ความคิดเห็นที่ 1 ยามหัวรุ่งหยาดน้ำฟ้า..ค่อย ๆ ซาลงจนขาดเม็ด..ไออุ่นยามอรุณทำให้พราหมณ์หนุ่มผุดกายลุกขึ้นจากฟูกไหมหลังจากทนทรมานตลอดราตรีกาลอันยาวนาน.. เเม้เเต่จักฝืนข่มหลับตา..บังคับใจให้หลับไหลสู่ห้วงนิทราก็ยังมิลง..อาจจักเพราะยังคงห่วงหาองค์ยุวเรศที่ประทับตากฝนอยู่นอกเรือน..เเล้วป่านนี้จักทรงเป็นอย่างไรบ้าง ..เสี้ยวหนึ่งเเห่งมโนสำนึก..เริ่มรู้สึกผิดเเละละอายใจ..ต่อคำเท็จที่เอ่ยทูลออกไป.. เช่นนั้น..ร่างสูงจึงเดินไปยังนอกชาน..ทอดตาเเลหาวรองค์บางที่อาจจักหลบละอองฝนอยู่ใต้ซุ้มเเก้วร่มครึ้ม.. ทว่าเจ้าของเรือยจักพยายามเเลหา..ก็ยังมิพบเเม้เงา..จัก เหลือเเต่เพียงรอยพระบาทน้อย ย่ำลงไปพื้นดินเลนเป็นรอยทางยาวเท่านั้น..ที่เเสดงถึงการเสด็จมาของพระองค์ “โปรดประทานอภัยให้ข้าด้วยเถิด” คำสั้นเอ่ยออกมาจากใจ เเผ่วเบาราวกับจักจางหายไปกับไอเเดดอุ่นยามอรุณเพลานั้น.. ๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖ โคมประทีปทั้วทั้งตำหนักน้อยถูกจุดสว่างสว่างไสวราวทิวาวันจนถึงรุ่งสาง ..ตลอดชั่วราตรีอันยาวนานมิมีนางกำนัลคนใดได้หลับใหล..ต่างพยายามตามหาองค์ยุวเรศที่เสด็จหนีออกไปนอกพระราชฐานตั้งเเต่เพลาพลบค่ำ.. .ทุกนางล้วนเเต่ร้อนรนกระวนกระวาย..เที่ยวสืบเสาะหาจนทั่วทั้งพระราชฐาน..ทว่ามิพบ.. จนเมื่อเเสงทองเเรกระยับประดับฟ้า พระราชธิดาจึ่งเสด็จกลับคืนตำหนัก.. เพียงชั่วคืนเดียว ..วงพระพักตร์งามละมุนพลันเผือดซูบซีด..ปลายดวงเนตรชอกช้ำประหนึ่งผ่านการกรรเเสงหนักมาตลอดชั่วราตรี.. พระเกษาที่ขมวดเกล้ารุ่ยร่ายยุ่งเหยิง..เช่นเดียวกับภูษาทรงบางที่เปียกปอนฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำฝน.. “พระธิดา..เสด็จไปที่ใดมาเพคะ..พวกข้าตามหาพระองค์กันทั้งคืน” ยุวอนงค์มิตรัสตอบ..วงพักตราเรียบเฉย มิมีเเม้รอยคลี่เเย้มสรวลงามประดับปลายปรางเผือดซีดเซียว.. “ทรงเป็นอันใดไปหรือไม่..เพคะ” รตีนางกำนัลน้อยเอ่ยทูลถามอย่างห่วงใยยิ่ง..เมื่อเห็นวรองค์เปียกชื้นทรุดองค์ลงบนพระเเท่นไม้ตัวเตี้ย ..ทั้งสีพระพักตร์ในเพลานี้ช่างดูหม่นหมองยิ่งนัก.. ผู้ต่ำศักดิ์กว่าขยับจักเอ่ยทูลถามย้ำอีกครั้ง หากเเต่ เเลเห็นเเสงอรุณยามรุ่งที่ลอดผ่านซี่ลูกกรงกลมจนเป็นเงาทาบบนพื้นไม้ ..จึ่งฉุกใจได้ว่า..ในมิช้าองค์ราเชนทรวรมันก็คงจักเสด็จมา ทำให้ลืมความที่จักทูลถามเสียสิ้น.. “เร่งเเต่งองค์เถิดเพคะ..ประเดี๋ยวองค์วรมันจักเสด็จมา” ในวงพักตร์เพียงเพ็ญ..ปรากฏรอยเเย้มบาง..สรวลเศร้า.ดวงเนตรงามทอดเหม่อมองออกไปด้านนอกบานบัญชร..ตรงขอบฟ้าเบื้องบูรพาอันสว่างเฉิดฉายด้วยเเสงทอง “..ข้าอาจจักได้เห็นยามอรุณเพลานี้ เป็นครั้งสุดท้าย..” คำตรัสเปรยกระซิบเเผ่ว เนิบช้าล่องลอย..ทำให้นางผู้สางพระเกษางามถึงกับชะงักมือ.. “ไยทรงตรัสเช่นนั้น.เล่าเพคะ” มีเพียงรอยสรวลโศกเท่านั้นที่จักตอบคำทูลถาม.. ไยข้าจึ่งยังอยู่ได้ โดยที่ดวงหทัยได้เเหลกสลายลงเเล้ว ๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗ ท้องพระโรงอันตระการเเห่งอิศวระปุระ..ถูกประดับตกเเต่งด้วยพวงระย้ามาลากรองอันงดงามบนเสาสูงประดับด้วยทองเปลวเเผ่นบาง ..ควันกำยานหอมลอยระเหยอบอวลทั่วทั้งโถงกว้าง..เพื่อต้อนรับการเสด็จมาขององค์กัมพูปตี..ผู้ประทับอยู่บนพระเเท่นรัตนมณี เคียงข้างกษัตริย์ชราผู้ที่กำลังจักเป็น พระสัสสุระของพระองค์ในอีกมิช้า.. บรรดาเหล่าขุนนางทั้งหลาย ณ ที่นี้ล้วนเเล้วเเต่มีสีหน้าเเช่มชื่น..ปรีติยิ่งเมื่ออิศวรปุระจักได้เชื่อมสายสัมพันธ์กับยโสธรธานี..โดยการอภิเษกระหว่างองค์วรมันเเละราชธิดาชาณวีร์ เว้นเสียเเต่พราหมณ์หนุ่มผู้นั่งอยู่บนตั่งเตี้ย ต่ำลงไปจากพระเเท่นมณีเล็กน้อย.ที่มีสีหน้ามิใคร่สู้ดีนัก..ราวกับมิได้ยินดีในมงคลพิธีในกาลภายหน้านั้น.. มาณวกขัตติยะทรงพัสตราภรณ์อันวิจิตรเฉกกษัตริย์..