ความคิดเห็นที่ 1 เราเจอกันตั้งแต่เดือนที่สามที่เขาลืมตาออกมาดูโลก  แม่ของเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกับแม่ฉันมาก แม่ยังเล่าว่าตอนที่อุ้มฉันไปดู “น้อง” ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศใหม่ๆ นั้น  ฉันทั้งตื่นเต้น และทั้งเห่อ “น้อง” จนทุกคนล้อเลียน  พอกลับมาถึงบ้านตัวเอง ฉันก็ร่ำร้องจะเอา “น้อง” กับเขาบ้าง เสียแต่ฉันต้องรอต่อไปอีกถึงสี่ปีเต็ม ถึงได้น้องสาวสุดที่รักมาเป็นเพื่อนทะเลาะจนถึงวันนี้ แม้จะไม่ใกล้ชิดกันมากมาย แต่เราก็เติบโตกันขึ้นมาอย่างที่เรียกได้ว่าไม่ห่างเหิน ถึงแม้บ้านจะอยู่ห่างกันอย่างที่เรียกได้ว่าคนละมุมของเมือง แต่เราก็เรียนพิเศษด้วยกัน เจอกันแทบทุกวันสุดสัปดาห์ ได้ตีกัน ทะเลาะกัน จนฉันเห็นเขาเป็นเหมือนน้องชายที่น่ารักคนหนึ่ง แถมน้องชายคนนี้ยังดีกว่าน้องแท้ๆ เสียอีก ตรงที่ขยันเข้าข้าง “พี่” สาวใจร้ายคนนี้เสมอจนฉันได้ใจ ยึดเขาไว้เป็นพยานทุกครั้งเวลาที่ฉัน พี่ชาย น้องสาว กับบรรดาลูกพี่ลูกน้องทั้งหลายวิวาทกันครั้งยิ่งใหญ่ด้วยคดีประมาณแย่งของเล่น กลั่นแกล้งรังแกกันเอง หรือแอบหยิบของอีกคนไปโดยไม่ได้รับอนุญาต (ภาษาง่ายๆ เรียกว่าขโมยนั่นเอง) แต่ฉันก็ยังไม่ค่อยชนะอยู่ดี คงเป็นเพราะดวงตาของเขา “โกหกไม่เป็น” อย่างที่แม่ๆ ของเราพูดไว้ ด้วยดวงตาที่โกหกไม่เป็นนี้เอง ทำให้หลายครั้ง ฉันเริ่มสงสัยว่าในประกายตาใสแจ๋ว แบบคนฉลาดนั้นมีบางสิ่งที่เริ่มผิดแปลกมากขึ้นทุกวันตามเวลาที่ผ่านไป  หากความสงสัยก็ไม่เคยเติบโตมากไปกว่านั้น จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จนกระทั่งถึงวันที่เด็กหนุ่มเพื่อนร่วมโรงเรียนได้สอนให้ฉันได้รู้จักความรักเป็นครั้งแรก  ฉันเริ่มสังเกตได้ว่าเขาห่างออกไปจากชีวิตจนแทบจะเลือนหาย ไม่มีการโทรศัพท์มาคุยจนข้ามคืน ไม่มีการนัดออกไปทานข้าวดูหนังหลังเลิกเรียนพิเศษ ไม่มีอะไรเลย เหมือนที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตของฉัน แต่ด้วยความที่กำลังหมกมุ่นกับรักแรก ทำให้ความผิดปกติทั้งหมดถูกละเลยจนเลือนลางไปจากความทรงจำ เวลานั้น โลกทั้งใบเสมือนมีเพียงฉันกับคนรัก ไม่มีเขา ไม่มีครอบครัว ไม่มีการเรียน ไม่มีญาติ ไม่มีอะไรมากไปกว่าความรักที่เสมือนว่ายิ่งใหญ่จนเอาชนะได้ทุกสิ่ง ของเราสองคน คืนวันก่อนคริสต์มาส  ญาติอีกครอบครัวหนึ่งที่สนิทกับบ้านฉันมากที่สุดจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ภายในตระกูลเหมือนที่เคยจัดมาทุกปี ฉันนั่งเงียบเหงาอยู่เดียวดาย ห่างไกลออกมา ใต้กิ่งมิสเซิลโทจำลองขนาดยักษ์ที่ปักไว้ตรงช่องว่างระหว่างราวบันได  ท่ามกลางผู้คน เสียงเพลง และเสียงสรวลเสเฮฮาที่ดังอยู่รอบด้านราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น หัวใจดวงเล็กๆ โหยหาดวงหน้าที่คุ้นเคยของชายคนรักจนปวดร้าวไปหมดทั้งทรวงอก  ทางบ้านของฉันไม่ยอมรับเขาจนแล้วจนรอด เขาไม่มีทางได้ก้าวเข้ามาในงานวันนี้ ทุกอย่างรอบกายล้วนหม่นหมองและปราศจากความหมาย เมื่อไม่มีดวงตาของผู้เป็นที่รักมาร่วมชื่นชมด้วยกัน . “ทำไมมานั่งอยู่คนเดียว” ฉันเงยหน้าขึ้นไปตามเสียง พลัน สายตาก็ประสานกับดวงตาเรียวยาว หม่นหมองไม่แพ้กันใต้กรอบแว่นบางๆ ดวงตาคู่ที่ใครๆ พากันบอกว่า “โกหกไม่เป็น” “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” ฉันฝืนทักตอบไปอย่างแกนๆ “เป็นไงมั่งล่ะ ได้ข่าวว่าอีกสองปีจะสอบชิงทุนเหรอ” “อืมม์ ก็อ่านหนังสือสะสมความรู้ไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยได้ออกไปไหน” โดยไม่รอคำชวน เขาทรุดตัวลงนั่งข้างฉัน พลางหยิบกล่องของขวัญขนาดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อนักเรียน “ซื้อของมาให้น่ะ เมอร์รี่คริสต์มาส กับสุขสันต์ปีใหม่นะครับ” จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:05:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันรับมาอย่างไม่แปลกใจอะไรนัก เป็นธรรมเนียมอยู่ในหมู่ญาติอยู่แล้วว่าควรให้ของขวัญซึ่งกันและกันจนครบทุกคน “แพรก็มีของให้เอมเหมือนกัน” ฉันว่าเมื่อนึกขึ้นมาได้ “วางอยู่ใต้ต้นคริสต์มาสตรงกลางห้องน่ะ กล่องเล็กๆ สีแดงเห็นไหม ไปหยิบมาสิ จะได้แกะพร้อมกันเลย” เขาลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ครู่เดียวก็เลือนหายไปในกลุ่มคนกับเสียงเพลง ฉันกำลังจะแกะกล่องเล็กๆ ขนาดไม่ใหญ่กว่าฝ่ามือนั้นพอดีตอนที่เขาเดินกลับมาถึง พร้อมกับกล่องของขวัญสีแดงจัดจ้าน ที่ฉันเตรียมไว้ให้เขาเหมือนเช่นทุกปี “แกะเลยแพร” เขายิ้มให้ฉัน ในรอยยิ้มนั้นมีบางสิ่งบางอย่าง ที่ทำให้ดวงใจว้าเหว่หวั่นไหวอย่างประหลาด ทันทีที่กล่องชั้นสุดท้ายถูกเปิดออก แสงไฟเหนือเพดานก็กระทบกับประกายกระจ่างของวัตถุในกล่องจนพร่างพราย ฉันเงียบงันเมื่อมองเห็นถนัดตา .สร้อยข้อมือทองคำขาวประดับเพชรเล็กๆ  อย่างที่ฉันเคยบอกพี่สาวคนสนิทไว้ว่าอยากได้นักหนา อยากให้ชายคนรักของฉันซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด แต่แล้วก็กลับเป็นได้แค่ความฝัน เมื่อเขาปฏิเสธว่ามันราคาสูงเกินไปสำหรับนักเรียนมัธยมปลายอย่างเรา ญาติของฉันเริ่มแกะห่อของขวัญบ้าง นาทีนั้นฉันรู้สึกอายจนหน้าชาไปหมด แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เขาก็ดึงแก้วน้ำเพนท์ลายตัวการ์ตูนยอดนิยมของดิสนีย์ออกมาจากกล่องเสียแล้ว  มันเป็นของที่ฉันหยิบขึ้นมาจากชั้นวางในห้างสรรพสินค้าอย่างรีบเร่งไม่ได้ไตร่ตรอง เพราะฉันซื้อของขวัญทุกชิ้นที่ให้ญาติๆ ในนาทีสุดท้าย ก่อนถึงเวลาจัดงานไม่กี่ชั่วโมง คำขอโทษกำลังจะหลุดออกมาจากปาก สายตาก็พลันสังเกตเห็นการ์ดใบเล็กๆ ที่วางอยู่ใต้กล่องอย่างเรียบร้อยเข้าเสียก่อน  ฉันหยิบขึ้นมาอ่านด้วยความรู้สึกที่หม่นหมองลงไปกว่าเดิม  ทำไมฉันถึงได้เป็นญาติที่ไม่เอาไหนได้ถึงขนาดนี้นะ  “I will be home for Christmas,    You can count on me    Please have snow and mistletoe    And presents on the trees.                