ความคิดเห็นที่ 1               หลังจากที่เธอเข้าทำงานได้สองสัปดาห์ และเลิกหวังที่จะเจอหนุ่มในฝันสักคน เขากลับเดินเข้ามาในร้านอย่างไม่คาดคิด               เท็ดออกไปทำธุระที่ธนาคาร และไม่มีใครอยู่ในร้านนอกจากเธอที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ง่วนกับการแกะหีบห่อหนังสือใหม่ที่เพิ่งส่งมาถึง เมื่อประตูร้านเปิดออก และปิดเข้าที่ตามเดิม หญิงสาวเปลี่ยนท่ามาเป็นนั่งกระหย่ง เงยมองเห็นเขายืนอยู่เบื้องหน้า ขวางลำแสงที่สาดส่องเข้ามาจากภายนอก               ผมสีดำแซมเทาหยักศก หนวดเรียวคล้ายกับเช เกวาร่า แขนเสื้อม้วนพับสูง เปิดให้เห็นลำแขนแข็งแรงเป็นสีแทนคล้ำแดด ฟันขาวสะอาดเป็นประกายยามเมื่อเขายิ้มให้เธอ - ใช่เขาจริงๆ ด้วย!               "สวัสดีครับ" ชายหนุ่มเอ่ยทัก "ครั้งสุดท้ายที่มาร้านนี้ จำได้ว่าผมไม่เห็นคุณนะ หรือว่านั่นมันนานมากมาแล้ว และผมน่าจะมาก่อนหน้านี้อีกสักครั้งล่ะ"               "ฉันเพิ่งมาทำงานได้สองอาทิตย์เองค่ะ" เธอตอบ "มีอะไรจะให้ช่วยมั๊ยคะ"               "ขอบคุณครับ แต่ผมไม่อยากรบกวน หรือขัดจังหวะการทำงานของคุณน่ะสิ"               หญิงสาวลุกขึ้นยืน รู้สึกได้ว่ากำลังถูกชายหนุ่มจ้องมอง เขายังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับตัวไปจากประตูทางเข้า เธอพลันดีใจที่ผมยาวสลวยของเธอนั้น ร่วงปกใบหน้า ปิดไม่ให้เห็นแก้มนวลที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ               "ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวตอบ               "พูดจริงๆ นะครับ"               "คุณไม่ได้รบกวนหรือขัดขัดจังหวะการทำงานของฉันหรอกค่ะ " เธอปด               "เสียดายจริงๆ " เขาว่า แต่ริมฝีปากเผยอยิ้มแสดงให้เห็นว่าเขารู้               หญิงสาวรีบหันหน้าหนี  ในร้านหนังสือเล็กๆ แห่งนี้ มีบางจุดที่แสงแดดส่องถึง บางจุดอยู่ในเงามืด พร้อมกับหนังสือสีสันสดใสจัดเป็นระเบียบอยู่บนชั้นวาง  และในฉับพลันนั้น เธอรู้สึกเปี่ยมไปด้วยความสุข  เกิดความมั่นใจขึ้นมาว่า ไม่ว่าจะเอ่ยปากพูดอะไรในนาทีนี้ ทั้งมีสาระและไม่มีสาระ ก็จะฟังรื่นหูถูกต้องไปหมด ไม่ห่างเหินแต่เป็นกันเอง และสื่อความหมายที่เขาจะเข้าใจได้ดี               "คุณคงเข้ามาดูหนังสือ" เธอว่า "ขอโทษด้วยค่ะ ถ้าฉันไปรบกวนสมาธิของคุณ"               "ผมก็ตั้งใจว่าจะเข้ามาเลือกหาหนังสือจริงๆ ล่ะครับ และบังเอิญว่าเจอคุณเข้า สมาธิของผมเลยไม่ปะติดปะต่อ  แต่อย่าใส่ใจเลย ทำงานต่อเถอะครับ ส่วนผม จะลองตั้งสมาธิใหม่ แล้วพยามยามไม่คิดว่ามีคุณอยู่ในร้านด้วยอีกคน" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 ธ.ค. 46 15:14:37 A:203.156.12.92 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2               หญิงสาวหันกลับไปแกะห่อหนังสือต่อ แต่ยังรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวไปทั่วร้านของเขา ในที่สุด ชายหนุ่มถือหนังสือสองเล่มที่เลือกไว้ เดินมายืนรออยู่หน้าเครื่องคิดเงิน               หัวใจของเธอพลันกระตุกด้วยความดีใจ ที่เห็นหนังสือในมือของเขาเป็นเล่มที่เกี่ยวกับศิลปะการวาดภาพ  เขาเป็นศิลปินจริงๆ ด้วย! เหมือนอย่างที่เธอคาดหวังไว้เลย!               เมื่อเธอส่งเงินทอนให้ ชายหนุ่มเอื้อมมากุมมือเธอไว้ "ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ" เขาถาม               "แซนดี้ค่ะ แซนดี้ ลอว์เรนซ์" หญิงสาวเหลือบตาขึ้นมอง ดวงตาของเขาเป็นสีน้ำตาลแกมเขียว               "แซนดี้" ชายหนุ่มเรียกทวนอย่างครุ่นคิด "อืม จริงด้วย" แล้วยกมือขึ้นลูบผมของเธอเล่นอย่างแผ่วเบา "ผมสีทองคล้ายสีเม็ดทราย หยักโศกสลวยเป็นคลื่น เหมือนกับเม็ดทรายบนหาดตามรอยต่อกับทะเลอย่างนั้นแหละ  สวยมาก แซนดี้คนสวย  แล้วพบกันใหม่นะครับ!"               เธอได้แต่ยืนนิ่งที่ประตู มองตามเขาเดินจากไปด้วยท่วงท่าที่มั่นใจในตัวเอง ฝ่าผู้คนและถนนที่คับคั่ง หายลับไปกับสายตา  แล้วนึกภาวนาอยู่ในใจ  ขอให้เขากลับมาอีกเถอะ!  ขอให้เป็นเร็วๆ นี้ด้วย!  เขาคือคนที่เธอเฝ้ารอคอยมานานแล้ว               หญิงสาวรู้สึกอยู่ลึกๆ และเชื่อมาตลอดว่า จะมีหนุ่มสักคนอย่างเขาคนนี้ เดินเข้ามาในร้านหนังสือสักวัน  และเพราะเหตุนี้เอง เธอถึงตัดสินใจทำงานที่ร้านนี้  เธอนึกไม่ออกว่าจะเข้าเรียนต่อภาควิชาจิตรกรรมในมหาวิทยาลัยในฤดูใบไม้ร่วงนี้ได้ยังไง แล้วจะสร้างสรรค์วาดภาพออกมาได้อย่างไร  ถ้ายังไม่เคยตกหลุมรักกับใครสักคน ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความรักสักที  ถึงเธอจะมีเพื่อนชาย คบหากับหนุ่มนิสัยดีหลายคน อย่างเท็ด ที่ทำงานในร้านหนังสือนี้ด้วยกัน แต่เธอต้องการหนุ่มที่แก่วัยกว่า เป็นจิตรกร เป็นกวี เป็นใครสักคนที่ชื่นชอบการเดินทาง เคยมีบาดแผลเจ็บปวดกับชีวิต แต่ฟันฝ่ามาได้ และยังยืนหยัดสู้ต่อไป ใครสักคนที่จะทำให้ชีวิตของเธอมีสีสัน ใครสักคนที่จะมาเปิดประตูปลดปล่อยเธอให้ออกไปรู้จักกับอีกโลกหนึ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน               และในที่สุด เธอก็พบเขาคนนั้นแล้ว จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 ธ.ค. 46 15:17:52 A:203.156.12.92 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 สั้นไปสักนิด แต่แวบมาแปะค่ะ... :) ขอตอบจากเรื่องที่แล้วหน่อยนะคะ คุณ canossa & คุณ scottie - :) คุณหนอนน้อย - เขาไม่ให้เข้าอ่านในบาร์หลังร้านง่ะ ทำไมมันระดับ ทริปเปิลอาร์ เลยเหรอคะ คุณ ninaM - คิดว่า มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเรื่องสั้น(กว่าปกติ ฮา ฮา)นะคะ คือสั้น แต่กระชับได้ใจความครบ เดินเรื่องได้เรียบรื่นด้วย อ่านจบแล้วก็ยิ้มอีกต่างหาก - คือคิดเอาเองน่ะค่ะ  อิ อิ อิ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 ธ.ค. 46 15:28:31 A:203.156.12.92 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง อ๊บ อ๊บ อ๊บ อิอิ มาแซวชื่อเรื่องน่ะ เขามีแต่ฝันถึงเจ้าชายขี่ม้าขาว แต่สาวคนนี้เธอมองหาเจ้าชายกบ ;-) จากคุณ : canossa - [ 8 ธ.ค. 46 16:15:12 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขึ้นมาก็น่าติดตามแย้วอ่ะค่ะ... มีเจ้าชายเหลือให้น้องหมูสักคนไม๊คะ.. ...อ๊บ...เอ๊ย...อู๊ด...อู๊ด... @^______^@ จากคุณ : P_JUNG - [ 8 ธ.ค. 46 17:22:53 A:202.133.163.232 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 โห .. 2 อาทิตย์เอง ถอดใจแล้ว อิอิ จากคุณ : scottie - [ 8 ธ.ค. 46 18:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาตามอ่าน ฮับผม อ๊บ อ๊บ จากคุณ : zeasa - [ 8 ธ.ค. 46 19:56:12 A:203.152.5.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องนี้มีต่อใช่อ่ะป่าว เค้าจะรอน้า.... ส่วนหลังร้านอ่ะค่ะ ไม่ถึงกะทริปเปิ้ลอาร์หรอก ^^" แต่ว่าก็มีบ้างอ่ะน้า... มันเลยต้องสมัครสมาชิกก่อนอ่ะค่ะ แล้วก็รอพาสเวิร์ดส่งมาที่เมล์ หลังจากนั้นก็เข้าไปอ่านได้เลยค่ะ (เปลี่ยน password ได้ด้วยน้า) สมัครได้ที่นี่ค่ะ http://tplusone.proboards18.com/index.cgi?action=register มีข้อสงสัยดูรายละเอียดได้ที่นี่ค่ะ http://www.thai.net/tplus_one/forum.htm อ่านไม่ได้หรือมีปัญหายังไงก็เมล์มาบอกนะคะ ^O^ phanchom@hotmail.com จากคุณ : หนอนน้อย - [ 8 ธ.ค. 46 20:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กิ๊ก กิ๊ก ว่าแล้วก็วิ่งไปร้านหนังสือบ้าง จากคุณ : bookmark - [ 8 ธ.ค. 46 21:14:18 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ canosse - ชื่อเรื่องมันมีนัยเน้อ :) คุณ scottie - ถ้าอยากจะรู้ว่า สองอาทิตย์จะถอดใจหรือไม่ สงสัยต้องลองไปยืนที่ศูนย์หนังสือจุฬาฯ บ้างว่าจะเจอ เจ้าชายสักคนหรือป่าวอ่ะนะคะ อิ อิ คุณ zeasa - ขอบคุณค่ะที่ตามอ่านอย่างเหนียวแน่น :) คุณหนอนน้อย - เอิ๊ก เอิ๊ก คงต้องรีบเข้าไปอ่านบททริปเปิ้ลอาร์ ของคุณบ้างแล้วล่ะ คุณ bookmark - ถ้าสำเร็จ มาแปะบอกคนอื่นด้วยนะคะ อย่าลืม อย่าลืม! จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 ธ.ค. 46 13:15:49 A:203.156.10.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต่อค่ะ -               เช้าวันต่อมา แซนดี้ไปถึงที่ทำงานอย่างใจจดใจจ่อ แน่ใจว่าเขาต้องกลับมาที่ร้านวันนี้อีก ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงประตูเปิด เธอต้องหันขวับไปดู สีหน้าสดชื่นกับการคาดหวังที่จะเห็นเขา แต่ก็ต้องหันกลับ แล้วจมดิ่งลงลึกทุกทีกับความผิดหวัง ทุกครั้งที่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แล้วเท็ดเป็นคนรับสาย หัวใจของหญิงสาวจะเต้นเร็วขึ้น เต็มไปด้วยความหวัง แต่เขาไม่ได้กลับมาที่ร้าน หรือโทรมาหาเธอในวันนั้น หรือวันถัดไป               และแล้ววันอาทิตย์ก็มาถึง เท็ดชวนเธอไปเที่ยว