ฤดูกาลดอกรักบาน (บทที่ 4)

เสียงเครื่องยนต์ดังตามมาด้านหลังทำให้สองสาวต่างวัยหันกลับไปมองพร้อมกัน
กุลวราหันกลับเมื่อเห็นคนที่เดินลงมาจากรถเป็นชายหนุ่มตัวโต ผิวคล้ำ
คนที่เธอไม่อยากยุ่งด้วยแต่ต้องมีอันเจอะเจอกันทุกวันจนได้นั้นล่ะ

“บรรมาทำไม”  สุชาดาถามขึ้นมา เธอได้แต่ส่ายหน้ายักไหล่ไปตามเรื่อง
เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าญาติผู้น้องของสุชาดาตามมาทำไม

คนขับที่โผล่หน้าออกมาเป็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่คุยและเข้ากับเธอได้เป็นอย่างดี

“บัวเอาตัวจำเลยมาให้ลงโทษแล้วนะกุล”  
ว่าแล้วเจ้าตัวก็หักพวงมาลัยเลี้ยวกลับออกไป ปล่อยคนตัวโตยืนเกาะหัว
หน้าละห้อยอยู่ข้าง ๆ เธอนั่นเอง

สุชาดามองหน้าบรรพธรสลับกับกุลวรา
พอนึกออกถึงกิริยาของรุ่นน้องที่วันนี้เลี่ยงห่างจากญาติผู้น้องของเธออย่างน่าสงสัย
บัวคงพอรู้อะไรเลา ๆ เหมือนกับเธอเลยหาโอกาสให้เจ้าตัวเขามาคุยกันเอง

“งั้นพี่ขึ้นบ้านก่อนนะ”  

“พี่สุ”

“กุล”

กุลวราสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หันกลับไปเผชิญหน้าคนตัวโตกว่า
เมื่อสุชาดาเดินลับหายขึ้นบ้านไปแล้ว

“มีอะไรก็พูดมา พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้า”  เธอเริ่มบทสนทนาอย่างห้วน ๆ

บรรพธรมองหน้าคนพูด ผายมือไปที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านที่สุชาดาเปิดไฟไว้สว่างจ้า
หญิงสาวเดินไปทรุดตัวลงนั่ง เขาเดินตามไปนั่งฝั่งตรงข้าม
รู้สึกใจกระตุกวูบชอบกลเมื่อเห็นสายตาออกจะเย็นชาจากกุลวรา
ยังท่าทีห่างเหินเหมือนกับคนไม่รู้จักกันแบบนี้อีก

“วันนี้กุลหลบหน้าผมทำไม”  เขาถามอย่างคาดคั้น
วันนี้เจ้าหล่อนหลบหน้าเขาตั้งแต่เจอกันที่วัดแล้ว
เขาเดินเข้าไปหาทีไรเจ้าตัวต้องหลีกหรือหลบเขาทุกทีสิน่า…จนเพื่อนเขาจับสังเกตได้
แถมยังเจ้ากี้เจ้าการจับเขาใส่รถมาหาเธออีก

“เราโกรธอะไรกันเหรอ”  คำถามต่อมามีแววละห้อย

กุลวราส่ายหน้าน้อย ๆ   “ไม่นี่”  
เธอตอบได้แค่นั้นแล้วก็ก้มหน้ามองตารางสี่เหลี่ยมจตุรัสเล็ก ๆ ที่เรียงต่อกันเป็นกระดานกลางโต๊ะ

“งั้นทำไมวันนี้กุลถึงไม่คุยกับผมล่ะ ผมเดินไปหากุล กุลก็เลี่ยงไปคุยกับบัว กับคนอื่น
ทำเหมือนเราโกรธกันจนบัวสงสัยต้องลากผมมาคุยกับกุลให้รู้เรื่องนี่ล่ะ”  
บรรพธรรู้ว่าเธอไม่โกรธเขา แต่มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ที่ทำให้เธอเลี่ยงห่างจากเขา
หน้าเธอเริ่มเผือดสีเมื่อเธอสบตามองเขา

กุลวรากำมือแน่นสบตาดำคมคู่นั้น ฟังสิ! ทำให้พี่บัวหอม
คนน่ารักขนาดนั้นสงสัยและระแวงขึ้นมา พวกเจ้าชู้ไก่แจ้…จะมาเคลียร์เหรอ…ได้เลย

