ความคิดเห็นที่ 1 ..๓๓๓๓๓๓๓ มหาพยุหพลเเห่งกัมพูชา..ยาตราออกจากอิศวรปุระตั้งเเต่เเสงอรุณเเรกเเห่งทิวาฉาบฉายเบื้องฟ้า.องค์กัมพูปตีประทับบนราชคชาธาร ..คชสารตัวงามเสด็จนิวัติคืนนาครยโสธระปุระ..ในหทัยมาณวกขัตติยะผู้หยิ่งผยองเหิมหาญ ..ใคร่ครวญเเผนการที่จักเเย่งชิงพระทัยราชธิดาชาณวีร์จากราชคุรุพราหมณ์ยัชญวราหะ ..จนเมื่อเเน่วเเน่เเก่พระทัยเเล้ว..จึ่งทรงมีพระบัญชาตรัสสั่งให้ราชองครักษ์คนสนิท..เร่งเดินทางสู่อิศวรปุระเพื่อนำพราหมณ์หนุ่มน้อยนั้นมาเข้าเฝ้า..ณ พระตำหนักงามวิจิตรในราชมณเฑียรเเห่งยโสธระปุระ ราชธานี รุ่งขึ้น ราชองครักษ์ผู้นั้นจึ่งเดินทางมาถึงราชเทวาลัยเเห่งอิศวรปุระ “ข้าใคร่พบ..ยัชญวราหะพราหมณ์ ท่านอยู่หรือไม่” ผู้ที่เดินทางมาจากราชธานี เอ่ยถามทาสชราที่กำลังเเง้มบานประตูไม้หนาริมซุ้มเเก้วหน้าเรือน “มิทราบว่า ท่านจักมาพบราชคุรุด้วยเหตุอันใด..ข้าจักได้เข้าไปเรียนท่านคุรุก่อน” ชายชราลอบทอดตาสังเกตอากัปกิริยาของผู้มาเยือน..อย่างมิค่อยไว้วางใจ “ข้ามาตามพระราชโองการเเห่งองค์วรมัน..ให้นำราชคุรุยัชญวราหะไปเข้าเฝ้าพระองค์" “เช่นนั้นนั้น ก็จงตามข้ามาเถิด” ชายชราที่ยืนอยู่ด้านในของประตูไม้เอ่ยเชื้อเชิญ ..ก่อนที่จักหันกายเดินนำผู้มาเยือนเข้าไปในตัวเรือนไม้ที่อยู่ถัดลึกเข้าไปเล็กน้อย. .ที่ระเบียงนอกชานด้านหน้าปรากฏร่างสูงในอาภรณ์พราหมณ์กำลังสอนให้กุมารน้อยอ่านตำราอยู่บนตั่งเตี้ย..ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาถึงบันไดเรือน.. ลูกศิตย์ จึงเงยหน้าขึ้นจากกองตำรา..พลางเอ่ยถามคุรุของตนอย่างสงสัยยิ่ง “ท่านคุรุ นั่นผู้ใดกัน..” ยัชญะวราหะพราหมณ์..ทอดตาเเลไปยังบุรุษผู้มาเยือน..หากคาดเดาจากอาภรณ์สีครามเนื้อมันวาวที่สวมใส่อยู่นั้น..น่าจักเป็นราชองครักษ์เเห่งองค์กัมพูปตี ราเชนทรวรมัน เเล้วไยจึ่งดั้นด้นมาหาข้าถึงที่นี่ ด้วยกิจอันใด.. “ท่านคือราชคุรุยัชญวราหะ..เเห่งอิศวรปุระใช่หรือไม่” พราหมณ์หนุ่มเจ้าของเรือนพยักดวงหน้าน้อย ๆ เป็นนัยรับทราบเเละตอบรับในคำเอ่ยถามนั้น “ข้าคือราชองรักษ์ขององค์วรมัน ทรงบัญชาให้ข้านำท่านไปเข้าเฝ้าพระองค์.ณ พระราชมณเฑียรกลางราชธานี ให้ทันก่อนเพลาเที่ยงวัน” “ทรงมิกิจอันใดหรือ” ในสายตาคมที่ทอดไปยังบุรุษที่นั่งอยู่บนพื้นเบื้องหน้า..มีเเววประหลาดใจครามครัน..เเต่กระนั้นดวงหน้าเค้าคมคายก็ยังคงนิ่งสงบสำรวม “ข้อนั้นข้าก็มิทราบ..เชิญท่านคุรุไปกับข้าก่อนเถิด ประเดี๋ยวจักมิทันเพลา ” ร่างในอาภรณ์ครามผุดลุกยืนขึ้น..ประหนึ่งเร่งให้ราชคุรุพราหมณ์ทำตามรับสั่งขององค์กัมพูปตีโดยไว.. “ข้าขอไปกับท่านด้วยมิได้หรือ” ติสสะกุมารเขย่าเเขนออดอ้อนคุรุของตนเบา ๆ ผู้เป็นอาจาริยะ..