ในห้องสีขาวสะอาดตา กลิ่นยาลอยลงมาจากเครื่องปรับอากาศ ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโดยไม่มีของขวัญหรือของเยี่ยมไข้ใดๆ ผ้าม่านข้างเตียงคนไข้รูดเปิดออก สีหน้าของหญิงสาวบนเตียงดูซีดเซียว แต่แววตาและท่าทางอ่อนโยนแม้จะเจ็บปวดสาหัส

เป็นอย่างไรบ้างล่ะ เพราะเธอทำตัวเองแท้ๆเชียว

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ยิ้มรับการมาของเพื่อนเก่า เขาชื่อ ความจริง

ยังจะมายิ้มอีก บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันมาสมน้ำหน้าเธอ

หญิงสาวยังคงอมยิ้มเช่นเดิม นายความจริงยังเป็นตัวเขาเองไม่เปลี่ยนเลย

นี่ใจคอจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ ก็ได้ งั้นฉันกลับล่ะ
ชายหนุ่มทำท่าจะเดินหนีไป

เดี๋ยวก่อนสิ อุตส่าห์รีบร้อนมาก็พักเหนื่อยซะก่อนสิ
รู้ได้ยังไงว่าฉันรีบ ฉันมาหาความโง่เขลาก็เลยแวะมาที่นี่ต่างหาก
ก็ได้ๆ ยังไงก็พักให้เหงื่อแห้งซะก่อนเถอะ เดี๋ยวก็เหนื่อยตายกันพอดี

ชายหนุ่มก้มลงมองเสื้อเชิ๊ตของตัวเอง รอยน้ำเปียกชื้นปรากฏบนอกเสื้อเห็นเด่นชัด เขาไม่ได้สังเกตเรื่องนี้เลย

ในที่สุดก็พูดจนได้นะ แล้วเธอเป็นไงมั่งน่ะ
ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ แต่ยังเจ็บแผลอยู่เลย

สีหน้าของหญิงสาวปวดร้าว

ฉันก็เตือนเธอตั้งแต่แรกแล้ว นายเห็นแก่ตัวนั่นไม่ใช่คนดีอะไร เธอก็ไม่เชื่อ

คราวนี้หญิงสาวกลับมายิ้มอีกครั้ง

หือ... ไม่เหมือนเป็นนายเลยนะ ปรกตินายไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นไม่ใช่เหรอ
ฉันสนใจที่ไหนกัน บอกแล้วไง ก็แค่อยากมาสมน้ำหน้าเธอเท่านั้นแหละ
ยังไงก็ขอบใจเธอมากนะ อุตส่าห์มาเยี่ยม
แล้วนายเห็นแก่ตัวอะไรนั่นเขามาหาเธอบ้างรึเปล่า อย่าบอกนะว่ามันไม่โผล่หัวมาเลย

น้ำตาของหญิงสาวร่วงหล่นลงบนผืนผ้าห่ม ชายหนุ่มได้แต่มองดู ไม่รู้ทำไมแต่เขาไม่ชอบมองดูภาพแบบนี้เอาซะเลย

มาเสียใจตอนนี้ก็ช้าไปหน่อย ฉันเตือนเธอตั้งแต่แรกแล้ว
ใช่สิ!!!! เธอจะมาเข้าใจอะไรฉันล่ะ

หญิงสาวตวาดเสียงดัง หลังจากนั้นก็เหลือเพียงความเงียบยาวนาน หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมามากมาย

ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครถามอะไร

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายอีกคนก้าวเข้ามาพร้อมดอกไม้ สีหน้าเคร่งเครียดไม่เหมือนจะตั้งใจมาเยี่ยมคนไข้ ชายทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งก่อนคนแรกจะหลีกทางและเดินออกไปจากห้อง ดอกไม้ถูกจัดลงในแจกัน

เห็นแก่ตัว!!! นายมาทำไมอีก ฉันจะเป็นจะตายยังไงก็ไม่เกี่ยวกันนาย !!!!

ชายหนุ่มอีกคนถอนหายใจยาว
คุณทำร้ายตัวเองแท้ๆ

ไม่ใช่!!! ทุกอย่างเป็นเพราะนายนั่นแหละ!! ทำไม...

