตอนกลางวัน จะได้ตามมาถูกไง (คุณพีทขี้เกียจซะไม่มี ฮ่ะๆๆ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 27 พ.ย. 46 19:39:54 ]