เกมชีวิต

“ปัง!” เสียงปืนดังก้องระงม ขณะที่รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้เหนี่ยวไก.... ‘เกม’ ได้เริ่มขึ้นแล้ว

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ย้อนกลับไปประมาณเดือนก่อน ผมได้ลาพักร้อนกับทางบริษัท เพื่อเที่ยวพักผ่อน และสร้างความกระชุ่มกระชวยให้กับจิตใจ ก่อนที่จะต้องกลับไปนั่งเคร่งเครียดกับงานเหมือนเดิม ผมตัดสินใจลงมาทางใต้ และที่นี่เอง ที่ผมได้พบกับ ’เขา’ ผู้ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปตลอดกาล

ด้วยบุคลิกอันโดดเด่น ใบหน้าคมขำ ท่วงทีที่ทรงอำนาจ ทำให้หลายคนไม่อาจละสายตาไปจาก ’เขา’ ได้ และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมแตกต่างไปจากคนอื่นในขณะนั้นก็คือ ภาพสะท้อนของผมในดวงตาของ ‘เขา’.......... ‘เขา’เลือกผม…..

ผมไม่ได้เป็นคนที่อ่อนไหวไปตามอะไรง่ายๆ แต่เพราะความอ่อนโยนของ’เขา’ ที่ทำให้ผมไม่อาจจะปฏิเสธได้ ผมเคยคิดว่าผมรู้จัก’เขา’ดีพอ แม้ว่า‘เรา’จะสนิทกันได้ในเวลาไม่นาน  แต่…ผมคิดผิด

คืนหนึ่ง หลังจากที่‘เรา’แยกย้ายกันไป ผมแอบสะกดรอยตาม’เขา’ ถนนสายที่เขามุ่งหน้าไปนั้น ...มุ่งสู่เขตป่าสงวน…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงดังตามมาอีกระลอก ดึงผมให้หลุดจากภวังค์มาเผชิญหน้ากับความจริง ‘เกม’ยังคงดำเนินต่อไป พร้อมกับเสียงครางโหยหวนของ’เหยื่อ’ ปืนถูกยื่นมาตรงหน้า ผมควรจะเล่น’เกม’นี้หรือไม่?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

‘เขา’เดินเข้าไปในป่าด้วยความทะมัดมัดทะแมง ผมติดตามเขาต่อ ความมืดมิดแผ่ปกคลุมมากขึ้นตามทางที่ก้าวเข้าไป ทว่าไม่นานนักแสงจากเบื้องหน้าก็เล็ดลอดผ่านเข้าสู่สายตา สิ่งที่ผมเห็น...หลังแสงสว่างนั่น…คือคฤหาสถ์หลังงามที่ตั้งตระหง่าน!!

เสียงเพลงบรรเลงกึกก้อง ผู้คนมากมายในอาภรณ์งดงามต่างเคลื่อนย้ายขยับกายไปตามเสียงเพลง แต่ละคนท่าทางเมามาย แทบไม่มีสติอยู่กับตัว น่าแปลก...คนส่วนใหญ่เป็นคนที่ผมรู้จัก ผมพบเห็นพวกเขาแทบทุกวัน ไม่ว่าจะผ่านทางหน้าหนังสือพิมพ์ หรือจอโทรทัศน์ ผมเดินสำรวจพร้อมทอดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อถูกชายผู้หนึ่งคว้าตัวไว้ ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่มือนั้นก็ถูกปัดออกไป และแทนที่ด้วยวงแขนอันคุ้นเคย

‘เขา’พาผมหลีกออกไปจากสถานการณ์นั้น โดยไม่ถามอะไรผมสักคำ มาหยุดลงที่หน้าประตูห้อง ภายในนั้นผมได้พบกับชายผู้หนึ่ง ท่าทางเป็นคนที่มีอำนาจ ดวงตาอันน่าเกรงขามนั่นมองมายังผมสลับกับ’เขา’ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา ยาเม็ดหนึ่งถูกนำออกมา และถูกส่งผ่านจาก’เขา’มายังผม แม้ไม่มีใครบอกอะไร แต่ผมก็เข้าใจ การที่คนมีอำนาจมาเสพย์สมความสำราญในสถานที่เช่นนี้ มั่วยา และ…ผมกวาดตามองไปรอบๆห้อง หัวสัตว์ หนังสัตว์ และอื่นๆ ถูกนำมาตกแต่งห้องอย่างสวยงาม…ล่าสัตว์ ทางเลือกของผมมีเพียงแค่สองทาง และผมก็เลือกที่จะมีชีวิตอยู่…อยู่ใน’เกม’นี้

