วันที่พบเธอครั้งสุดท้าย ตอนที่ 6



    เสียงกระดิ่งหน้าประตูกระจกเข้าร้านดังขึ้น  เมื่อมีคนก้าวเข้ามาในร้าน  วีรภาละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์    มองต้นกำเหนิดของเสียง  คนที่ก้าวเข้ามาเป็นผู้ชายวัยกลางคน  ผิวสีเข้ม  คิ้วหนา ๆ รับกับดวงตาคมวาวคู่นั้น  มีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้านั้นเล็กน้อย  เหมือนเป็นคนที่อารมณ์ดีเสมอ  เขาเป็นลูกค้าประจำของร้านเธอเลยก็ว่าได้

    เขาส่งยิ้มให้เธอเพื่อเป็นการทักทายอย่างเคย

    ชมจันทร์รีบเข้าไปดูแลลูกค้าที่ก้าวเข้ามาเยี่ยมเยือนอย่างอัธยาศัยดี  และกับชายหนุ่มคนนี้  ชมจันทร์ดูสนิทสนมเป็นพิเศษ

    วีรภาละสายตาจากชายหนุ่มมองดูเวลาที่ข้อมือ   แล้วสั่งพิมพ์งานที่นัดส่งลูกค้าในวันพรุ่งนี้  ขณะรอเครื่องพิมพ์งาน  เธอคลิกไฟล์ของแจคขึ้นมาอ่านต่อ

    <vee >  มีคนหนึ่งทำให้เราหวั่นไหวมาก  แต่ตอนนี้ใจเราปกติแล้ว
    <smegal> ง่ะ   นายเจ้าชู้นี่
    <vee >  อรายยยย
    <smegal> ชอบเขาแล้วชอบเราด้วย  อิอิ   นายโกหกเรานี่
    <vee >  เราไม่รู้ว่าชอบเขาเท่าเดิมหรือเปล่า  แต่ที่รู้คือ  เราชอบเขาลดลง

    วันเวลาที่ผ่านไป  กับความห่างเหิน   ทำให้ความผูกพันค่อย ๆ เลือนหายไปด้วย

    <smegal> เดี๋ยวๆ  อะไร
    <vee >  เหมือนลดลงเรื่อย ๆ
    <smegal> เดี๋ยวๆ
    <vee >  เคยคิดถึงเขาทุกวัน
    <vee >  ง่ะ
    <vee >  ไร
    <smegal> ชอบเราใช่ป่าว
    <vee >  แต่ตอนนี้เราไม่ได้คิดถึงเขาทุกวันแล้ว
    <smegal> ว่าไง
    <vee >  แต่ก็รู้สึกดีกับเขา เหมือนเพื่อนกัน  อิอิ
    <vee >  ถ้าเราไม่ชอบนาย  นายจะรู้สึกยังไง
    <smegal> ปกติ  อาจจะสบายใจด้วย
    <smegal> เอิ๊กๆ

    ประโยคนี้ของเขา  ทำให้หัวใจของเธอแฟบลงเล็กน้อย  ที่แท้เขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอมากมายนักหรอก   ก็แล้วทำไมต้องให้เขารู้สึกอะไรมากมายกว่านี้ด้วยนะ    ตัวหนังสือของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองกับเขามากไปกว่านี้   แต่ยังแกล้งทำเป็นรื่นเริงอยู่  เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

    <vee >  อิอิ  วางใจได้เลย
    <smegal> ว่าไง  บอกมา
    <vee >  อิอิ  แกล้งบ้างดีกว่า  แกล้งเรามาตั้งเยอะแล้ว

    ได้ทีของเธอบ้างแล้วตอนนี้

    <smegal> อ่าว  ไรอะ
    <vee >  ทำให้เราเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกก   เราว่านะ  นายอ่ะ แค่รู้สึกดีดีกับเรา  นายไม่ได้ชอบเราหรอก
    <smegal> เราพอรู้แล้วล่ะ  แค่รู้สึกดีดีกับเราป่าว
    <vee >  อืมม คงงั้นอ่ะ    เรารู้สึกดีกับนาย
    <smegal> อืมๆ   ขอบใจนะ  อิอิ
    <vee >  แต่คงยังไม่ถึงกับชอบนะ
    <smegal> อืมๆ
    <vee >  นายวัดความชอบที่ตรงไหน
    <smegal> เราสบายใจแล้ว
    <vee >   อิอิ
    <smegal> ไม่รู้  อิอิ
    <vee >  ถามไรไม่รู้ซักอย่าง  ให้ตายสิ

    ทำไมเขาไม่เคยรู้สาเหตุของความรู้สึกตัวเองบ้างเลยนะ

    <smegal> เราหายคาใจแล้ว
    <vee >  แต่ก่อนคาใจเรื่องไร
    <smegal> ป่าวๆ  คือเรารู้สึกดีๆกับนายไง  เลยอยากรู้ว่านายรู้สึกไง   ตอนนี้ไม่มีไรแล้ว  เราได้บอกความรู้สึกกะนายแล้ว
    <smegal> เราจะไป   อันที่จริงเราจะไปนานแล้วอะ  หมายถึงไปเลยนะ

    เธอนิ่งงันไปชั่วอึดใจหนึ่ง…

    <vee >  ไปไหน
    <smegal> ไม่เข้ามาอีก
    <vee >  จะไม่มาอีกแล้วหรอ
    <smegal> ใช่

    ใจมันหายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าต่อไปจะไม่ได้พบเขาอีกแล้ว….

    เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นอีก   เมื่อชายหนุ่มหน้าคมคนนั้นก้าวออกไปจากร้าน   เสียงเครื่องพริ้นยังคงทำงานอยู่  กระดาษสีขาวแผ่นสุดท้ายกำลังเคลื่อนตัวออกมาจากเครื่องพิมพ์  วีรภามองนาฬิกาอีกครั้ง  ก่อนปิดไฟด์ของแจค    แล้วลุกขึ้น

    “ชมจ๊ะ  พี่จะออกไปซื้อของข้างนอกหน่อยนะ”

    ชมจันทร์ทำหน้าเหงา ๆ ขึ้นมาทันที   แต่พยักหน้ารับคำ
    “พี่วี…คิดถึงชมจันทร์มาก ๆ นะคะ”  พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ  
    “ทำเป็นเด็กขี้เหงาไปได้น่า…ชม”  เธอยิ้มให้  แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู   คำพูดของสาวน้อย  ทำให้เธอรู้สึกอดเป็นห่วงชมจันทร์ไม่ได้
    “แล้วพี่จะรีบกลับมาจ้ะ   ฝากร้านด้วยนะ”   วีรภาจับลูกบิดประตูหน้าร้านดึงเข้าหาตัว  แล้วก้าวออกจากร้านไป

    จากคุณ : ส้มโชกุน - [ 30 พ.ย. 46 12:32:16 A:203.107.194.126 X: ]