ผมคิดเรื่องนั้นอยู่ตลอด ผมรู้ดีว่าเพื่อนๆฝากความหวังไว้ที่ผม ถึงแม้จะแค่ 12 คนในห้องนี้ก็เถอะ แต่ใครจะรู้ว่าถ้าผมทำลงไปแล้ว มันอาจจะส่งผลกระทบต่อคนทั้งโรงเรียนนี้
.... หรืออาจจะทั้งเมืองนี้ ประเทศนี้

( ในห้องเรียน ฝาผนัง เพดาน และ พื้นสีขาวโพลน แสงสว่างทั่วด้วยหลอดตะเกียบ 20 กว่าดวงที่ติดตามจุดต่างๆ ของห้อง นักเรียน 13 คน นั่งนิ่งอยู่กับโต๊ะเรียนสีกลมกลืนกับห้อง ทุกคนนั่งห่างกันระยะ 1 เมตรพอดีไม่ขาดไม่เกิน ตัวห้องรอบๆ เหลือพื้นที่มากพอจะเพิ่มที่นั่งได้อีกหลายสิบตัว )
( เสียงประตูห้องเปิดออก ดังกังวานเกินกว่าที่ควร คุณครูวัยหนุ่มใส่แว่นในชุดสูทสีดำเดินเข้ามา )

ผมมองมันวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ จากนั้นมันก็เดินอ้อมโต๊ะมายืนตรงกลางห้อง
“ สวัสดี นั่กเรียนทีนารั่กทุ่กคน “
ผมต้องตั้งใจฟังเป็นพิเศษ เพราะ นอกจากน้ำเสียงมันจะราบเรียบโทนเดียวตลอดแล้ว เสียงวรรณยุกต์ก็ไม่มีอีกด้วย
“ วันนีเราจะมาเรียนเรืองเซียงวรรณยุ่กต์ในภาซาไทย “
( ในห้องเงียบกริบ )
 “ วรรณยุ่กต์ในภาซาไทยมี ฮา เซียง ไดแก ซามัญ เอก โท ตรี จัตวา เชนคำวา กา เราจะออกเซียงวา
กา กา กา กา กา ... “
( ในห้องเงียบกริบ )
( แต่การเรียนการสอนเรื่องวรรณยุกต์ ก็ดำเนินต่อไป )
ตาของผมลดระดับลง ตามเนื้อหาที่เข้มข้นขึ้น  คุณครู เวอร์ชั่น 0.5 beta ตัวนี้สอนได้น่าเบื่อยิ่ง แต่จะว่าไปไม่ว่าจะเวอร์ชั่นไหน มันก็น่าเบื่อเหมือนกันหมด  ยังไงก็ตามตอนนี้ต้องควบคุมสติของตัวเองให้อยู่ ถ้าระบบตรวจจับที่ลูกตาของ คุณครูเวอร์ชั่น 0.5 จับได้ ผมอาจโดนหัก 1 แต้ม ซึ่งอาจมีผลทำให้ค่า gpa ของผมต้องผันผวนซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่ยอม และ ยอมไม่ได้
( นักเรียนร่างอ้วนคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวสุดท้าย บ่นพึมพำเบาๆ “ เบื่อชิบ.. “ )
“ อุดมศักดิ์  รักดี 2200323212 กล่าวคำหรือความเห็นที่ไม่มีประโยชน์ต่อการศึกษา หัก 5 แต้ม “
“ อ้าว เฮ้ย  “ ( อุดมศักดิ์ อุทานออกมาเสียงไม่ดังนัก ราวกับพูดกับตัวเอง )
“ อุดมศักดิ์  รักดี 2200323212 พูดคุยหรืออุทานเสียงดัง รบกวนการเรียน หัก 5 แต้ม  “
( อุดมศักดิ์ไม่พูดอะไรอีก แต่ทำหน้าเครียดแทน )
ไอ้อุดมศักดิ์ซวยจริงๆ เรียนห่วยแล้วยังเซ่ออีก ระบบตรวจจับของเวอร์ชั่นนี้ น่ากลัวมาก เพราะระยะหวังผลของมันไกลถึง 50 เมตร
แต่ระบบดีแค่ไหน มันก็ต้องมีจุดอ่อน
และนี่คือสิ่งที่ผมคิดอยู่ตลอด
ด้วยความฉลาดที่มีมาตั้งแต่วัยเด็กของผม ผมว่าผมรู้นะ แต่ผมไม่อาจจะดำเนินการได้ เพราะตัวผมเองอาจจะซวยเยี่ยงอุดมศักดิ์ สู้เงียบๆ ไปดีกว่า ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะลำบากอะไรมาก ตามๆมันไป หลบได้ก็หลบ ไว้ตอนที่ชื่อเสียงตัวเองไม่ค่อยดัง แล้วค่อยงัดมาใช้ดีกว่า ผมอาจจะได้เป็น “ the one “ ไปเลยก็ได้
ผมนี่ฉลาดจริงๆ
นั่งฟังมันมานานกว่าชั่วโมง ในที่สุดมันก็จบบทเรียนของมันซะที
“ ตอไปจะเปนการตรวจการบาน  กรุณาวางการบานไวบนโต่ะ “
( ทุกคนคว้าสมุดเล่มสีขาวขึ้นมา จากลิ้นชักบ้าง จากกระเป๋าบ้าง )
ช่วงเวลานี้แหละ ช่วงเวลาแห่งความล่มสลายของทุกคนที่ไม่ได้ทำการบ้านมา เพราะ มันตรวจไม่เคยพลาด ทำไม่ครบ ทำไม่เสร็จ โดนที 30 แต้ม 40 แต้ม บางคนเคยโดนถึงเกือบ 100 ก็มี
( คุณครูทำการตรวจการบ้านไล่ไปทีละคน)
คนนั้นชื่อ สุวิทย์  ถึงการบ้านมันจะส่งครบ แต่คะแนนมันก็น้อยกว่าผมอยู่ดี ส่วนนั่นที่เกาๆ หัวอยู่ ชื่อ เกียรติศักดิ์ ไม่ค่อยทำมาส่ง โดนเป็น 1000 แต้มแล้วมั้ง
“ คอทราบเหตุพนทีไมมีการบานมาซง แลวจะหักแตมโดยพิจารณาตามเหตุพน “
“ ก็ .... ก็ ... “ ( เกียรติศักดิ์อึกอักด้วยความกลัวอยู่นาน มองหน้าคุณครู ทำอะไรไม่ถูก )
“ ลืมน่ะครับ “ ( ดูจากสีหน้าแล้ว คำตอบนั้นไม่เป็นจริง )
“ เกียรติศักดิ์  รักงานดี 2200456895ไมมีการบานมาซง ดวยเหตุพน ลืม ทำไมเสร่จ รือ ทำไมครบทวน หัก 500 แตม แล่ะ โดนทำโทษดวยวิธี ตี อีกนึงครัง “
( คุณครูลงมือตบหลังเกียรติศักดิ์ เสียงดังพอจะกระตุกสติของทุกคนในห้อง เกียรติศักดิ์ดูเจ็บ และ แค้นเคืองอยู่ลึกๆ )
สมน้ำหน้า งานก็ไม่ยอมทำ ไอ้ขี้เกียจ ผมอยากจะขำมันจริง แต่เดี๋ยวจะโดนหักแต้ม
( คุณครูเดินตรวจต่อไป )
เหตุการณ์แบบนี้มีอยู่เรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีอีกรายนึง โน่นแน่ะ อ้าว มันเดินถึงพอดี ที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่นั่นแหละ ศักดา โง่แบบนั้นโดนแน่
( สายตาของศักดามองลงไปยังสมุดเล่มขาว ไม่สบสายตากับคุณครูที่อยู่ตรงหน้า )    
“ คอทราบเหตุพนทีไมมีการบานมาซง แลวจะหักแตมโดยพิจารณาตามเหตุพน “
( ศักดาเงียบ แต่สายตาของเขาเหมือนกำลังส่งเสียงดังเกรี้ยวกราด )
“ คอทราบเหตุพนทีไมมีการบานมาซง แลวจะหักแตมโดยพิจารณาตามเหตุพน “ ( เสียงนั้นถามซ้ำ )
( ร่างของเขายังนิ่งเฉย )
“ คอทราบเหตุพนทีไมมีการบานมาซง แลวจะหักแตมโดยพิจารณาตามเหตุพน “
( ไม่มีครั้งที่ 4  ศักดามองหน้าคุณครู )
“ ไม่มีอารมณ์ทำเว้ย ! สอนก็ไม่รู้เรื่อง จะให้ทำได้ไงวะ ! “
( ทั้งห้องเงียบกริบ )
( ร่างของคุณครูนิ่ง )
“ ไม่ทำเว้ย ไม่ทำแล้ว จะทำไม ! “
“ ฟู่..... “ ( หัวของคุณครูมีควันลอยขึ้นมา )
“ ระบบผิดพลาด ระบบผิดพลาด “ ( คุณครูพูดไปเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงที่เพี้ยนไป )
“ ปุ้ง ! “ ( ประกายไฟแล่บออกมาจากหูคุณครู )

( ทั้งห้องเงียบกริบ )
( ร่างของคุณครูล้มพับลง เสียงร่างเหล็กกระทบลงกับพื้น ไม่ต่างจากเสียงกระป๋องที่ร่วงหล่น )
( ทั้งห้องเงียบกริบ )
“ เฮ้ ! “ ( ทั้งห้องร่วมกันส่งเสียงโห่ร้องดีใจ ทั้งกังวานอย่างที่มันควรเป็น ยกเว้น คนหนึ่งที่นั่งนิ่ง )
 
เป็นไปได้ไง ไอ้โง่ศักดา ...
อะไรวะ !


-------------------------------------------

ยังไงก็ขอความเห็นด้วยนะครับ ติชมได้หมดครับ
ขอบคุณมากครับ