จึ่งใช้ฝ่ามือเรียวสวยลูบลงบนมวยผมกลางกระหม่อมอย่างเอ็นดู “มิได้หรอกหนา เจ้าคอยอยู่ที่เรือนนี่เถิด..พอเพลาเย็น ข้าก็จักกลับมา” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปลอบพร้อมกับรอยเเย้มยิ้ม..พลางส่งกุมารผิวคล้ำนั้นให้ทาสชรารับไปดูเเลเเทน ครั้นเมื่อร่างของชายชราเเละดรุณน้อยเดินลับเข้าไปในเรือนเเล้ว ..จึ่งเอ่ยถามราชองรักษ์ด้วยน้ำเสียงเข้มยิ่งกว่าเดิม..จนคล้ายจักคาดคั้น “จงตอบข้ามา..ว่าองค์วรมันทรงประสงค์สิ่งใด จึ่งจักให้ข้าเร่งเดินทางไปเข้าเฝ้าพระองค์” เพียงเเค่จดจ้องเข้าไปในดวงตาของราชองครักษ์..พราหมณ์หนุ่มย่อมรู้ ..ว่าผู้มาเยือนกำลังปิดบังความบางอย่างไว้ เเละเรื่องนั้นน่าจักเป็นเหตุที่องค์วรมันต้องการให้ตนเข้าเฝ้าในเพลานี้ หากเเต่อีกฝ่ายก็ทำประหนึ่งมิรู้ร้อน.. ยังคงเอ่ยปฎิเสธอย่างนุ่มนวลเช่นเดิม ทั้งที่รู้เเน่อยู่เต็มอก..ว่าด้วยเหตุอันใด.. “ข้ามิทราบจริง ๆ ท่านพราหมณ์ โปรดอภัยด้วย” เมื่อการณ์เป็นเช่นนี้ .ราชคุรุเเห่งอิศวรปุระจึ่งคร้านจักต่อความใดอีก..ร่างสูงในอาภรณ์พิสุทธิ์เฉกพราหมณ์จึงค่อยๆ ลุกขึ้นจับจัดภูษาไหมขาวให้เรียบร้อย.. “เชิญเถิดท่านคุรุ..อย่าได้ชักช้า..องค์วรมันทรงกำลังคอยท่านอยู่..” ๔๔๔๔๔๔๔๔ ท้องพระโรงตระการกรุ่นกลิ่นบุปผาอบอวล..เเสงรางไรลอดผ่านวิสูตรบางต้องรัตนบัลลังก์ทองทอประกายระยับประดับมณีพราวพราย เสาสูงกลมกลึงเรียงรายรอบโถงเเขวนโคมประทีปรูปกลีบอุบลบานเป็นช่อระย้า..ทั่วทั้งโถงกว้างสงัดเงียบจนได้ยินเเม้เสียงถอนหทัยเบา ๆ ของวรองค์สูงสง่า เช่นขัตติยราชผู้ประทับเหนือบัลลังก์ทอง..เพียงลำพัง ในพระทัยเเห่งองค์กัมพูปตีกำลังตริตรองการ ..จากความที่ได้มาจากสายสืบของพระองค์เกี่ยวกับเชื้อสายของบุรุษที่ทรงมุ่งหมายจักเอาชนะ..เพื่อช่วงชิงหทัยราชนรีผู้ทรงสิริโฉม ..ชาณวีร์ ยัชญะวราหะราชคุรุ มิได้สืบเชื้อสายมาจากพราหมณ์สามัญ หากจักนับกันตามศักดิ์ก็เป็นพระนัดดาเเห่งองค์หรรษวรมัน..ทัดเทียมกัน หากบิดาของราชคุรุหนุ่ม มิได้สละขัตติยศักดิ์ผนวชเป็นสมณะ..ก็มิเเน่ว่า..ผู้ที่ประทับเหนือรัตนบัลลังก์กัมพูชาในเพลานี้..อาจจักมิใช่พระองค์.. ..ด้วยขัตติยโลหิตในกายวัชระกุมาร หรือ ยัชญวราหะพราหมณ์ ย่อมเข้มข้นกว่า..องค์ผู้ที่สืบสายมาจากภัคคินีเเห่งเเคว้นโฉกกรรยาร์..เกาะเเกร์ ..เเต่ช่างเถิด..ไม่ว่าจักสืบวงศ์วานมาจากฝ่ายไหน..นั่นมิสำคัญอันใดเมื่อบัดนี้..มันก็ประหนึ่งราชคุรุพราหมณ์สามัญในเเคว้นน้อย..ที่ข้าจักสั่งให้อยู่ หรือ ตาย เมื่อใดก็ย่อมได้.. เมื่อทรงดำริได้ดังนี้ จึ่งปรากฏรอยสรวลเเย้มผยองหยิ่งบนวงพักตร์เรียวรูป..