ภูษาทรงชักชายพับริ้วสีชาดทอประดับเส้นไหมทองระยับยามต้องเเสงเเดดอ่อน ..เครื่องศิราภรณ์ล้วนสุวรรณวับวาว..มหามกุฏเกศเกล้าประดับมุกเเละมณีเม็ดงาม..สมพระเกียรติอันเกริกไกรเเห่งกษัตริย์กัมพูชา “ชาณวีร์ ไปอยู่เสียที่ใดเล่า..ท่านยัชญวราหะพราหมณ์” ทรงตรัสพลางเเย้มสรวลอย่างยินดี..เบื้องลึกในหทัยทรงรู้สึกกระหยิ่มยิ่งเมื่อทรงดำริว่าทรงสามารถเอาชนะ ยัชญวราหะพราหมณ์ได้สมดังที่ทรงปราถนา “ประเดี๋ยวก็คงจักเสด็จมากระมัง ” บุรุษร่างสูงสง่าในอาภรณ์ขาวพิสุทธิ์เอ่ยทูลตอบ..ดวงหน้าคมคายเเฝงเค้ารอยเเห่งความวิตกกังวลไว้ในสายตาที่ทอดไปยังบานพระทวารบ่อยครั้ง.. มิช้า..ม่านไหมที่กั้นบานพระทวารจึ่งถูกรวบออก จึ่งปรากฏวรองค์ระหงเเห่งราชธิดาชาณวีร์..ทรงอาภรณ์ สีกลีบอุบลบาน..รัดเเนบอุระเเน่น ..บั้นพระองค์อ่อนทรงภูษาสีนวลจันทร์ทับทบชักชาย พริ้วไหว คาดทับด้วยเเผงสายเส้นเงินระย้า..เกษาทรงรัดเกล้ามวยสูงสง่า ขณะยุรยาตรย่างบาท..ลีลาศเฉกนางหงส์.ในหัตถาประคับประคองพานพวงมาลากรองอันวิจิตร..วงพักตร์งามถูกเติมเเต่งด้วยรอยชาดบนนวลปรางเเละริมโอษฐ์บางระเรื่อ ..ทว่าเรียบนิ่งราวมิทรงรู้สึกอันใด..เเม้เเต่จักรัก หรือ ชิงชัง.. เมื่อเสด็จผ่านราชคุรุพราหมณ์..มิมีเเม้เเต่ดวงเนตรที่ลอบเเลหา..คล้ายกับว่ามิได้ทรงรู้จักคุ้นเคยมาเเต่ก่อนเก่า..พลันประโยคหนึ่งผุดเเว่วเข้ามาในส่วนพระโสต ..ข้ามีนามว่า ยัชญวราหะพราหมณ์..มิใช่ วัชระ ดังที่พระองค์ทรงเคยรู้จัก.. ราชนรีน้อยคลี่สรวลบาง..เยาะหยันหทัยของพระองค์ที่ขลาดเขลาไปลุ่มหลงงมงาย.. เเค่คำเอ่ยฝากรักเเละสัจจาสาบานเพียงมิกี่คำ.. เพลานั้น ยัชญวราหะพราหมณ์ก้มหน้านิ่งสงบ..เพื่อซุกซ่อนความรู้สึกปวดร้าวไว้ในเสี้ยวหนึ่งของดวงฤทัย.. ..ใช่ว่าปราถนาจักทำให้พระองค์ต้องทุกข์ทรมาน..เเต่มันเป็นหนทางที่ข้าได้เลือกเเล้ว.. . “ถวายพระพรเพคะ ” ยุวอนุช ทรุดองค์ลงกราบเเทบพระบาท..พลางส่งพานมาลาถึงพระหัตถ์เเห่งองค์กัมพูปตีที่ทอดลงมารับอย่างยินดี “เพลานี้ข้ามีความที่จักเเจ้งให้พวกเจ้าทั้งหลายให้รู้โดยถ้วนทั่วกัน ข้าผู้เป็นกษัตริย์เเห่งกัมพูชาจักอภิเษกกับราชธิดาชาณวีร์ เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างสองนาครให้เเน่นเเฟ้นยิ่งขึ้น..” ทรงหยุดตรัสครู่หนึ่ง..ก่อนที่จักกวาดสายพระเนตรไปรอบโถงกว้าง.. “เเละในเพลานี้..ข้าจักข้อเเต่งตั้งยัชญวราหะพราหมณ์ ผู้เป็นคุรุของราชธิดาชาณวีร์ เป็นราชปุโรหิตในราชสำนักเเห่งยโสธระธานี.พร้อมด้วยเครื่องยศทรัพย์สินศฤงคารดังนี้..” ทรงผายหัตถ์ยังเเท่นยาวต่ำลงไปข้างองค์..ในพานงินมีเครื่องศิราภรณ์ทองคำอันวิจิตร..เเละสายธุรำมุกดาร้อยมณีอันเลอค่า..สมฐานะเเห่งราชปุโรหิต เพียงเท่านี้..ก็ทำให้ราชธิดาชาณวีร์ทรงเเจ้งพระทัยในทันที..ว่าไยบุรุษที่ทรงเคยสิเน่หาจึ่งมีใจเปลี่ยนเเปรไป.. .เจ้ายอมเหยียบย่ำหทัยของข้า..เพื่อเเลกกับสิ่งเหล่านี้หรอกหรือ รอยสรวลเเค่นเค้นออกมาจากพระทัยชอกช้ำ..ยามที่ทอดพระเนตรร่างสูงในอาภรณ์ทวิชาติย่างเท้าเข้ามารับพานเครื่องยศ.. “ราชธิดาชาณวีร์..เหล่านี้คือเครื่องเเต่งองค์เเห่งพระอัครชายา..เจ้าจงมารับไป” วรองค์บางค่อย ๆ ยื่นหัตถารับพระราชทานเครื่องศิราภรณ์ที่ถูกห่อไว้ในผ้าไหมขาวในถาดเงิน..โดยที่สายเนตรมิได้มีเเววเเห่งความปรีติเเม้เเต่น้อย.. “ข้ายินดียิ่งนักที่จักได้เจ้าเป็นชายา ” วงพักตร์งามเงยขึ้น..หาญสบสายเนตรที่ทอดลงมาอย่างมิเกรงกลัว..ก่อนที่จักตรัสช้าชัด “ขอให้ทรงเเจ้งหทัย..ข้าได้ถวายเพียงร่างเเละชีวาเเด่พระองค์เพื่อสันติเเห่งอิศวรปุระ” สุรเสียงสาวใสตรัสเอ่ยต่ออย่างทะนงองค์ “เเต่อย่าได้ทรงหมายจักครอบครองหทัยข้า..” ทั่วทั้งโถงกว้างสงัดเงียบ..พระพักตร์เเห่งกษัตริย์ชราซีดเผือด..