เช้าตรู่ฟ้าสดใส ดอกเดซี่ข้างหน้าต่างบานรับแสงแดดอ่อนๆ นกน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกหากิน ปลุกให้ร่างเล็กๆ บนเตียงนอนตื่นจากฝันอันแสนสุข เด็กชายเบนจามิน บาร์นส์ ค่อยๆ คลานออกจากใต้ผ้านวมสีน้ำเงินอันอ่อนนุ่ม เบนจามินนั่งงัวเงียแล้วมองไปรอบๆ ห้องนอนของเขา มีบางอย่างแปลกไปในวันนี้
..ไม่มีอะไรแปลกไปนี่นา.. เขาคิดปลอบตัวเอง
เด็กชายค่อยหย่อนเท้าลงไปในพื้นที่เย็นๆ แล้วเขาก็ได้เห็นยีนส์สีน้ำเงินและเสื้อพับอยู่อย่างเรียบร้อย ซึ่งวางอยู่บนเก้าอี้ มีปลายรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่โผล่จากใต้เตียง
โอ้ โรงเรียน เบนจามินพึมพำ วันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนรึ! แม่! แม่! หนูน้อยตะโกนเรียกเสียงดังตามวัยห้าขวบของเขา
เบนจามิน ถึงเวลาแต่งตัวแล้วนะ ลูกคงไม่อยากไปโรงเรียนสายในวันแรกของการเปิดเทอมนะจ๊ะ แม่เรียกหลังเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วอยู่ในครัว
เบนตื่นเต้น แกรู้สึกว่าท้องเริ่มเล่นตลกเสียแล้ว เขาแทบกินอาหารไม่ลงเลย และก็ถึงเวลาที่จะต้องเดินออกไปไกลถึงสี่ช่วงตึกจึงจะถึงโรงเรียน เขาจับมือแม่ไว้แน่นเท่าที่จะแน่นได้
เมื่อไปถึง เบนเห็นประตูอันแสนกว้างใหญ่ของโรงเรียน เขามองหน้าแม่แล้วถามว่า
แม่จะอยู่กับผมไหมฮะ?
แม่จะพาหนูไปถึงหน้าห้องเรียนนะเบน แต่ลูกจะต้องรู้ว่าทางโรงเรียนไม่อนุญาตให้แม่เข้าไปด้วยหรอกนะ
แม่ยื่นมือมาบีบอย่างอบอุ่นและยิ้มให้ ทำให้เบนรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่มากนัก
ครูประจำชั้นยืนยิ้มอยู่ในห้องโถงนอกห้องเรียนเด็กเล็ก มีเด็กมากมายขวักไขว่อยู่หน้าประตู บ้างก็หัวเราะพูดคุยในขณะที่แขวนเสื้อคลุม และกระโดดโลดเต้นผ่านครูเข้าไปในห้อง เมื่อหันมาดูด้านในก็เห็นแม่บางคนยังอยู่ที่นั่น
เบนยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับไปไหน ผมไม่อยากเข้าไปข้างใน เบนกระซิบบอกแม่
เสื้อของหนูแขวนที่นี่นะเบน หนูจะได้ไม่ยุ่งยากในการที่จะจำว่ามันอยู่ตรงไหน เพราะว่ามีชื่อติดอยู่ที่ตะขอแขวนนี้แล้ว
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเป็นมิตรแต่ไม่ใช่เสียงของแม่ เบนค่อยหันไปมองตรงมุมห้อง ตาของเขาเหลือบไปเห็นคุณครู หลังจากนั้นก็มองป้ายชื่อ ..เบน.. ชื่อนี้เป็นชื่อของเขา! พ่อเคยสอนให้เขาเขียนชื่อเองแล้ว
แม่ไปก่อนนะ แล้วโรงเรียนเลิกแม่จะมารับไปทานอาหารกลางวันที่บ้านกัน แม่บอกเบนขณะที่เบนน้ำตาไหลอาบแก้ม
ฉันอยู่ด้วยไหม? เสียงเด็กคนอื่นๆ พูด
เบนหันไปมองรอบๆ ลืมบ้านและลืมแม่ไปชั่วขณะ เด็กอื่นๆ ที่ยืนอยู่ที่นั่นตัวขนาดใกล้เคียงกับเบนทั้งนั้น
ครูนำเด็กสองคนเข้ามาในห้อง ในขณะที่แม่ของเขาออกไปแล้ว เข้ามาดูซิว่า ครูจะหาอะไรให้เธอทำ
เบนชักเท้ามาไขว้กัน กระพริบตาถี่ๆ เพื่อซ่อนน้ำตา เด็กส่วนใหญ่กำลังสำรวจตรวจตราดูความสดใส และความสว่างภายในห้อง บ้างก็เงียบ บ้างก็กระโดดขึ้นลง พร้อมกับหัวเราะด้วยความตื่นเต้น
โอ้ โห! ดินสอสีใหม่ๆ ทั้งนั้น
และก็รูปต่อด้วย
นี่สัตว์อะไรนะ เอ
มันคือหนูหรือเปล่า?! เด็กผู้หญิงที่ชื่อแมรี่ถามขึ้น
ครูหยุดอยู่หน้ากรงกระจกอันใหญ่ นี่คือโม หนูแฮมสเตอร์ของเรา มันเหมือนกับเจ้าหนูเล็กๆ แต่ก็ใหญ่กว่า และมันก็หิวเก่งด้วย เด็กๆ สามารถที่จะนำอาหารมาเลี้ยงมันเมื่อมาโรงเรียนได้ หนูอยากจะให้อาหารกับโมบ้างไหมล่ะ เบน?
