"พี่ชิต...ผมว่าบรรยากาศแบบนี้เราไม่น่าต้องมาขับรถแบบนี้เลย...พี่ว่ามั๊ย..."
"มันเป็นยังไงเหรอ...ยุทธ..." พี่ชิตหรืออนุชิตถามกลับไปด้วยความสงสัย
"ก็พี่ดูซิครับ...เวลาโพล้เพล้แบบนี้... แล้วก็สถานที่เปลี่ยวๆอย่างนี้... ไงล่ะครับ" ยงยุทธยงยุทธชี้ชวนให้ดูบรรยากาศรอบๆ รถที่กำลังแล่นอยู่ในขณะนี้
"อืม..." อนุชิตเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศรอบข้างตามที่เพื่อนร่วมทางเอ่ยถึงเหมือนจะหาเรื่องชวนคุยแก้เหงาระหว่างการเดินทาง เขาซึ่งกำลังใช้สมาธิในการขับรถอยู่จึงไม่ทันไดสังเกต
เขาเหลือบตามองนาฬิกา...เกือบจะทุ่มแล้วบรรยากาศถึงได้เป็นอย่างนี้ ตามปกติเส้นทางสายนี้รถจะวิ่งกันพอสมควรแต่ว่า...ในเวลานี้... ทำไมถึงหารถสวน หรือนำหน้าสักคันก็ไม่มี หรืออาจเป็นเพราะอากาศที่ขมุกขมัว...เมฆฝนที่ดำทะมึนเหมือนจะมีพายุเช่นนี้จึงไม่มีใครอยากที่จะเสี่ยงกับอุบัติเหตุ จากความไม่โปร่งใสของอากาศนัก ถ้าเขาไม่จำเป็นที่จะรีบจัดการกับงานที่ต้องทำให้เสร็จโดยไวแล้วล่ะก็ เขาคงต้องขอนอนพักผ่อนอยู่บ้านเป็นแน่
ความมืดเริ่มคืบคลานมาทีล่ะนิด สองฟากข้างปราศจากแสงไฟส่องให้ความสว่าง แม้แต่แสงไฟจากจากรถ...ก็มีเพียงสองดวงจากรถที่เขาขับเท่านั้น ลมข้างนอกรถเริ่มพัดแรง...สังเกตจากต้นไม้ข้างทางที่ไหวลู่ไปมาตามแรงลม...วิทยุ-เทปใรรถก็ดันมาเสียอีก ช่างน่าวังเวงยิ่งนัก นี่ถ้าไม่มีคนนั่งมาเป็นเพื่อนคงชวนให้คิดถึงเรื่อง...
...............
จะเรื่องอะไรแล้วคอยอ่านต่อคราวหน้านะครับ
ยังไงก็มือใหม่นะครับ ช่วยอ่านหน่อยแล้วกัน ขอบคุณครับ
หมี่เกี๊ยว ครับผม
จากคุณ :
หมี่เกี๊ยว
- [
6 ธ.ค. 46 00:25:40
A:203.144.143.250 X:203.118.105.5
]
...ว่าแล้วเชียว...
