กรกาจตัดสินใจโทรศัพท์หาภาวินีในวันหนึ่ง มีเสียงสัญญาณดังอยู่นานกว่าเธอจะรับสาย
“สวัสดีครับ  รับช้าอย่างนี้แสดงว่าไม่ว่างล่ะสิ?”
“เปล่าค่ะ..แต่กำลังตะลึงที่พี่กรโทรหานีเป็นครั้งแรก คาดว่าวันนี้ฝนคงตก..”
เขาหัวเราะ
“ฝนตกหน้าหนาวเนี่ยนะ..”
“อ้าว..มันก็เป็นไปได้พอ ๆ กับที่พี่กรเป็นฝ่ายโทรหานี ปกตินีต้องเป็นฝ่ายโทรหา และก็จะได้ยินคำว่าไม่มีเสียงตอบรับจากเรียกหมายที่ท่านเรียกเสมอ..ว่าแต่ว่า..พี่กรมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
เขาอึกอัก แต่ในที่สุดก็บอกเธอไป
“อยากทานข้าวด้วย นีว่างหรือเปล่า?”
“วาว..” เสียงน่ารักทางโน้นอุทานออกมา “พี่กรหลอกนีเล่นอีกแล้วใช่ไหม..พอใกล้ ๆ ก็โทร.มาแคนเซิลทุกที..”
“คราวนี้ไม่แล้วครับ พี่ว่างแล้ว..วันศุกร์นี้เป็นไง?”
“ได้ค่ะ..” เสียงตอบรับมาทันทีอย่างเต็มใจ “กี่โมงดี และที่ไหนคะ?”
ก่อนวางหูเขายังได้ยินเสียงตอกย้ำจากเธอ
“พี่กรสัญญาแล้วนะคะ..ว่าจะไม่แคนเซิล..ฉะนั้นนีจะไม่รับสายพี่อีกแล้ว จนกว่าจะได้เจอกัน..”
“สัญญาสิครับ..”
“ดีใจจัง..”
……………………
ตกค่ำวันศุกร์..เขาขับรถออกจากที่ทำงานด้วยจิตใจที่ถ่วงหนักพิกล
ภาวินีเป็นเด็กสาวน่ารัก ดวงตาแจ่มใส แก้มแดงเป็นนิจ ผมสีดับขลับมักจะถูกเปลี่ยนทรงอยู่เสมอ คราวที่ได้เจอกันครั้งสุดท้าย..เกือบสองเดือนมาแล้ว..เขาจำได้ว่าเธอไว้ผมยาว เขาเองยังชมเธอเลยว่าผมเธอสวย
“โอย..สวยอะไรกัน ขี้เกียจสระจะตาย นี่ว่าจะไปซอยให้สั้นเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย..”
“งั้นก็น่าเสียดาย..”
“อย่ามาพูดเลย..พี่กรเคยสนใจเหรอว่าผมนีจะยาวจะสั้นจะสวยหรือไม่สวย..”
“ก็สนใจอยู่นี่ไง..”
เธอหัวเราะ ใช้มือจับปอยผมอย่างเขินอาย
ด้วยวัยเพียงยี่สิบกว่าปี ทำให้รอยยิ้มและความคิดอ่านของเธอยังคงใสบริสุทธิ์ เขาเองก็ประทับใจในความใสของเธอนั้น แต่สิ่งที่เขาทำได้ ก็ได้แต่เก็บความประทับใจไว้เงียบ ๆ
เขาได้รู้จักเธอจากการเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของงานเปิดตัวบริษัทฯ ที่เธอเป็นพนักงานพีอาร์อยู่
เขาเป็นครีเอทีฟบริษัทโปรดักชั่นเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
ด้วยเพราะงานเกี่ยวข้องกัน ความสนิทสนมคุ้นเคยจึงเกิดขึ้นโดยปริยาย
เขาเป็นคนพูดเก่ง ยิ้มสวย บุคลิกดี  จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีสาวสวยเคียงข้างมากกว่า 1 คน
ทุกวันนี้เขาก็ลำบากใจในเรื่องนี้  แม้เขาจะไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง แต่การแสดงออกของภาวินี บุรุษอย่างเขาย่อมอ่านออก
เธอกำลังมีใจให้เขาไม่มากก็น้อย
……

