The mystery of the blue mines เรื่องลึกลับของเหมืองบลู บทที่10+11

    บทที่ 10 แก๊สพิษ

    จิมท่าทางกังวล “ฉันได้ยินเสียงคนหลายคน” เขาบอกสตีฟ
    “ใช่ ถูกต้อง ดูเวอฟ์ส กับด็อกเตอร์แฟรงค์อยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ถัดจากห้องทดลองน่ะ แล้วก็ -”
    สตีฟไม่อยากจะพูดต่อ “ชีล่ากับพ่อของเธอก็อยู่ด้วย”

    “อะไรนะ !” จิมร้องตะโกน “พวกเขาพาชีล่ามางั้นเหรอ ! ฉันต้องพาเธอออกไปจากที่นี่”
    “เดี๋ยว ! อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ะ !” สตีฟจับแขนของจิม “ชีล่า และพ่อของเธอทำงานให้กับดูเวอฟ์ส”
    “ฉันไม่เชื่อ !” จิมพยายามที่จะตะโกน แต่สตีฟปิดปากของจิมไว้
    “ผมแอบฟังพวกเขาคุยกัน” สตีฟบอกจิมอย่างรวดเร็ว
    “ชีล่าเป็นคนเอางูอันตรายนั่นใส่ไว้ที่เตียงของผม เธอพูดเอง เอ็ดดี้บอกคุณเกี่ยวกับงูนั่นหรือเปล่าล่ะ ?”
    “บอก” ดวงตาของจิมเบิกกว้าง

    “ชีล่าเป็นคนพาแอนดี้มาที่นี่ เพราะงั้น ดูเวอฟ์ส กับด็อกเตอร์ ถึงสามารถฆ่าเขาได้
    และพวกเขาก็ต้องการให้เธอทำอย่างนั้นกับผม”
    “พ่อของเธอสั่งให้เธอทำแน่ๆ เลย !” จิมตอบอย่างรวดเร็ว เขาหายใจเร็วขึ้น
    “ต้องเป็นพ่อของเธอแน่ๆ เขาชอบพวกสัตว์ เธอกลัวเขา !”
    “ฟังผมนะ !” สตีฟเขย่าตัวเขา “เธอเป็นคนทำ เธอเรียกร้องเงินที่มากกว่าเดิม และด็อกเตอร์แฟรงค์
    ก็ไม่ชอบคุณด้วย เขาต้องการจะใช้คุณเป็นหนูทดลอง คุณรู้ใช่ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง
    แล้วเธอก็บอกด้วยว่า เธอไม่ใส่ใจ”

    จิมหน้าซีดและสั่น ทันใดนั้น เขาตะโกนอย่างโหยหวน และดึงตัวออกจากสตีฟ แล้ววิ่งออกจากห้องนั้น
    ข้ามไปยังห้องทดลอง สตีฟตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

    ชีล่า และพ่อของเธอกำลังเดินผ่านห้องทดลองเข้าใกล้พวกเขา ดวงตาของชีล่าเปิดกว้างเมื่อเธอเห็นจิม
    จิมวิ่งเข้าหาเธอ และตะโกนใส่เธอ เขาจับไหล่ของเธอ และเขย่า
    ก่อนที่พ่อของชีล่าจะสามารถช่วยเธอได้ สตีฟชกเขาลงไปกองกับพื้น เขาเงยหน้าขึ้นมอง
    ดูเวอฟ์สยืนถือปืนอยู่ที่ประตูของห้องทำงาน

    สตีฟหมอบลงกับพื้น “ระวัง !” เขาตะโกนบอกจิม จิมผลักชีล่ากระแทกกับโต๊ะ และหันไปต่อสู้กลับดูเวอฟ์ส
    มีเสียงปืนดังขึ้น จิมร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด แล้วล้มกับพื้น ชีล่าวิ่งไปที่ประตู และร้องขอความช่วยเหลือ
    สตีฟเล็งปืนไปที่ดูเวอฟ์ส และยิงเข้าที่ขา เขาก็ลุกขึ้น และแบกจิมพาดไหล่ แล้วตรงไปยังประตู
    เขาเห็นด็อกเตอร์แฟรงค์อยู่ที่ท้ายห้องทดลอง และกำลังวิ่งไปที่ประตูไปยังโรงงาน

    เขาได้ยินเสียงร้องตะโกน และเสียงฝีเท้าวิ่งไปทั่ว จากด้านบน เขามองไปยังทางออกเหมือง
    พวกเขาไม่สามารถหนีไปทางนั้น สตีฟแน่ใจว่าคนงานเหมืองปิดล้อมไว้แล้ว
    เขาวิ่งไปอีกทางหนึ่ง เขาเจอประตูเปิดทิ้งไว้ที่ปลายทาง เขามองเข้าไป
    มันเป็นอุโมงค์ยาว และมีแสงไฟที่ปลายอุโมงค์ “อุโมงค์นี้ต้องพาเราไปที่ใดที่หนึ่ง” เขาคิด
    “บางทีมันอาจจะเป็นทางออกจากเหมืองอีกทางหนึ่ง” เขาแบกจิมไปผ่านประตูเข้าไปในอุโมงค์นั้น
    “ออกไปจากที่นี่ !  ไม่ใช่ทางนี้ !” จิมร้องตะโกน “มันเป็นอุโมงค์ที่ใช้ทดลอง !”