“ฉันถามจริง  ๆ นะ คุณมีพี่บัวอยู่แล้วยังจะตามมาตอแยอะไรกับฉันอีก
ถ้าไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่หน้าพี่บัวบ้างสิ ผู้หญิงเขาไม่ชอบหรอกนะที่แฟนตัวเองจะไปยุ่งกับคนอื่นอีก
ถ้าเขายังอยู่ทั้งคน อีกอย่างฉันไม่อยากเป็นมือที่สามเข้าไปยุ่งเรื่องของใคร”

“เฮ้ย!” ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินจากปากบางของหญิงสาวตรงหน้า
เฮ้อ…แม่เจ้าประคุณคิดว่าเขากับบัวเป็นแฟนกันหรือนี่…

“เดี๋ยวครับ!”  เขาร้องเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะลุกขึ้น  
“ผมว่าวันนี้เราคงต้องคุยกันยาว เอางี้นะ กุลนั่งลงก่อนนะแล้วฟังผมนะ นะครับ”  เขาร้องขอ

เมื่อเห็นเธอกลับลงมานั่งตามเดิมค่อยเริ่มเล่าเรื่องเขากับบัวให้ฟังอย่างช้า ๆ
เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันที่ต้องมานั่งมาอธิบายถึงความสัมพันธ์ของเขาให้เธอรู้
ตอนนี้แค่อยากให้เธอรู้เพียงแค่ว่า ‘เขาไม่มีพันธะกับใคร’ ก็เท่านั้นเอง

บรรพธรเดินช้า ๆ มาตามถนนสายเล็กอย่างเงียบ ๆ
บ้านเรือนตามสองข้างทางปิดกันหมดแล้ว สายลมพัดมาทายทักอย่างช้า ๆ ยังไม่หนาว
แต่ก็ทำให้แขนภายใต้เชิ้ตแขนสั้นรู้สึกเย็นขึ้นมานิด ๆ ดวงจันทร์สีเหลืองนวลอยู่สูงเกือบกลางฟ้า
เขาแหงนหน้ามองยิ้มให้กับจันทร์ดวงโต ดาวพราวเต็มฟ้ากระพริบเจิดจ้าแข่งกับแสงนวลเย็น
นึกถึงหน้าคนที่เพิ่งจากมาอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าแดงเรื่อเมื่อฟังเขาเล่าจบ
พร้อมท่ายกมือไหว้เขาอย่างขอโทษขอโพยนั่นอีก…


“พี่บรรอยู่ไหนอ่ะ”  
เสียงแจ๋ว ๆ ของน้องสาวดังออกมาจากโทรศัพท์เครื่องเล็กเมื่อเขายกหูขึ้นรับสาย

“น้ำค้างตกแล้วยังไม่ถึงบ้านอีก ทำไรอยู่ ตีโทรเข้าเครื่องพี่ตั้งหลายครั้งแล้วทำไมไม่รับล่ะ”

“ไม่ได้ยิน”  เขาตอบกลับไป  “มีอะไร”

“ห๊า! ไม่ได้ยินได้ไง อ๋อ…ตีรู้ล่ะว่าพี่บรรเป็นไร”  

“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรนี่”  พี่ชายตอบน้องสาว  “ไปนอนได้แล้วเรา พี่ถึงบ้านแล้ว”

“เปล่าได้ไงตีว่า พี่ต้องตกหลุมแน่ ๆ เลย“  เสียงใสพูดอย่างหมายมั่น

“หลุมอะไร”  คนฟังถามอย่างสงสัยจริง ๆ

“เก๊าะตกหลุมรักไง ไม่เคยดูโฆษณาเหรอ
พี่ท่าจะตกหลุมของคนที่พี่บัวพาไปหาเมื่อตอนค่ำนี่แน่ ๆ เลย
พี่ถึงเดินกลับมามองฟ้าก็ยิ้ม มองจันทร์ก็ยิ้มอย่างนี้ไง ฮ่า ฮ่า”  

น้องสาวตัวแสบวางสายไปแล้ว เขามองขึ้นไปเห็นเพียงม่านไหว ๆ พร้อมไฟหัวเตียงดับลงจากห้องของบรรพตี  

++++++++++++++++++++