ความคิดเห็นที่ 1 วันนี้เป็นวันที่ 2 แล้วที่ภาณุกลับมาจากการออกสำรวจ และก็เป็นวันที่3แล้วที่นายกานต์ได้มาอยู่ร่วมกับภาณุ จะว่าดีมันก็ดี จะว่าไม่ดีมันก็ว่าได้ นายกานต์ทำให้เขาตกใจหรือประหลาดใจเสมอ อาจจะเพราะเขายังไม่ชิน ก็แน่ล่ะ ใครจะไปชินได้ อยู่ๆก็มีวิญญาณโผล่ไปโผล่มาผ่านหน้าผ่านตา แถมดูไม่เป็นส่วนตัวอีก นายกานต์ก็ดูเหมือนจะรู้ตัว ส่วนมากเขาจะไม่ปรากฏตัวให้เห็น แต่ที่จริงก็อยู่แถวๆนั้นแหละ ส่วนที่ว่าข้อดีน่ะหรอ เวลาเขามีปัญหาดูเหมือนนายกานต์จะดูออกเสมอ แล้วก็สามารถให้คำแนะนำดีๆมากมาย แล้วนี่ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้ภาณุประหลาดใจ “ขอบคุณมากๆเลยครับ สำหรับคำแนะนำ” ภาณุกล่าวขอบคุณด้วยใจจริง วันนี้เขาทะเลาะกับวัชระเพื่อนซี้เพียงคนเดียวของเขา แต่ก็ได้นายกานต์นี่แหละที่ให้คำแนะนำ ทำให้คืนดีกันได้ “ทั้งๆที่อายุห่างกันไม่เท่าไหร่ แต่ดูคุณเป็นผู้ใหญ่จังนะ” “อายุไม่ห่างกันเท่าใด? หึๆ เอ็งคิดว่าข้าอายุเท่าใดงั้นรึ” “เอ๋? ก็ 20 ต้นๆล่ะ” “เอ็งน่ะ 18 ใช่หรือไม่ ข้าน่ะห่างจากเอ็งได้เกือบรอบเทียวนะ” “หา! คุณอายุ 30 แล้วหรอเนี่ย” “28 เท่านั้น” “ไม่อยากเชื่อเลย ถึงหน้าจะโหดก็เถอะ” ภาณุพึมพำกับตัวเอง “เอ็งว่ากระไรนะ” “เปล๊า~ ไม่มีอะไรนี่” แน่ะ ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก แล้วเวลาก็ได้ล่วงเลยไปอีกวัน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ “จะโกหกกันไปถึงไหน...แค่พูดว่าเธอรักใครก็ง่ายกว่า...” ภาณุฮัมเพลงพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบสบู่ “เฮ้อ! ผู้หญิงสมัยนี้ชอบเพลงอะไรแบบนี้กันเหรอเนี่ย ขนลุกจริงๆว่ะ” ในใจบ่นแต่ปากยังคงร้องเพลงฮิตของD2Bต่อไปเรื่อย สักพักเขาก็นึกถึงงานที่อาจารย์สั่งวันนี้ได้ขึ้นมา สัปดาห์นี้ช่างมีเรื่องต่างๆเกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน ตั้งแต่ได้เจอกับเจ้าผีบ้านั่น แต่จริงๆแล้วมันก็เป็นผลดีต่อเขาบ้างเหมือนกัน ถึงแม้ตัวเขาเองจะไม่รู้ว่ามันดียังไง ก่อนหน้านี้ภาณุไม่เคยสนใจประวัติศาสตร์มาก่อนเลย ไม่ว่าจะเป็นของไทย ต่างประเทศ หรือสมัยไหนก็ตาม เรียกได้ว่า เห็นคนพูดเรื่องประวัติศาสตร์ที่ไหน ไม่มีทางเห็นแม้แต่เงาเด็กหนุ่มผู้นี้อย่างแน่นอน แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย แล้วอยู่ดีๆก็มาเจอวิญญาณมหาดเล็กหนุ่มยุคพระเจ้าตากนั่นเข้า เขากลับมาลงเรียนวิชาประวัติศาสตร์และอารยธรรม ทั้งๆที่นั่นไม่ใช่วิชาบังคับ แถมก็ใช่ว่าเกรดจะได้กันง่ายๆเสียด้วย “แล้วไอ้งานเรียงความอะไรเนี่ย มันมีประโยชน์อะไรกับชีวิตเนี่ย...เซ็งโว้ย!” “เอ็งน่ะ เป็นไรไปรึ ถึงตะโกนเสียงดังเยี่ยงนี้ พม่ามิบั่นคอตายรึนั่น” “แว๊ก...บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าลอยพรวดพราดเข้ามาตอนคนอื่นกำลังอาบนํ้า เกิดผมตกใจลื่นล้มหัวฟาดกระจกแตกตาย เพราะคุณแล้วต้องกลายเป็นผีไร้ญาติเหมือนคุณอีกคน ใครจะรับผิดชอบ!” เด็กหนุ่มโวยลั่น “ข้านี่แหล่ะที่จะเป็นผู้ขอรับผิด” กานต์ทำหน้าซื่อตอบทำหน้าราวกับไม่เข้าใจตนเองที่กำลังโดนเด็กหนุ่มประชดอยู่ “โธ่โว้ย ผมว่าคุณอยู่นะ ออกไปเลย” ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ “ฮ้า...หลังอาบนํ้าเนี่ยสดชื่นจริงๆแฮะ” ขาขาวเรียวยาวก้าวออกมาจากห้องนํ้าพร้อมกับบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์ พลางเหลือบตาไปเห็น นายกานต์นั่งเหม่อลอยราวกับไร้ความรู้สึกใดๆ “เป็นอะไรไปนะครับ คิดถึงแฟนอยู่รึไง” “...” เงียบไม่มีเสียงตอบ “อะไรกัน ล้อเล่นแค่นี้ต้องโกรธด้วยเหรอ เป็นผีไม่พอยังขี้งอนอีก” “...” ก็ยังไม่มีเสียงตอบอีกอยู่ดี เด็กหนุ่มเริ่มหน้าเสีย ความมั่นใจในตัวเองที่มีอยู่มอดลง ก็เขาน่ะจะรู้สึกสูญเสียความเชื่อมั่นทุกครั้ง หากสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นไม่มีคนสนใจ หรือไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง “เอาวะ ช่างมันก็ละกัน มาคิดเรื่องงานที่ต้องส่งดีกว่า” เด็กหนุ่มเอามือเสยผมขึ้นแล้วขยับเก้าอี้ลงนั่ง พลางหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาเขียนงาน เวลาผ่านไป 2-3 นาที หน้ากระดาษยังคงว่างเปล่า นี่เขาไม่มีความรู้อะไรในหัวเลยเหรอไงเนี่ย เด็กหนุ่มเริ่มนึกเศร้า เขาไม่ควรลงเรียนวิชานี้เลยจริงๆ “เจ้าทำสิ่งใดอยู่รึ” เสียงห้าวทำลายความเงียบลง “ก็คิดอยู่น่ะสิว่าจะเขียนเรียงความยังไงดี” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ “เรียงความอะไรรึ” “ไม่รู้ กำลังคิดอยู่” นํ้าเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย แสดงความหงุดหงิดของเจ้าของเสียง “เรียงความ?” เสียงขุนสัจจาภักดีแสดงความฉงนเล็กน้อย ภาณุฟังดูก็รู้ว่า นี่คงจะไม่รู้อีกล่ะสิว่าเรียงความคืออะไร เฮ้อ...นี่เขานอกจากจะต้องทำการบ้านตัวเองแล้วยังต้องมาสอนผีทหารเร่ร่อนนี้อีก จะมีใครให้รางวัลนักสังคมสงเคราะห์ดีเด่นกับเขาบ้างไหมเนี่ย “เรียงความน่ะ มันก็ประมาณพวกงานเขียนอ่ะนะ จะเขียนอะไรก็ได้ ไงดีล่ะ...คล้ายๆอิเหนาประมาณนี้ล่ะมั๊ง” นายกานต์พยักหน้าหงึกเป็นเชิงเข้าใจ “ถ้าเช่นนั้นแล้วเอ็งจักเขียนสิ่งใดในเรียงความอะไรนั่นล่ะ” ภาณุหันมามองชายหนุ่ม ความรู้สึกราวกับอยากจะร้องไห้ตายเสียตอนนี้ “ก็ผมบอกว่าต้องเขียนไง แต่ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี แล้วคุณก็ยังจะพูดอย่างงี้อีก โอ้ยอยากจะร้องไห้จริงๆ” เด็กหนุ่มพูดทำเสียงละห้อย แล้วฟุบหน้าลงกะโต๊ะ ทำท่าร้องไห้ประกอบ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอกับภาพตรงหน้า “ข้าหมายถึง เหตุใดเอ็งไม่เขียนเกี่ยวกับงานประพันธ์ในสมัยข้าเล่า” “จริงด้วย!” ดวงตาสีดำใสเบิกโพลงขึ้น ดีดนิ้วเสียงดัง แต่ก็เริ่มหน้าซีดลงอีกครั้ง “แต่สมัยธนบุรีของคุณน่ะ มันช่วงสงคราม แล้วมันจะมีอะไรให้เขียนล่ะ” “ผู้ใดบอกเอ็งเยี่ยงนั้นเล่า มันก็พอมีอยู่ดอก ข้าบอกเอ็งได้” “จริงเหรอ! คุณก็น่าจะบอกกันแต่แรก ผมจะได้ไม่ต้องนั่งกลุ้ม” ใบหน้าหล่อเหลาที่เมื่อกี้หดหู่อยู่ดูสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ภาณุยิ้มหน้าบานราวกับเด็กได้ของเล่น “แกร่ก...” ประตูห้องเปิดออก วัชระเดินถือของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง “นุ คุยกับใครอยู่น่ะ” วัชร์พูดพลางมองไปรอบๆห้อง ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากเพื่อนเขานั่งอยู่คนเดียว “อะ...เอ่อ ก็พูดคนเดียวไปเรื่อยเปื่อยน่ะแหล่ะ ว่าแต่นายเหอะ ซื้ออะไรมาตั้งเยอะตั้งแยะ” วัชระมองเพื่องอย่างเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วข้างหนึ่งอย่างรู้กัน “ก็วันนี้วันเกิดน้องนีแฟนเราไง” “อ่อ...งั้นวันนี้คงกลับดึกล่ะสิ” ภาณุพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เออ งั้นไปก่อนนะ ไม่ต้องรอล่ะ” พูดพลางหยิบกล่องของขวัญเล็กๆผูกริบบิ้นสีสวยเดินออกจากห้องไป “มีแฟนนี่ดีจังน้า” เด็กหนุ่มรำพึงกับตัวเอง ใช่ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่ไม่มีผู้หญิงอยากคบด้วยหรอก ก็เขาน่ะระดับป๊อปปูล่าของมหาวิทยาลัยพอสมควร เพียงแต่เขายังไม่สนใจใครเป็นพิเศษเท่านั้นเอง “บางทีความรักมันอาจไม่ได้ดีอย่างที่เอ็งคิดก็ได้นะ” ชายหนุ่มพูดด้วยแววตาเศร้า ภาณุเองก็สังเกตเห็น แต่เขาก็ไม่อยากซักไซ้อะไรมากนัก บางทีชายหนุ่มเองคงมีเรื่องเศร้าที่ไม่อยากให้ใครรับรู้อยู่เหมือนกัน “เอาล่ะ ข้าจะเล่าให้เอ็งฟังล่ะนะ ในสมัยที่พระเจ้าตากสินเป็นเจ้าอยู่หัวนะ มันก็จริงอย่างที่เอ็งว่า บ้านเมืองยังติดอยู่ในช่วงสงครามและการฟื้นฟู ชาวบ้านก็เพิ่งเริ่มทยอยออกมาจากป่ากัน ซํ้าร้ายไอ้พม่ายังมายกทัพมารบเป็นครั้งคราวอีก โอกาสฟื้นฟูวรรณกรรมที่สูญหายไปครั้งราชวงศ์ก่อนจึงเป็นไปได้ยาก แต่วรรณกรรมสมัยข้าน่ะก็ล้วนแต่มีคุณค่าแทบทั้งสิ้น ไม่เหมือนที่ข้าเห็นเอ็งอ่านหนังสืออะไรพิลึกดี มีแต่ภาพแปลกๆ” นายกานต์เล่าอย่างไม่อายและแอบล้อเลียนเด็กหนุ่มซึ่งก็ไม่ยอมแพ้ แลบลิ้นใส่ทันที “อืม...