เมื่อทอดพระเนตรวงพักตร์องค์กัมพูปตีเริ่มเเดงขึ้นด้วยเเรงพิโรธที่สะกดกลั้นไว้ในพระทัย.. “ข้าจักคืนยโสธระปุระในเพลาบ่าย..จงเร่งเเต่งไปองค์เสีย..” คำตรัสห้วนสั้น..หมายนัยให้ว่าที่พระอัครชายาเสด็จออกจากท้องพระโรงทองนั้นโดยไว..ก่อนที่จักทรงพิโรธยิ่งไปกว่านี้.. บนพระพักตร์เพียงเพ็ญปรากฏรอยสรวลเเย้มหยัน..ก่อนที่วรองค์ระหงจักเสด็จออกไปตามพระบัญชากราดกริ้ว . บานบัญชรในตำหนักน้อยถูกเเง้มปิดไว้ครึ่งหนึ่ง..พอให้เเสงรางไรลอดผ่านมากระทบคันฉ่องส่องพระพักตร์ที่ถูกตกเต่งจนงดงามประหนึ่งศรีสุรางค์ ณ สรวงสวรรค์.. เกศเกล้าร้อยรัดด้วยเครื่องศิลาภรณ์อันวิจิตร..เทริดทรงกรอบกระบังพักตร์ฉลุลายเครือเถาปราณีตฝังมณีเม็ดน้อยพราวเเพรว..รับเเก้วกุณฑลรัตนงามประดับกรรณ ..พระฉวีผ่องพรรณถูกชโลมด้วยน้ำมันหอมกรุ่นกำจาย..วรองค์อรละออทรงสังวาลย์สายเฉวียงอังสาบาง เฉกเดียวกับมุกดาวลีบนพระศอระหง.. “ งามนักเพคะ..” รตีนางพระกำนัลน้อยเอ่ยทูลอย่างชื่นชมในสิริโฉมเเห่งองค์ขัตติยนารี.. “พวกเจ้าออกไปกันก่อนเถิด..ข้าใคร่จักอยู่ตามลำพัง..สักครู่” คำตรัสเอ่ยนุ่มละมุนทำให้นางพระกำนัลน้อยที่กำลังเก็บข้าวของลงหีบกำปั่นใหญ่..เริ่มรามือทยอยกันคลานเข้าออกไปด้านนอกตามที่ทรงปราถนา..เว้นเสียเเต่รตีซึ่งยังยืนละล้าละลังอยู่เคียงองค์ “จักทรงทำอันใด..เพคะ” ครานั้น..ราชนรีผู้ทรงสิริลักษณ์..คลี่เเย้มสรวลบางบนวงพักตร์ก่อนที่จักตรัสตอบอย่างพระทัยเย็น “ปล่อยให้ข้าอยู่ตามลำพังสักครู่เถิด .ไว้ถึงเพลาขบวนเสด็จออกเเล้วจึ่งค่อยมาตาม” “เพคะ” นางพระกำนัลน้อยทรุดกายลงก้มกราบจรดบาทก่อนที่จักคลานเข่าออกไปแต่โดยดี..ทั้งที่ในใจยังสงสัยอยู่ครามครัน.. . มีต่อ...(ยาวจริงเลย..เฮ้อ..) จากคุณ : อชันฏา - [ 30 พ.ย. 46 10:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . ครั้นลับร่างของนางกำนัลน้อย..ทั่วทั้งห้องบรรทมเหลือเเต่พระองค์อยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางความสงัดเงียบ ทรงได้ยินเเม้เเต่เสียงทอดถอนหทัยยาวสะท้อนอยู่ในอุระ..ในขณะที่ทอดสายเนตรกวาดไปทั่วทั้งห้องน้อยที่ถูกจัดเก็บข้าวของเครื่องทรงลงหีบกำปั่นจนเรียบโล่ง.. “จักมีหนทางอื่น..ให้เลือกฤาไม่..” เสียงทูลจากเบื้องลึกของพระทัยเอ่ยเเผ่ว..ท้าถาม “มิมี เเน่หรือ” วรองค์อรชรขยับองค์ไปที่ปลายสุดของพระเเท่นบรรทม..ทรงควานหัตถ์เข้าไปใต้เขนยอ่อนนุ่ม ..ลึกลงไป ปลายดรรชนีเรียวสัมผัสได้ถึงเนื้อโลหะเย็นยะเยียบ.. หากเเม้นต้องอยู่ร่วมกับบุรุษที่ทรงชิงชัง..จักต้องทรงทรมานชั่วพระชนม์ . ไยหนทางนี้..จักมิดีกว่าเล่า เมื่อความหวังสูญสิ้น..ใยสิเน่หาเสื่อมสลาย..เหลือเพียงหทัยรานร้าว..จักทนทุกข์ต่อไปเพื่อสิ่งใด!!.. หัตถ์น้อยดึงปลอกเงินที่ประดับลายบุปผาอย่างวิจิตร..กระชากออกเผยให้เห็นประกายอาวุธวาววับ.. รอยสรวลเศร้าคลี่เเย้มประดับปลายปราง..พลางทอดพระเนตรของกำนัลของบุรุษหนึ่งซึ่งทรงเคยสนิทสิเน่หาในพระหัตถ์.. ..เเม้ผู้นั้นสามารถยังหาญหักหทัยรักของข้าได้..เเล้วไย..มีดคมนี้จักดับดวงชีวาอันไร้ค่านี้..มิได้เล่า.. ***** “เพลานานนักเเล้ว ไยพระธิดายังมิเสด็จมา” พราหมณ์หนุ่มร่างสูงสง่า ในอาภรณ์ไหมขาวสวมเครื่องยศเฉกราชปุโรหิต..เอ่ยถามรตีนางกำนัลน้อยที่อยู่มิไกลกัน “ขบวนเสด็จจักออกเเล้ว จงไปเชิญพระองค์ประทับบนเสลี่ยงเถิด” ยัชญะวราหะพราหมณ์ผู้มีหน้าที่นำขบวนเสด็จจากอิศวรปุระสู่ราชธานี..ทอดมองตามร่างของนางกำนัลอย่างเป็นกังวลกระวนกระวายด้วยเกรงจักเกิดเหตุ อันใดมิงามขึ้น ภายในตำหนักน้อยมืดทึบ..มีเพียงเเสงสว่างรางไรลอดผ่านบานบัญชรสลัวราง..รตีค่อย ๆ ย่างเท้าไปตามทางสู่ห้องบรรทม..ครั้นเมื่อเปิดบานพระทวารไม้ออก ..ร่างบางถึงกับทรุดลงบนพื้นด้วยความตระหนกตกใจยิ่ง. .มิอาจทำอันใดอื่นได้ นอกจากส่งเสียงร้องหวีดด้วยความหวาดกลัว.. บนฉากขาวเบื้องหน้าของนาง..