ปีศาจ

ท่ามกลางความมืดในคืนเดือนมืด สามารถเห็นดวงดาวได้มากมายเกลื่อนท้องฟ้า.. คงจะมีโอกาสไม่มากนักสำหรับคนในเมืองที่จะได้เห็นดวงดาวมากขนาดนี้.. คืนนี้เป็นคืนที่ท้องฟ้างดงามมาก แต่ก็ไม่ได้เป็นสิ่งงดงามที่สุดในคืนนี้.. อาคารบ้านเรือนมากมาย รวมทั้งตึกระฟ้าทั้งหลายที่ตั้งอยู่เกลื่อนในตัวเมือง.. ที่บ้านหลังน้อยๆหลังหนึ่ง เด็กน้อยกำลังนั่งดูดาวผ่านหน้าต่างห้องไปยังท้องฟ้า..
"คืนนี้ดาวสวยจัง" เด็กน้อยรำพึงกับตัวเอง… หลังจากนั่งดูดาวได้ซักพัก เขาก็ลุกขึ้นมาปิดหน้าต่าง แล้วไปนอน ขณะที่กำลังจะหลับไปนั่นเอง.. ลมเย็นๆปะทะตัวหนูน้อย ทำให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นทันที… แสงสีม่วงรายล้อมรอบตัวเขา ก่อนจะมารวมตัวกันเป็นรูปร่าง… เป็นร่างบางในชุดทักซิโด ผิวขาวเนียนดุจหิมะ ตัดกับสีม่วงเข้มของดวงตาคม ผมบางสลวย และริมฝีปากบาง… ยังคงมีแสงสีม่วงรายล้อมอยู่รอบร่างนั้น... นี่กระมังที่เป็นสิ่งที่งดงามที่สุดในคืนนี้..
"สวัสดีครับ" เสียงทักทายจากร่างนั้น
"ส..สวัสดีฮะ… คุณเป็นใคร?" ร่างน้อยๆถามด้วยความสงสัยและตกใจ.. เสียงหัวเราะเบาๆ.. ร่างบางตอบด้วยอารมณ์ดี..
"คงตกใจสินะ.. ผมเป็นใครคงตอบยากเหมือนกันนะ เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เท่าที่จำความได้ผมก็เร่ร่อนอยู่บนโลกนี้มานับ 100 ปีแล้วล่ะ กระทั่งได้มาพบเธอ.." เขาหยุดเล่าซักพัก..
"ผมได้พบเธอมาประมาณสัปดาห์หนึ่งได้แล้วล่ะมั้ง… แล้วก็เกิดติดใจเธอ ความไร้เดียงสาของเด็กๆนี่น่ารักจริงๆ… จากนั้นผมก็คอยติดตามเธอมาตลอด… โดยปกติแล้วผมจะไม่สามารถปรากฎร่างให้ใครเห็นได้ ที่ผ่านมาเธอจึงไม่เห็นผม… จะมีก็เพียงนานๆครั้งเท่านั้น ที่ผมจะสามารถปรากฎร่างออกมาได้ อย่างในคืนนี้ไง"
"หมายความว่าปกติไม่มีใครเห็นคุณงั้นหรอฮะ?" หลังจากที่คอยรับฟังด้วยความตั้งใจ เด็กน้อยก็ถามขึ้นมา
"ใช่แล้ว"
"ถ้าอย่างนั้นคุณก็ได้ดูหนังฟรีสิฮะ" คำถามไร้เดียงสาอย่างเด็กๆทำให้ร่างบางอดขำไม่ได้.. เขาไม่ตอบ…
"แล้วคุณเป็นนางฟ้าอย่างนั้นหรือฮะ?.."
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?"