เบนยังตื่นเต้นและประหม่าอยู่ โมมองมาที่เบน มันมีขนที่ยาวและเหมาะที่จะเลี้ยง แต่เบนคิดเพียงแต่ว่า ..ฉันอยากกลับบ้าน..
เด็กๆ มองในในขณะที่แมรี่หยิบผักกาดกรอบๆ ชิ้นหนึ่งจากถุงที่วางข้างกรง และใส่ลงไปในกรงให้โม
มีอิฐต่อสีสวยสดใสชิ้นใหญ่ รถพลาสติกหลายคัน ตุ๊กตาและเตียงตุ๊กตา สมุดนิทานที่มีรูปสีสวยงาม ที่เล่นแผ่นเสียงวางอยู่บนชั้น แผ่นเสียงกองอยู่ถัดออกไป เบนมีที่เล่นแผ่นเสียงด้วย เขาสงสัยว่าครูจะมีเพลงที่เขาชอบฟังอยู่หรือเปล่า? แต่เขากลัวจึงไม่กล้าถาม
หลังจากสองสามนาทีผ่านไป ครูก็เริ่มเล่นเปียโนด้วยเพลงแผ่วเบา
เมื่อไรที่หนูได้ยินฉันเล่นทำนองนี้ หนูจะต้องรู้ว่าเป็นเวลาที่จะต้องนั่งลงบนพื้นพรมสีแดง ครูพูด
เมื่อช่วยกันปูพรมสีแดงลาดลงบนพื้นแล้ว ครูนั่งบนของเก้าอี้เตี้ยๆ
ครูพูดยิ้มๆ ตอนนี้ หนูได้ดูโน่นดูนี่มาพอสมควรแล้ว ครูคิดว่าเราควรจะได้มารู้จักชื่อกัน บทกลอนคงจะช่วยให้ง่ายขึ้น
อรุณสวัสดิ์แด่คุณ
อรุณสวัสดิ์แด่คุณ
แล้วเราก็ยิ้มให้กัน
ฉันชื่อ ลอร่า
คุณสบายดีหรือ?
เพียงแต่แทนชื่อหนูลงไป ใครอยากเริ่มต้นบ้าง? ครูมองไปรอบๆ มีหลายมือยกขึ้น เบนยิ้มเป็นครั้งแรก
ผมรู้จักโคลงบทนี้ฮะ เขาพูดด้วยเสียงเล็กๆ ผมฟังจากแผ่นเสียงที่พ่อเปิดให้ที่บ้าน
เอาละ ดีเลย ครูพูด เป็นอันว่าให้เบนเริ่มต้นนะ
ท้องของเบนรู้สึกดีขึ้น เขายืนขึ้นและพูดทุกคำ เบนพูดเสียงค่อยในตอนแรก แต่ตอนท้ายเขาพูดด้วยเสียงดัง
มีเสียงกระซิบเมื่อเบนพูดจบ เธอเต็มใจจะเป็นเพื่อนกับฉันไหม? มันคือเสียงพูดของอาเธอร์ เด็กชายผิวดำผมหยิก
หลังจากทุกคนได้แนะนำตัวแล้ว ครูลอร่าก็แจกน้ำผลไม้และขนมปังกรอบ พร้อมกับอ่านเรื่องจากหนังสือให้ฟัง และแล้ว ครูจึงนำเด็กๆ ไปเล่นที่สนามเด็กเล่น มีอะไรบ้างที่สนาม มันมีชิงช้า สะพานลื่น กระดานไม้กระดก และก็บ่อทรายใหญ่ เบนและอาเธอร์เหนื่อยมาก
เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนประหลาดใจเมื่อครูพูดกับเด็กๆ ว่าถึงเวลากลับบ้านแล้ว และเบนก็เริ่มมองหาแม่ของเขา
ผมอยู่นี่ฮะแม่ เบนตะโกนบอกเสียงดัง
มานี่แน่ะอาเธอร์
แม่ฮะ นี่อาเธอร์เพื่อนใหม่ของผม เขาแนะนำให้แม่รู้จัก เราไม่ต้องการจะอยู่ที่โรงเรียน แต่เดี๋ยวนี้เราเป็นเพื่อนกัน และที่นี่ก็มีหนูแฮมสเตอร์ มันชื่อว่าโม และเราเล่นกันในสนามเด็กเล่น แล้วเราจะมาที่นี่ในเช้าพรุ่งนี้อีกได้ไหม? ผมอยากมาเล่นในสนามเด็กเล่นอีกฮะ
แม่กอดเบนและยิ้มให้กับครู ทั้งสองต่างยิ้มและขยิบตากับเบน เบนขยิบตาตอบ วันแรกที่โรงเรียนของเบนจามิน บาร์นส์ จึงจบลงเช่นนี้
จากคุณ :
ณัฐกร 
- [
3 ธ.ค. 46 00:37:49
]
เมื่อเบนจามิน บาร์นส์ เริ่มไปโรงเรียน