ที่ข้าจำได้ดีที่สุดเห็นจะเป็นบทละครรามเกียรติ์กระมัง เจ้าอยู่หัวน่ะทรงนิพนธ์ด้วยพระองค์เอง ทรงใช้เค้าโครงจากมหากาพย์รามายณะของอินเดีย” “อ๋อ เรื่องนั้นผมรู้ แต่เท่าที่พบเนี่ยมี 4 ตอนเองนี่นา” ภาณุนึกได้จึงโพล่งขึ้นมา “เอ็งน่ะ อย่าขัดข้าสิ มิเยี่ยงนั้นข้าจะไม่เล่าให้เอ็งฟังอีก” นายกานต์พูดเสียงดุ เขาไม่ชอบให้ใครมาพูดขัดเขา อาจเป็นเพราะเขาเป็นถึงขุนนาง การพูดจาต้องรักษามารยาทอย่างมาก ยิ่งเขาเป็นถึงมหาดเล็กด้วยแล้วไม่ต้องพูดถึง การพูดขัดต่อหน้าพระพักตร์มีผลถึงชีวิตทีเดียว เด็กหนุ่มบ่นอุบอิบแต่ก็เงียบฟังแต่โดยดี “กวีเอกสมัยข้านั้น เห็นทีจะเป็นหลวงสรวิชิตกระมัง [ซึ่งต่อมาในสมัยร.1เปลี่ยนเป็นเจ้าพระยาพระคลัง(หน)] ท่านมีความเป็นมาเยี่ยงไร ข้าไม่ขอกล่าวถึง ท่านมีงานเขียนหลายเรื่องเทียว ได้แก่ เรื่องเจ้าชายเพชรมงกุฎ ลิลิตเพชรมงกุฎ ซึ่งเรื่องนี้ท่านได้นำนิทานเวตาลเล่านิทานปริศนา แต่ที่ข้าชอบเห็นจะเป็นอิเหนาคำฉันท์ ซึ่งท่านได้แต่งตามเค้าโครงบทละครอิเหนา ซึ่งได้ความว่าเป็นพระนิพนธ์ของเจ้าฟ้ามงกุฎ ครั้งกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย เนื้อความเริ่มตั้งแต่ตอนที่อิเหนาเผาเมืองดาหาและปลอมตัวไปลักพาบุษบาไปซ่อนไว้ในถํ้า จนอิเหนากลับไปแก้ความสงสัยที่กรุงดาหา ทั้งสนุกและไพเราะมากเทียว เรื่องนี้เอ็งว่าเยี่ยงไรเล่า นี่เจ้าฟังข้าอยู่หรือไม่” ชายหนุ่มหันไปมองเด็กหนุ่มซึ่งนั่งตาแป๋ว ฟังเขาอย่างสนใจใคร่รู้ “คุณนี่เอาไงกันแน่ บอกผมไม่ให้พูด แล้วตอนนี้ก็บอกว่าผมเงียบไป จะเอาไงกันแน่” ภาณุบ่น แล้วย้ายตัวเองไปนั่งฟังอยู่บนเตียง หยิบหมอนขึ้นมากอดไว้ แล้วนั่งมองนายกานต์เป็นเชิงให้เล่าต่อ “เอ็งนี่พูดมากเสียจริง ข้ารึอุตส่าห์เล่าให้เอ็งฟัง” แขนกำยำพาดไปข้างหลังต่างหมอน ถึงเป็นวิญญาณเร่ร่อนมาหลายร้อยปี แต่เขาก็เริ่มชินกับสภาพบ้านเมืองที่เปลี่ยนไปแต่ละยุคสมัย ถึงอย่างนั้นบางเหตุการณ์ที่เขาประสบในบางยุค ก็พลันทำให้เขานึกถึงเรื่องราวในอดีต ภาพความผิดหวัง ความสุขในอดีตไหลผ่านเข้ามาในมโนภาพ หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็อยากกลับไปทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ทำงานชิ้นนั้นให้สำเร็จ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนอนิจจัง ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์นั้นจะเกิดขึ้นกับเขา และทำให้เขาต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ อีกครั้งที่ภาณุมองเห็นแววตาเศร้าสร้อยของชายที่นอนอยู่ข้างๆเขา การที่คนใกล้ๆตัวมีเรื่องทุกข์ใจ ย่อมไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดีสำหรับใครก็แล้วแต่ ภาณุเองก็เช่นกัน เขาอยากปลอบใจวิญญาณตนนี้ หากแต่บางครั้ง ความเงียบสามารถทำให้จิตใจที่เศร้าโศกนั้นดีขึ้นได้ “โคลงยอพระเกียรติพระเจ้ากรุงธนบุรี เรื่องนี้ข้าจำได้ลางๆว่า นายสวนมหาดเล็กเป็นผู้แต่ง อืม...รู้สึกว่าภิกษุอินทร์ก็ได้แต่งซ่อมวรรณกรรมเรื่องหนึ่งด้วย เอ็งคงไม่สู้คุ้นเคยนัก คือ เรื่องกฤษณาสอนน้องคำฉันท์เนี่ย พระยาสุภาวดีเมื่อครั้งยังดำรงตำแหน่งเสนาบดีหลวง เมืองนครศรีธรรมราช ได้อาราธนาพระภิกษุอินทร์มาช่วยแต่งต่อจากท่านจนจบสมบูรณ์ ซึ่งท่านแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาแทนฉบับสมัยกรุงศรีอยุธยาที่ลบเลือนและสูญหายไป และยังมีพระยามหานุภาพ แต่งเรื่องนิราศเมืองกวางตุ้ง เรื่องนี้สำคัญมากเทียว เพราะถือได้ว่าเป็นจดหมายเหตุฉบับเดียวที่ปรากฏเรื่องราวที่เจ้าอยู่หัวทรงแต่งตั้งทูตไปเจริญสัมพันธไมตรีที่ปักกิ่ง เรื่องนี้พระยามหานุภาพได้พรรณนาการเดินทางทางเรือข้ามทะเล จากประสบการณ์ของตัวท่านเองไว้ด้วย เป็นเยี่ยงไรบ้าง ข้าบอกเอ็งแล้วใช่หรือไม่ว่า สมัยข้าน่ะยังมีวรรณกรรมที่ทรงคุณค่าอยู่เหมือนกัน” พูดจบนายกานต์ก็หันหน้าไปทางเด็กหนุ่ม ซึ่งเปลือกตากำลังเริ่มปิดลง แสดงถึงความง่วงของเจ้าตัว ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยกับอากัปกิริยาของเด็กหนุ่ม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : cain - [ 30 พ.