ระหว่างการได้พบกันในวันหนึ่ง ภาวินีถึงกับเล่าเรื่องความรักของเธอในอดีตให้เขาฟัง
“เราคบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย..เราเรียนอยู่ที่เดียวกัน..”
“เขาเป็นคนหล่อ ใครเห็นใครก็ชอบ แม้แต่นีเองก็ชอบเขาที่เขาหล่อและดูดีเวลาเดินด้วย..”
“ไม่ใช่ว่านิสัยเขาไม่ดี..เขาก็ดีกับนีนะ..ดูแลเทคแคร์ดี..”
“อันนั้นไม่แน่ใจ..เขาคงมีนีคนเดียวมั้ง..อย่างน้อยก็เท่าที่นีรู้..”
“นีก็อยู่เฉย ๆ ..อยู่ ๆ เขาก็มาขอเลิก..”
“ใช่..เขาขอเลิกก่อน เหตุผลก็คือเราไปด้วยกันไม่ได้..”
“จะให้นีทำไง..ก็ผู้ชายขอเลิก นีก็ต้องยอมสิ..”
“เสียใจไหม..พี่ถามตลก..”
“นีร้องไห้เป็นอาทิตย์..กว่าจะดีขึ้น..นึกว่าจะเรียนไม่จบเพราะเขาซะแล้ว..”
“เข็ดเลย..นีเข็ดผู้ชายหล่อเลย..ไม่เอาอีกแล้ว ขอใครก็ได้ที่ใจดี ดูแลเราได้..จะหล่อหรือไม่ไม่สำคัญแล้ว..”
“ตอนหลังมารู้ว่าเหตุที่เขาขอเลิกกับนี..เพราะแม่ของเขาไม่ให้คบผู้หญิง..”
“น้ำเน่ามากเลยพี่..แม่เขาจะให้เขาแต่งงานกับลูกสาวเจ้าหนี้รายใหญ่ของครอบครัว..นีงี้ต้องปิดจมูกฟัง..”
“เลิกเสียใจแล้วล่ะ..เสียใจก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา..”
“ก็ยังมีโทร.หากันบ้าง..เป็นเหมือนเพื่อนมากกว่า เพื่อนที่ไม่ค่อยจะสนิทเท่าไหร่..”
“แล้วพี่ล่ะ..มีเมียมาแล้วกี่คน?..”
กรกาจสะอึก เมื่อถูกยิงด้วยคำถามอย่างนี้
แม้เขาจะไม่เคยแต่งงาน แต่เขาก็ผ่านผู้หญิงมาแล้วถึงสามคน และทุกวันนี้ก็ยังคบกันอยู่อีกหนึ่งคน
แต่เรื่องอย่างนี้ เขาคิดว่าไม่ควรจะเปิดเผยออกไป อย่างน้อย ก็เพื่อให้เขาดูดีในสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งตลอดเวลา
เขาจึงแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน
“โอย..อย่างพี่ใครเขาจะมาคบเป็นแฟน..”
ภาวินีส่ายหน้าจนผมกระจาย
“อย่ามาโกหกเลย..พี่ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า..นีไม่เห็นอยากรู้..”
……..