แต่แซนดี้ขอตัวตอบปฏิเสธ เธออยากออกไปเดินเล่นคนเดียวตามริมฝั่งแม่น้ำยามบ่ายๆ  แต่ทุกซอกทุกมุมที่ลับตาคน ทั้งที่มีแสงแดดส่องถึงให้ความอบอุ่น หรือในร่มเงา ล้วนแต่มีหนุ่มสาวนั่งจับจองกันเป็นคู่ๆ ภาพที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหงาใจมากขึ้นไปอีก               ในที่สุด แซนดี้ก็หาที่ว่างพอนั่งเล่นได้ริมฝั่งแม่น้ำ หลบซ่อนอยู่หลังกอหญ้าใหญ่ กระแสน้ำใสเย็นไหลมากระทบเท้าเปล่าที่จุ่มอยู่ในน้ำ หญิงสาวนั่งนิ่งไม่ไหวติง นิ่งเสียจนกบกระโดดขึ้นมาจากน้ำ แล้วนั่งเกาะอยู่บนหลังเท้าของเธอ ตัวกบเป็นสีน้ำตาลแกมเขียว สีเดียวกับดวงตาของเขา เธอเผยอยิ้ม นึกถึงเทพนิยายเรื่องโปรดเมื่อเยาว์วัย พร้อมกับเพ่งมองกบตัวนั้นต่อไป               มันง่ายที่จะเข้าใจและเห็นได้ชัดเลยว่า ทำไมถึงมีนิยายมากมายหลายเรื่องที่จินตนาการขึ้นมาเกี่ยวกับมนุษย์ที่ตกอยู่ใต้คำสาป ก็ดูกบตัวนี้สิ  ท่าทางอย่างกับว่ามันรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา  หงุดหงิดที่ตกเป็นเป้าสายตาของคน รำคาญตัวเองที่ขยับเขยื้อนตัวไปมาลำบาก และเขินอายราวกับว่ามันไม่คุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของตัวเอง               กบจ๋า - แซนดี้เอ่ยขึ้นในใจ - เปลี่ยนร่างกลายมาเป็นเจ้าชายให้ฉันหน่อยเถอะนะ               บ่ายวันจันทร์ ชายหนุ่มเดินเข้ามาก่อนที่จะปิดร้านพอดี  มีเสื้อแจ๊กเก็ตผ้าลูกฟูกพาดอยู่บนไหล่ มือยันประตูร้านที่เท็ดกำลังจะดึงปิด หัวใจของแซนดี้เต้นรัว เขาโทรมานัดว่าจะมารับเธอออกไปเที่ยวกันในเย็นวันนั้น               "ผู้ชายอย่างนี้ สมควรถูกยิงทิ้งให้หมด!" เท็ดพึมพำ กระแทกประตูปิดดังปัง               ชายหนุ่มขับรถพาแซนดี้ไปนั่งดื่มคุยกันที่ผับนอกเมือง ทั้งสองเลือกโต๊ะนั่งในบริเวณสวนที่ระดับพื้นสนามค่อยๆ ลาดเอียงต่ำลงไปจดฝั่งตลิ่งแม่น้ำ ผิวคล้ำแดดสีแทนดูเป็นประกายใต้แสงตะวันอ่อนๆ ยามเย็น ในความคิดคำนึงของหญิงสาว เขาดูราวกับเทพเจ้ากรีก  รอยเส้นต่างๆ ที่ได้มาจากประสบการณ์ในชีวิต และความเป็นอมตะของเทพเจ้า เห็นได้ชัดบนใบหน้า แต่สำหรับเธอแล้ว มันเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมและดูดีเสียจริง               "ฉันอยากมีผิวคล้ำแดดบ้างจังเลยค่ะ" แซนดี้เอ่ยขึ้น "แต่ที่ได้มามีแต่ฝ้าขึ้นเต็มไปหมด"               "อย่าดีกว่าครับ" ชายหนุ่มว่า "ที่เป็นอยู่นี้ ก็ดีแล้วล่ะ เพียงแต่เอาน้ำหอมกลิ่นผิวส้มแตะแต้มสักหน่อย  มือถือร่มสักคัน แล้วใส่เสื้อเนื้อเบาบางที่พลิ้วไปกับลมจะดีกว่า ในหนังสือที่ผมซื้อไปให้ภรรยาวันก่อน ก็มีอยู่รูปหนึ่ง ดูเหมือนคุณอย่างกับแฝดเลยครับ" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 ธ.ค. 46 13:29:19 A:203.156.10.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12               หญิงสาวรู้สึกใจหายนิดๆ  เธอน่าจะเดาได้ว่าเขาแต่งงานแล้ว  แต่ไม่ว่ายังไง ก็ไม่ทำให้รู้สึกแตกต่างไปจากเดิม เธอไม่ได้ตามล่าหาหนุ่มมาเป็นคู่ชีวิต แล้วผูกพันด้วยการสมรส แต่เธออยากสัมผัสกับความรัก และประสบการณ์ต่างหาก การที่เขาแต่งงานแล้ว ยิ่งดีขึ้นไปอีก มันจะเพิ่มพูนประสบการณ์ชีวิตให้แก่เธอ ทำให้เจนโลกมากขึ้น และสิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เขามีเธออยู่ในห้วงคำนึง หวนกลับมาหาเธอ และในสายตาของเขา เธอยังเป็นสาวสวยอีกด้วย               แซนดี้นั่งอย่างสบายๆ ผ่อนคลายอารมณ์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้  ในขณะที่แขนของชายหนุ่มที่พาดอยู่บนพนัก ขยับลงเกาะไหล่ของเธอ               "รู้อะไรมั้ยคะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้น "ฉันยังไม่รู้เลยว่า คุณชื่ออะไร"               ชายหนุ่มยิ้ม "แม็กซ์ครับ" เขาตอบ "แม็กซ์ โดนัลด์สัน" พร้อมกับโน้มตัวมาจุมพิตเธอเบาๆ "สวัสดีครับ คุณแซนดี้ ลอว์เรนส์  และคำตอบสำหรับคำถามต่อไปของคุณก็คือ ผมทำงานเกี่ยวกับการคำนวณราคาค่าก่อสร้าง อายุสามสิบเก้า มีลูกสามคน  ว่าแต่คุณเถอะ จะว่าอะไร จะคิดอะไรมั้ย ที่ผมแต่งงานแล้ว"               "ไม่ค่ะ ไม่" เธอตอบ "ถ้าคุณไม่ ฉันก็ไม่ค่ะ"               แปลกแต่จริง ที่เธอรู้สึกประหลาดๆ กับการที่เขาทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการคำนวณราคาค่าก่อสร้าง มากกว่าการที่เขาแต่งงานแล้วเสียอีก  ได้แต่บอกกับตัวเองว่าคนที่ทำงานด้านนี้ น่าจะมีสติปัญญาฉลาดเฉลียวและมีการศึกษาสูงได้เช่นกัน ไม่ใช่จะมีแต่ศิลปินนักประพันธ์หรือกวีเท่านั้นที่มีทั้งสมอง การศึกษาและจินตนาการ แล้วเธอยังไม่เคยเห็นจิตรกรคนไหนที่ทั้งหล่อทั้งเท่เท่าแม็กซ์อีกด้วย               "สำหรับผมแล้ว ไม่คิดอะไรทั้งนั้น" ชายหนุ่มว่า "ผมกับภรรยา เราต่างคนต่างอยู่ ชีวิตใคร ชีวิตมัน"               สองหนุ่มสาวทานอาหารภายในร้าน เลือกนั่งโต๊ะติดหน้าต่าง เฝ้าดูลำแสงสีทองยามเย็นแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม และค่อยๆ มืดลงตามลำดับ  ทั้งคู่พูดคุยกันเกี่ยวกับประเทศต่างๆ ที่เขาเคยไป สิ่งที่เขาอยากทำอยากเป็น และชีวิตในวัยเยาว์ของเขา พร้อมกับสั่งไวน์เย็นๆ มาดื่มเคล้ากลิ่นหอมละมุนของดอกไม้ในสวนที่โชยมาตามลมที่พัดอ่อนๆ ผสมคละกับกลิ่นอาหารเครื่องเทศและกาแฟ  แซนดี้รู้สึกว่าตัวเองนั้น ทั้งสวยน่ารัก มีบุคลิกที่สงบเยือกเย็น ทั้งเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข  และหลังจากนั้นอีกไม่นาน เธอก็ไม่แคร์อีกแล้วว่า คนที่เป็นจิตรกรนั้น คือภรรยาของแม็กซ์ ไม่ใช่ตัวเขาเอง               แม็กซ์ขับรถพาหญิงสาวกลับบ้านหลังเที่ยงคืนเล็กน้อย จอดรถใกล้บ้านเธอ ก่อนจะฝากรอยจูบให้ด้วยประสบการณ์ที่ช่ำช่อง                 แล้วเอ่ยขึ้นว่า "ผมไม่ชอบจูบลากันอย่างรีบร้อนสักเท่าไร" หัวใจของแซนดี้เต้นเร็วขึ้นมาทันที "แต่" เขาพูดต่อ "ก็ไม่อยากที่จะให้คุณพ่อคุณแม่ของคุณไม่ชอบหน้าผม เพราะดึงตัวคุณไว้ดึกดื่นเกินไป เอาไว้คราวหน้า เราเตรียมไวน์ไปสักขวดกับตะกร้าปิกนิก แล้วหาที่เงียบๆ นอกเมืองคุยกันสบายๆ ดีกว่านะครับ ราตรีสวัสดิ์ แซนดี้คนสวย แล้วผมจะโทรมาหานะ" ~~~~~~~~ยังมีต่อ~~~~~~~~~ ระหว่างสาวน้อยที่แสวงหาประสบการณ์ กับหนุ่มเจนโลก ..... ใครจะสมปรารถนาก่อนกัน!!!! โปรดติดตาม.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ แปะเรื่องสั้นรีรัน เรื่องที่ 6 ที่เวปแล้วนะคะ ใครยังไม่เคยอ่าน ลองอ่านได้ค่ะ ซาหนุก (อีกแล้ว อิ อิ) www.naawara.freehomepage.com จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 ธ.ค. 46 13:55:14 A:203.156.10.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากตกหลุมรักในร้านหนังสือบ้างจัง คุณณวรา (แหม! ชื่อเก๋จัง) มาเปลี่ยนกันเป็น Reader บทแปลดีมั้ยคะ :) แปลงานสม่ำเสมอดีจัง อิจฉา... บอกตรงๆ นะคะ นารูมิ คิดว่าแปลเนี่ยยากกว่าเขียนเองตั้งเยอะ เฮ้อ... จากคุณ : นารูมิ - [ 9 ธ.ค. 46 14:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ๊ะ คุณนารูมิเข้ามาเร็วดีจัง - อิ อิ ขอบคุณค่ะ (ที่ชมชื่อ) จะว่าแปลสม่ำเสมอก็ไม่เชิง เพราะพอว่างก็แปลเก็บไว้ก่อน แล้วว่างอีกตอนไหน ก็เอามาเกลาพร้อมแปะค่ะ งานถึงออกมาไล่ๆ กันอย่างนี้ อืม.. ในฐานะคนบ้าแปล ก็ต้องว่า แปลง่ายกว่าเขียนตั้งเยอะเหมือนกัน อาจเป็นเพราะเขียนไม่เป็น ไม่เคยลอง ไม่มีจินตนาการมั้งคะ :) คุณ P_JUNG - ว้ายยยยย ขอโทษสิบที พลาดทักทายคุณไปด้ายยางงายยยยยง่ะ.... จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 ธ.ค. 46 14:23:45 A:203.156.10.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^ _ _ __ _ _ _ _ __ _  __ ^ เคยเจอคนหล่อๆ ในร้านหนังสือด้วยค่ะ ลองเดินไปเดินมา แบบแอบตาม แต่...ปรากฎว่า ..มากับแฟน โฮ้ยยยยยย... ฮื่อๆๆๆ รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 9 ธ.ค. 46 16:10:47 A:202.28.27.4 X:10.30.2.68 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อย่าบอกนะ ว่าหญิงสาวต้องจุมพิตชายหนุ่มแล้วเกิดการเปลี่ยนแปลง กับชายหนุ่ม  hm..... จากคุณ : canossa (Canossa) - [ วันรัฐธรรมนูญ 04:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณเอ่ออ่ะนะคะ - แปลกแต่จริงนะว่า ทำไมถึงไม่ค่อย มีหนุ่มหล่อๆ เหลืออยู่บ้างเล้ยยยย ทำไปถึงมีเจ้าของ กันหมดแล้วก็ไม่รู้สิคะ??? คุณ canossa - ยังงี้ ต้องอ่านต่อถึงจะรู้ต้นสายปลาย เหตุของชื่อ... อิ อิ จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:13:30 A:203.156.12.49 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ต่อเลยค่ะ....               