ขรึมเคร่ง.. ประเดี๋ยวเถิด..ข้าก็จักได้พบเจ้า..ยัชญวราหะพราหมณ์.. เสียงฝีเท้านอกท้องพระโรงทำให้วงองค์ผู้ประทับอยู่ด้านใน..รับทราบว่า..ผู้ที่พระองค์รอคอยอยู่นั้นได้เดินทางมาถึงพร้อมกับราชองครักษ์ ..ทันทีที่เงาร่างของบุรุษทั้งสองบนวิสูตรกั้นบานพระทวาราเสียงเอ่ยกราบทูลคุ้นหู จึ่งเอ่ยขึ้น “ยัชญวราหะพราหมณ์ เดินทางมาเข้าเฝ้าตามพระประสงค์เเล้ว พระเจ้าข้า” “เข้ามาเถิด” สุรเสียงนุ่มตรัสตอบมา เมื่อสิ้นคำร่างสูงสง่าเฉกพราหมณ์ผู้ทรงภูมิจึ่งย่างเท้าผ่านม่านไหมเข้ามายังท้องพระโรงทอง ..ในดวงหน้าอันสงบนิ่ง..มีเพียงสายตาที่ทอดมายังพระองค์ประหนึ่งมิเกรงกลัว ก่อนที่จักทรุดกายนั่งลงบนเเท่นไม้เตี้ยสลักลายเครื่อเถาบุปผา.ตั้งตำเเหน่งต่ำกว่ารัตนบัลลังก์เพียงเล็กน้อย “ถวายพระพร..” ในคำเอ่ยทูลสำรวม.. ละเว้น คำลงท้าย “ พระเจ้าข้า “ เอาไว้..อย่างจงใจ องค์วรมันสะกดกลั้นโทสะจริตที่กำลังพลุ่งพล่านในพระทัยไว้อย่างเเนบเนียน ..ด้วยวงพักตร์เเย้มอย่างยินดี ทำให้พราหมหณ์หนุ่มลอบ ระเเวง..สงสัย..ทว่ามิได้เอ่ยทูลถามเเต่ประการใด “กษัตริย์เเห่งอิศวระปุระ..ทรงสราญดีอยู่หรือ” ทรงตรัสถามตามราชธรรมเนียม..ทั้งที่ทรงเเจ้งพระทัยดีอยู่เเล้วว่าเป็นอย่างใด “ก็ทรงสำราญดีอยู่ ” องค์กัมพูปตีเเสร้งเเย้มสรวล ก่อนที่จักถอนพระทัยอย่างกลัดกลุ้มยิ่ง “มิได้อยู่ยโสธระปุระกว่าเดือน..พอคืนนาคร..ก็รู้ข่าวว่าหนึ่งในราชปุโรหิตของข้าสิ้นใจไปแล้วผู้หนึ่ง..ทั้งเพลานี้ก็ยังหาผู้ใดมาเเทนมิได้” วรองค์สูงทรงอาภรณ์สีชาดจัด..เปลือยอุระกว้างทรงสังวาลย์เเก้วไพฑูรย์เฉวียงอังสา..โบกหัตถ์เรียกนางกำนัลที่อยู่ด้านนอกให้นำเครื่องเสวยในถาดทองมาถวายยังข้างองค์ “ยินมาว่า เจ้าเป็นราชคุรุเเห่งอิศวรปุระตั้งเเต่ยี่สิบสอง..ใช่หรือไม่” ครานี้พราหมณ์หนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่จึ่งเอ่ยทูลตอบ.. “ถูกต้องเเล้ว ” “ข้าเห็นว่า..เจ้านั้นพึ่งเรียนสำเร็จมาจากภารตวรรษ..ทั้งยังเชี่ยวชาญพระเวทเเละวิทยาการ..จึ่งดำริว่า..น่าจักส่งเสริมเจ้าให้เป็นราชปุโรหิตของข้า..” คิ้วเข้มบนดวงหน้าคมคายพลันขมวดอย่างข้องใจ เมื่อวาน..องค์กัมพูปตียังมีข้อพิพาทเคืองขุ่นกับข้า. .เเล้วไยมาเพลานี้จึ่งดูผิดเเผกกันราวพลิกฝ่ามือ.. เเม้พราหมณ์หนุ่มมิได้เอ่ยความ..องค์วรมันก็ทรงเเจ้งหทัยดี เมื่อลอบทอดพระเนตรสีหน้าอันฉงนสงสัย ของราชคุรุเเห่งอิศวระปุระ จึ่งตรัสเอ่ยความต่อ “ข้าเองก็ใคร่จักเลือกเจ้า..ทว่า.ผู้อื่นอาจมิยอมรับ ด้วยมิได้สืบสายมาจากสกุลราชพราหมณ์ในราชสำนัก..