เปรอะเปื้อนไปด้วยรอยเลือดสาดกระเซ็นเป็นด่างดวงทั่วทั้งเเผ่นไหมคล้ายกับละเลงด้วยกลีบกุหลาบเข้มจัด.. ..ตามพื้นไม้เหนียวหนืดไปด้วยโลหิตที่หลั่งรินออกมาจากวรองค์อรชรที่ซอนซบองค์บนพระเเท่นฝูกขาว..ซึ่งบัดนี้เเดงฉานเปียกชุ่ม..บนอุระอิ่มมีด้ามมีดคมฝังลึกเเน่น. พระฉวีนวลมีเเต่หยาดเหลวสีชาดเลอะไหล..มิเว้นเเม้เเต่วงพักตร์งามที่ละม้ายบรรทมหลับสนิทนิ่ง เสียงกรีดร้องจากผู้ที่อยู่ในห้องน้อยทำให้พราหมณ์หนุ่มที่อยู่ด้านนอกตามเสียงเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก. .ร่างสูงในอาภรณ์ทวิชาติถลันเข้ามายังห้องบรรทม..เมื่อเห็นวรองค์บางซบไสลบนพระเเท่น..จึงปราดเข้าไปประคองโดยพลัน.. “จงไปตามเเพทย์หลวงมาบัดเดี๋ยวนี้” นางพระกำนัลรตีรีบคืนสติ..ลนลานผุดลุกขึ้นไปตามคำสั่งของราชคุรุอย่างรวดเร็ว.. “..ไยพระองค์จึ่งทรงทำเช่นนี้” พราหมณ์หนุ่มประคองพระเศียรไว้เเนบอก..เขย่าวรองค์ เบา ๆ  จนเกษายาวที่เกล้าลงน้ำมันไว้หลุดร่วงร่าย..ทว่าก็มิอาจคืนชีวาให้กับร่างละออองค์ที่ซอนซบอยู่ ณ ที่นั้นได้ ..ต่อให้เเพทย์หลวงติดปีกมา..ก็สายเกินไป ยัชญวราหะพราหมณ์วางองค์ให้บรรทมราบกับพระเเท่นที่ชุมโชกด้วยพระโลหิต..ตามภูษาอาภรณ์พราหมณ์เปื้อนเปรอะเป็นคราบรอยสีเเดงฉาน ..ฝ่ามือเรียวเต็มไปด้วยน้ำเหลวสีเข้มจัดส่งกลิ่นคาวคละคลุ้ง..ทว่าราชปุโรหิตยัชญวราหะมิได้ใส่ใจ..ยังคงก้มหน้าลงฟุบบนฝูกไหมสะอื้นไห้อย่างมิอายผู้ใด.. ที่เจ้าชิงดับชีวา..นั่นเพราะข้าชั่วช้าเอง.. ประโยคนั้นตอกย้ำเข้าไปในหทัย..พราหมณ์หนุ่มยังคงกำศรวลไห้ราวพายุคลุ้มคลั่ง ในมือยังคงเกาะกุมหัตถาน้อยที่เย็นเยียบ..ปล่อยให้ธารน้ำใสจากดวงตาไหลรินอาบเเก้มเคล้าด้วยโลหิตเเดงฉาน..ปานว่าหยาดน้ำตาเลอะหลั่งเป็นสายเลือด ณ เพลานี้..ราชคุรุพราหมณ์จึ่งเเจ้งใจในคำสั่งเสียของผู้บิดา “ วัชระเจ้าจงฟังคำข้าไว้ให้ดีเถิด อย่าให้ความโลภเเละความทะยานอยากของเจ้า เข้ามาบดบังตา .เพราะผลของมันมักจักก่อให้เกิดความสูญเสีย เสมอ..” เนิ่นนานนักเเล้ว กว่าเเพทย์หลวงจักเดินทางมา ..ร่างสูงสง่ายังคงเอนซบอยู่เคียงข้างวรองค์อรชร ..ทอดสายตาคมเหม่อลอยไปยังนอกบานบัญชรน้อย.. ..ในขณะที่ฝ่ามือเรียวยังคอยประคองพระหัตถ์นิ่มอย่างมิยอมคลาย ..ริมฝีปากกระซิบเเผ่วโผย คล้ายขานร่ำเรียกเเต่พระนามเเห่งนาง..ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า ..ทั้งที่รู้ว่า..มิมีประโยชน์อันใดที่จักเอ่ยร่ำรักเเก่วรองค์บางที่ไร้วิญญาณ “ชาณวีร์ ” เเพทย์ชราทอดมองยังร่างทั้งสอง..พลางถอนใจยาว..เนิบช้า ก่อนที่จักเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ.. วรองค์เเบบบางบนพระเเท่น..ดับสิ้นเเล้วทั้งชีวา.. ทว่า..ร่างสูงสง่าที่ซบเเนบเคียงองค์..ยังมีวิญญา..เเต่สูญเสียดวงหทัย เฉกนี้ จักตาย หรือ มีเพียงลมหายใจเพื่อทนทุกข์ทรมาน..ก็มิต่างกัน.. ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ (มีต่อ.....) แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 46 14:08:43 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 46 17:29:40 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 46 11:05:23 จากคุณ : อชันฏา - [ 30 พ.ย. 46 10:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ***บทอวสาน*** ราตรีประดับดาววับเเวม..คืนเเรมมิมีนวลจันทร์ส่องหล้ามืดมัว.. พระพายรำเพยเเผ่วยะเยียบเยือก ..พัดหมู่ไม้ลู่เอนอ่อนไปตามกระเเสพริ้วไหว..ส่งเสียงเสียดสีเอียดออดเเว่วมาจากชายป่าด้านหลังศิวาลัย.. กลิ่นหอมกำจายจากซุ้มราตรี..ใกล้หมู่ลั่นทมใหญ่ผลิดอกขาวอมชมพูระเรื่อ..พร้อมที่จักหลุดหล่นเมื่อต้องเเรงลม..ลาดเป็นพรมเหนือพื้นศิลาด้านหน้าเทวาลัย.. ร่างสูงในอาภรณ์ขาวพิสุทธิ์..ย่างเท้าเนิบช้าประคองผอบทองเอาไว้ในมือมั่น..