"ก็คุณดูใจดีออกอย่างนี้ แล้วก็สวยมากด้วย คุณแม่เล่าให้ผมฟังว่านางฟ้าเป็นคนใจดี และก็สวยมากๆ แล้วนางฟ้าก็จะให้พรเราด้วย"
"ผมไม่ใช่นางฟ้าหรอก.. "
"ไม่ใช่หรอฮะ" เด็กน้อยทำหน้าเศร้าลง หลังจากคิดว่าตัวเองได้พบนางฟ้าแล้ว
"แล้ว…ผมดูเป็นคนใจดีอย่างนั้นหรือ? หรือเพราะหน้าตาผม? เธอเลยคิดว่าผมเป็นนางฟ้า"
"ก็คุณดูใจดีจริงๆนี่ฮะ ยิ้มแย้มตลอดเวลาเลย แล้วผมก็ไม่เคยเห็นใครสวยอย่างคุณมาก่อนเลย.."
"คนที่หน้าตาดี หรือว่าดูใจดีน่ะ ใช่ว่าจะเป็นนางฟ้าเสมอไปนะ เขาอาจจะเป็นปีศาจก็ได้"
"ปีศาจต้องหน้าตาน่ากลัวไม่ใช่หรอฮะ?"
"ไม่หรอก อยากดูปีศาจของจริงมั้ยล่ะ?"
"ปีศาจมีจริงหรอฮะ?" เด็กน้อยถามด้วยสีหน้าแปลกไป
"มีสิ อยากเห็นรึเปล่า?"
"อยากฮะ" ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก
"หลับตาลงสิ…" เด็กน้อยทำตามด้วยความว่าง่าย..
บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป… ลมเย็นโชยมาปะทะร่างน้อย.. เสียงโหวกเหวกจากการจราจร.. เสียงเครื่องยนต์.. เสียงจากโรงงาน.. คนคุยกัน เอะอะ โวยวาย.. ทะเลาะกัน.. ความวุ่นว่าย...
"ลืมตาได้แล้ว…" ร่างน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมา… ท้องฟ้ายังคงงดงามเช่นเดิม…
"อ๊ะ!!!" เด็กน้อยร้องทันทีที่รู้สึกตัวว่ากำลังลอยอยู่กลางอากาศ
"ไม่ต้องห่วง ไม่ตกหรอก" ร่างบางกล่าวพร้อมกุมมือของร่างน้อยๆไว้
"นี่ผมลอยอยู่หรอ? แล้วคนอื่นเขาไม่แปลกใจหรอฮะ?"
"ใช่ แต่ตอนนี้ไม่มีใครเห็นเราหรอกนะ"
"แล้วปีศาจอยู่ที่ไหนหรอฮะ?" ร่างเล็กถามด้วยความสงสัย.. ร่างบางพาร่างน้อยๆนั้นลงไปด้านล่าง.. ที่ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง..
"เห็นชายคนนั้นหรือเปล่า?"
"เห็นฮะ ทำไมหรอฮะ?"
"คิดว่าเขาเป็นอย่างไร?"
"ก็ดูหน้าตาดีนี่ฮะ"
"รอดูต่อไปสิ…"
ไม่นานนักก็มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งผ่านทางมายังซอยเปลี่ยวนั่น… เสียงเอะอะโวยวายเกิดขึ้น.. การขัดขืน.. แย่งยื้อของ.. มีดถูกชักออกมา กรีดลงไปที่เด็กคนนั้น เสียงกรีดร้อง.. เลือดแดงฉาน.. แล้วเขาก็รีบค้นหาทรัพย์จากร่างนั้นแล้ววิ่งหนีไป… ทิ้งไว้เพียงร่างไร้วิญญาณและมีดเล่มนั้น ร่างน้อยมองเหตุการณ์นี้ด้วยความตกใจ.. ร่างบางโอบร่างน้อยไว้ด้วยความอ่อนโยน…
"ทำไมเขาต้องฆ่าเด็กคนนั้นด้วยล่ะฮะ" ถามพร้อมสะอื้นกับเหตุการณ์ที่พบเจอ... น้ำใสๆไหลออกจากตากลมโตดวงน้อยๆ ไม่มีคำตอบ… เขาได้พาร่างน้อยไปยังอีกที่หนึ่ง… ร่างน้อยยังคงมีน้ำตาคลออยู่บ้าง..