ย. 46 18:02:29 A:168.120.12.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 กงล้อแห่งกาลเวลาไม่เคยที่จะหยุดนิ่ง วันคืนหมุนเปลี่ยนไปอีกครั้งจนกระทั่งถึงวันสอบย่อยๆของคณะวิทยาศาสตร์ “เฮ้ย! ข้อสอบอะไรเนี่ย ทำไม่เห็นจะได้เลย” เด็กหนุ่มบ่นพลาง เกาหัวพลาง ก็สอดสายตาไปยังโต๊ะข้างๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเขาเลย ‘เกิดเหตุอันใดขึ้นกับเอ็งรึ’ เสียงของนายกานต์ดังขึ้นผ่านกระแสจิต ‘ก็ไอ้ข้อสอบนี่น่ะสิ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ประวัติศาสตร์นาฏศิลป์อะไรกันเนี่ย’ นุกล่าวตอบโดยแค่คิดในใจ ภาณุชินแล้วกับการที่ต้องติดต่อกับนายกานต์ผ่านทางจิตเช่นนี้เวลาอยู่นอกห้องพักของเขา ‘ข้อสอบ? มิเข้าใจ คือสิ่งใดรึ’ ‘ข้อสอบเนี่ย มันก็คือ...ว่าไงดี มันคงคล้ายๆกับเวลาที่พวกคุณจะเลื่อนชั้นขุนนางน่ะ คุณก็ต้องทำความดีความชอบใช่มั้ยล่ะ แต่สมัยนี้เราจะมีการตอบคำถามลงในกระดาษแผ่นนี้ลงไปแทนยังไงล่ะ’ ‘สิ่งใดคือกระดาษ’ เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกรำคาญชายหนุ่มตรงหน้า แล้วทำหน้ายุ่งใส่ ‘คุณนี่เรื่องมากจริงๆเลย ก็นี่ไงเล่ากระดาษน่ะ’ พูดพร้อมชี้นิ้วไปที่กระดาษใบขาวโพลนตรงหน้า ‘แล้วคำถามมีว่ากระไรเล่า’ ชายหนุ่มถามด้วยใบหน้าแสดงความสนใจกับสิ่งที่ภาณุกังวล ‘เค้าถามว่า...ให้นักศึกษาแสดงความคิดเห็นในเรื่องนาฏศิลป์ และการละครสมัยกรุงธนบุรีมาโดยสังเขป...ทำไม คุณตอบได้รึไงกัน’ นายกานต์ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความภาคภูมิใจในสิ่งที่ตนรู้ ‘ข้าตอบเอ็งได้ อยู่ที่เอ็งจะเชื่อข้าหรือไม่’ ภาณุตาลุกวาวด้วยความดีใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน ‘อะไรกัน คุณรู้แล้วทำไมไม่บอกกันแต่แรกเล่า ปล่อยให้งงอยู่ได้ตั้งนาน บอกคำตอบมาเร็วๆสิ’ ‘เอ็งนี่พูดจาเสียข้าฟังไม่ได้ความ’ ’เอาน่า ผมขอโทษละกัน รีบๆบอกคำตอบมาเร็วๆเข้าน่า เดี๋ยวทำไม่ทันกันพอดี’ ภาณุเร่งให้นายกานต์รีบบอกคำตอบกับตนด้วยสีหน้าออดอ้อน ‘ย่อมได้ แต่เอ็งทำกิจเสร็จ ต้องนำข้าไปพระราชวังหลวงให้จงได้’ ’เออน่าๆ ผมรู้แล้วล่ะ’ ’นาฏศิลป์ในสมัยข้า เริ่มจากพระเจ้าตากเสด็จไปปราบชุมนุมเจ้านครศรีธรรมราช ในปีที่ 2 ที่ทรงครองราชย์ ได้ทรงนำตัวละครผู้หญิงของเจ้านครศรีธรรมราชเข้ามาเป็นครูฝึกหัด ร่วมกับพวกละครที่ทรงรวบรวมได้จากที่อื่น และจัดตั้งเป็นละครหลวงของกรุงธนบุรี โดย...’ ‘เดี๋ยวๆหยุดก่อนๆ คุณพูดเร็วเป็นบ้าเลย เขียนไม่ทันนะ เข้าใจมั้ยเนี่ย คนนะไม่ใช่เครื่องจักร’ ภาณุหันมาทำหน้าแหวใส่นายกานต์ ‘เอ็งนี่จุกจิกจริงเชียว เร็วไปรึ’ ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงเรียบๆ ‘ก็ใช่น่ะสิ คุณช่วยพูดให้ช้าๆชัดๆกว่าเมื่อกี้นะ โอเคมั้ย’ ‘โอเค?’ ชายหนุ่มทำหน้างุนงงเข้าอีก ‘โอเคหมายความว่าตกลงน่ะ เอ้าพูดเร็วสิคุณกานต์ ผมกำลังรีบนะ’ ‘ตกลง พระเจ้าตากได้จัดตั้งละครหลวงกรุงธนบุรี โดยยึดแบบฉบับการฝึกละครของกรุงเก่า หรือกรุงอยุธยา ส่งผลให้ศิลปะการละครของสมัยข้าฟื้นตัวใหม่ เร็วไปหรือไม่’ นายกานต์ถามภาณุด้วยความกังวล เกรงว่าภาณุจะเขียนตามไม่ทัน ‘กำลังดีแล้วครับ จบรึยังเนี่ย’ ‘พระเจ้าตากยังได้ทรงพระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ เพื่อให้คณะละครหลวงได้นำไปฝึกหัดออกแสดงด้วย’ ‘จบแล้วใช่มั้ยฮะ เขียนจนมือหงิกเลย แต่ก็เสร็จแล้ว ขอบคุณมากฮะ’ กริ๊งๆๆ เสียงสัญญาณหมดเวลาดังขึ้น เด็กหนุ่มจึงเดินออกจากห้องสอบพร้อมกับนักศึกษาอีกหลายคน เสียงคุยกันเซ็งแซ่ไปหมด เด็กหนุ่มเดินคุยกับเพื่อนซักพักก็ปลีกตัวออกมาจากกลุ่ม แล้วเดินไปที่โรงจอดรถ โดยมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งลอยตามมาติดๆตลอดทาง กึก... “อ้าว นี่เอ็งหยุดเดินเสียทำไมเล่า เดี๋ยวข้าได้ชนเอ็งพอดี” นายกานต์เอ็ด ดูเหมือนจะลืมไปว่าตนเป็นวิญญาณ เด็กหนุ่มไม่พูดว่าอะไร ได้แต่หันมายิ้มให้กับขุนสัจจาภักดี “ขอบคุณมากนะฮะ” “หืม...