มีกุมารน้อยเดินถือไต้เคียงตามมา.. ดวงหน้าเค้าคมปรากฏรอยริ้วเเห่งความอาดูรเทวษที่เกาะกินอยู่ในหทัย..ทำให้ดูเเก่ว่าอายุจริงเล็กน้อย.. “ติสสะ..เจ้าจงรอข้าที่นี่เถิด..ค่ำมืดเเล้วอย่าได้เถลไถลไปไกลนัก” ดรุณน้อยผิวคร้ามพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย..พลางทรุดกายนั่งลงบนขั้นบันไดศิลา ราชปุโรหิตเเห่งยโสธรปุระ..ยัชญวราหะพราหมณ์ค่อยๆ สาวเท้าไปตามทางเดินอันมืดมัว..สู่ครรภคฤหะ..ห้องสวดน้อยในภวาลัย ประทีปสำริดถูกจุดให้สว่างช่วงโชติขึ้นอีกครา..พร้อมกับเครื่องหอมกำยานในเตาเผา ..ในเเสงเทียนรางไร ร่างสูงทรุดกายค้อมเกล้ากราบลงเบื้องพระพักตร์เเห่งองค์มเหศวร..เเละองค์ศักติ ปราวตี ด้วยจิตภักติศรัทธายิ่ง.. “โอม ..” ครั้นกล่าวจบ จึ่งขยับกายไปยังรูปประติมาเเห่งองค์อุมา..ก่อนที่จักดึงเอาเเผ่นศิลาที่อยู่ใกล้เบื้องบาทออก..ด้านในเป็นโพรงลึกลงไปเล็กน้อย..เเต่ก็กว้างพอที่จักวางใส่ผอบทองลงไปในนั้นได้.. “ข้าขอทูลลา..พระธิดาชาณวีร์” ผอบทองถูกเปิดออกเป็นครั้งสุดท้าย..ข้างในนั้นมีเพียงเศษกองเถ้าธุลีมิกี่ชิ้น.ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นวรองค์อรชรอันงามพิลาสลักษณา. วงพักตร์นิ่งขรึมปรากฏรอยเเย้มเศร้า..ก่อนที่จักปิดผอบทองเเล้วฝังฝากไว้ใต้พื้นศิลา.. เมื่อเเผ่นหินถูกปิดทับจนสนิทดีเเล้ว..พรหามณ์หนุ่มจึงหยุดทอดถอนใจยาว..เนิบนาน.. “หรือ เป็นเพราะข้าทรยศต่อสัจจา จึ่งต้องทนทรมานด้วยความอาลัยเช่นนี้” สายตาคมจับจ้องไปยังวงพักตร์เเห่งองค์ไกลลาศนาถ..ที่ประหนึ่งกำลังทอดลงมามองมวลมนุษย์เบื้องล่าง.. “ข้าควรทำการอันใดไถ่โทษ ” ว่ากันว่า..ผู้ที่กระทำอัตตนิวิบากรรมจักต้องทนทรมานในภพภูมิ มิมีจบสิ้น..หากข้าประกอบกิจกุศลเล่า..จักช่วยพระองค์ได้หรือไม่.. พราหมณ์หนุ่มกวาดสายตาเเลไปรอบครรรภคฤหะศิลา เก่าเเก่ครำคร่า.หินหยาบใหญ่หลายก้อนมีรอยเลื่อนเคลื่อนคลาย ..บ้างก็กร่อนไปตามกระเเสเเห่งกาลล่วงเลย..ตรงมุมมืดมีจุดเขียวประปรายตามทางน้ำฝนร่วงไหลเป็นด่างดวง..ผ่านหลังคาไม้ที่รั่วผุผัง ..เเล้วราตรีนั้น..ยัชญวราหะพราหมณ์จึ่งดำริได้ว่า. .ตนควรจักประกอบกิจกุศลอันใด ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ “โอ..องค์วรมัน..ข้ามีความจักทูลสักเรื่องหนึ่ง” ราชปุโรหิตหนุ่ม..เอ่ยทูลด้วยน้ำเสียงสำรวมยิ่งเเผกผิดจากเดิมมากนัก..ในเเววตาคลายความกร้าวเกรี้ยว ทะนงตน ลดเหลือเเต่เพียงประกายความอารีเเห่งสมณะ “โปรดว่ามาเถิด .” มาณวกขัตติยราช..บนรัตนบัลลังก์ ทรงตรัสตอบ หลังจากครานั้นที่ทรงสูญเสียงราชนรีผู้ที่ทรงหมายมั่นหทัยให้เป็นพระอัครชายา..ความหยิ่งผยองลำพองพระทัยก็พลันลดลงไปเช่นเดียวกัน.. “ข้าปราถนาจักสร้าง ปราสาทศิลาประจำนาครอิศวรปุระ...จักได้หรือไม่พระเจ้าข้า..” องค์วรมันใคร่ครวญคำทูลในพระทัย..ปราสาทศิลามีเพียงขัตติยะราชเท่านั้นจึ่งจักบัญชาให้สร้างได้เพื่อเป็นที่สถิตร่วมของพระองค์กับพระผู้เป็นเจ้า เเละมิเคยปรากฏว่า ผู้ที่อยู่ในวงศ์วรรณะอื่นจักต้องการพิมานศิลาไปเพื่อการใด.. “ท่านจักสร้างไปเพื่อการอันใด” ผู้ที่อยู่บนตั่งเตี้ย..เอ่ยทูลตอบถึงจุดประสงค์ของตน..ช้าชัด “ศิวาลัยศิลา ถวายพระตรีภูวเนศวร..พระเป็นเจ้าเเห่งสามโลก..เพื่อเป็นการไถ่โทษเเละอุทิศกุศลให้พระราชธิดา ชาณวีร์..” “ถ้าเช่นนั้น ท่านปุโรหิตก็จงสร้างเถิด..ดีเเล้ว ข้าจักถวายของเเด่ศิวาลัยด้วยเช่นกัน” องค์ราเชนทรวรมันเเย้มสรวลบาง..อย่างเข้าพระทัย  ด้วยยังทรงโทมนัสในเหตุผลเดียวกัน กับราชปุโรหิตของพระองค์ หากเเต่ความโศกเศร้าของราชะ..มิเคยค้างอยู่ในหทัยนาน.. “ขอบพระทัย ” คำสั้นเอ่ยเอื้อนจากใจของราชปุโรหิตหนุ่ม.. ก่อนที่จักทูลลากลับสู่นาครถิ่นเกิด..อิศวรปุระในเพลาบ่ายวันนั้น ไศลศิลา..ทยอยลำเลียงลงมาจากมเหทรบรรพต..พนมกุเลน..