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ปัง!” ลูกปืนแหวกอากาศตรงไปยังเป้าหมาย ของเหลวสีแดงไหลทะลักออกมา ’เหยื่อ’ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะทรุดลงและหยุดการเคลื่อนไหวในที่สุด ทว่ามันกลับมีสิ่งหนึ่งที่เคลื่อนไหวแทน มันเคลื่อนตัวไปทั่วร่างผม แทรกซึมไปทุกอณูของร่างกาย มันคือความหวาดกลัว แม้’เหยื่อ’จะหมดชีวิตไปแล้ว แต่ดวงตาของมันที่ยังคงจ้องมองมาทางผม ยังคงแฝงไปด้วยความเคียดแค้น

‘เขา’พาผมมาที่เพิงเล็กๆแห่งหนึ่งพร้อมกับคนรู้จักของเขาสี่ห้าคน บอกว่าคืนนี้จะมีการเลี้ยงฉลองให้ผมเป็นพิเศษ ยาซึ่งตอนนี้ผมขาดไม่ได้แล้วถูกส่งให้ผม ที่จริงผมมีติดตัวอยู่ แต่นี่เป็นตัวใหม่’เขา’บอกผม เสียงแก้วกระทบกัน เสียงพูดคุยด้วยความรื่นเริงดังไม่ขาด ผมนั่งอยู่บนเตียงไม่ได้รู้สึกสนุกสนานไปกับมันด้วยเลย ภาพนั้น…ดวงตาคู่นั้นยังคงตามหลอกหลอนผม

ที่นั่งข้างๆผมยวบตัวลงไปตามแรงยืดหยุ่นของสปริง แม้ภาพตรงหน้าจะพร่าเลือนไปด้วยฤทธิ์ยา แสงสีต่างๆวิ่งผ่านไปทั่ว แต่ผมก็ยังรับรู้ได้ว่าเป็น’เขา’ กลิ่นแอลกอฮอล์โชยต้องจมูก ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมา ผมหลับตาลงทอดกายรับสัมผัสอันคุ้นเคย

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ความอ่อนล้าอ่อนเพลียค่อยๆเข้ามาแทนที่อารมณ์ความรู้สึก แต่สมองยังคงสั่งการให้ผมวิ่งต่อไป ‘หนี’ ’ผมต้องหนี’ ผมวิ่งระหกระเหินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไม่ว่าจะพยายามหนีเพียงไหน ไกลเท่าไร ดวงตาแห่งความเคียดแค้นคู่นั้นก็ยังคงไล่ทันผมมาโดยตลอด แต่ทว่าในเวลานี้มันกลับเพิ่มเป็นดวงตาหลายคู่ที่ถูกตราตรึงไว้ในความทรงจำ เลือดแห้งเกรอะกรังยังคงติดตามตัวของผม ส่งกลิ่นคาวจนน่าคลื่นเหียน

'ผมฆ่าคน' ความเป็นจริงนี้ลอยไปมาในสมองผม อยากสลัดมันทิ้งแต่ทำไม่ได้ ความรู้สึกผิด ความกลัว ความผิดหวัง ทั้งหมดประดังกันเข้ามาจนผมแทบทนไม่ไหว อยากจะโทษว่าเป็นความผิดของ’เขา’ เพราะ’เขา’นั่นแหล่ะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ทำให้ต้องมาอยู่ใน’เกม’บ้าๆนี่ รวมไปถึงเรื่องเมื่อคืน… คืนที่เขาทำลายความไว้วางใจทั้งหมดของผมที่มีต่อเขาจนขาดสะบั้น