เอ็งพูดดีๆเป็นกับเค้าด้วยรึ” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นใส่ แววตาบ่งบอกถึงความไม่เชื่อหูตัวเองเต็มที “ผมพูดกับคุณดีๆนะฮะ อย่าทำให้เสียอารมณ์สิ แต่ผมขอบคุณจริงๆนะฮะ ถ้าไม่ได้คุณช่วย ผมมีหวังติด F แน่ๆ” สายตาแสดงความขอบคุณจากใจจริงของภาณุ ทำให้กานต์พลันนึกถึง รงรอง หญิงอันเป็นที่รักของตน ฉับพลันสายตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เต็มเปี่ยมความเศร้า “รงรอง...เจ้า...” “อะไรนะฮะ รงรอง ใครกันเหรอฮะ” เสียงของภาณุปลุกความคิดของนายกานต์ให้กลับสู่ปัจจุบัน พร้อมแววตาที่กลับเป็นดั่งเดิม “มะ . . . ไม่มีสิ่งใดดอก ข้าเพียงแต่คิดถึงอดีตเท่านั้น” “เหรอฮะ วันนี้ท่าทางฝนจะตก พวกเรารีบกลับบ้านกันก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปพระราชวังหลวงกัน” “อืม ตามแต่ใจเอ็งเถอะ ข้ามิขัดดอก” ระหว่างที่เดินกันไปที่รถ ภาณุสังเกตเห็นสายตาเศร้าสร้อยของชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ‘อีกแล้วสินะ สายตานี้อีกแล้ว นี่เค้าเป็นอะไรของเค้านะเนี่ย’ เด็กหนุ่มได้แต่คิดสงสัยอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ถามออกมาเสียที เพราะเกรงว่าจะเป็นการละลาบละล้วงจนเกินไป “เอาเถอะ ถ้าอยากบอกก็คงจะเล่าออกมาเองแหละน่า แต่อยากรู้จริงๆแฮะ” ชายหนุ่มหันมาเห็นเด็กหนุ่มพูดงึมงัมกับตัวเอง ก็นึกขำอยู่ในใจ ‘เด็กสมัยนี้นี่แปลกจริง’ แล้วทั้งคู่ก็ออกเดินไปขึ้นรถของภาณุโดยไม่ได้พูดอะไรกันอีก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ เมื่อขึ้นรถเค้าลางของเมฆฝนก็เริ่มมาเยือน ภาณุเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ หมุนไปยังความถี่ที่ฟังเป็นประจำ เพลงฮิตติดอันดับของวงหน้าใหม่ Ardency เล่นมาได้กลางเพลงพอดี “หากวันนี้ถูกหยุดย้อนไป จะไม่มีวันให้เธอเดินจากไป จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ เช่นวันวาน เก็บความรู้สึกที่มีมา ต่อจากวันนี้และวันต่อไป ซ่า~” “ว้า~! คลื่นซ่า แย่จังๆ” ภาณุบ่น พลางหาเทปมาเปิดแทน กระทั่งกลับถึงบ้านก็รีบกินข้าว อาบน้ำ เพื่อที่จะได้มาทำงานต่อ แบบกะว่าถ้าทำจนดึกก็จะได้นอนคางานไปเลย ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ สายลมพัดโชยพร้อมกับท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม ความเย็นของละอองฝนพัดผ่านบานหน้าต่างไม้ แต่แม้ฝนจะตกลงมาหนักเพียงใด แม้ลมจะพัดแรงเพียงไหน ก็มิอาจชะล้างความเศร้าโศกออกไปจากจิตใจของนายกานต์ได้เลย นัยน์ตาหม่นเศร้าเหม่อมองออกไปไกล ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนอยู่ที่ริมหน้าตางนั้น บทเพลงที่ได้ยินในวันนี้ ช่างตรงใจเขานัก กระทั่งภาณุละสายตาจากงานไปยังนายกานต์ เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์เศร้าหมองจากใบหน้าคมคายนั้น เมื่อใดก็ตามที่นายกานต์คิดอะไรเพียงลำพัง เขามักจะแสดงสีหน้าเช่นนั้นออกมาเสมอ แม้จะสงสัยมากเพียงใด หากภาณุก็ไม่เคยเอ่ยถามออกไป “เอ็งสงสัยอันใด ใยจึงไม่เอ่ยถาม” เสียงห้าวถามขึ้นหลังจากที่หันกลับมาสบตากับภาณุ “เอ๋? เปล่าครับ” “เอ็งคิดสิ่งใดก็แสดงมาทางสีหน้าเอ็งทั้งสิ้น” “ก็ มันเป็นเรื่องส่วนตัวนี่ครับ ถ้าคุณไม่อยากเล่าผมก็ไม่อยากละลาบละล้วง” “หึๆ ไม่เป็นไรดอก ถ้าเอ็งอยากรู้ข้าจักเล่าให้เอ็งฟัง แต่อย่าหลับไปก่อนแบบคราที่แล้วล่ะ” “ก็มันง่วงนี่นา” ภาณุบ่นงุบงิบ “ความจริงที่ข้าจะเล่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าฟังนักดอก เป็นเรื่องของข้า กับรงรอง” “ข้ากับรงรองรู้จักกันมานานนัก ความสนิทสนมระหว่างเราก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หากข้าก็ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำว่า ‘รัก’ ออกจากปากได้ จากที่เจ้ารู้ ข้ามียศเป็นขุน หากนาง รงรอง เป็นถึงบุตรีแห่งพระยาพชระ ทั้งยังมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วเป็นถึงเจ้าพระยา สิ่งที่ข้าจักทำได้เห็นจะมีเพียงเก็บความรู้สึกนั้นไว้กับตัวเอง แต่ข้าคิดผิด ก่อนวันแต่งนางมาพบข้า