หากว่าจักอ้างถึงสายขัตติยะศักดิ์ในกายของเจ้า ก็คงจักมิได้อีก ด้วยผู้บิดาสละเเล้วซึ่งราชศักดิ์..เจ้าก็มิอาจสืบทอดได้..” คำตรัสขององค์วรมันราวกับตั้งพระทัยที่จักเสียดเเทงใจของยัชญวราหะพราหมณ์ให้ปวดเเปลบ ..เเละรุ่มร้อนด้วยเพลิงเเห่งความทะเยอทะยานที่กำลังสุมไหม้อยู่ในหทัย “เเล้วจักทรงเเจ้งความนั่นเเก่ข้า..เพื่อสิ่งไร ในเมื่อทรงทราบดีว่าข้าเป็นราชปุโรหิตตามพระประสงค์มิได้” “ผู้ใดกันจักว่าเป็น มิได้เล่า ข้ายังกล่าวมิทันจบ..เจ้าก็ชิงตัดความเสียเเล้ว” องค์ราเชนทรวรมัน เสวยน้ำโสมในถ้วยสำริดใบน้อย..ก่อนที่จักตรัสต่อช้าชัด.. “ข้าหาหนทางเเห่งความรุ่งโรจน์ให้เจ้าได้ เเต่มิรู้ว่า เจ้าจักยอมรับในดำริของข้า หรือ ไม่” “เช่นนั้น ก็ทรงตรัสมาก่อนเถิด..เเล้วข้าจักตรองดู” องค์มาณวกขัตติยะ..ผุดองค์ลงจากบัลลังก์ย่างพระบาทบนผืนพรมเเดง..ค่อย ๆ เสด็จดำเนินไปยั่งตั่งเตี้ยที่พราหมณ์หนุ่มนั่งอยู่..พลางตรัสเอ่ยการที่ทรงตริตรองมา “เจ้าจงลองตรองดูเถิดว่า... หากข้าได้อภิเษกกับราชธิดาชาณวีร์เเล้วไซร้ อิศวระปุระก็จักยิ่งเจริญรุ่งเรือง..เมื่อชาณวีร์ได้ดำรง ตำเเหน่งพระอัครชายา ..เจ้าก็อาจจักได้รับผลจากบารมีนั้นด้วยการเลื่อนศักดินาเป็นราชปุโรหิต..ในฐานะที่เป็นทั้งคุรุของนางเเละ..อดีตพระสหายสนิท..” “เเต่ข้ามิยอม ” คุรุพราหมณ์ยัชญะวราหะ เอ่ยทูลเเย้งด้วยความเคืองขุ่นอย่างลืมตน.. “ด้วยเหตุใด ไยมิยอม..นั่นก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีมิใช่หรือ..หากว่าราชธิดาชาณวีร์จักอภิเษกกับข้า..หรือว่า..เจ้ามิได้คิดกับนางเฉกศิตย์ เเละ คุรุ ” ครานี้..ยัชญวราหะพราหมณ์มิได้เอ่ยประการใด ..การนิ่งมิตอบความย่อมเเสดงนัยยอมรับ..ดวงตาคมกร้าวทอดจับพระพักตร์อย่างมิพอใจ “นอกจากนาง..ก็ยังมีสตรีอื่นอีกนับร้อยนับพัน..หากเจ้าต้องการให้งามกว่าชาณวีร์..ข้าก็ยังหาให้ได้..เเล้วจักต้องเสียดายไปไยเล่า” สุรเสียงตรัสต่อตอบอย่างพระเย็น “เเต่สตรีที่ข้ารักมีเพียงนางเดียว..” คำเอ่ยทูลย้ำชัด .จากร่างสูงที่ผุดลุกขึ้นเสมอเทียมองค์วรมัน “ช่างเขลานัก เพียงเเค่ความสิเน่หาจักยังประโยชน์ใดให้เเก่เจ้าได้..จงตรองดู..การที่จักได้ตำเเหน่งราชปุโรหิตสำหรับพราหมณ์สามัญเช่นเจ้านั้นก็ยากเย็นเเสนสาหัสอยู่เเล้ว. .ไยจึ่งดื้อดึงมิยอมเชื่อคำข้า ที่อุตสาห์หาหนทางที่ง่ายขึ้นให้เเก่เจ้า..” องค์กัมพูปตีมิอาจสกัดความพิโรธในหทัยได้..จึงตรัสอย่างกราดกริ้ว “หึ..นึกหรือว่าข้ามิรู้ถึงนิสัยอันทะเยอทะยานของเจ้า..ที่คิดจักสร้างอำนาจบารมีให้ทัดเทียมกับข้าผู้เป็นขัตติยราช..เมื่อโอกาสของเจ้ามาถึงเเล้ว..เเต่ไยยังมิยอมไขว่คว้าเล่า ..