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เมื่อผมลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ ผมก็พบว่าตรงหน้านั้นไม่ได้มีเพียงเขา ร่างสะเงาะสะแงะของอีกสี่ห้าคนปรากฎรอบข้างกาย ผมพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่พวกเขาก็ยึดตัวผมไว้ ข้าวของต่างๆถูกเขวี้ยงปา แก้วหลายใบแตกกระจาย ไวน์ชั้นดีหกเลอะไปทั่ว ย้อมเตียงไปด้วยสีแดง…แดงราวกับเลือดที่ไหลทะลักออกมา เสียงโหยหวนนั้น ดวงตาคู่นั้น กลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียนนั่น!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เสียงบางอย่างปลุกผมให้ตื่นขึ้นจากห้วงความคิดในเหตุการณ์ที่ผ่านมา ผมหลับไปเมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้ สมองยังคงหนักอึ้ง เสียงนั้นดังขึ้นอีก เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ชายคนหนึ่งหันหลังให้ผม กำลังกระทำในสิ่งที่ไม่ผมไม่อาจรับได้ เขา…กำลังร่วมสังวาสกับเด็กวัยกระเตาะกระแตะ ‘มนุษย์เราก็เป็นอย่างนี้สินะ’ ผมเดินเข้าไปหาชายผู้นั้น… ดวงตาคู่นั้นก็คงจะเป็นอีกคู่หนึ่งในบรรดาของ’เหยื่อ’ที่ผมจะต้องจดจำ

เด็กน้อยร่างกายขะมุกขะมอมไปด้วยสิ่งสกปรกนั่งคุดคู้ด้วยความเจ็บปวด ผมมองด้วยความเห็นใจ ในสังคมเช่นนี้ ที่มีสิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายอย่างนี้ ความตายคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด แต่ก่อนที่ผมจะมอบทางออกที่ผมเป็นคนเลือกให้แก่เขา ร่างบางระหงก็ปราดเข้ามา ‘เธอ’เข้ามากันลูกของเธอไว้ การกระทำของเธอทำให้ผมชะงัก ภาพความอบอุ่นของ’แม่’ปรากฎขึ้นในสมอง ความรัก ความห่วงใย ที่ผมเคยได้รับ ที่เคยลืมเลือนมันไป ...แม่เคยพูดสอนผมเสมอ ‘ไม่ว่าคนอื่นจะเป็นอย่างไร ขอให้จำไว้ว่า แม่รักลูกเสมอ ไม่ว่าใครจะดีจะเลวจะร้ายอย่างไร ก็ขอแค่เพียงให้ลูกเป็นคนดี เป็นเด็กดีของแม่’

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ผมมองตาม’เธอ’ที่พาลูกน้อยของเธอจากไป เสียงน้ำลอยมากระทบโสตประสาท ผมเดินตามเสียงนั่นไป จนกระทั่งพบลำธารสายเล็กๆไหลผ่านป่าแห่งนี้ ผมก้มลงมองภาพสะท้อนของตัวเองในน้ำ หน้าตามอมแมม ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง และคราบต่างๆบนเนื้อตัว ผมหลับตาลงรับความชุ่มชื่นจากน้ำ หวัง…ว่ามันจะล้างสิ่งสกปรกทุกสิ่งออกไป… ทุกสิ่ง…

หลังจากทำความสะอาดเนื้อตัวเสร็จ ผมก็ทิ้งตัวลงนอนแหงนหน้ามองฟ้า นกหลายตัวบินฉวัดเฉวียนตัดกันไปมา ดูมันช่างมีอิสระเสียจริง ผมพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด มันช่างมากมายและรวดเร็วจนผมแทบจะทนรับไม่ไหว แต่ผมก็ยังอยู่นี่ ผมยังมีชีวิตอยู่ แล้วผมควรจะทำอย่างไรกับชีวิตของผมต่อไป… พลันรู้สึกจักจี้ขึ้นมา ข้างๆตัวผมนั้นมีกองขยุกขยุยสีขาวขยับไปมา มันเงยหน้าสบตาผมให้เห็นดวงตากระจุ๋มกระจิ๋มกลมโตสีแดงชาดของมัน ผมอาจจะคิดไปเอง แต่สายตาคู่นั้นราวกับจะแสดงความห่วงใยตัวผม ...แม้แต่สัตว์ยังรู้จักการเห็นใจ... ผมขยับตัวเพื่อที่จะเข้าไปสัมผัสมัน แต่ไปทับโดนหางของมันเสียก่อน มันเลยงอนตุปัดตุป่องกระโดดหนีไป ผมยิ้มให้กับมัน ผมรู้สึกดีขึ้นมาก ธรรมชาติช่างลึกลับนัก สามารถสร้างทั้งความเจ็บปวดและความสุขสมให้คนได้