กรกาจเป็นชายหนุ่มที่มีสังคมกว้างขวาง
เขาคบคนทุกระดับ โดยเฉพาะเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันนั้นเขาจะเป็นเสมือนตัวแทนของรุ่นในการจัดกิจกรรมพบปะกันต่าง ๆ
วันหนึ่งวรวุฒิ เพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมโทร.หาเขา ชวนไปดื่มด้วยกันที่ลานเบียร์แห่งหนึ่ง
เพื่อนของเขาคนนี้เป็นคนหน้าตาธรรมดา บุคลิกก็ธรรมดา
แต่ด้วยความขยันขันแข็งและมุ่งมั่น รวมทั้งการใช้สอยอย่างตระหนี่ ทำให้เพื่อนคนนี้ของเขาสร้างฐานะมั่นคงขึ้นอย่างรวดเร็ว
และทำให้เขายังคงไม่มีผู้หญิงคู่ใจ ครองชีวิตโสดมาจนกระทั่งทุกวันนี้
ตอนหนึ่งของการสนทนา วรวุฒิถึงกับปลงชีวิตออกมา
“สายไปแล้วล่ะสำหรับเรื่องนั้น รถด่วนขบวนสุดท้ายของฉันออกไปตั้งนานแล้ว..”
กรกาจหัวเราะ
“ไม่ขนาดนั้นมั้ง..นายไม่จริงจังเองต่างหาก ก็เห็นควงใครอยู่แว่บ ๆ ไม่ใช่รึ ตอนนี้ไปไหนแล้ว?”
“เธอไปแล้ว..ฉันผิดเองไม่รู้จักง้อคน..คิดแล้วยังเสียดายเธอเป็นคนดีและสวยซะด้วย..”
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?..”
“เจ้ากี้เจ้าการเกินไป  ฉันไม่ชอบคนที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของฉันมาก ๆ ขนาดนั้น..”
“ยกตัวอย่างซิ?”
“ก็ที่เลิกกันไป ก็เพราะเธอไม่เห็นด้วยที่ฉันไม่ยอมซื้อรถ เธอบอกมันเป็นเรื่องจำเป็น แต่ฉันไม่เห็นจำเป็น..”
กรกาจแทบสำลักเบียร์
“เรื่องแค่นั้นเอง?”
“ไม่แค่นั้น..นายคิดดู ทุกวันนี้บ้านของฉันกับที่ทำงานฉันก็นั่งรถไฟฟ้าไปได้สิบนาทีก็ถึง แล้วจะให้ฉันมีรถทำไมไม่ทราบ ไหนจะต้องหาที่จอดรถ ไหนจะค่าน้ำมันค่าดูแลรักษา และรถสมัยนี้ราคาต่ำกว่าล้านมีอยู่สักกี่รุ่นกันวะ เงินทองหายากจะตาย..”
“นายก็พูดถูก แล้วนายทำไมไม่อธิบายให้เธอเข้าใจ..”
“ฉันอธิบายจนปากเปียกปากแฉะ เธอบอกว่าแต่เพียงว่าการมีรถน่ะมันดีอย่างโง้นอย่างงี้ จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ต้องเช่าไม่ต้องตีตั๋ว และจะทำให้ฉันกับเธอสามารถเจอกันได้บ่อย ๆ ..”
“เหตุผลของเธอก็ไม่แปลกนี่..”
“ที่ทนไม่ได้ก็เพราะเธอควักเงินของเธอเองไปจองรถให้ฉันนี่แหละ มันไม่ใช่เรื่องของเธอ และถ้าฉันจะซื้อ ฉันก็จะใช้เงินของฉันเอง..”
“แล้วไง.?”
“ฉันก็ว่าไปคำ งอนหายไปเลย..”
“ว่า ๆ ไง?”
“คราวหลังอย่ามายุ่งกับชีวิตของฉัน.!!”
……..

“แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ะ การอยู่ตัวคนเดียวมันทรมานจริง ๆ”
“ชีวิตเหมือนไม่มีค่า เงินทองที่ได้มาก็แค่ช่วยให้หายเหงาเป็นคราว ๆ ไปเท่านั้น..”
“ฉันอยากจะมีใครซักคน..ขอแค่คนเดียว ไม่ต้องสวย ไม่ต้องดีมาก ฉันจะทุ่มเทให้กับเขาอย่างเต็มที่”
“ฉันจะทำทุกอย่างอย่างที่คนอื่นเขาทำกัน  ฉันจะลดลาเรื่องกฎระเบียบในชีวิตของฉันลงให้หมด ฉันอยากจะเป็นคนธรรมดา ๆ ที่มีครอบครัว มีลูก และมีความสุขเหมือนคนอื่นเขา..”
ตอนท้าย..เขายกเบียร์ขึ้นดื่ม กรกาจมองเห็นดวงตาของเขาแล้วสงสารจับใจ
“ฉันบอกตรง ๆ ฉันเหงาเหลือเกิน..”
…….