    แต่มันสายไปเสียแล้ว เมื่อสตีฟหันกลับไป เขาเห็นด็อกเตอร์แฟรงค์ แฟรงค์วิ่งเข้ามาในอุโมงค์
    เขาถือกระป๋องโลหะกระป๋องยาวไว้ในมือ สตีฟหันปืนไปที่ด็อกเตอร์แฟรงค์
    แต่นักวิทยาศาสตร์ประหลาดเร็วกว่า กระป๋องเหล็กกระทบกับพื้นของอุโมงค์อย่างดัง และประตูก็ปิดลง

    สตีฟแบกจิมพาดบ่า และพยายามวิ่งไปยังแสงท้ายอุโมงค์ มันค่อนข้างทะลักทุเล
    “แก๊สพิษ !” จิมร้องตะโกน “ควันสีขาว ! มันใกล้เข้ามา ฉันหายใจไม่ออก !”
    สตีฟหายใจไม่ออกด้วยเช่นกัน ควันเริ่มเต็มอยู่ในจมูกของเขา แต่แสงที่ปลายทางก็เริ่มสว่างขึ้น
    เขาได้ยินเสียงบางอย่าง “ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย !” เขาร้องตะโกน และไอสำลักควัน “ช่วยด้วย !”

    “สตีฟ ! พวกเราอยู่นี่ !” มันคือเสียงของลิซ่า จากนั้นเอ็ดดี้ก็วิ่งมาที่พวกเขาเขาช่วยสตีฟพยุงจิม
    ผ่านช่องที่ท้ายอุโมงค์ สตีฟมองพวกเขาในอุโมงค์แคบๆ มันมืดมาก มีเพียงแสงจากตะเกียงของลิซ่าและมัวร์นี่
    ส่องในอุโมงค์เท่านั้น

    มันไม่มีเวลาที่จะคุย ลิซ่าช่วยสตีฟพยุงร่างของจิม มัวร์นี่ และเอ็ดดี้ช่วยกันปิดช่องเปิดนั้นด้วยหิน ทราย และผ้า
    เปียกๆ เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเขาไม่ต้องการให้แก๊สผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว

    “พวกเราอยู่ที่ไหน ?” สตีฟถามลิซ่าขณะที่พวกเขาเดินช้าๆ ไปตามอุโมงค์แคบๆ
    “ในเหมืองเม็คเคนซี่ แต่พวกเราสามารถผ่านไปยังเหมืองของมัวร์นี่ได้” เธอบอกเขา

    แล้วพวกเขาก็ถึงช่องเปิดช่องที่สอง มันใหญ่กว่าช่องแรกเล็กน้อย พวกเขาผลักจิมเข้าไปก่อน
    เมื่อพวกเขาทั้งหมดเข้ามาอีกด้านหนึ่งของช่องเปิดนั้น มัวร์นี่ และเอ็ดดี้ก็เริ่มปิดช่องเปิดนั้นอย่างเร็วที่สุด
    เท่าที่จะทำได้ สตีฟสังเกตเห็นกระป๋องน้ำถังใหญ่หลายกระป๋องตั้งอยู่ มีผ้าเก่าๆ หลายผืนอยู่ในนั้น
    เขาช่วยมัวร์นี่ และเอ็ดดี้ปิดช่องเปิดนั้นด้วยหิน และทราย แล้วพวกเขาก็ใช้ผ้าเปียกเหล่านั้นคลุมทับอีกที

    “คุณรู้หรือเปล่าว่ามันเป็นแก๊ส ?”  สตีฟถามลิซ่า
    “รู้ ฉันกลัวว่าว่าจะเป็นอย่างนั้น นี่คงสกัดกั้นแก๊สนั่นได้อีกไม่นาน แต่ก็คงพอจะช่วยให้
    พวกเราออกไปจากเหมืองได้”
    เธอพูดถูก สตีฟหายใจได้ง่ายขึ้น อากาศสะอาดขึ้น มันยังไม่มีร่องรอยของแก๊สพิษ  

    พวกเขาเดินไปอีกไม่ไกลนัก ก็จะถึงทางออกจากเหมืองของมัวร์นี่ สตีฟ และเอดดี้ช่วยกันพยุงจิมไป
    ขณะที่ลิซ่า และมัวร์นี่  นำทางให้พวกเขาโดยส่องตะเกียงไปที่สุดทางออกนั้น
    เขาหลับตา และเริ่มหายใจยากขึ้น เลือดมากมายเปรอะเปื้อนที่เสื้อเชิ้ตของเขา
    ลิซ่าผูกผ้าที่หน้าอกของเขาไว้
    “พวกเราจะต้องพาเขาออกไปจากที่นี่ และไปที่โรงพยาบาล ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” เธอบอกสตีเบาๆ
    “เขาเสียเลือดมาก”

