/// ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นก็เพราะอ่านกระทู้ของคนอื่นๆแล้วเกิดแรงบันดาลใจมั้ง จึงอยากเล่าเรื่องความรักของตัวเองให้คนอื่นฟังบ้างน่ะ
...วันนั้นเป็นวันรายงายตัววันแรก รู้สึกว่าโดดเดี่ยวจังไม่รู้จักใคร ไม่อยากรู้จัก เพราะอยากจะสอบใหม่ นั่งรอสัมภาษณ์อยู่ด้านหน้า สักพักได้ยินเสียงคุยดังๆจากข้างหลัง ในใจก็คิดเสียงดังอะไรเนี่ย พอหันไปหาเจ้าของเสียงภาพที่เห็นทำให้รู้สึกว่าเวลาหยุดไปชั่วขณะ ก็อึ้งนะ ไม่เคยเห็นใครสะดุดตาเท่านี้เลย เขาเป็นมิตรให้กับทุกคนเผื่อแผ่มาถึงเราด้วย เขาบอกเราว่า"ผมชื่อนาย" แล้วเราก็มาเรียนในที่เดียวกัน
 เราเองไม่สนิทเท่ากับใครเท่าไหร่ เห็นหน้านายก็คิดว่าคงเป็นคนที่แอบชอบเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมา แต่...คิดผิด ผิดถนัดเพราะไม่ว่านายจะทำอะไรจะอยู่ในสายตาเราตลอด คอยมอง ค้นหา ดู แล้วยิ้มให้กับตัวเอง สรุปว่าเราชอบนายแบบฝังลึกไปแล้ว
 นายเจอเรามักจะยิ้มให้เราเสมอ ไม่รู้สิ มันให้เราต้องยิ้ม ยิ้มตอบ พอเราไม่ยิ้มหรือทำเฉยๆ นายก็จะหาว่าเราโกรธ งอน อะไรเนี่ย เราไม่เข้าใจเลย
 มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรากะนายทำงานด้วยกัน ไม่รูทำไมถึงยอมให้นายมากขนาดนี้ นายให้ทำเราก็ทำ แล้วนายยังเล่าเรื่องที่เราไม่รู้เกี่ยวกับตัวนายให้ฟังอีก เรารู้นายมีคนที่ชอบแล้ว นายคงไม่สนใจเราหรอก เรามันหน้าตาธรรมดาๆ ไม่สวยไม่น่าดึงดูด เราจึงแอบบชอบนายข้างเดียวนี่ไง เวลาผ่านมาแล้วเกือบจะปี เราก็ยังเป็นเพื่อนายเสมอ อ่อ มีครั้งนึงเพื่อนเราบอกว่านายมีแฟนแล้ว จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ทั้งๆที่สมองว่างเปล่า ไม่คิดอะไรเลย พอรู้สึกตัวน้ำตาก็เต็มหน้าแล้ว เราไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย แค่น้ำตามันไหล มันไม่เคยเป็นอย่างงี้ เราไม่รู้เพราะอะไร กับคนที่เราชอบคนอื่น พอเค้าไปมีแฟน เรารู้เราไม่เป็นอย่างนี้ แสดงว่าเราเป็นอะไรเนี่ย อยากรู้จริงๆ...
  ตอนสิ้นเดือนเราจะไปรับน้องกัน เราหวังว่าเราคงจะเปิดใจกับนายได้มากขึ้น