5555555
ในที่สุดแล้วก็ได้ชื่อเรื่องนี้จนได้
ด้วยความร่วมมืออย่างดียิ่งจากเพื่อนของผมคนหนึ่ง
วันนี้เธอป่วย
ด้วยความป่วยของเธอ ทำให้เธอนึกถึงชื่อนี้ขึ้นมาได้
อะฮ้า..ขุมทรัยพ์โปโป้ปิ๊วสุดขอบฟ้า
ช๊อบชอบ
..
ตอนที่ 12
อีกด้านหนึ่งของขุนเขาลูกขนาดย่อมนั้น ใครล่ะจะรู้ได้ว่าภายในของมันจะเต็มไปด้วยหุบผาและโตรกเหว ยามบ่ายวันนั้น อันเป็นเวลาเดียวกันกับที่นพวุฒิได้ค้นพบขุมทรัพย์ของทหารญี่ปุ่น ที่ซุกซ่อนพร้อมกับโบกี้สองคันอยู่ในถ้ำที่ลี้ลับนั้น อรรถพร-สาวน้อยวัยเพียงสิบสองปี เธอกำลังเผชิญอยู่กับภยันตรายใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของเธอ
ในถ้ำที่มีแสงสว่างเพียงโคมไฟที่จุดจากไต้ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือผ้าชุบน้ำมันก๊าด สองถึงสามดวงถูกปักไว้ตามผนังถ้ำ ส่งประกายสีส้มแสดออกมาต้องร่างของเธอ ซึ่งถูกผูกตาและมัดตัวเอาไว้กับแท่นหิน
ขณะนี้เธอยังไม่รู้สึกตัว ลมหายใจรวยรินออกมาคล้ายจะสิ้นสติสลบไสลด้วยฤทธิ์ยาสลบ หรือไม่ก็ด้วยฤทธิ์ของความตกใจสุดขีด
ข้าง ๆ เธอนั้น เป็นอะไรอย่างหนึ่ง ที่หากเธอตื่นขึ้นและมองเห็นในเวลานี้ เธอก็อาจจะสิ้นสติไปอีกครั้งหนึ่งก็เป็นได้
.
ส่วนทางด้านของภณชัย และราเมษฐ์ สองหนุ่มน้อยสิ้นสติไปด้วยอะไรชนิดหนึ่งที่บัดนี้เขาทั้งสองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ขณะที่รอนพวุฒิซึ่งวิ่งกลับไปเอาไฟฉายที่บ้านพักอยู่ที่บริเวณประตูทางเข้าอุโมงค์ ราเมษฐ์ก็เห็นเงาของคนวูบไหวอยู่ภายในบ้านทางช่องหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งปิดไม่สนิท เขาสะกิดให้ภณชัยดู ทั้งสองถลาเข้าไปเพื่อพิสูจน์ให้รู้แน่ว่าเงานั้นเป็นใคร แต่สิ่งที่เห็นคือความมืดสนิท
นายว่าเป็นใคร?.. ราเมษฐ์กระซิบ
ต้องเป็นคนแน่ ฉันเห็นแม้แต่ผมที่ยาวคล้ายพลนิดา..
นายแน่ใจ?..
ภณชัยส่ายหน้า ตาหยีบนใบหน้าอูมนั้นแทบเป็นเส้นตรงในความมืด
ฉันไม่
เขาพูดได้แค่นั้น แล้วก็ทรุดฮวบลงไปโดยไม่รู้สาเหตุ ราเมษฐ์เองก็ตาเหลือก ตะโกนอะไรออกมาอย่างหนึ่งแล้วทรุดตามลงไป
.