อันตัวข้าหากจักมีคู่เเข่งบารมี..ก็ควรจักเสมอหน้ากัน ..มิใช่พราหมณ์สามัญต่ำศักด์เช่นเจ้า..เพียงเเค่นี้หากยัง มิอาจตัดสายสิเน่หาที่มีต่อนางนั้นได้..เเล้วจักมีชัยเหนือข้าได้อย่างใดกัน..มิมีทาง !!” .ข้าจักให้เจ้าใคร่ครวญดูเป็นครั้งสุดท้าย..จงตอบมา.. ราวภูติผีกลีใด..ดลหทัยที่ร้อนเร่าด้วยความโกรธเกรี้ยวเพราะถูกท้าทาย เย้ยหยัน เมื่อคำสัตย์สาบาน..ถูกละลืม..เช่นเดียวกับความเชื่อมั่นในใยรักถูกทรยศ เฉกนั้น ประโยคสั้นจึ่งถูกเอ่ยออกมาจากผู้เสมอด้วยโอษฐ์เเห่งมหาเทวะ.. .. “ข้ายินดีรับพระดำริของพระองค์ ” “เช่นนั้นก็ดี..จงจำไว้ หากเจ้าสามารถทำให้ราชธิดาชาณวีร์ยินยอมอภิเษกกับข้าภายในวันพรุ่ง..เจ้าจักได้ครอบครองตำเเหน่งราชปุโรหิตของข้าพร้อมทรัพย์ศฤงคารอันหาค่ามิได้ ทว่าท้ายสุดหากนางมิยินยอม..ก็จงเอาคำของข้าไปกล่าวเเก่นาง ว่า..ทัพยโสธระธานีจักยาตราไปเหยียบย่ำอิศวรปุระให้เเหลกพ่ายจนสาเเก่หทัยข้า.. ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ อวสานตอนหน้าค่ะ..(ยืดเเล้ว ๆ นะคะอิอิ) แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 46 11:34:46 จากคุณ : อชันฏา - [ 30 พ.ย. 46 09:49:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แปะไว้ก่อนเน่อ จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 30 พ.ย. 46 11:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โฮ่ ๆ .. .อำนาจแสนหวานหอม..บุรุษไดได้ดมดอม ย่อมมล้างแม้นความรัก.. ประโยคด้วน ๆ ภาษาวิบัติ.. จากอารมณ์กรึ่ม ๆ คับ.. ^________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 30 พ.ย. 46 11:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อะนะ ไม่ได้เค้าก็พาลเฟ้ย นี่แหละน้าคนเราได้มาตลอด เลยไม่เคยรู้จักคำว่าแพ้ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 1 ธ.ค. 46 00:27:08 A:202.133.176.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ง่า อำนาจมันมาบังตาจริงจริ๊ง จากคุณ : TSURUGI - [ 1 ธ.ค. 46 03:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^-------^ มาเก็บแย้วจ้า จากคุณ : เปียร์รุส - [ 1 ธ.ค. 46 22:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^_________________________^" pood thai mai dai naka//หมาหอน จากคุณ : song982 - [ 4 ธ.ค. 46 06:13:37 A:130.130.37.6 X:130.130.84.134 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาเก็บเหมือนกัน  แหะ ๆ  ช่วงนี้มะค่อยได้แปะเล้ย   จากคุณ : syringe - [ 12 ธ.ค. 46 20:37:59 ]