"ลองดูที่เด็กคนนั้นสิ…" เป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งดูมีฐานะพอควร เดินผ่านถนนสายหนึ่งไป.. สุนัขจรจัดตัวหนึ่งพึ่งออกมาจากการคุ้ยกองขยะ.. แล้วเดินไปยังวัยรุ่นคนนั้น…
"ชิ่วๆ! ไป!" วัยรุ่นนั้นตะคอกใส่เจ้าสุนัขตัวนั้น แต่มันก็ยังไม่วายที่จะเดินเข้าไปหา
"บอกให้ไป! ไอ้หมาสกปรกนี่!" เขาเริ่มเตะเจ้าสุนัขตัวนั้นออกไป กระทั่งโดนกัดเข้าที่ขา… เขาเริ่มหัวเสียแล้วไล่เตะหมาตัวนั้นจนมันเริ่มลุกไม่ขึ้น พอเขาเริ่มได้สติเขาก็หยุดเตะสุนัขตัวนั้น… พร้อมพรั่งพรูคำด่าออกมายังสุนัขตัวนั้น…
ร่างน้อยๆเริ่มร้องไห้อีกรอบ… ร่างบางค่อยๆปลอบร่างน้อยนั้น..
"ตอนนี้เธอคงพบแล้วสินะ… มนุษย์…ที่ยกย่องตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ… ดีกว่าสัตว์อื่นใด มีความคิดอ่าน มีสติปัญญา.. ยกย่องตนโดยไม่ดูการกระทำของตน.. ทำเป็นตีกรอบสังคมแยกความดีความเลว…ทั้งหมดก็เพียงแค่ต้องการยกตัวเองให้ดูสูงขึ้นมาเท่านั้น เห็นใคร อะไรที่ด้อยกว่า ก็จะรีบยกตัวเองขึ้นมา.. รวมถึงการเอาตัวรอด…"
"เงิน.. มนุษย์คงขาดมันไม่ได้สินะ.. ก็เลยต้องหาวิธีเพื่อที่จะได้มาไงล่ะ… อย่างที่เห็นเมื่อกี้… ทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอด ไม่คำนึงถึงผู้อื่น นี่แหละมนุษย์.. แม้กระทั่งความกลัว… ความระแวง.. นั่นก็เป็นอาวุธฆ่าคนที่น่ากลัวเช่นกัน… ความกลัว.. กลัวจะถูกทอดทิ้ง จนต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตนไม่ได้อยู่เพียงลำพัง กลัวที่จะไม่ได้รับการยอมรับ กลัวที่จะเผชิญกับความจริง จนต้องหลีกหนีความจริง จนต้องกระทำในสิ่งโง่ๆ… ระแวงว่าเขาจะหักหลังเรา ระแวงว่าเขาจะทรยศเรา.. กระทั่งในที่สุดเรากลับเป็นคนทรยศเขาเสียเอง ปีศาจน่ะนะ.. พบเห็นได้ทั่วไปนั่นแหละ ในสังคม รอบๆตัวเธอ… ทุกคนล้วนมีปีศาจอยู่ในใจทั้งนั้น…"
ร่างบางหยุดพูดไปซักพัก.. ปลอบร่างน้อยจนหยุดร้องไห้… แล้วพาไปยังบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง.. เป็นบ้านสีขาวเก่าๆธรรมดาๆ ดูฐานะก็ปานกลาง ด้านใน.. แม่ลูกอ่อนที่กำลังกล่อมลูกให้หลับ.. สายตาที่อ่อนโยนของแม่ คอยดูแลลูกน้อยอยู่ทั้งคืน… ร้องเพลงเบาๆกล่อมลูกน้อย…
"แต่.. ทุกคนก็ล้วนมีนางฟ้าอยู่ในใจด้วย…"
"เธออยากจะเป็นอะไรล่ะ?" ร่างน้อยยังคงสะอื้นอยู่ แต่ก็เริ่มหยุดร้องไห้เมื่อเห็นภาพความอบอุ่นตรงหน้า…
"เธออยากเป็นปีศาจหรือเปล่า?" เด็กน้อยส่ายหน้าทันที..