Christmas Eve will find me                Where the love-light gleams                I’ll be home for Christmas,               If only in my dreams ปีหน้า เราคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แล้วนะ แต่เราสัญญาว่าจะกลับมางานคริสต์มาสทุกปี ต่อให้กลับมาได้แค่ในฝันก็ตาม เพราะเป็นที่เดียว ที่เราจะได้เจอกัน เหมือนเดิม                                                     เอม” แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 46 22:16:25 จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “มั่นใจมากเหรอว่าจะได้ทุน” ฉันค่อนแคะเขาทันทีที่อ่านจบ ความที่มีปมด้อยหนักหนาในชีวิตว่าเรียนอย่างไรก็ไม่มีทางเก่งเท่าญาติหลายคน รวมทั้งเขาด้วย ทำให้ฉันหมั่นไส้ญาติทุกคนที่เรียนดีกว่า มีแผนการในอนาคตงดงามกว่าตัวเองอยู่เสมอ “เปล่านะ เพียงแต่ปีหน้า แพรก็เข้ามหาวิทยาลัย ชีวิตก็คงแยกย้ายกันไปอยู่แล้วล่ะ แพรก็มีคนที่แพรรัก เราก็คงมีเหมือนกัน .” คำหลังแทบจะกลืนไปกับอากาศรอบตัว ก่อนที่จะชัดขึ้นมาใหม่ในประโยคถัดมา “แต่งานแบบนี้ ยังไงเราก็ได้เจอกันเหมือนเดิม” “ว่าแต่เอมไม่มีใครเลยเหรอวะ” ฉันถามอย่างสนอกสนใจตามประสาเด็กในวัยที่รักสำคัญเหนือทุกสิ่ง “ที่โรงเรียนแกน่าจะมีเยอะแยะ  โรงเรียนเราดิเจอกันซ้ำซากอยู่แค่นั้นเอง” ดวงตาที่มองตรงมา ทำให้ฉันต้องหลบด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นถ้อยคำ เรานั่งเงียบงันกันอยู่เพียงครู่ เขาก็เอื้อมมือมาดึงมือฉันไปกุมไว้แน่น แทนแก้วน้ำที่บัดนี้ลงไปวางอยู่ที่เดิม ในกล่องกระดาษ ที่ฉันเลือกให้ทางห้างห่อให้อย่างไม่แม้แต่จะชายตามอง  “เคยได้ยินเรื่องเจ้าชายแอนดรูว์กับซาร่าหรือเปล่า” “กำลังจะหย่ากันไม่ใช่เหรอ” ฉันตอบ ปล่อยให้มือยังอยู่อย่างนั้น ในใจเฝ้าคิดว่าหากเปลี่ยนคนที่อยู่ตรงหน้าให้เป็นคนรักของฉัน โลกใบนี้จะสวยงามขึ้นสักเพียงไหน “อืมม์ ใช่ แต่แพรเคยได้ยินหรือเปล่า ว่าก่อนแต่งงานกัน สองคนนี้เคยเจอกันครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ในงานปาร์ตี้วันคริสต์มาส ตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น ตอนนั้น ก็ตามประสาวัยรุ่นอ่ะนะ เฮฮาร่าเริงไปเรื่อย ก่อนงานเลิก เจ้าชายแอนดรูว์จูบซาร่าที่ใต้กิ่งมิสเซิลโท  ไม่รู้เพราะเมาหรือเปล่า แต่เค้าเชื่อกันว่า เพราะจูบกันวันนั้นแหละ หลายปีต่อมา เขาถึงได้กลับมาเจอกันอีก แล้วก็แต่งงานกัน ” “เหรอ” ฉันเริ่มสนใจ “ทำไมล่ะ” “เพราะ ” เขาหันหน้ามาหาฉัน สายตาของเราประสานกันแรงกล้า อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย “มีความเชื่อแต่ดั้งเดิม เล่าต่อกันมาว่า ถ้าได้จูบกับคนที่เรารัก ใต้กิ่งมิสเซิลโท ในคืนวันก่อนคริสต์มาสแล้ว ไม่ว่าจะต้องห่างกันไป หรือมีอุปสรรคอย่างไรก็ตาม สักวันหนึ่ง เราก็จะได้แต่งงานกับคนคนนั้น ” หัวใจของฉันประหวัดไปหาคนรักในทันที จะดีสักเท่าใดหนอหากเขานั่งอยู่ตรงนี้ อยู่แค่มือเอื้อมของฉันอย่างนี้ ให้ฉันได้กอดเขาไว้อย่างที่อยากทำเหลือเกิน ให้เราได้ทำตามความเชื่อที่โบราณเล่าขานกันมา มันจะจริงหรือไม่ก็ตาม แต่อย่างน้อย ก็จะได้มีแสงไฟแห่งความหวังคุโชนขึ้นมาในดวงใจฉันบ้าง ว่าความรักของเราจะไม่ได้มีแต่ทางตันและดวงตาที่มืดบอด จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่ทันได้คิดมากไปกว่านั้น ฉันก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่มและอบอุ่นแตะลงมาบนแก้มอย่างรวดเร็วจนเหมือนกับเป็นความฝัน ก่อนที่เขาจะถอยห่างออกไป แล้วลุกขึ้นไปปะปนจนเลือนหายไปในกลุ่มคนที่สับสนวุ่นวาย ฉันเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดมา ส่วนหนึ่งเพราะฉันไม่ค่อยได้เจอหรือพูดคุยกับเขา อีกส่วนก็เพราะฉันไม่สนใจ เพราะฉันกำลังทุ่มเทให้กับคนรักและความรักครั้งแรกของฉันโดยไม่แยแสเรื่องอื่นหรือคนอื่น  จนกระทั่งเขาได้ทุนเรียนต่อสมดังปรารถนา ตอนนั้นฉันกำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก แม่บังคับให้ฉันตื่นแต่ตีสี่ไปส่งเขาที่สนามบินด้วย “โชคดีนะเอม” ฉันอำลาเขาไปตามเรื่องตามราว เมื่อถึงตอนที่เขาเดินมาล่ำลาทุกคนอีกครั้งก่อนเข้าประตู “อย่าเอาแหม่มกลับมาด้วยนะยะ เดี๋ยวแม่แกหัวใจวายตาย” ไม่มีคำตอบจากญาติที่แสนดีของฉัน มีแต่การดึงตัวฉันไปกอดไว้แน่นอยู่เนิ่นนาน จนฉันต้องกอดเขาตอบบ้างไม่ให้เก้อจนเกินไป “ดูแลตัวเองๆ ดีนะ แพร” ฉันได้ยินเสียงที่แตกพร่าจนไม่แน่ใจว่าหูตัวเองฝาดไปหรือเปล่า “ขอให้เรากลับมา แล้วเจอแพร ที่ยังเป็นคนเดิม .” เขาคลายอ้อมกอด ก่อนจะรีบถอยออกไป โดยไม่ยอมหันหน้ากลับมามองฉันอีกเลย จากวันนั้น เราได้พบเจอกันบ้างเพียงบางครั้งคราวยามฉันไปเที่ยวยังรัฐที่เขาศึกษาอยู่ หรือเวลาเขากลับมาเยี่ยมบ้าน แต่ก็ไม่เคยมีการพูดคุยที่มากไปกว่าการทักทายเรื่องทั่วไปเพียงผิวเผิน แม้เขาจะกลับมางานคริสต์มาสทุกปีอย่างที่เคยบอกเอาไว้ แต่ทุกครั้งฉันก็ไม่เคยสนใจจะคุยกับเขามากไปกว่าเรื่องธรรมดาทั่วไปในชีวิตประจำวัน “แพรเปลี่ยนไป” เขาเล่าให้พี่สาวคนสนิทของฉันฟัง “เปลี่ยนไปมาก ไม่เหมือนเดิม” “เปลี่ยนไปยังไงน่ะ” ฉันถามพี่สาวทันทีที่เธอเอาความมาเล่าต่อจบ “อ้วนขึ้นหรือเปล่า” เธอมองฉันด้วยสายตาแปลกประหลาด ก่อนจะยักไหล่ “ไม่รู้ ไปถามเค้าเองสิว่าตัวเองเปลี่ยนไปยังไง” ถึงคราวที่ฉันจะยักไหล่บ้าง “ไม่รู้จะถามอะไรอ่ะ ไม่อยากคุยด้วย ไม่มีเรื่องต้องพูดกัน” “พูดเหมือนโกรธกันเลย” เธอเริ่มตั้งข้อสังเกต “แปลกๆ แฮะคู่นี้” “เฮ้ย ไม่ได้โกรธ แล้วก็ไม่ได้เป็นคู่กันด้วยย่ะ คนจะโกรธกันได้ มันต้องเป็นคนสำคัญหน่อย นี่ก็แค่ญาติคนเดียว โกรธไปก็เท่านั้น” “เหรอ” สายตาประหลาดนั้นยังไม่จางหายไป “น่าสงสาร .” จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:11:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุยกันแล้วฉันก็ลืม จนมาถึงวันนี้ วันที่ทุกอย่างกระจ่างแก่ใจว่าในดวงตาที่โกหกไม่เป็นคู่นั้นมีความรู้สึกอย่างใดฝังอยู่เนิ่นนานนับปี เพราะพี่สาวที่แสนดีของฉันไม่อาจทนเก็บไว้เป็นความลับได้อีกต่อไป ฉันจึงได้รู้ทุกสิ่ง เป็นครั้งแรกที่ฉันโกรธเขาอย่างที่สุด โกรธเหลือเกินที่ปล่อยให้ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นในหัวใจ ในเมื่อมันไม่ใช่ครรลองที่ควรเป็น ไม่ใช่ที่นี่  และไม่ใช่คนนี้ ฉันทำใจยอมรับไม่ได้ ว่าความรักกันฉันญาตินั้นจะเติบโตขึ้นเป็นอื่น แม้เขาจะอ้างว่ารักอย่างญาตินั้นเป็นส่วนหนึ่ง หากสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคือความรู้สึกใหม่ที่เขาเฝ้าถนอมเลี้ยงดูมันมานานหลายปี จนกระทั่งแน่ใจว่าเป็นความรัก “มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละถึงคิดแบบนี้ได้” ฉันยังคงย้ำต่อไปในสายโทรศัพท์ อย่างไม่ใส่ใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง “เลิกเมลมาซักทีนะ ชั้นทนไม่ไหวแล้ว เลิกคิดบ้าบอด้วย ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาพูดกันอีกเลยตลอดชีวิต หัดเจียมตัวมั่งดิว่าตัวเองเป็นน้องเค้าน่ะ ชั้นเกลียดมากนะรู้ไหม คนที่ไม่รู้จักตัวเอง” ยิ่งคิด ก็ยิ่งแค้น ฉันนึกต่อไปถึงอ้อมกอดของเขาในวันเดินทาง กับค่ำคืนก่อนคริสต์มาสใต้กิ่งมิสเซิลโท ความโกรธรวมกับความเครียดเรื่องเรียนกับเรื่องอื่นอีกนานัปการทำให้ฉันไม่ยับยั้งคำพูดอีกต่อไป “ชั้นคืนดีกับแฟนเก่าไปแล้ว รู้ไหมว่าเค้าดีกว่าเธอไม่รู้กี่เท่า อย่างน้อยเค้าก็รู้จักว่าตัวเองเป็นใคร ควรจะทำยังไงกับคนอื่น ไม่ใช่ทำตัวแบบเธอ” “พอเถอะ เราขอโทษก็แล้วกัน” เสียงที่ตอบมาแผ่วเบาจนฉันเกือบไม่ได้ยิน “ขอโทษที่รักเธอมากเกินไป จนห้ามตัวเองไม่ได้ ขอโทษ สำหรับทุกอย่าง .” “รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว” ฉันว่า พลางกดวางโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกสะใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง หลับตาลง เตรียมตัวนอนหลับ ฝันดี . จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าเสียดายที่ฝันนั้นไม่เคยมาถึง  ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาฉันก็ต้องตกใจตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ก้องดังอยู่ในโสตประสาท  พร้อมกับที่ได้รับรู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุรถคว่ำบนทางหลวงของรัฐ อาการสาหัสอย่างที่ไม่รู้ว่าจะรอดหรือไม่ ข่าวร้ายที่ได้รับทำให้ฉันแทบจะล้มทั้งยืน ญาติอีกคนของฉันโทรมาหา ให้ฉันได้คุยกับเขาอีกครั้งหนึ่งหลังจากฟื้นคืนสติ แต่ฉันก็ไม่ได้พูดกับเขาอีกแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่และฉันได้พูดด้วย คือซากของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เคยมีอนาคตงดงาม เป็นความหวังหนึ่งเดียวของพ่อแม่ เป็นความหวังของชาติ หากตอนนี้ ภาพเหล่านั้นกลายเป็นเพียงอดีต ที่นับวันก็ยิ่งจะเลือนหายไปตามกาลเวลา ฉันไม่รู้ว่าตัวเองผิดหรือเปล่า ที่ไม่เคยรักเขาเลย นับแต่เริ่มต้น จนกระทั่งถึงวันนี้ ฉันรู้แต่ว่ามันเป็นความผิดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ฉันก็จะไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้เลย ที่ทำร้ายเขาด้วยคำพูดได้มากถึงเพียงนั้น โดยไม่เคยตระหนักเลยว่าชีวิตของคนเรานั้นเปราะบางอย่างไม่น่าเชื่อ  โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าพรุ่งนี้ เราอาจไม่ได้พบกันอีกแล้ว แทนที่เราจะรักกัน ให้เหมือนทุกวันเป็นเป็นสุดท้ายของชีวิต แม้ฉันจะรักเขามากไปกว่าที่เป็นอยู่ไม่ได้ แต่อย่างน้อย ก็ไม่มีสิ่งใดเสียหาย เพียงแค่ฉันจะพูดกับเขาอย่างที่หัวใจดวงนั้นควรจะได้รับฟัง แทนที่ฉันจะบอกเขาว่าสักวันหนึ่ง เขาก็จะได้พบกับใครสักคน ที่มีค่าคู่ควรกับความรักอันมั่นคงและยาวนานของเขา ไม่ใช่คนอย่างฉัน ที่อ่อนแอ เหลวไหล โง่เขลา แปดเปื้อน เดียวดาย และไร้ค่าอย่างเหลือเกิน แทนที่ฉันจะได้บอกเขาว่าเขาเป็นญาติที่ดีของฉันมากเพียงใด แทนที่ฉันจะได้บอกเขาอีกครั้ง ว่าฉันยังเก็บสร้อยข้อมือเส้นนั้นไว้ แม้ไม่ใกล้กับดวงตา แต่ก็แนบชิดกับหัวใจ เพราะไม่เคยมีใครเห็นค่าของฉันมากพอที่จะให้ของงดงามสูงค่าได้มากถึงเพียงนี้ . หากคำว่า “แทนที่” นั้น เป็นคำที่ไว้ใช้กับทุกอย่างที่สายเกินไปเสียแล้ว คนดีของพี่ นาทีนี้พี่ไม่หวังอะไรมากไปกว่าให้น้องได้กลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง ให้พี่ได้เห็นดวงตาที่โกหกไม่เป็นคู่นั้นเหมือนเดิม  ให้ได้ยินเสียงของน้องคนเดิม  พี่ไม่ปรารถนาอะไรในโลกนี้อีกแล้ว นอกจากจะได้พบกับน้องคนดี คนเดิมของพี่ในคืนวันก่อนคริสต์มาสปีนี้ เหมือนอย่างที่น้องเคยสัญญาเอาไว้ อย่างน้อย ก็ขอให้ได้บอกทุกสิ่งที่ขังและฝังอยู่ในใจ ให้ได้รับรู้อีกสักครั้ง อย่างน้อย ก็ขอให้ได้รักกัน เหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้าย . จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ด้วยความเครียดสุมอก เจียนบ้า ((ก้าก บ้าจริงๆ นะคะ ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้)) นอนก็ไม่หลับ กิกิ อารมณ์ก็ร้าย หน้าก็ผี เหอๆ พรุ่งนี้ก็จะสอบแล้ว กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆ ใกล้เช้าแล้ว ไม่อยากให้เช้าเลยอ่ะ แง่วๆ ด้วยความเครียดเหล่านั้นั่นเอง ทำให้ลุกขึ้นเขียนเรื่องสั้น ((ที่พยายามจะ)) กุ๊กกิ๊กหวานแหววขึ้นมาเรื่องนึงเพื่อระบายความเครียดค่ะ เหอๆ ปอขอฝากพี่น้องชาวถนน ให้ช่วยอ่านกันหน่อยนะคะ ^^ จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต๊าย หลงนึกว่า เรื่องจริง แอบเศร้าซะ แหมคุณปอคะ น่าตีซะให้เข็ด ใจร้ายจริงๆ (ว่าแต่ว่า เค้าว่ากันว่า คนสวยมักใจร้ายใช่ไหมคะ ) จากคุณ : lpf - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ค่อยยังชั่วค่ะที่ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่งั้นก็น่าสงสารแย่ สอบพรุ่งนี้เหรอคะ สู้ สู้ ค่ะ จากคุณ : น้ำใส - [ วันรัฐธรรมนูญ 19:06:15 A:202.28.27.6 X:10.31.1.170 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ....as sad as ever kha p'por.......no matter how many times i read it จากคุณ : 'Pup - [ วันรัฐธรรมนูญ 19:13:57 A:129.12.1.64 X:129.12.27.177 ]

ความคิดเห็นที่ 12 T__T ปอพี่อ่านแล้วสะเทือนใจมากเลยอ่า เศร้ามากจริงๆ ไหนๆ พยายามจะเขียนให้กุ๊กกิ๊กหวานแหววเหรอยะ ก้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ทำไมหาไม่เจอ อิอิ) เขียนดีอ่ะ แต่เศร้า เฮ้อ เอาอีกๆ ชอบอ่าน เรื่องที่ปอเขียน กิกิกิ จากคุณ : P'aey - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:10:09 A:202.133.168.47 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วอินตามได้ด้วยเลยค่ะ  ถ้าเป็นเรื่องจริงคงเศร้าน่าดู จากคุณ : Sushii - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หาความหวานไม่เจอเลยค่ะ เศร้าจังเลยค่ะ ยิ่งตอนนี้ก็รู้สึกแย่อยู่ จากคุณ : เจนตา - [ วันรัฐธรรมนูญ 21:03:39 A:169.210.27.174 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าง่ะ แอบหวังว่า เอมจะไม่ใช่ญาติของแพร ประมาณเป็นลูกบุญธรรมของพ่อแม่ที่มีลูกไม่ได้ เฮ้อ จากคุณ : bookmark - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:54:09 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 จ๊ากกก โดนหลอกอย่างแรง!!  