หากข้ามิได้เอ่ยสิ่งใด นั่นคงเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า ใยข้าจึงปล่อยนางไป ใยข้าไม่ฉุดรั้งนางไว้ รุ่งขึ้น มีคนมาแจ้งข่าวแก่ข้าว่านางเสียชีวิตลงแล้ว เพราะข้า ข้าทำให้นางต้องเป็นเช่นนั้น ข้าเป็นผู้นำพานางไปสู่ความตาย” ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าวบัดนี้ดูอ่อนแอ ท้อแท้ สิ้นหวังราวกับเป็นคนละคน เสียงของคนเล่าจบไปแล้ว แต่ความรู้สึกนั้นกลับไม่ได้จางหายไปตามเสียงนั้น ภาณุได้แต่นั่งมองนายกานต์อดที่จะคิดสงสารในชะตากรรมของทหารกล้าผู้นี้ไม่ได้ เขาพยายามที่จะหาคำพูดมาพูดปลอบ แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดสักเพียงใด แต่คำพูดที่จะพูดออกมานั้นกลับติดอยู่ในลำคอไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้ทั้งสิ้น “เฮ้อ...” ขุนสัจจาภักดีถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมทั้งไล่ความรู้สึกโศกนั้นให้หายไป “นุ เอ็งน่ะ ไม่ต้องมาคิดมากเรื่องข้าหรอก รีบเข้านอนเถิด ข้าก็อยากจะพักผ่อนแล้วเหมือนกัน” “ก็ได้ฮะ ” ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : cain - [ 30 พ.ย. 46 18:03:25 A:168.120.12.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส บรรยากาศร่มรื่น ไม่มีเค้าของพายุฝนเมื่อคืนหลงเหลืออยู่เลย จะมีก็แต่น้ำที่เจิ่งนองที่พื้นเล็กน้อยเท่านั้น ภาณุตื่นแต่เช้า แม้จะสายกว่าปกติเล็กน้อย ก็วันนี้ไม่มีเรียนนี่นา เตรียมตัวให้พร้อมที่จะไปพระราชวังเดิม หรือพูดง่ายๆก็คือศึกษาเส้นทาง หลังจากที่ทำธุระเสร็จแล้วก็ตรงไปที่รถทันที “คุณกานต์ๆ อยู่ไหนน่ะ” “ข้าอยู่นี่” “เป็นอะไรไป รู้สึกว่าวันนี้คุณเงียบผิดปกตินะ ตื่นเต้นหรือฮะ ที่จะได้ไปเจอ” หากนายกานต์ก็ไม่ได้ตอบอันใด ทำให้ภาณุแปลกใจไม่น้อย หากก็ไม่ได้ถามอะไร ณ พระราชวังเดิม ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาบริเวณปากคลองบางกอกใหญ่ อันมีอาณาเขตตั้งแต่ป้อมวิไชยเยนทร์ [ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นป้อมวิไชยประสิทธิ์ หรือป้อมบางกอก เป็นป้อมก่ออิฐฉาบปูน กำแพง 2 ชั้น ก่อเป็นรูปแปดเหลี่ยม กำแพงชั้นในมีหอคอยทรงกลมสอบสองหลังนั่งบนกำแพงตรงมุมด้านทิศเหนือและทิศใต้] ขึ้นมาจนถึงคลองเหนือวัดอรุณราชวราราม ภาณุก็ได้พานายกานต์มาถึงจนได้ หากพระราชวังหลวงของนายกานต์บัดนี้ถูกพระราชทานมาเป็นโรงเรียนนายเรือ แต่สถาปัตยกรรมต่างๆก็ยังคงถูกรักษาเอาไว้อย่างดี “สำหรับอาคารท้องพระโรงนะคะ เป็นอาคารทรงไทย ผังอาคารรูปตรีมุข วัสดุมุงหลังคาเป็นกระเบื้องดินเผาสีส้มชนิดหางเหลี่ยมไม่เคลือบสี ด้านจั่วประดับด้วยช่อฟ้า ใบระกา หางหงส์และนาคสะดุ้ง สร้างขึ้นในราวปีพุทธศักราช 2310 ประกอบด้วยพระที่นั่งสององค์เชื่อมต่อกัน ได้แก่ พระที่นั่งองค์ทิศเหนือ เรียกว่า ท้องพระโรง ใช้เป็นที่ออกขุนนาง ตรงกลางแต่เดิมมีเสาไม้กลม 2 แถว ๆ ละ 8 ต้น เรียกว่า ในประธาน เป็นที่รอรับเสด็จของขุนนางขณะเข้าเฝ้าทางทิศใต้ยกพื้นสูงเรียกว่า มุขเด็จ ใช้เป็นที่ประทับของพระมหากษัตริย์ขณะเสด็จออกว่าราชการ พระที่นั่งองค์ทิศใต้ ตั้งอยู่ทางทิศใต้ เรียกกันว่า พระที่นั่งขวาง เป็นส่วนพระราชมณเฑียร หรือพระราชฐานชั้นกลางอันเป็นที่ประทับส่วนพระองค์ของพระมหากษัตริย์ “ มัคคุเทศก์สาวก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไปเรื่อยๆ ภาณุเองก็กำลังสนใจกับสถาปัตยกรรมของพระราชวังเดิมเช่นกัน ก็ปกติไม่ค่อยได้ไปสถานที่แบบนี้นี่นา สายตากวาดมองไปเรื่อยๆกระทั่งประสานเข้ากับสายตาที่ทอดมองมาอย่างอ่อนโยนของนายกานต์ “คุณกานต์ ” “ข้าขอบใจเอ็งสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เอ็งมอบให้ข้า บัดนี้ข้าหมดห่วงแล้ว ข้าจักไปได้เสียที” “!!!” “ข้าอยู่ที่นี่มานานเกินไปแล้ว 200 กว่าปีช่างยาวนานเสียจริง หากแต่มันทำข้าได้พบเอ็ง มันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าใดนัก” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อยู่ต่อสิครับ” “ข้าไม่อยากรบกวนเอ็งอีกต่อไปแล้ว” “ไม่นะครับ ไม่ได้รบกวนเลย” “นุ ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีวันดับ วันจากลาย่อมมีแก่ทุกคนแน่นอน อยู่ที่ว่าวันนั้นจักมาถึงเมื่อใด ดังเช่นกรุงธนฯ พระเจ้าตากทรงตรากตรำเพื่อสร้างกรุงธนฯ กอบกู้เอกราช ไม่ว่าพระองค์นั้นเป็นใคร ทำความดีได้เยี่ยงไร วันดับสูญย่อมมาถึง หากสิ่งที่คงไว้ก็คือสิ่งเหล่านี้ มรดกอันล้ำค่าที่ได้มอบไว้ให้แก่ลูกหลาน ข้าภูมิใจ ที่ชื่อเสียงคุณงามความดีของพระองค์ท่าน ยังคงได้รับการยกย่องแม้ว่าเวลาจะหมุนเวียนเปลี่ยนผันไปนานเท่าใดก็ตาม นุ ถึงแม้ข้าจะไม่จากเอ็งไปในวันนี้ แต่ในวันหนึ่งข้างหน้า เราจักต้องจากกันอยู่ดี” บัดนี้นัยน์ตาทั้งสองดวงของภาณุรื้นไปด้วยน้ำตา เวลาเพียง 2 สัปดาห์ที่ได้รู้จักกันกลับสร้างความผูกพันให้มากมาย รู้ว่าวันนี้จะมาถึง หากก็ไม่สามารถทำใจได้เสียที สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียง “คุณกานต์ ผมจะจดจำคุณไว้ตลอดไป” รอยยิ้มละไมมีให้แก่ภาณุเป็นครั้งสุดท้ายก่อนวิญญาณจะเลือนหายไป “ข้าก็จักไม่ลืมเอ็งเช่นกัน นุ” ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ รัตนโกสินทร์ พ.ศ.2558 “ผู้ได้รับรางวัลยอดเยี่ยมในประจำปีนี้ ได้แก่ ‘คุณภาณุ พิทยาธร’ ครับ!!!” สิ้นเสียงจากพิธีกร ชายหนุ่มร่างบางในชุดสูทขาวสะอาดก้าวขึ้นสู่เวทีรับรางวัลพร้อมกล่าวสุนทรพจน์ได้อย่างสง่างาม “เฮ้ย นุ เดี๋ยวนี้ชักดังใหญ่แล้วนะ” เสียงทักทายจากเพื่อนซี้ร่างยักษ์หรือนายวัชระนั่นเอง “อ้าว วัชร์มาด้วยหรอ น้องนีล่ะมาด้วยรึเปล่า” “มาสิ พร้อมเจ้าตัวดีด้วย คะยั้นคะยอใหญ่เลยว่าจะมาให้ได้ ไม่รู้ผลงานนายมีอะไรไว้หลอกเด็กนักรึไง เด็กนี่น่ะ สะสมงานนายทุกอย่างเลยนะ” “ฮะๆ งั้นหรอ จะว่าไปก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเลยนี่ หวังว่าจะหน้าไม่เหมือนพ่อนะ” “พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงกัน หา” “อ้าว พี่นุ สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับน้องนีสบายดีรึเปล่า ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้แวะไปเยี่ยมเลย” นีหรือรัชนีกล่าวทักทายภาณุ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่นุงานเยอะนี่คะ ส่วนที่ถามว่าสบายรึเปล่า ก็จะสบายดีล่ะค่ะถ้าพี่จะให้ลายเซ็นกับเจ้าหนูนี่หน่อย ‘ศิน’ มานี่สิลูก” เด็กชายศศินค่อยๆเดินเข้ามาหาภาณุอย่างสงบเสงี่ยมพร้อมพนมมือไหว้ “สวัสดีครับ อาภาณุ” “สวัสดี หนูศศินใช่มั้ย เก่งจังนะตัวแค่นี้ ติดตามผลงานของอาด้วย” “ครับ ขอบคุณครับ เย้~! ในที่สุดผมก็ได้พบอาตัวจริงเสียงจริงซะที!!!” เด็กน้อยสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะโพล่งออกมา แล้ววิ่งเข้าไปเกาะแขนภาณุ ‘เอ อาการสงบเสงี่ยมเมื่อกี้มันไปไงมาไงเนี่ย รึว่าเราตาฝาด’ ภาณุคิดอย่างปลงๆ ก็นะ เขาไม่คิดว่าคนอย่างวัชระจะเลี้ยงลูกออกมาได้เรียบร้อยขนาดนั้นหรอก “ฮัดชิ่ว~!!!” วัชระจามเสียงดัง ทำเอาภาณุตกใจพอควร ศศินมองตามแต่ก็วกสายตากลับมายังภาณุดังเดิม “อานุครับ รู้มั้ยว่าคุณพ่อนะ ใจร้ายมากเลย เวลาที่จะบังคับให้ผมทำอะไรนะ คุณพ่อก็เอาชื่ออานุมาอ้างทุกทีเลย” “ซึ่งมันก็ได้ผล” วัชระต่อให้พลางนึกในใจ ‘เมื่อกี้ใครว่าเราฟะ!? “เอาเถอะค่ะ พี่นุคะ เราไปภัตตาคารกันเถอะค่ะ นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ศินปล่อยอานุแล้วไปกันเร็ว” “ไม่เอา!!! ผมจะไปกับอานุ นะครับอานุ” เด็กชายศศินบอกพลางส่งสายตาออดอ้อนไปยังภาณุ ก็นะ สำหรับศศินแล้วภาณุเป็นฮีโร่ในดวงใจเขาเลย ชนิดที่ไม่ว่าจะเป็นยอดมนุษย์หน้าไหนก็ชิดซ้ายไปหมด รู้สึกผูกพันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว “เอ่อ อาก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ วัชร์ว่าไง?” “เออๆ ปล่อยๆไปซักครั้งก็ได้ ดูแลลูกชั้นดีๆล่ะ เอ รึจะให้ระวังแทนดี” “ไม่ต้องห่วงครับกับอานุผมเป็นเด็กดีเสมอ” เด็กน้อยกล่าวอย่างร่าเริงก่อนจะเดินตามภาณุไปยังรถยนต์ สายลมอ่อนๆพัดพาท่วงทำนองแว่วมาและเลือนหายไป “อยากขอเพียงอีกครั้งหนึ่งได้ใกล้ชิด อยากจะขอเพียงเสี้ยวนิดได้ชิดใกล้ ขอแค่เพียงได้เห็นหน้ายอดดวงใจ ขอเทพไท้พาบรรจบพบอีกครา” ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จบบริบูรณ์ -มิถุนายน 2546- จากคุณ : cain - [ 30 พ.