เขาไม่ได้โทรมาหาตลอดสี่วันต่อมา แล้วก็มาถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ตามด้วยวันจันทร์และวันอังคาร แม็กซ์ก็ยังไม่โทรมาหาเธอ แซนดี้ได้แต่เตือนตัวเองว่า เขามีงานต้องทำและครอบครัวที่ต้องดูแล  แต่เมื่อวันพุธ วันพฤหัสบดี และวันศุกร์ได้ผ่านไปอีกครั้ง หญิงสาวเริ่มคิดว่า อย่างน้อยที่สุด เขาก็น่าจะโทรมาหา ถึงจะแค่บอกเธอสั้นๆ ว่า มาหาเธอไม่ได้ก็ตาม               เมื่อวันจันทร์มาถึงอีกครา แซนดี้ก็แน่ใจว่า คงไม่ได้พบเขาอีกแล้ว เธอยังอ่อนหัด ใสซื่อมากเกินไป ไม่ใช่หญิงเจนสังคมเจนโลก และนั่นคงทำให้เขาผิดหวังในตัวเธอ               ในวันถัดมา ขณะที่มีลูกค้าเพียงสามรายรอคิวจ่ายเงิน และเท็ดกำลังพูดโทรศัพท์อยู่นั้น  แม็กซ์เดินเข้ามาในร้าน ยืนพิงกับโต๊ะชำระเงิน พร้อมกับเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะอย่างหงุดหงิด รอให้เธอรับเงินค่าหนังสือจากลูกค้า               ในที่สุด ชายหนุ่มอดรนทนรอต่อไปไม่ไหว เขียนข้อความบนกระดาษ  แล้วยื่นส่งให้เธอ ก่อนที่เดินออกไปจากร้าน แซนดี้รับมากำไว้ในมือ รอจนเหลือแต่เธอเพียงคนเดียวในร้าน  กระดาษที่อยู่ในอุ้งมือของเธอนั้น ให้ความรู้สึกเฉกเช่นยามที่มือของเขาเกาะกุมต้นคอเธอเมื่ออยู่ด้วยกันในสวนของผับแห่งนั้น และรอยจุมพิตที่เขาฝากไว้ในเงามืดภายในรถยนต์ ที่ทั้งเร้าใจ ทั้งทำให้พรั่นใจ ดังเช่นคำสัญญาที่จะมอบให้ในสิ่งที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน               เมื่อคลี่ออก บนกระดาษแผ่นนั้นมีข้อความว่า "คืนนี้ สองทุ่ม ผมจะรออยู่ที่ที่เคยจอดรถใกล้ๆ กับบ้านของคุณนะครับ"               เย็นวันนั้น ทุกสิ่งดูสดใสปลอดโปร่ง ดวงตะวันค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปในกลุ่มเมฆสีม่วงที่เกาะกันอยู่ตามแนวขอบฟ้า อากาศยังคงอบอุ่นเหมือนกับเมื่อสัปดาห์ก่อน หนุ่มสาวทั้งสองเปิดกระจกหน้าต่างรถทั้งสี่บาน มือของชายหนุ่มวางบนเข่าของเธอเกือบตลอดเวลา และแซนดี้ก็วางมือบนเข่าของเขาเช่นกัน เมื่อเธอหันมองดูเขา แม็กซ์ก็หันมาสบตากับเธอ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า               แม็กซ์ขับรถเร็ว แต่แซนดี้กลับรู้สึกว่า เธอเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่แล่นผ่านไปนั้นอย่างชัดเจนกว่าครั้งก่อนๆ ทั้งรายละเอียดของบ้าน ลักษณะของทุ่งหญ้า รูปแบบของร่มเงาแมกไม้ต่างๆ ภาพของผู้คนยืนพูดคุยกันหน้าประตูบ้าน ตามประตูรั้ว  ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะมีความหมายไปหมด               นี่เราตกหลุมรักเข้าแล้วจริงๆ   เธอนึก               ทั้งสองแล่นรถผ่านประตูรั้วอีกหลายแห่ง และถนนเล็กๆ ข้างทางอีกหลายสายที่ดูเหมือนว่าจะมุ่งไปสู่สถานที่ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์มนต์ขลัง แต่แม็กซ์กลับบอกว่าเธอเดาผิด เขาไม่ได้คิดจะพาเธอไปยังสถานที่เหล่านั้น และรู้ดีว่าจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจไว้คือที่ใด               และแล้วในที่สุด ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าถนนสายเล็กๆ ที่ขรุขระ จนมาหยุดสนิทที่ลานกว้างในป่าริมฝั่งแม่น้ำ และราวกับว่าโลกได้หยุดหมุนในเวลาเดียวกัน  ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีเสียงนกร้อง ไม่มีกระแสลมพัดผ่าน มีแต่ดวงตะวันที่ยังคงทอดลำแสงผ่านกลุ่มเมฆบนท้องฟ้า หญ้าที่ปกคลุมลานกว้างเป็นสีเขียวขจี ต้นไม้สูงใหญ่ที่ล้อมรอบหนุ่มสาวทั้งสอง ให้ความรู้สึกที่เร้นลับ น่าพิศวง               "โอ้ แม็กซ์ขา" แซนดี้ร้องอุทาน "ที่นี่วิเศษจริงๆ ค่ะ คุณหามันเจอได้ยังไงคะนี่"               "แซนดี้ คนดีของผม ช่างบริสุทธิ์เดียงสาเสียจริงๆ  นั่นไม่ใช่คำถามที่ควรจะถามเลยนะครับผม"               แล้วก้มลงจูบเธอ พร้อมกับที่แซนดี้หลับตา แล้วบอกกับตัวเองว่า เธอไม่สนใจว่าเขาเคยพาใครมาที่นี่ก่อนหน้านี้หรือไม่   จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:36:27 A:203.156.12.49 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19               เมื่อแม็กซ์เอาเสื่อออกมาปูบนพื้นหญ้า ฝนเม็ดใหญ่เริ่มโปรยตกลงมา ลำแสงสุดท้ายของดวงตะวันได้ลับหายไปจากขอบฟ้า               "แล้วกันสิ!" แม็กซ์พูดขึ้น น้ำเสียงโกรธๆ               "เดี๋ยวมันก็คงหยุดตกมั้งค่ะ" แซนดี้เอ่ยขึ้นบ้าง อย่างไม่สู้จะแน่ใจ รู้สึกกลัวนิดๆ ที่เห็นอารมณ์โกรธของชายหนุ่ม ราวกับว่าเขาพุ่งโทสะนั้นมาที่ตัวเธอ               "ดูก็รู้แล้วว่า มันต้องตกเป็นชั่วโมงแน่" เขาตอบเสียงห้วน พับเสื่อเก็บวางคืนท้ายรถ               