ทั้งสองรู้สึกตัวขึ้นมาในเวลาใกล้เคียงกัน ปากและมือรวมทั้งเท้าถูกมัดติดกันเอาไว้ในลักษณะนั่งชันเข่าหันหลังชนกัน ราเมษฐ์ส่งเสียงอู้อี้ดิ้นรนสุดความสามารถ ส่วนเด็กชายร่าวท้วมนั้นกำลังตะลึงมองอะไรอย่างหนึ่งที่ยืนทะมึนอยู่ตรงหน้า
ท่ามกลางแสงไต้สีส้มจัดนั้น โครงกระดูกในชุดทหารญี่ปุ่นกำลังยืนจังก้ามองมายังเขา ในมือของมันถือปืนยาวในลักษณะเตรียมพร้อมที่จะลั่นไกได้ทุกขณะ ให้ตายเถอะ ภณชัยแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาสาบานได้ว่าเขาเห็นลูกตาของมันส่ายล่อกแลกราวมีชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเห็นขาของมันขยับก้าวเข้าหาเขาช้า ๆ ในลักษณะจังก้าเข้าใส่ สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือกระถดหนีสุดชีวิต
ราเมษฐ์ยังไม่เห็นในสิ่งที่ภณชัยเห็น แต่สิ่งที่เขาเห็นก็ไม่แตกต่างกันสักเท่าไหร่ ในทันใดที่แสงไต้ลุกโชนขึ้นจากการไม่สม่ำเสมอของน้ำมัดก๊าดที่หล่อเลี้ยงอยู่ เขาก็เห็นสิ่งที่น่าขนพองสยองเกล้าถูกขังไว้ในกรงเหล็กขนาดใหญ่ ฝังลึกอยู่ในกำแพงถ้ำ
ดวงตาวาวโรจน์เป็นร้อยคู่ส่งแสงสีเขียวแดงเป็นประกายจนเห็นได้ชัด ท่ามกลางความวุ่นวายยั้วเยี้ยนัวเนียของปูบกตัวใหญ่ขนาดชามข้าว ทุกสายตาของมันกำลังจ้องมายังภณชัยที่ทำตาเหลือกส่งเสียงอื้อ ๆ อยู่ในรำคอ ราวกับจะกระหายเหยื่อมาเนิ่นนาน เขาพยายามใช้สองเท้ายันพื้นเอาไว้ ในขณะเดียวกันกับภณชัยก็กำลังออกแรงสุดชีวิตเพื่อถอยหนีโครงกระดูกที่กำลังเดินช้า ๆ เข้าหาเขา
คนหนึ่งพยายามหนีปีศาจโครงกระดูก อีกคนพยายามหนีแมงมุมยักษ์น่าขยักแขยง ทั้งสองยันกันเอาไว้จนเหงื่อแตกพลั่ก
แต่ด้วยร่างที่ท้วมกว่าของภณชัย ประกอบกับร่างที่ผอมแห้งแรงหน่อยหากสูงเก้งก้างของราเมษฐ์ ในที่สุดราเมษฐ์ก็ถูกดันเข้าหาซี่กรงที่กังขังฝูงแมงมุมนั้นใกล้เข้าไปทุกที ใกล้ขนาดขาของมันที่มีขนขึ้นเต็มนั้นแทบจะแตะเขาเขาได้อยู่แล้ว
อื้อออออออออออออ
..
.
นั่นเป็นเหตุการณ์ของ 4 ชีวิต ส่วนอีกชีวิตหนึ่งเล่ายังเป็นปริศนาอยู่ในเวลานี้ นั่นคือพลนิดา เด็กหญิงหน้าหวานผมยาวสลวย บัดนี้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ใดแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ตัว
กลิ่นหอมของอะไรอย่างหนึ่งลอยคละเคล้ากับหมอกควันที่เย็นสบาย ดวงตาของเธอเหม่อลอยไร้จุดหมาย ร่างของเธอเปลือยเปล่าอยู่ในอ่างน้ำอุ่นที่มีไอลอยพุ่งขึ้นตลอดเวลา สาวน้อยวัยแตกสาวเข้ากำดัดไม่รู้สึกเขินอายแต่อย่างใดนอกจากความสุขกำซาบจากจินตนาการที่กระตุ้นตอบทุกต่อมอารมณ์ของเธอ
ถัดไปไม่ไกลนัก ดวงตาคู่หนึ่งกำลังเขม้นมองด้วยแววแห่งตัณหา มันโลมเลียไปทุกจุดที่มันต้องการ มันแค่รอเวลาเท่านั้น รอเวลาที่มันจะกลืนกินทุกอย่างที่มันกระหายจากเรือนร่างของเธอ
..
เหวย..สงสัยอ่านงานโหดของคุณไซโคแมนมากไปแล้วเรา..เรื่องโหดเข้าไปทุ๊กทีแฮะ งั้นแปะก่อนดีกว่า
จากคุณ :
ปิ๊วปิ้ว
- [
26 พ.ย. 46 11:01:55
A:202.57.175.66 X:
]
ขุมทรัพย์โปโป้ปิ๊วสุดขอบฟ้า