ย. 46 18:04:08 A:168.120.12.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม.... ติดกันเป็นพืดเลยแฮะ อ่ะนะ ก็เรื่องนี้จริงๆก็แต่งไว้กลางๆปีมั้ง ส่งครู อ่านคงรู้นะว่าวิชาอะไร ^ ^" แต่งกัน 4 คน ถ้าเราแบ่งไม่ผิดที่โพสต์ 4 ครั้งก็ตามนั้นล่ะ แล้วก็มีเรื่องจะถามคนที่อ่านจบแล้ว ว่าเข้าใจที่เราเขียนรึเปล่า เพื่อนเราบางคนบ่นมาว่าอ่านแล้วไม่เห็นรู้ในจุดที่เราต้องการบอกเลย ใครยังไม่อ่านก็อย่าพึ่งดูตรงนี้นะ ......... ........ ....... ...... ..... .... ... .. . ก็ที่ว่าศศินกันกานต์เป็นคนเดียวกัน กลับชาติมาเกิดน่ะ (จริงๆความหมายชื่อทั้ง 2 ก็ความหมายเดียวกันด้วย - ดวงจันทร์ ต้องการให้ตรงข้าม เอ๊ะ รึคู่กัน กับภาณุ) คนอื่นที่อ่านรู้รึเปล่าคะ??? เราว่าน่าจะรู้นะ แต่เพื่อนเราว่าไม่รู้ แล้วเราก็มีปัญหากับการเขียนมากที่ว่าคนอ่านไม่รู้เรื่อง (อย่างเรื่องเกมชีวิตที่ลงไปแล้วก็อ่านกันไม่รู้เรื่อง - -") จากคุณ : cain - [ 30 พ.ย. 46 18:07:10 A:168.120.12.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืมม์ อ่านยากไปนิด แต่ก็ OK ^____^.. จากคุณ : Psycho man - [ 30 พ.ย. 46 18:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องสนุกดี นายภาณุช่างมีความกล้าหาญ ถ้าเราเจอแบบนายภาณุมีหวังนอนคลุมโปงไม่กล้าลุกออกมาจากเตนท์หรอก "กานต์" แปลว่าพระจันทร์เหรอ ไม่ใช่"ผู้เป็นที่รัก" เหรอ เดี๋ยวต้องขอเช็คดูก่อน จากคุณ : Canossa - [ 30 พ.ย. 46 18:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ที่อ่านหลายเรื่องวันนี้ ชอบเรื่องนี้ที่สุด แต่บางช่วงติดกันไปหมด อ่านยาก ข้อสอบคณะวิทยาศาสตร์ ไม่น่าถามถึงศิลปะเลยนะคะ จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ย. 46 19:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บางมหาลัยจะมีกำหนดในหลักสูตร บังคับให้เด็กสายวิทย์ต้องลงวิชา ในหมวดสังคมศาสตร์หรือตัวอื่นๆ ที่ไม่ใช่วิชาทางวิทยาศาสตร์ไว้ด้วย ไม่งั้นไม่จบ จากคุณ : canossa - [ 30 พ.ย. 46 20:27:04 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาตามอ่านต่อค่ะ สนุกดี แต่บอกตามตรงว่าไม่คิดว่าศศินเป็นกานต์กลับชาติมาเกิด อาจจะต้องเพิ่มข้อมูลอีกนิดมั้งคะเช่นภาณุรู้สึกคุ้นเคย หรือสะดุดตาบางสิ่งในตัวเด็กศศิน จากคุณ : bookmark - [ 30 พ.ย. 46 22:06:35 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ติดตามงานคุณ cain ทุกเรื่องครับ กำลังดูอยู่ว่าจะมีใครเอาแนวเรื่องคุณ cain ไปเขียนเลียนแบบหรือเปล่า (ขอบคุณที่ได้ไปชี้แจงเรื่อง Fate ของคุณ Mizuho ในกระทู้นั้น ทำให้พอจะเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร..ตอนแรกก็ไม่แน่ใจเลยกระซิบคุณ  cain แบบอ้อมๆ ฮ่ะๆ) ^__^..... จากคุณ : Psycho man - [ 30 พ.ย. 46 23:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อุ ต้องบอกอะไรไว้ก่อน เนื่องจากเรื่องนี้ต้องรีบส่งครูก็เลยคิดพล็อตไม่ทัน ยืมเอามาจากการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ใครทายได้บ้างเอ่ย ก็ Hikaru no Go ล่ะค่ะ แบบว่าได้เรื่องเกี่ยวกับยุคธนบุรีมา ตอนแรกก็กะว่าจะให้ตัวเอกหลงยุคไปสมัยก่อน แต่มันก็เขียนยากไป ให้คนสมัยก่อนหลงมายุคปัจจุบันก็ไม่ชอบ ไปๆมาๆคิดถึง Sai ขึ้นมาก็เอาเลย ^ ^" คุณ Canossa กานต์มีหลายความหมายค่ะ แปลว่าดวงจันทร์ได้เหมือนกัน กว่าจะได้ชื่อนี้มานั่งเถียงกันแทบแย่ คุณ scottie ขอบคุณค่ะ ^o^ คุณ bookmark เดิมทีเคยคิดจะแก้ไขงาน แต่ความขี้เกียจก็เริ่มแผ่ไปทั่ว แบบว่าถ้าไม่มีคะแนนมาล่อก็ไม่อยากทำอะไรอ่ะค่ะ  - -" คุณ Psycho man ขอบคุณค่ะที่ติดตาม จากคุณ : cain - [ 1 ธ.ค. 46 20:51:13 A:168.120.12.110 X: ]