ภาวิณีชูมือขึ้นโบกให้เขาเห็นหยอย ๆ ดวงหน้าเธอยิ้มร่า ผิวขาวสะอาดมองเห็นได้แต่ไกล
“ดีใจจัง..ที่วันนี้พี่กรไม่เบี้ยว..”
“โถ่..จะต่อว่าพี่ไปถึงไหนกัน ไอ้ที่เบี้ยวนั่นก็ไม่ได้เจตนา..ติดธุระจริง ๆ ทั้งนั้น..”
“จ้า..เชื่อแล้วจ้า..ติดธุระกับสาว ๆ ทั้งนั้นล่ะสิ..”
เขาหัวเราะ..ถามเธอว่าทานอะไรหรือยัง เธอส่ายหน้า
“รอพี่มาสั่งนี่แหละ..หิวจะตาย..”
เขาโบกมือเรียกบ๋อย..สั่งอาหารสองสามอย่าง แล้วหันมาคุยกับหญิงสาวตรงหน้า
“งานเป็นอย่างไรบ้าง ตั้งแต่เสร็จงานวันนั้น พี่ไม่ได้ข่าวอีกเลย..”
“ก็ดีค่ะพี่ ลูกค้าตึม..นีแทบไม่ได้หยุดพัก..นี่ต้องยกให้เป็นความสามารถของพี่ งานแกรนด์โอเพนนิ่งพี่ทำได้ดีมาก คนรู้จักบริษัทไปทั่วประเทศ”
“ไม่จริงหรอก..เพราะพีอาร์สาวอย่างนีต่างหาก ที่ช่วยดึงลูกค้ามาได้เยอะขนาดนั้น..”
ทั้งสองหัวเราะให้กัน “ว่าแต่พี่คงไม่อยากจะคุยกับนีแค่เรื่องนี้แน่..มีอะไรให้นีช่วยเหรอคะ?”
“อะไรกัน น่าน้อยใจชะมัด แค่อยากจะเจอเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ ทำไมพี่ต้องมีธุระด้วยเหรอถึงจะเจอได้”
“ปล่าวหรอกค่ะ เพียงแต่นีแปลกใจนิดหน่อย..ปกติพี่ไม่เคยโทรนัดนีก่อน..”
จังหวะนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
เครื่องดื่มยกมาวาง
เขาคุยโทรศัพท์สองสามคำ
แล้วเชิญให้หญิงสาวทานอาหาร
……….

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยขึ้น
“ไม่รู้ว่านีจะโกรธรึเปล่า พอดีเพื่อนพี่โทร.มา เขาอยู่แถวนี้ พอเขารู้ว่าพี่อยู่ที่นี่เขาก็เลยอยากเจอ พี่ชวนเขาร่วมโต๊ะด้วยได้ไหม?..”
หญิงสาวทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย แล้วยิ้มหวาน
“ได้สิคะ..ดีเสียอีก นีจะได้รู้จักเพื่อนของพี่เอาไว้ เผื่อวันไหนหาตัวพี่ไม่เจอ จะได้ถามเขาได้..”
ไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามา
“เพื่อนพี่ครับ เขาชื่อวรวุฒิ ส่วนน้องคนนี้ชื่อภาวินี รู้จักกันไว้..”
วรวุฒิรับไหว้ภาวินี พร้อมกับสำรวจไปทั่วร่าง
ภาวินีรู้สึกหน้าชานิด ๆ
แล้วการสนทนาก็พาไปสู่เรื่องอื่น ๆ จนทั้งสามแยกจากกัน
……

“เฮ่ย..น้องเขาสวยดีว่ะ..”
วันรุ่งขึ้น วรวุฒิก็โทรศัพท์มาคุยกับเขา
“ถามนายจริง ๆ เหอะ ทำไมนายไม่สนใจวะ?”
“ฉันพอแล้วว่ะ แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะตายแล้ว..” กรกาจตอบเสียงเนือย ๆ
“นายแน่ใจนะ ที่จะยกให้ฉัน..”
“ไอ้บ้า..ยกเยิกอะไรกัน มันแล้วแต่นายกับเธอโว้ย ฉันแค่เปิดโอกาสให้นายพบกันเท่านั้น จากนี้ไปก็แล้วแต่ว่านายกับเธอจะไปสานต่อกันอย่างไร ขออย่างเดียวเท่านั้น..”
“อะไร?”
“นายต้องจริงจังกับเธอ อย่าให้เธอต้องเสียใจเพราะนายเป็นอันขาด”
“ได้เลยเพื่อน เรื่องนั้นฉันรับปากเต็มที่..”
……