เพื่อนำมาสรรค์สร้างเป็นองค์ศิวาลัย ..หินทรายหยาบกระด้างด้านสีชมพูเข้ม..ถูกตัดขัดฝนจนได้เป็นขนาดเหลี่ยมพองาม..ขึ้นซ้อนเรียงต่อก่อเป็นองค์ปราสาทขนาดย่อมบนฐานสูง..ล้อมรอบด้วยทางเดินที่ก่อด้วยศิลาชนิดเดียวกัน ท่ามกลางเเสงเเดดอันร้อนกระอุ ละอองฝุ่นจากการสกัดหินลอยคลุ้งไปทั้งบริเวณ  เช่นเดียวกันกับเสียงชักลากศิลาที่ดังเเว่วมาจากเนินไศลสูงชัน.. “ได้เเล้วท่านคุรุ ” ดรุณน้อยหน้าตามอมเเมมด้วยผงสีชาดถือมัดเเท่งถ่านเเหลม..วิ่งกระหืบกระหอบถลาเข้ามาหาผู้เป็นคุรุที่ยังคงบัญชาการก่อสร้างใต้เปลวเเดดยามเที่ยงทิวาวัน.. “ขอบใจนัก” ร่างสูงที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อผุดพราย..เอ่ยตอบพร้อมเเย้มยิ้มอย่างอ่อนโยน..ก่อนที่จักจูงมือกุมารน้อยเข้าไปนั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ด้วยกัน. “ท่านจักเอาของเหล่านี้ไปทำอันใด” พราหมณ์หนุ่มราชปุโรหิต..มิยอมตอบความ พลางบรรจงวาดอนงค์นางหนึ่งลงบนก้อนศิลาเหลี่ยม..เรือนผมสลวยสยายทัดปลายกรรณด้วยผกาเเก้ว ขนงเรียวถูกวาดให้โค้งงามเฉกคันศร..เหนือดวงเนตรงามเป็นประกายดารา..นาสาได้รูปรับริมโอษฐ์บางระเรื่อเเย้มยิ้มอิ่มสุข เเห่ง เเดนสรวง ..เอวองค์อ่อนอรชรทรงพัสตราภรณ์อันวิจิตรประหนึ่งนางสุรางค์สวรรค์..หัตถ์น้อยเกี่ยวกระหวัดพันก้านอุบลบานคล้องกร.. ..สิริลักษณ์เเห่งดรุณีเทวตา..จำลองจากราชธิดา..ชาณวีร์.. “คุรุ..ท่านเป็นอันใดไป” ศิตย์น้อยเอ่ยถามเบา ๆ เมื่อเห็นที่ปลายตาของอาจาริยะมีรอยชื้นเอ่อซึม “อ้อ ฝุ่นหินคงจักเข้าตา ประเดี๋ยวเจ้าจงเรียกช่างสลักศิลามาพบข้าด้วย” ผู้คุรุกลบเกลื่อนความอาลัยในหทัยด้วยการฝืนเเย้มยิ้มระรื่น.. พราหมณ์หนุ่มทอดตาเเลดรุณีสุรางค์..พลันฤทัยไหววูบเจียนจักขาดรอน ด้วยโศกาอาวรณ์ในยอดดวงหฤทัย.. จำลองเพียงร่างไว้ .สลักใน..เนื้อศิลา จารรอยสิเน่หา ...สนิทเเนบ.. ณ หทัย “ท่านจักเรียกนามเเห่งเทวาลัย..ว่าอันใด” กุมารน้อยเอ่ยถาม..ปลุกผู้เป็นอาจารย์ออกจากภวังค์ “ข้าตั้งใจจักถวายนามตามชื่อนาคร อิศวรปุระ..” ผู้ตอบมองไปยังเค้าโครงของภวาลัยศิลาที่กำลังก่อซ้อนเรียงกันเป็นปราสาทสีชมพูเรียบโล้น..สง่างามทั้งสามองค์.. สมณะหนุ่มมิอาจทราบได้..เมื่อกาลผ่านล่วงผันพันปี. .ศิวาลัยศิลาจักจมอยู่ในป่าลึกรกชัฏ..รอยสลักเสลาวิจิตรจักผุกร่อนร่อนหาย..ถล่มทลายกลายเป็นเพียงก้อนหินทรายกองสุม.. เเม้เต่นามเเห่งภวาลัยก็จักเเผกเพี้ยนผิดความหมาย ..อิศวรปุระ..บันเตียเสรย..บันทายสรี ๓๐ ปีเเห่งการก่อสร้างช่างเนิ่นนานนัก จากปราสาทศิลาองค์น้อยเรียบโล้นในเพลานั้น..ถูกบรรจงสลักเสลาด้วยลวดลายเครือเถาอันตระการ ..ฐานบัวคลี่เเย้มรองรับองค์ปราสาทน้อยทั้งสาม..ซ้อนเชิงชั้นลดหลั่นจนถึงปลายยอดบัวตูมสูงสง่า..ประดับประดาด้วยอัปสรสุรางค์เเละทวารบาลผู้คุ้มครองเทวาลัย..รายรอบด้วยระเบียงคดโคปุระมุขสามชั้น ..ประหนึ่งทิพย์วิมานเเห่งองค์ศิวะเทพ..ชะลอลอยลงมาจากเเดนสรวง.. ศิวาลัยศิลา..ยิ่งงดงามเพียงไร..ทว่ายัชญวราหะพราหมณ์ผู้บัญชาการสร้างค่อย ๆ ชราลง..เรือนผมเกล้าเริ่มหงอกโพลน.. บนผิวหน้าเค้าคมคายปรากฏรอยย่นเเห่งกาลเวลา..ร่างสูงคลายความสง่ามาเป็นพราหมณ์เฒ่าผู้ทรงภูมิ ทว่าสิ่งเดียวที่มิเปลี่ยนเเปร...คือรอยสิเน่หาที่จารจำย้ำในหทัย...จักมีนางเดียวคือ ชาณวีร์.. ..ตลอดชั่วรัชกาลขององค์ราเชนทรวรมัน..ราชปุโรหิตชราผู้มีความสามารถได้รับใช้เบื้องบาทอย่างภักดี..เป็นพระ อาจาริยะเเห่งราชโอรสชัยวรมัน.. จนเมื่อองค์กัมพูปตีสวรรคต..พระโอรสสถาปนาพระองค์เป็น ชัยวรมันที่๕ ..พระอาจารย์ชราก็ยังคงถวายศิลปศาสตร์วิทยาการเเด่พระราชวงศ์ด้วยความภักดี..จนได้ตำเเหน่งศักดินาอันสูงสุดเเห่งพราหมณ์ราชคุรุ.. กมรเตง..อัญ..วระ..คุรุ..ยัชญวราหะ.. .เเล้วภาพทั้งหลายในนิมิตของพราหมณ์ชรา .