แม็กซ์คงจอดรถใกล้ฝั่งตลิ่งเกินไป  จึงต้องเปลี่ยนให้แซนดี้เป็นคนขับ และตัวเองออกไปช่วยเข็นท้ายรถให้หลุดจากหล่มในขณะที่ฝนเริ่มตกหนัก ชายหนุ่มเปียกชุ่มทั้งตัวเมื่อเปิดประตูเข้ามานั่งในรถอย่างกระแทกกระทั้น และขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว               หลังจากที่ได้นั่งนิ่งท่ามกลางความเงียบที่แสนจะอึดอัดภายในรถมาได้ระยะหนึ่ง  แซนดี้ลองขยับมือไปวางบนเข่าของชายหนุ่ม               "ขอโทษค่ะ" เธอเอ่ยขึ้น               "มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก" แม็กซ์ตอบ แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ราวกับว่ามันเป็นความผิดของเธอ               "งั้นเราเอาอาหารออกมาทานกันในรถดีมั๊ยคะ" เธอถาม               "ผมไม่หิว" เขาตอบ แล้วจอดรถ               ชายหนุ่มประสานมือไว้ที่ท้ายทอย  เอนตัวไปด้านหลัง แล้วหลับตานิ่ง แต่ใจของเขาคงล่องลอยห่างไปไกลที่ไหนสักแห่ง               "อย่าโกรธเลยนะคะ" แซนดี้เอ่ยเสียงเบา รู้สึกทนไม่ได้ถ้าความฝัน ความรักของเธอจะจบลงในลักษณะนี้  เธอยอมให้เป็นแบบนี้ไม่ได้               พอเขาประทับริมฝีปากบดขยี้บนเรียวปากของเธอ มันทั้งรุนแรงและรุ่มร้อน  แซนดี้หลับตาและพยายามจะตอบสนอง เธอได้รอคอยวินาทีนี้มาตลอด เธอรักแม็กซ์  แต่เขากดทับเธอกับพนักที่นั่งอย่างแรง จนแผ่นหลังกระแทกกับหัวเข็มขัดนิรภัยทำให้เธอรู้สึกเจ็บ หญิงสาวขยับตัวหาตำแหน่งที่สบายขึ้น แต่ยิ่งขยับก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น จนนึกว่าหลังของเธออาจจะหักกลางได้ หรือไม่ก็หยุดหายใจไปเลย               และแล้วแซนดี้ต้องดันเขาออกห่าง "ขอโทษค่ะ" เธอเอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่สอง "แต่ฉันรู้สึกอึดอัด เผอิญนั่งอยู่ในท่าที่ไม่สบายตัว"               แม็กซ์ไม่ตอบ กลับหันไปหวีผมให้เรียบ ตามองกระจกหลังสำรวจตัวเอง  ปอยผมที่ยังชื้น ลู่แนบติดกับแก้มและหลังคอ  ขณะที่เฝ้ามองชายหนุ่ม แซนดี้นึกเห็นภาพยามที่เขาโหนตัวขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ ผิวคล้ำแดด และหยดน้ำเกาะพราวทั่วร่าง โอ้.. แม็กซ์ช่างดูสมาร์ทเต็มไปด้วยเสน่ห์ชายเสียเหลือเกิน หญิงสาวรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อบริเวณท้องน้อยเกร็งขึ้นมาอย่างฉับพลัน และอยากให้เขารวบตัวเธอเข้าไปจูบอีกครั้ง พร้อมกับลืมความเจ็บระบมที่บริเวณแผ่นหลังไปเสียสนิท แต่แม็กซ์ยังคงหวีผมต่ออย่างไม่ใส่ใจ เหมือนกับว่าไม่มีเธอนั่งอยู่ด้วย               "ข้างนอก ดูชุ่มฉ่ำชื่นใจดีจังเลยนะคะ" เธอว่า               "ฉ่ำชื่นใจงั้นเร้อะ" เขาอุทาน "แล้วนี่ผมจะอธิบายให้เมียฟังยังไงดีว่า ทำไมกางเกงถึงเลอะโคลน หัวหูถึงเปียกซ่กขนาดนี้  บ้าฉิบ!"               ไม่นึกว่า คุณต้องหาคำอธิบายเตรียมไว้ให้ภรรยาที่บ้านด้วย - แซนดี้คิดในใจ แต่เอ่ยขึ้นว่า "ก็บอกว่าคุณเผอิญติดอยู่กลางฝนสิคะ"               "ในขณะที่กำลังประชุมน่ะเร้อะ" ชายหนุ่มกระชากเสียงย้อนถาม               ทั้งสองนั่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน แซนดี้ได้แต่คิดว่า ทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว  มันเป็นความผิดของเธอเอง เพราะขาดประสบการณ์ ไม่ช่ำชองพอ แค่จะจูบตอบ สนองตอบอารมณ์ของเขาในรถ เธอยังทำไม่ได้เลย ล้มเหลวไม่เป็นท่า หญิงสาวนึกไปไกลถึงขนาดคิดว่า ฝนที่กระหน่ำตกลงมานั้น เป็นความผิดของเธอเช่นกัน น้ำตาพลันหล่อรื้นขอบตาเมื่อเขาเลี้ยวเข้าถนนที่ผ่านหน้าบ้านของเธอ               ชายหนุ่มจอดรถข้างทางก่อนจะถึงบ้านของแซนดี้ อากาศภายนอกมืดสลัว แสงโคมจากถนนสาดส่องเข้าทางด้านหลังของแม็กซ์  ทำให้เธอมองไม่เห็นใบหน้าของเขา               "ผมไม่ชอบเวลาที่คิดจะทำอะไร แล้วมาเจออุปสรรค ติดขัดไปเสียหมด" ชายหนุ่มเปรย               แซนดี้รู้สึกสะท้านขึ้นมา คราวนี้ เธอนิ่ง ไม่โต้ตอบ               "คุณดูสวยมากนะ เวลาที่อยู่ใต้แสงสลัวๆ อย่างนี้ เหมือนฝันมากกว่าจริง" เขาพูดต่อ "แต่คุณก็เห็นแล้วว่า ไม่มีทางที่เราจะเมคเลิฟสานต่อไปถึงสวรรค์กันได้ในรถ  แล้วบ้านของคุณไม่เคยว่าง ปลอดคนบ้างเลยเหรอไง" ชายหนุ่มมองไปตามถนน เห็นบ้านของเธอที่เปิดไฟสว่างอยู่เบื้องหน้า               "ก็มีบ้างเหมือนกันค่ะ" แซนดี้ตอบ "ทุกวันพฤหัสฯ แม่จะไปเยี่ยมน้า แล้วมันก็เป็นวันหยุดของฉันด้วย" ~~~~~โปรดติดตามอ่านต่อ~~~~~ มีใครเดาว่าจะจบยังไงบ้างหรือยังเอ่ย ลองแปะทายกันหน่อยสิคะ อิ อิ อิ จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:52:33 A:203.156.12.49 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ้าว แมกซ์ มี ภรรยา แล้วหรอ อะไรกัน นี่ .......... สงสารแซนดี้จังเลย อะ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจ เฮ้อ จากคุณ : zeasa - [ วันรัฐธรรมนูญ 19:27:40 A:203.152.4.