 |
น้ำแข็งกับแรงเทียน
'ทำไมครับ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมร้องขอ'
'คุณ ... คุณบอกว่าคุณจะไม่คาดคั้นฉันในเรื่องนี้'
หัวใจของฉันเต้นแรง ตกใจกับน้ำเสียงร้อนรนนั้น
เราเพิ่งคุยกันด้วยเรื่องสบาย ๆ ตามปกติอยู่แท้ ๆ
'ผมเจ็บปวดและรู้ว่านานวันไป ผมจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้อีก'
'ฉันไม่อยากให้คุณเจ็บปวดเลย'
ฉันตอบไปแบบนี้ ทั้งที่รู้ว่าคำพูดนี้อ่อนหวานเกินไป อบอุ่นเกินไป
น้ำแข็งอาจจะละลายได้ ฉันไม่ควรให้ความหวังกับเขา
'แต่คุณก็จะไม่ยอมตอบว่า 'ตกลง'
'ฉันบอกคุณแล้ว ตั้งแต่แรก'
ช่างใจร้ายเหลือเกิน ... ฉันบอกตัวเองแบบนี้ เมื่อพูดออกไป
แต่คำพูดนั้นก็แช่แข็งอยู่ที่เขา และถอนคืนมาไม่ได้
'ผมไม่นึกว่าใจของคุณจะแข็งเป็นน้ำแข็งได้แบบนี้ ทั้งแข็ง ... ทั้งเย็น ...'
'คุณพูดอย่างนี้ ฉันก็เจ็บนะ'
ไม่น่าบอกเขาแบบนี้เลย ... น้ำแข็งกำลังละลายเป็นน้ำตา และเริ่มรื้นขึ้นที่ขอบตา
นี่ ฉันจะไม่สามารถตอบเขาด้วยประโยคที่ถูกต้องได้สักประโยคเลยหรือ
'ถ้าเรายังคุยกันต่อ เราก็ต้องเจ็บด้วยกันทั้งคู่'
'ฉันไม่เจ็บเท่าไรแล้วละ'
ฉันตอบไปแบบนั้น เพราะรู้สึกว่าความหมายในคำพูดของเขา
คือการบอกว่า 'เราควรเลิกคุยกันเสียที' ... ฉันไม่อยากให้เราจบกันเร็วแบบนี้
'แต่ผมยังเจ็บอยู่เลย'
'มีทางที่เราจะพูดคุยกันต่อไปได้โดยที่คุณจะไม่เจ็บปวดไหม'
เมื่ออยู่บนหนทางมืด ฉันส่งเสียงถามทางในอากาศ
คำถามนั้นช่างไม่สร้างสรรค์ แต่ฉันแค่อยากให้มีคนตอบมาว่า 'ไม่รู้เหมือนกัน' ก็เพียงพอ
'ผมขอเวลาคิด'
'แล้วคุณจะคิดนานไหม'
เป็นคำตอบกลับมาที่ดีกว่าคำว่า 'ไม่รู้เหมือนกัน' หลายเท่า
แสงเทียนวับ ๆ ที่ปลายทางสร้างความรู้สึกดีในยามนี้ แม้จะรู้ว่าอีกไม่นานก็จะดับลง
'ผมกำลังคิดอยู่'
'จะคิดออกไหม'
ฉันเห็นภาพเขาจุดเทียนเล่มใหม่ต่อแสงจากเทียนเล่มเก่า ...
แล้ววางลงข้าง ๆ ส่องแสงสองแรงเทียนที่ตรงนั้น
'ออก'
'ถ้าไม่ออก จะคุยกันต่อไหม'
แสงสว่างเพิ่มเป็นสามแรงเทียน ...
คนจุดเทียนดูสงบลงแล้ว ลมร้อน ๆ ที่พัดแรงเมื่อครู่หายไป
'คุยครับ'
'ขอบคุณ'
สี่ ... ห้า ... หก ... เจ็ด ... แปด ... แรงเทียน ... ฉันยิ้มได้นิดหนึ่งทั้งน้ำตา
ฉันรู้ว่าฉันใจร้าย ... ฉันรู้ว่าคุณต้องเจ็บปวดเพื่อฉันไปอีกนาน ... ขอบคุณ
จากคุณ :
ninaM 
- [
30 พ.ย. 46 18:15:14
]
|
|
|
|
|
|