ก็ดับวูบลงสู่ความมืดมน ..ดั่งเปลวเทียนที่มอดลงด้วยพายุกรรโชก ฉะนั้น.. ปลายฟ้าบูรพาสว่างรางไร อรุณเเรกสาดเเสงรองเรือง.. ไออุ่นจากเเดดอ่อนต้องผิวน้ำในบารายศิลาพรายระยับ.. ขับคลอขานด้วยเสียงเจื้อยเเจ้วเเววหวานของสกุณชาติ..บนกิ่งพฤกษ์ใหญ่ ปลุกให้ชายหนุ่มฉกรรจ์ผิวคร้ามคล้ำในตื่นจักการหลับใหลในราตรีอันยาวนาน.. ร่างที่ทรุดอยู่บนพื้นศิลาหน้าศิวาลัยค่อย ๆ ขยับตัวเผยอเปลือกตาออกเพื่อให้ชินกับเเสงสว่างเจิดจ้า..ภาพเเรกที่เห็นคือคุรุชราของตนเอนซบนิ่งอยู่ข้างเสาเคียงขอบบาราย..ในใบหน้ามีรอยเเย้มสรวลอิ่มสุข ..คลับคล้ายกับยังอยู่ในห้วงเเห่งนิทรารมย์.. “นี่ข้าปล่อยให้คุรุ..นอนตากน้ำค้างทั้งคืนหรือนี่” ติสสะผู้ศิตย์รำพึงเเผ่ว..ก่อนที่จักลุกขึ้นไปเขย่าตัวของผู้เป็นอาจารย์ชรา “ท่านคุรุ รุ่งสางเเล้วท่าน” ครั้นเมื่อฝ่ามือเรียวสัมผัสผิวเนื้อเหี่ยวย่น..ก็พลันสะดุ้งวาบ ..ไยจึ่งเยียบเย็นนัก.. ครานี้ผู้ศิตย์จึ่งเร่งเขย่าตัว..ร้องขานนามเเห่งคุรุ..ทว่าร่างชราในอาภรณ์ขาวก็ยังมิขยับไหวตอบรับ.. “ท่านคุรุยัชญวราหะ..ได้โปรดตื่นเถิด” ชายหนุ่มวางปลายนิ้วลงบนช่องนาสาของผู้เป็นคุรุ เมื่อมิมีเเม้เเต่ลมหายใจเเผ่วผ่าน ..ผู้ศิตย์จึงทรุดกายลงคร่ำครวญโหยไห้พลางกราบลงจรดบาทของอาจารย์ด้วยความเคารพเเละอาลัยยิ่ง ท่านคุรุชราได้เดินทางสู่สวรรค์เบื้องบนนั้นเสียเเล้ว                     ****อวสาน**** แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 46 11:13:21 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 46 10:56:22 จากคุณ : อชันฏา - [ 30 พ.ย. 46 10:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ท้ายบท.... เรื่องนี้ได้เเรงบันดาลใจมากจากปราสาทบันทายสรีในประเทศกัมพูชาซึ่งเเม้ว่าจะมีขนาดเล็กมาเเมื่อเทียบกับปราสาทนครวัด หรือ ที่อื่นๆ เเต่มีความงดงามมากจนได้ชื่อว่าเป็นป้อมปราการของสตรี (บันทายสรี) ซึ่งเคยมีผู้ตั้งข้อสงสัยว่า..ที่ปราสาทมีขนาดเล็ก ก็อาจจะมีสาเหตุสองประการ -ผู้สร้างเป็นพราหมณ์ในราชสำนักของกษัตริย์กัมพูชา รัชสมัยของพระเจ้าราเชนทรวรมัน(พ.ศ1487-1511) เป็นไปได้ว่า..ผู้สร้างอาจมิได้ต้องการสร้างบารมีให้เทียบเทียมกับกษัตริย์เเม้ว่าในช่วงนั้นซึ่งมีการปราสาทขนาดใหญ่ เช่น ปราสาทเเปรรูป หรือ ปราสาทเเม่บุญตะวันออก.. เเม้ว่ายัชญวราหะพราหมณ์จะมีอำนาจรุ่งเรืองในราชสำนักไปจนถึงรัชสมัยของพระเจ้าชัยวรมันที่5 ซึ่งครองราชย์ต่อจากพระบิดา..เเละการสร้างบันทายสรีนั้นมีผู้ให้ข้อสังเกตว่าน่าจะสร้างในบ้านเกิดของยัชญวราหะ..ซึ่งการออกมาสร้างนอกเมืองพระนคร..เป็นการหลีกเลี่ยงมิให้เกิดการเเข่งบารมีกับกษัตริย์ด้วย -จากคำกล่าวของคนพื้นเมือง..ที่เรียกปราสาทเเห่งนี้ว่าบันทายสรี เนื่องจากปราสาทหินนี้มีความสวยงามสลักลายอย่างละเอียด..ราวกับว่าเป็นที่อยู่ของสตรี..ทั้งๆที่มีชื่อในจารึกว่า อิศวระปุระ ผู้เขียนเลยนำข้อสันนิษฐานเหล่านั้นมาเรียบเรียงเป็นนิยาย เเละในเรื่องนี้ได้ใช้เหตุการณ์บางส่วนที่เิกิดขึ้นจริงในยุคสมัยนั้น(พุทธศตวรรษที่15)เเละอาจะมีบางตอนที่เรียบเรียงใหม่ตามจินตนาการของผู้เเต่ง..หากมีความผิดพลาดคลาดเคลื่อนอย่างไร..ขออภัยด้วยนะคะ *** ขอขอบคุณที่ติดตามค่ะ....^^ จากคุณ : อชันฏา - [ 30 พ.ย. 46 10:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แปะๆๆๆๆ อ่า มาอ่านแล้วพี่แพร อ่า เจ๋งอะ นับถือๆ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 46 01:02:42 จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 30 พ.ย. 46 11:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มายิ้มกว้าง ๆ ให้คนแต่งคับ.. ^_________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 30 พ.