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ม่ายกล้าเดา... พ่อม่ายเมียเผลอ จากคุณ : canossa - [ 11 ธ.ค. 46 10:09:12 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 โธ่แซนดี้ .. :( จากคุณ : scottie - [ 11 ธ.ค. 46 13:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 น่าเศร้าจริงสาวน้อย ... เจ้าชายกบจงกลายเป็นกบ จากคุณ : ninaM - [ 11 ธ.ค. 46 23:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ได้อ่านเรื่องชอบอีกแล้ว จากคุณ : ชายกลาง - [ 12 ธ.ค. 46 00:45:45 A:169.210.9.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 "เจ้าชายกบจงกลายเป็นกบ" 555555555555555555555555555555555555555555 จากคุณ : canossa - [ 12 ธ.ค. 46 02:29:11 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาดูกันดีกว่าว่าสาวน้อยแซนดี้จะเป็นยังไง......อิ อิ ~~~~~~~~               และแล้ววันพฤหัสบดีก็มาถึง  หลังจากที่ได้อาบน้ำ แต่งตัว แปรงฟันเป็นครั้งที่สาม แตะแต้มน้ำหอม  และมายืนโบกมือลาแม่ที่หน้าบ้าน แซนดี้เฝ้าบอกกับตัวเองว่า ความกลัวที่เธอสัมผัสได้นั้น แท้จริงแล้ว คือความตื่นเต้น และการคาดหวังในสิ่งที่จะได้เจอะเจอจากเสน่หาพิศวาสนั่นเอง               นี่ก็สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วสินะ แม็กซ์บอกว่าเขาจะโทรมาหาหลังเที่ยงนิดๆ               หญิงสาวนั่งรอ  เมื่อเขามาถึง เธอจะพาเขาไปที่ห้องไหนดีหนอ  ห้องรับแขกน่าจะดีที่สุดนะ พรมนุ่มหนาเหมือนปกคลุมด้วยหญ้านุ่ม น่าจะดีถ้าจะร่วมรักมีอะไรกันบนพื้นห้องนี้ แซนดี้ลองลงไปนอนราบกับพื้น หงายหน้ามองเพดาน  ในขณะที่บุรุษไปรษณีย์เดินผ่านหน้าต่างด้านนอก เพื่อไปหยอดจดหมายที่ประตูหน้าบ้าน และเมื่อมองเห็นเธออยู่ภายใน จึงยกมือโบกทักทายให้               แซนดี้เปลี่ยนใจ วิ่งขึ้นไปห้องนอนของเธอที่ชั้นบนของบ้าน แล้วนั่งลงบนเตียงที่เล็กและแคบ วางชิดติดผนังห้องที่มีเพดานต่ำเอียงลาดขนานไปกับหลังคา แม้จะใช้ห้องนี้มานานนับหลายปีแล้วก็ตาม ตัวเธอเองยังต้องระวังไม่ให้หัวชนกับเพดานทุกครั้งที่ลุกขึ้นจากเตียง              หญิงสาวขยับลงมานั่งคุกเข่าบนพื้นห้องแทน แต่พรมเนื้อหยาบทำให้รู้สึกระคายผิวที่หัวเข่า เธอจึงเลื่อนพรมผืนเล็กสีขาวมารองนั่ง เอนหลังพิงกับข้างเตียง หลับตาพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวเร็ว  แต่พอลืมตาขึ้น แซนดี้มองเห็นแบรด พิทท์ กำลังจ้องมองเธอจากแผ่นโปสเตอร์ขนาดใหญ่เท่าตัวจริง ติดอยู่ที่ผนังห้อง ริมฝีปากเผยอยิ้มเชิงเยาะ  แล้วนี่จะให้เธอแสดงบทพิศวาสต่อหน้าต่อตา แบรด พิทท์ ได้ยังไงกันล่ะ               แซนดี้ลุกขึ้นยืน มือปัดเศษใยพรมที่ติดอยู่ตามกระโปรงให้หลุดออก หูแว่วได้ยินเสียงของแม็กซ์บ่นขึ้นว่า "แล้วนี่ผมจะกลับบ้านไปหาเมียพร้อมเศษใยพรมติดทั่วกางเกงได้ยังไงกัน บ้าฉิบ!"               อ้า แล้วห้องนอนของพ่อกับแม่ พร้อมเตียงคู่ขนาดใหญ่ล่ะ - ไม่ได้ จะไปใช้ห้องนั้นไม่ได้เด็ดขาด - ถ้างั้น ห้องของคู่แฝดเป็นยังไง  แต่ห้องนั้นคงรกเหมือนรังหนูแน่นอน แถมยังเหม็นกลิ่นดินน้ำมันกับกาวอีกด้วย หญิงสาวเดินช้าๆ กลับลงไปชั้นล่างอีกครั้ง               เข็มนาฬิกาในห้องรับแขกบอกเวลาจวนจะเที่ยงวันแล้ว แซนดี้รู้สึกราวกับว่าได้ยินเสียงกึ่งตำหนิกึ่งขบขันดังขึ้นรอบตัวภายในบ้าน  - อืม ไม่ประสบความสำเร็จเอาเสียเลยนะเรา แล้วเป็นยังไงล่ะ เจ้าความหลงความพิศวาสที่ร้อนเร้าน่ะ  สุดท้ายก็กลายเป็นการนั่งเฝ้ารอโทรศัพท์ ต้องหันรูปพ่อแม่พี่น้องเข้าหาข้างฝาหมด แล้วยังต้องมานั่งกังวลอีกว่าจะมีเศษใยพรมติดตามกางเกงหรือไม่               เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก้องบ้าน ถึงจะเฝ้ารออยู่ แต่เธอก็ยังสะดุ้งสุดตัว               "ทางสะดวกแล้วหรือยัง"               หญิงสาวชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบ "สะดวกแล้วค่ะ"               "ดี งั้นผมจะไปถึงภายในสิบนาทีนี้แหละ"               เขาพูดกับเธอแค่นั้นจริงๆ  ถ้าจะบอกเพิ่มอีกสักนิดว่า ผมรักคุณ - หรือแค่ว่าผมคิดถึงคุณ อยากเห็นหน้าคุณ ก็ยังดี  แม้จะเป็นการโกหกกันก็ตาม  แต่ ณ วินาทีนี้ ความจริงก็มีอยู่ว่า อีกประมาณสิบนาทีต่อจากนี้ เธอจะเปิดประตูบ้าน แล้วแม็กซ์ก็จะยืนรออยู่ พกพาความหล่อ ความเท่ พร้อมเสน่ห์ปากหวานมาทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม - ตราบเท่าที่ ทุกสิ่งเป็นไปอย่างราบรื่นตามความคาดหมาย ไม่มีอุปสรรค ไม่ติดขัด               แซนดี้หนาวสะท้านขึ้นมาในทันที หวนนึกถึงวันแล้ววันเล่าที่เธอรู้สึกหดหู่ท้อแท้  ชะเง้อรอให้เขามาหา เฝ้าคอยโทรศัพท์จากเขา               แล้วถ้าหลังจากวันนี้ แม็กซ์จะหายหน้าไปทีละหลายสัปดาห์ หรือเงียบหายไปจากชีวิตของเธอเลยล่ะ  เธอจะรู้สึกยังไง ถ้าหลังจากได้ตักตวงความสุขแล้ว เขากลับทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี               อีกห้านาที ยังมีเวลาเหลืออยู่อีกห้านาที แซนดี้บอกกับตัวเอง ความคิดผุดพลุ่งขึ้น ถ้าเธอหนีออกทางประตูหลังบ้าน แล้ววิ่งตัดสนามหญ้าไป ภายในห้านาทีนี้ เธอคงไปได้ไกลพอสมควรทีเดียว               เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปในร้านหนังสือ เท็ดหันมาถามอย่างระมัดระวังด้วยน้ำเสียงกึ่งเย็นชา กึ่งเหน็บนิดๆ "อ้า ..  เจ้าชายรูปหล่อเป็นยังไงบ้างล่ะคร้าบเมื่อวานนี้"                 "อ๋อ.. " แซนดี้เอ่ยตอบ น้ำเสียงไม่ใส่ใจ "เขาถอดรูปกลับไปเป็นกบน่ะ"                                     ~~~~~~~~~~จบ~~~~~~~~~~                              แปลและเรียบเรียงจาก: "ปริ้นซ์ ฟรอก" - ฟรานซิส วิลสัน จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ธ.ค. 46 11:24:31 A:203.156.11.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านจบแล้วเป็นยังไงบ้างคะ จบได้สมใจคิดบ้างมั้ย .. คนรูปหล่อ ใช่ว่าจะมีรูปทองซ่อนอยู่ภายในด้วยเน้อ.. อิ อิ อิ คุณ zeaza - ตอนนี้คงเลิกสงสารแซนดี้แล้ว ใช่ป่าวคะ คุณ canossa - ได้ 555555 ต่อแล้วน้า คุณ scottie - อิ อิ ยังโธ่... ต่อหรือเปล่าค้า คุณ ninaM - พ่อมดมาเองหรือเปล่าเนี้ยะ คำสาปถึงกลายเป็นจริงได้อ่ะ :) คุณชายกลาง - หายไปไหนมาคะ เห็นนานๆ แปะโป้งที อย่าเพิ่งหายหน้า เด๋วจะมีเรื่องใหม่มาต่อให้อ่าน(กันให้เบื่อ)อีกแล้ว :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ธ.ค. 46 11:40:39 A:203.156.11.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 น่าจะกลายเป็นคางคกไปเลยนะนั่น จะได้หมดสิทธิ์อ่อยสาวสาวได้ 55555555555555555555555555555555555   จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 12 ธ.ค. 46 17:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ ไม่ได้เข้ามาสองสามวัน พบว่าช้าไปเสียแล้ว กำลังคิดถึงคุณณวราอยู่ว่าช่างโชคดีจัง ที่มีความสามารถในการแปลหนังสือ ดูน่าจะมีความสุขมาก ทำให้อยากมีความสามารถแบบนี้บ้าง จากคุณ : ชายกลาง - [ 13 ธ.ค. 46 01:17:32 A:169.210.15.54 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านแล้วสะใจอ่ะค่ะ.. ผู้ชายบ้าๆแบบนี้...ก็เจอแบบนี้แหละค่ะ...ดีแล้ว... >___<' จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 13 ธ.ค. 46 16:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ดีแล้วล่ะ คิดได้ก่อน  อืมมมที่จะหมดโอกาส =) จากคุณ : zeasa - [ 13 ธ.ค. 46 20:07:43 A:203.152.5.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 เย้ๆ ดีใจที่แซนดี้รอดมาได้ อิอิ ว่าแต่ เข้าไปอ่านในบาร์ได้รึยังเอ่ย ^O^ จากคุณ : หนอนน้อย - [ 17 ธ.ค. 46 11:16:46 A:192.150.249.8 X:192.150.249.84 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไม่โธ่แล้วค่ะ ดีใจๆ :) จากคุณ : scottie - [ 18 ธ.ค. 46 19:16:44 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ไม่รู้ว่าแปะต่อตรงกระทู้เดิม ดีที่กลับมาดูกระูทู้เก่า เกือบรอเก้อแล้ว ตอนนี้เปลี่ยนใจวิ่งหนีออกจากร้านหนังสือแล้วค่า จากคุณ : bookmark - [ 19 ธ.ค. 46 03:13:00 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 สนุกดีคะ หวังว่าฉันคงไม่เจอผู้ชายอย่างแซนดี้นะ :) จากคุณ : ying - [ 20 ธ.ค. 47 17:02:02 A:61.90.0.42 X: ]