พูดได้เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็เริ่มร้องไห้อีก ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินไปหยุดที่ข้างเตียงคนไข้ มือข้างหนึ่งพยายามจะเอื้อมขึ้นไปลูบผมของหญิงสาว แต่ก็ถูกปัดออกมาอย่างไร้เยื่อใย

ลองคิดดูดีๆนะ คิดดูใหม่ตั้งแต่ต้น

ไม่มีเสียงตอบ หญิงสาวก้มหน้าลงร้องไห้สะอึกสะอื้น

เรื่องนี้คุณเริ่มกับผมก่อนใช่รึเปล่า คุณมาหาผมพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ผมปฎิเสธไม่ได้ แต่ผมก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นความผิดของผมด้วยหรือที่ไม่อาจตามใจคุณได้ ผมและคุณมีอะไรบางอย่างคล้ายกัน

หญิงสาวเบาเสียงสะอื้นลงไปแต่หยดน้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาด

ผมจำเป็นต้องทำ มันเป็นหน้าที่ของผม ถ้าหากหน้าที่ของผมไม่มีที่ว่างให้คุณ ผมต้องขอโทษด้วย
ฉันเข้าใจ แต่.. แต่ฉันยอมรับมันไม่ได้

คำพูดของหญิงสาวปนไปด้วยเสียงสะอื้น เห็นแก่ตัวหยิบดอกไม้จากในแจกันขึ้นมาวางบนมืออันสั่นเทาของหญิงสาว

ดอกไม้ช่อนี้ความจริงเป็นคนเอามาให้ผม ผมต้องรีบออกมาจากที่ทำงานก็เพราะเขาเข้าไปวุ่นวายบอกว่าจะต้องให้ผมมาหาคุณให้ได้ เขาจัดแจงซื้อดอกไม้แล้วก็ขับรถพาผมมาส่งถึงนี่ คุณเห็นอะไรบ้างรึยัง

หญิงสาวปาดคราบน้ำตาออกไป เธอเพ่งมอกดอกไม้ในมือ

ชื่อของมันคือ หัวใจ เป็นดอกไม้ที่ค่อนข้างแพงทีเดียว
แล้วทำไมนายถึงรู้เรื่องพวกนี้ได้
ผมถามเขาก่อนที่จะเข้ามาหาคุณ ถ้าเดาไม่ผิดระหว่างที่ผมไปเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เขาเอามาให้ ความจริงคงเข้ามายั่วให้คุณโมโห เพื่อให้คุณระบายความโกรธลงไปที่เขา เพื่อบังคับให้ผมขอโทษคุณ...

ใช่..

แล้วคุณจะยังปฎิเสธอีกหรือ อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่ใกล้ชิดกับคุณที่สุด ถึงจะห่างไกลกับคุณที่สุดก็ตาม
แต่เขาเป็นคนไม่ดีไม่ใช่หรือ คนอื่นๆยอมรับความจริงกันไม่ได้
แล้วคุณจะเลือกอะไรล่ะ คนอื่นหรือตัวเอง คุณสามารถอยู่กับความจริงได้โดยไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นนี่
ถ้าอย่างนั้นแล้วฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไรล่ะ
เพื่อตัวคุณเองไง เหมือนกับความจริงที่อยู่เพื่อตัวเอง
ถ้าเขาอยู่เพื่อตัวเอง ทำไมเขาต้องมาทำอะไรให้ฉันมากมายขนาดนี้ด้วย

คำถามนี้ไม่มีคำตอบ ชายหนุ่มลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ประตูห้อง

คิดให้ดีๆสิว่าทำไมความจริงถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ พวกคุณใกล้ชิดกันเกินกว่าที่ผมจะเข้าไปกั้นกลางได้ หวังว่าเราคงจะยังคบหากันต่อไปได้นะ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มยังคงหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู

ทำไมไม่ออกไปซะทีล่ะ
ผมรู้ว่าคุณมีเรื่องจะถามผม คุณก็รู้.. ผมคือความเห็นแก่ตัวนะ ผมทิ้งสิ่งเล็กๆน้อยๆไปไม่ได้ซักที
หญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจ
เอ่อ... เราจะยัง... ยังคบเป็นเพื่อนกันต่อไปได้มั๊ย
ถ้าผมพูดอะไรรุนแรงก็ขอโทษด้วย เราน่าจะเป็นแค่คนรู้จักกัน

แววตาหญิงสาวรื้นด้วยหยดน้ำตาอีกครั้ง

อย่าทำอย่างนี้สิ คุณมีความจริงอยู่แล้ว ผมไม่ควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีก ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวคนเดียว ถ้าหากจะต้องแบ่งความรักให้คนอื่นเขาคงจะยอมรับได้ยาก

ประตูห้องปิดลง หญิงสาวเอนหลังลงบนที่นอนนุ่มสบาย ความรู้สึกทั้งหมดจางหายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานนัก ความจริงก็เข้ามาในห้อง สีหน้าแสดงความกังวล

นายได้ยินที่ฉันคุยกับเขารึเปล่า
เปล่านี่.. ฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น..

หญิงสาวเว้นไประยะหนึ่ง เขาสนิทกับเธอเหลือเกิน สนิทจนกระทั่งไม่จำเป็นต้องพูดคำๆนี้

ขอบใจนะ