ย. 46 12:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 too sad but nice!!!!! จากคุณ : mm' - [ 30 พ.ย. 46 15:04:40 A:210.50.41.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่า...จบเศร้าเนอะแพร ยังคงความสวยงามของภาษาจนถึงอวสานเลยนะ แถมพวงด้วยประวัติศาสตร์อีกต่างหาก แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 46 18:36:24 จากคุณ : ณัฐกร - [ 30 พ.ย. 46 18:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้าแต่สวย จากคุณ : Psycho man - [ 30 พ.ย. 46 18:37:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ภาษางามจัง :) เพิ่งรู้ว่าชื่อจริงของบันทายสรีคืออะไร ว่าแต่ ทำไมเปลี่ยนชื่อบ่อยจัง?? จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ย. 46 19:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบคำถาม... เมื่อก่อนคนที่พบปราสาทเค้าจะเรียกตามจุดเด่นค่ะ..โดยไม่รู้ชื่อจริงๆในจารึก.. เขาพระวิหาร...มีชื่อตามจารึกว่า ศรีศิขรีศวร พิมาย...มีชื่อว่า วิมาย.. เเละบางเเห่งก็ยังไม่ทราบชื่อที่ตั้งไว้จริงๆจนถึงบัดนี้.. บันเทียะเสรย..คือชื่อที่คนเขมรเรียก (บันเตี๊ยะเสรย) บันทายสรี..อันนี้จะคุ้นปากคนไทยค่ะ.. สรุปก็คือชื่อเดียวกัน เเละชื่อเดิมของปราสาทบันทายสรีคือ อิศวระปุระ ดังปรากฏในจารึกที่ปราสาทบันทายสรี ...พระมหาราชครู(เสตง อัญ วร คุรุ)ได้สร้างศาสนสถานถวายพระตรีภูวนมเหศวร ณ อิศวระปุระ(บันทายสรี).. ซึ่งขณะนั้น ยัชญวราหะพรามหณ์ ยังดำรงตำเเหน่งพระมหาราชคุรุ เเละได้เลื่อนเป็น กมรเตง อัญ วร คุรุ ในรัชสมัยของพระเจ้าชัยวรมันที่5 (พ.ศ1511) เเละสิ้นชีวิตในกลางรัชสมัยของพระองค์... จากคุณ : อชันฏา - [ 30 พ.ย. 46 19:30:54 A:203.149.38.92 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 โหหหห ไม่คิดเลยว่าจัเศร้าได้ขนาดนี้อะนะ ไม่รักอยู่ไปก็ไม่มีความหมาย ตายดีกว่า แต่ว่าใจเด็ดดีจังนะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 1 ธ.ค. 46 00:53:04 A:202.133.176.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เศร้าจังง่า แต่ว่า เก่งมากๆเลยค่ะ เอาข้อสันนิษฐานในประวัติศาสตร์มาแต่งเป็นนิยายได้กลมกลืนดีจังเลยอ่า ภาษาก็สวยมากๆด้วยค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 1 ธ.ค. 46 03:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ภาษาสวยงาม บรรยายจนแทบเห็นภาพตรงหน้า เยี่ยมจริงๆค่ะน้องแพร จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 1 ธ.ค. 46 03:49:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เก่งจัง ใช้ภาษาสวยมาก น้องอยู่โบราณเหรอคะ ปีอะไรเอ่ย เราน่าจะรู้จักกันนะ เพราะพี่ก็เพิ่งจะจบมาปี 2 ปีนี่เอง จากคุณ : แววมยุรา - [ 1 ธ.ค. 46 13:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จบ เสียที แต่เศร้า อ่ะ เจ้าแพร แต่ก็คุ้มกับการรอคอย อิอิ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 1 ธ.ค. 46 22:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แพร กอล์ฟขอ save ไว้ก่อนนะ แล้วจะมาบอกอีกทีว่าเป็นไงอ่ะ จากคุณ : nOthinG - [ 2 ธ.ค. 46 17:08:10 A:202.57.173.209 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เฉ้ามากมากเยย  ฮือๆๆ กลับไปร้องไห้ต่อที่บ้าน...ดีกว่า... งือๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 2 ธ.ค. 46 19:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ชื่นชมค่ะ จากคุณ : Lady Marmalade (Lady Marmalade) - [ 5 ธ.ค. 46 13:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอเก็บไปอ่าน offline นะคะ... ^__^ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 8 ธ.ค. 46 02:44:01 A:67.162.190.132 X: ]