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เวลาผ่านไปนานเท่าใดผมไม่แน่ใจ ผมได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างเป็นสุข ผมรู้ว่าผมกำลังโกง’เกม’ของผม ผมหนีมัน ที่นี่ไม่มีอะไรให้ผมต้องกังวลอีก ผมอยากอยู่ที่นี่ ‘เธอ’มักจะแวะเวียนมาเยี่ยมผมเสมอ พร้อมกับอาหารเล็กๆน้อยๆที่’เธอ’พอจะหามาให้ผมได้ ‘พวก’ของ’เธอ’จ้องมองผมอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่เคยทำอะไรผม

ยาที่มีติดตัวพร่องลงเรื่อยๆ ความรู้สึกตะครั่นตะครอเริ่มผ่านเข้ามา ‘เธอ’ได้แวะมาเยี่ยมผมอีกครั้ง แต่ผมกำลังคลั่ง ผมต้องการยา แล้วผมก็ทำร้ายเธอ… เสียงร้องโหยหวนของเธอปลุกอารมณ์ของผมให้ปั่นป่วน ทำให้ผมย้อนนึกถึงเสียงนั่น ดวงตาเหล่านั้น แล้วผมก็ฆ่า’เธอ’… สติของผมกลับคืนมา กลับมาเผชิญกับความจริงตรงหน้า…

กลิ่นคาวเลือดเรียก’พวก’ของ’เธอ’มา สายตาทุกคู่จ้องมองมายังผมอย่างเคียดแค้น และผิดหวัง ผิดหวังที่ไว้ใจ’มนุษย์’… แล้วทั้งหมดก็กรูกันเข้ามาทำร้ายผม ...เกมได้จบลงแล้ว…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“…หลังจากที่เจ้าหน้าที่ได้ล้อมจับกุมผู้บุกรุกป่าสงวน ซึ่งผู้ต้องหาส่วนใหญ่เป็นผู้เกี่ยวข้องกับผู้มีอิทธิพล เจ้าหน้าที่ได้พบศพชายหกคนที่มีคดีเกี่ยวพันกับการบุกรุกป่า และในขณะนี้ได้พบศพชายไม่ทราบชื่อ คาดว่าเป็นผู้ลงมือฆ่าสาเหตุจากการผิดใจกัน สภาพศพถูกกัดเป็นแผลเหวอะทั่วร่ายกาย อวัยวะต่างๆถูกกัดขาดกระจายไปทั่วบริเวณ ข้างๆศพมีซากหมาในเพศเมียที่คาดว่าเจ้าตัวเป็นผู้ลงมือฆ่า จึงถูกฝูงหมาในซึ่งอาศัยอยู่บริเวณนั้นทำร้ายเป็นการแก้แค้น หากมีรายงานเพิ่มเติมทางสถานี…”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
จบบริบูรณ์
พฤศจิกายน 2546



---------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ นี่ก็เป้นการลงเรื่องที่นี่ครั้งแรก อยากรับฟังความคิดเห็นจากหลายๆคนค่ะ จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข เรื่องนี้เป็นงานส่งครู แต่งกับ ElfY 2คน วิชาภาษาไทย แต่งเรื่อง 2 หน้า A4 (อย่างมากนะ จริงๆให้แค่ 1 หน้าเอง ไปขอเพิ่ม กว่าจะอัดไปแทบตาย ถ้ามันดูห้วนๆก็ขออภัย) โดยต้องมีคำที่กำหนดให้ 20 ถ้าอ่านแล้วบางคำแปลกๆก็นั่นแหละค่ะ

แล้วก็จะถามด้วยว่าอ่านยากรึเปล่า เพราะเหตุการณ์มันสลับไปมา แล้วก็รวบลัดไปรึเปล่า จริงๆแต่งไว้ยาวมากเลย สุดท้ายก็ต้องมาตัดออก TToTT (มีเพื่อนบอกว่าตรงที่มีกระต่ายโผล่มายังกะหลุดไปเรื่องอื่นเลย ไม่เกี่ยวกันเลย ก็เราไม่รู้ว่าจะใช่ขยุกขยุยตรงไหนนี่นา)