...ว่าแล้วเชียว...ตอน...3...

        "เฮ้ย!! พี่...ระวัง..!!" เขาตะโกนออกมาอย่างตกใจพร้อมกับชี้มือออกไปข้างหน้า อนุชิตก็ตกใจไม่แพ้กันแต่ยังดีที่ควบคุมสติได้อยู่ เขาแตะเบรคห้ามล้อโดยทันทีเสียงดังลั่น...เอี๊ยดดดด...
        "เฮ้ย!! อะไรนั่น...?" ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน... "โธ่เว้ย!! ไอ้หมาบ้า...ดันทะลึ่งตัดหน้ามาได้เกือบไปแล้วไหมล่ะ..." อนุชิติตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
        "ดีแต่ว่าพี่คุมสติอยู่นะนี่ ไม่งั้นแย่แน่ๆเลย...เฮ้อ..." ยงยุทธถอนหายใจอย่างโล่งอก
        "โชคเรายังดีทีฝนยังไม่ตก... ไม่งั้นคงหลุดออกอยู่ข้างทางแล้ว..." ว่าแล้วก็มองกระจกหลัง...หมาหายไปแล้ว...
        "แหมกำลังถึงตอนสำคัญเสียด้วย..." พอหายตกใจแล้วเพื่อนร่วมทางก็เริ่มต่อ "คล้ายเมื่อกี้เลยแหละพี่ แต่ว่าที่เขาเห็นนั้นเป็นผู้่หญิงครับอุ้มลูกเดินออกมากลางถนน ดีแต่ว่าฝนตกไม่แรงเลยหักหลบได้ทัน เขาตกใจและแปลกใจมากเลย ที่มืดออกขนาดนั้นทำไมเขาจึงเห็นสองแม่ลูกได้อย่างชัดเจนเหมือนกลางวันเลยแหละพี่..." หยุดกลืนน้ำลายลงคอแล้วหันมองไปรอบๆ กลัวว่าอะไรจะโผล่มาให้เห็นให้ตกใจอีกแล้วก็เล่าต่อ... "...เขายังคงขับรถไปเรื่อยๆ ประมาณสิบกว่านาทีเห็นจะได้ ก็มีเหตุให้เขาต้องตกใจสุดขีด...เมื่อเหตุการณ์เดิมมันเกิดขึ้นอีก...ผู้หญิงคนเดิมอุ้มเด็กคนเดิม แต่คราวนี้เข้ามาใกล้กว่าเดิม...และที่สำคัญเขาเห็นหน้าชัดมาก...ไม่ว่าจะมืดอย่างไร เขาก็จำได้...ใช่แล้ว...คนเดิม แต่คราวนี้มีเลือดเกรอะกรังทั้งแม่ทั้งลูกเลย..." ยงยุทธหยุดเล็กน้อย... "...เขาเกือบเสียสติ...ร้องออกมาจนเสียงหลง...เขาเหยียบเบรคทั้นทีและหักรถหลบ รถเสียหลักเขาไปหยุดในปั๊มน้ำมันข้างหน้า...ยังดีที่เขาไม่ได้ขับรถเร็วไม่งั้นคงแย่...แล้วเขาก็หมดสติอยู่ตรงนั้นจนถึงเช้า คนแถวนั้นบอกกับเขาว่าทุกคืนที่มีฝนเธอและลูกจะออกมาให้คนที่ขับรถผ่านไปมาแถวนั้นเห็นเป็นประจำเพราะว่าเธอและลูกถูกรถชนตายคาที่ในคืนที่มีฝนตกอย่างเมื่อคืนนี้นั่นแหละ..." ...
      "น่ากลัวเหมือนกันนะครับพี่...ถ้าเราเจอแบบนี้บ้างจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้นะครับ...พี่ว่าไงครับ?..." ยงยุทธพูดไปแต่สายตายังคงมองออกไปข้างหน้า...ฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว...
        "พี่ว่าก็น่ากลัวอยู่เหมือนกันนะ..." พูดพลางเขาก็สะัแหยะยิ้มไปพลาง... "แต่พี่ว่าถ้าเราเจอแบบนี้มันคงจะน่ากลัวกว่านะ..."  งว่าดังนั้นแล้วอนุชิตก็ดับไฟหน้าและหักรถเข้าไปวิ่งเลนขวาเร่งความเร้วรถพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้่าคลั่ง...ฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นคล้ายรองรับความบ้าคลั่งของอนุชิต...และรถก็วิ่งฝ่าสายฝนไปด้วยความเร็ว
        "เฮ้ยยย..!! พี่จะบ้าแล้วเหรอ...พ..พี...พี่...จะทำอะอะ..." ยงยุทธงงและตกใจมาก...
        "...เปรี่ยง!!..." ... เสียงฟ้าผ่าลงมา และทันใดนั้นเองปรากฏรถบรรทุกวิ่งอยู่ข้างหน้าด้วยความเร็ว เนื่องจากรถที่เขาทั้งสองนั่งดับไฟวิ่งกว่าที่คนขับรถบรรทุกจะเห็นก็เข้าไปใกล้กันเต็มทีแล้ว... "...ปี๊นนนนนน!...ปี๊นนนนน!... คนขับรถบรรทุกบีบแตรดังลั้นพร้อมกับเหยียบเบรคด้วยความตกใจ... ยงยุทธหลับตาแน่นไม่อยากรับรู้เหตุการณ์อันน่าหวาดหวั่นที่จะปรากฏเบื้องหน้า...
        "ตายแน่เลยตู..."เขาคิดอยู่ในใจ...
                        .....................

    ความจริงว่าจะจบในตอนนี้อยู่แล้วแหละครับแต่พอดีมีธุระด่วนครับ แล้วจะมาต่อให้จบนะครับ อ่านกันไปก่อนแล้วกันเหลืออีกนิดเดียวจริงๆ  ต้องขอโทษนะครับ...หมี่เกี๊ยว

    จากคุณ : หมี่เกี๊ยว - [ 7 ธ.ค. 46 14:13:12 A:203.144.143.250 X:203.118.111.169 ]