คืนนี้เขานั่งดื่มเบียร์เพียงคนเดียวในร้านชานกรุงแห่งหนึ่ง
บรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบ มีเพียงเสียงเปียนโนดังกล่อมอยู่แผ่วเบา
มุมที่เขานั่งเป็นโต๊ะลึกสุด อยู่ใต้ต้นโมกปลอมใบเขียวชะอุ่ม
ตรงหน้ามีถ้วยแชมเปญขนาดใหญ่ หล่อน้ำสีฟ้าไว้เพียงครึ่งแก้ว และจุดเทียนที่ลอยอยู่ให้ส่องแสงวับแวม
ช่วงเวลาเช่นนี้..ความรู้สึกชนิดนี้ เป็นสิ่งที่เขาชอบ
นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยได้อยู่คนเดียว..
บางครั้งคนอย่างเขา ก็อยากรู้จักความเหงาบ้างเหมือนกัน
……..

ดนตรีกล่อมด้วยบทเพลงคุ้นหู ถ่วงอารมณ์เขาให้ลึกไปถึงอดีต
อดีตที่เขาทำลายความรู้สึกดี ๆ ของผู้หญิงหลาย ๆ คนที่มอบให้แก่เขา
สิ่งที่เขาทำได้คือแค่เอ่ยคำว่าเสียใจ จากนั้นเขาก็ทิ้งเธอเหล่านั้นไปอย่างไม่แยแส
และคนที่คบกันอยู่ในปัจจุบัน เขาก็เริ่มที่จะตีจาก
เขาเป็นคนเบื่อง่าย ซึ่งมาพร้อมกับความรักง่าย หลงง่าย
บางครั้งเขาก็มีความสุขดี กับการได้ด่าตัวเองอย่างนี้
…….

ภาวินีโทรมาหาเขาหลังจากวันนั้นสองครั้ง แต่เขาจงใจไม่รับสาย
ส่วนวรวุฒิโทร.มาเล่าความคืบหน้าอย่างละเอียดยิบให้เขาฟังจนเขาแทบจะรำคาญ
“เธอรับนัดฉันแล้วโว้ย..เฮ้ย..ฉันต้องทำไงบ้างวะ?”
“ฉันไม่สบายใจเลยว่ะ ดูเธอไม่ค่อยคุยค่อยพูดกับฉันเลย..”
“วันนี้เธอโทร.มาเองเลยว่าโว้ย..ถามว่าฉันสบายดีไหม..โหย..ดีใจแทบตาย เธอถามถึงนายด้วยนะ..”
ฯลฯ
…….

เช้านี้เขาเข้าไปเช็คเมล์ของตัวเอง พบข้อความของภาวินีทิ้งไว้
“พี่กรหายเงียบไปอีกแล้วนะ..”
“พี่รู้ไหมเพื่อนพี่โทรหานีวันละเป็นสิบครั้ง..”
“นีก็เกรงใจ เลยต้องไปทานข้าวกับเขาครั้งหนึ่ง..”
“พี่ ถามจริงเหอะ เพื่อนพี่คนนี้เต็มหรือเปล่า?”
“พูดมากเป็นลิงเคี้ยวรำ ไม่เห็นเหมือนพี่เลย..”
“พี่สบายดีใช่ไหม? ว่างแล้วโทรหานีบ้างนะ..”
“ไม่ต้องนัดทานข้าวก็ได้..แค่ได้ยินเสียงก็ดีใจแล้วล่ะ
“คิดถึงนะ..”
……..

เพราะเรื่องนี้หรือเปล่าทำให้เขาต้องมานั่งด่าตัวเองอยู่อย่างนี้?
เขาปฏิเสธ
เขาไม่ได้รักภาวินี เพราะเขาบอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่ควรรักเธอ
ผู้ชายอย่างเขามีคุณค่าไม่พอ เด็กสาวใส ๆ อนาคตไกล ๆ เยี่ยงเธอ ย่อมหาชายคนที่ดีกว่าเขาได้
อย่างวรวุฒิ แม้เขาจะเป็นคนค่อนข้างจะจุกจิกจู้จี้ แต่เขาก็เป็นคนดี
เขาเชื่อว่าถ้าเธอเลือกเขา เขาจะทำให้เธอมีความสุขได้
เขาได้แต่หวังว่าวรวุฒิจะทำได้สำเร็จ
…….