    เหมืองของมัวร์นี่ไม่มีลิฟต์ มันมีแค่บันไดเหล็กอยู่ที่ด้านหนึ่งของเหมือง
    เอ็ดดี้ปีนขึ้นไปด้านบน และโยนเชือกลงมา พวกเขาผูกเชือกรอบๆ ร่างของจิม
    หลังจากนั้น มัวร์นี่ และเอ็ดดี้ ก็ช่วยกันดึงร่างของจิมออกจาเหมืองอย่างช้าๆ สตีฟปีนบันไดตามไป
    เขาคอยประคับประคองร่างของจิมไม่ให้โดนผนังของเหมือง

    ทางออกจากเหมือง ไม่ไกลจากดักเอาทของมัวร์นี่นัก สตีฟเห็นทางเข้าของเหมืองเม็คเคนซี่
    ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร และเหมืองบลูอยู่ถัดออกไป
    ที่เหมืองบลูนั้น เต็มไปด้วยแสงไฟ มันดูสว่างจ้า และไม่สมจริง – ดูเหมือนด้านในของโรงภาพยนตร์
    ผู้คนวิ่งไปทั่ว สตีฟได้ยินเสียงตะโกน และเสียงปืน

    “ตำรวจ” ลิซ่าอธิบายให้สตีฟฟัง “พอ บิล แทรฟเวอฟ์ส ได้รับข้อความของคุณจากเครื่องตอบรับของเขา
    เขาก็วิทยุขอความช่วยเหลือจาก พิมบูล่า เขาขอให้พวกเขาส่งคนของพวกเขามาที่เหมืองด้วยเครื่องบิน
    ฉันคิดว่าพวกเขามาถึงแล้ว”

    “ดีเหลือเกิน  บิล แทรฟเวอฟ์ส!” เขารู้สึกพอใจมากที่นายตำรวจทำงานอย่างรวดเร็ว
    “เอ็ดดี้ ไปเอารถที่ดักเอาทน่ะ”  มัวร์นี่บอกสตีฟ
    “พวกเราจะต้องพาจิมไปส่งโรงพยาบาล ไม่ต้องห่วง เขาต้องไม่เป็นไร”

    “ขอบคุณคุณมาก มัวร์นี่” สตีฟจับมือชายแก่ “คุณช่วยชีวิตพวกเราไว้”
    มัวร์นี่ยิ้มรับ “ขอบคุณลิซ่าเถอะ เธอเป็นคนวางแผนการทั้งหมด”

    สตีฟหันกลับไปหาลิซ่า เธอจ้องมองเขา และยิ้มอย่างขบขัน เขาเข้ามาใกล้เธอ
    “ผมเสียใจ ผมรู้สึกแย่มาก คุณก็รู้ ผมคิดว่าคุณมีส่วนรู้เห็นในการฆ่าแอนดี้ เมื่อผมพบเครื่องบันทึกของเขา...”
    “มัวร์นี่เอามาให้ฉัน พวกเขาทิ้งมันไว้ที่เข็มขัดของแอนดี้ แต่พวกเขาเอาเทปไป”
    “แต่ทำไมพวกมันเอาถึงต้องเอาศพมาทิ้งไว้ใกล้ๆ กับเหมืองม็คเคนซี่ด้วยล่ะ”
    “บางทีพวกมันอาจจะกลัวว่ามีใครบางคนเห็นแอนดี้เข้าไปในเหมืองบลู พวกมันเลยตัดสินใจทิ้งศพ
    ไว้ด้านนอกเหมืองเม็คเคนซี่”

    “ลิซ่า” สตีฟจับมือเธออย่างสุภาพ “ผมขอบคุณคุณมากสำหรับความช่วยเหลือทั้งหมด
    และผมก็มีคำถามมากมายอยากถามคุณ คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงทำทุกอย่างนี้? แล้วคุณรู้ได้อย่างไร?”
    ลิซ่ายิ้มให้เขา “ฉันยินดีที่จะตอบคำถามคุณทั้งหมด สตีฟ แต่ไม่ใช่คืนนี้ ฉันเหนื่อยมาก และนั่นรถของเอ็ดดี้
    จิมต้องการความช่วยเหลือจากคุณเดี๋ยวนี้”
    “ผมต้องกลับมาคุยกับคุณอีก ลิซ่า”
    “ตกลง พรุ่งนี้นะ ราตรีสวัสดิ์ สตีฟ!” ลิซ่าหันกลับ และเดินเข้าไปในความมืด”

    จบ บทที่ 10 แก๊สพิษ

    จากคุณ : yingu - [ 30 พ.ย. 46 02:22:21 A:168.120.26.188 X: ]