ไหนยะ 'กุ๊กกิ๊กหวานแหวว'? เห็นด้วยกับคคห.#9  คนสวยมักใจร้าย  (ถ้าไม่ร้ายกับตัวละคร ก็ร้ายกับคนอ่าน) จากคุณ : พี่ติ่ม - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:10:22 A:169.210.6.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบเรื่องนี้ครับ สวยงามและแสนเศร้า.. จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 11 ธ.ค. 46 02:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แฮ่ ๆ.. ทำไมต้องรถคว่ำด้วยน้า.. แฮ่ ๆ คิดแล้วหยดหยอง ผมจะรถคว่ำมั่งปะเนี่ย.. อ๋าย..หยองคับ.. ^________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 11 ธ.ค. 46 06:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แหม เสร้าจัง น่าจะมีต่อนะ จากคุณ : กริช - [ 11 ธ.ค. 46 12:58:01 A:202.44.14.194 X:10.11.20.73 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มายืนยันว่าหาความหวานไม่เจอ เจอแต่ความเศร้า :( จากคุณ : scottie - [ 11 ธ.ค. 46 13:15:40 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เขียนได้ดีมากเลยค่ะ ขอชื่นชมด้วยคนนะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 11 ธ.ค. 46 13:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ฮือๆๆๆ พี่ปอขี้จุ๊เบ่เบ๋อ่า ไหนบอกเรื่องกุ๊กกิ๊กหวานแหววไง ทำไมอ่านแล้วมันเศร้าจังเลย (T-T) เอ...จะว่าไปก็คล้ายๆเรื่องของคนใกล้ตัวแถวๆนี้เนอะ อิอิอิ ใครกันน้า จากคุณ : s.o.s - [ 11 ธ.ค. 46 14:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สอบเสร็จแล้วค่ะ กรี้ดดดดดดดด หมดกรรมกันไปที เหลือแต่เปเป้อร์ท่วมบ้าน กิกิ **คุณ Ipf ขา มันก็ มีที่มาจากเรื่องจริงนิดหน่อยอ่ะค่ะ เศร้าๆ ก้าก ที่ว่าสวยนี่ ใครสวยคะ hopefully ว่าจะเป็น คนเขียนนะค้า แหะแหะ :P ล้อเล่นค่ะ อิอิ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ **คุณ น้ำใส คะ อืมม อย่างที่บอกไว้ข้างต้น ว่ามีที่มีจากเรื่องจริงเล็กน้อยอ่ะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ^^ **N'Pup Pup...yeah...terribly sad I know.. hoho ... thanks for readin' ka ..btw, don't forget to listen to that song na ka...hehe...*mwaaaaaaaa* **พี่เอ๋ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ก้าก ปอก็ว่าหวานแล้วนะยะนั่น ว่าแต่พี่เหอะ เมื่อไหร่จะเขียนเรื่องใหม่ซะทีอ่า รออ่านนะยะ กิกิ คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆ **คุณ sushii ขอบคุณมากค่ะ เรื่องของคุณ sushii ก็สนุกมากด้วยล่ะ ปออ่านอยู่ อิอิ ^^ **คุณเจนตา แงงง ขอโทษนะคะ หวังว่ามันคงไม่ทำให้รู้สึกแย่ลงนะคะ ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^ **คุณ bookmark ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ โชคดีค่ะที่ "เอม" มีน้องสาวอายุห่างๆ อิอิ **พี่ติ่ม ขอบคุณที่มาอ่านนะยะ ที่ว่าสวยนี่ ใครสวยเหรอ ปอใช่เป่า กรี้ดดดดดดดดดดด รักพี่ติ่มที่สุดเลย ฮ่าๆ คิดถึงมากนะยะ ไม่ค่อยได้เม้าท์กันเลยช่วงนี้ ไว้รอเจอกันตอนปอกลับบ้านละกันนะคะ อิอิ ^^ **คุณอันโตนิโอ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆ ค่ะ ชอบเรื่องซากุระ ของคุณมากๆ เลยค่ะ กำลังอ่านอยู่ อย่างเมามันส์ กิกิ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ **คุณ น้ำลายบูด อ่ะนะ ปอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชอบคว่ำกันบนไฮเวย์จัง สงสัยพวงมาลัย อะไรๆ มันกลับทางกะบ้านเรา หลายคนแล้ว เศร้าๆ ขับรถดีๆ นะคะ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^ **คุณกริช รอเจ้าของเรื่อง มาทำให้มันจบก่อนอ่ะค่ะ แล้วจะเขียนต่อ อิอิ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ **คุณ scottie อืมม ท่าทางปอจะล้มเหลวในการเขียนเรื่องหวานๆ ซะแล้ว เศร้าๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ **คุณป้าเอม ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆ ที่เข้ามาอ่าน และขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ ทำให้ยิ้มออกมา ได้เลยค่ะ หลังสอบเสร็จ ขอบคุณค่ะ ^^ ก็ ขอบคุณทุกคน ที่เข้ามาอ่านอีกครั้งนะคะ บวกกับขอโทษ ที่เรื่องมันไม่ค่อยหวาน อย่างที่ตั้งใจไว้สักเท่าไหร่เลย แหะแหะ หวังว่าคงให้โอกาสปอต่อไปในเรื่องหน้านะคะ ขอบคุณค่า เอิกส์ๆ ^^ จากคุณ : ปอ (pornarak) - [ 11 ธ.ค. 46 14:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^ _ _ __ _ _ _ _ __ _ _ ^! อ่ะ ได้ผลค่ะ คุงปอระบายความเครียดได้ชั้นยอด แต่....มาให้คนอ่านเครียดแทน เอ้อออออออ ฮื่อๆๆๆๆ เรื่องเศร้าอ่า แต่ก็ ความรักมันบังคับกันไม่ได้จริงๆน่ะเนอะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 11 ธ.ค. 46 17:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หมูพีลุ้นเกือบตาแหนะค่ะ.. เฮ้อ... โชคดีที่ไม่ใช่เรื่องจริงนะคะ... >______<' จากคุณ : P_JUNG - [ 12 ธ.ค. 46 13:23:24 A:202.133.176.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 กุ๊กกิ๊กหวานแหวว ??????? เศร้าออกค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 12 ธ.ค. 46 13:51:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 นึกว่าเป็นเรื่องจริงของคนเขียนซะอีก อิอิ .... นู๋ช่อ รู้สึกว่าเศร้าๆ ยังไงไม่รู้ แต่อ่านแล้วก็สะใจดีนะ คนไม่รัก ทำยังไงก็ไม่รัก ...^_________^ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [ 12 ธ.ค. 46 17:07:15 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ปอร่า s.o.s นี่มันคุ้นๆนะยะ ชั้นรู้จักรึเปล่าน่ะ อ่านรอบที่ 2 แล้วยังเศร้าอยู่เลย เอาใจช่วยให้เอมหายเร็วๆนะ!! จากคุณ : ชั้นเอง - [ 17 ธ.ค. 46 00:23:07 A:202.5.92.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 Pup told me to read and i just read it... So sad na... You are such a good writer!! I hope he gets well soon na~~ จากคุณ : SuGuS - [ 19 ธ.ค. 46 05:22:43 A:129.12.1.66 X:129.12.229.200 ]

ความคิดเห็นที่ 30 กุ๊กกิ๊ก??? ยัยปอ ... เข้าใจคำนิยามของคำข้างบนผิดไปหรือเปล่ายะ? อ่านแล้วเศร้าง่า น่าสงสารทั้งสองคนเลย T-T จากคุณ : Clear Ice - [ 19 ธ.ค. 46 23:52:48 ]