"แล้วเธออยากเป็นนางฟ้ามั้ย?" การพยักหน้าเป็นการตอบรับ ร่างบางยิ้มนิดๆ
"เอาล่ะ.. หลับตาซะ…" เช่นเดียวกับตอนแรก บรรยากาศรอบตัวค่อยๆเปลี่ยนไป รู้สึกถึงที่นอนนุ่มอันคุ้นเคย…
"ลืมตาได้แล้ว…" ลืมตาขึ้นมาพบกับห้องอันคุ้นเคยเขากลับมายังห้องของเขา..
"เธออยากเป็นนางฟ้าใช่มั้ย.." ถามอีกครั้ง…
"ฮะ ผมอยากเป็นอย่างนางฟ้า.." ร่างน้อยๆตอบด้วยสายตาจริงจัง ร่างบางยิ้มเล็กๆ ก่อนลุกขึ้นจากเตียง
"ถ้าอย่างนั้น เธอคงรู้สินะ ว่าควรทำตัวอย่างไร…"
"เป็นเด็กดีนะ…" เขาพูดอย่างอ่อนโยน พร้อมก้มลงมาหอมแก้มพ่อหนูน้อย…
"ถ้าอย่างนั้น ผมก็คงต้องไปแล้วล่ะ"
"จะไปไหนหรอฮะ?" เด็กน้อยถามด้วยความตกใจ
"อย่าไปไหนนะฮะ" คำอ้อนวอนออกมามากมาย ร่างบางได้เพียงแต่รับฟัง
"ผมไม่ได้ไปไหนหรอก เพียงแค่เธอจะมองไม่เห็นผมเท่านั้นเอง เหมือนตอนแรกที่ผมเจอเธอ เธอก็มองไม่เห็นผมเหมือนกัน…"
ร่างนอยได้เพียงแค่นั่งเศร้า แม้จะเป็นเวลาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ที่ได้พบและรู้จักกัน แต่เขากลับรู้สึกผูกพันธ์
"ผมจะคอยอยู่ข้างเธอตลอดไป.. คอยดูว่าเธอจะเป็นนางฟ้าอย่างที่สัญญาหรือเปล่า เธอคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ"
"ผมไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่ๆ" เด็กน้อยตอบ
"งั้นผมคงต้องไปแล้วล่ะ"
"ไม่นะ" เด็กน้อยรีบกอดร่างบางเอาไว้ ร่างบางกอดตอบ…
"อย่าร้องไห้เลย.. ผมบอกแล้วจะอยู่กับเธอตลอดไป.. เป็นเด็กดีนะ…" ร่างบางค่อยๆเลือนเป็นแสงสีม่วง ค่อยๆรายล้อมไปรอบๆตัวเด็กน้อยก่อนค่อยๆหายไป….
ร่างน้อยเดินไปที่หน้าต่างดูความงดงามของท้องฟ้าอีกครั้งก่อนจะเดินไปเข้านอน…
- THE END -



สำหรับเรื่องนี้ก็แต่งมา 3 ปีแล้ว เป็นเรื่องส่งครูอ่ะนะ เลยไม่เป็นไปตามที่คิดไว้นัก เพราะครูบอกว่าต้องพัฒนาจิตใจ (แต่จากที่อ่านก็ไม่เห็นว่าจะพัฒนาตรงไหนเลยแฮะ)