W2576381 ซากุระในสายลมร้อน ตอนที่19 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ซุกหน้าเข้าที่ฝ่ามือ เห็นภาพปิศาจแสยะยิ้มอย่างลำพองใจ เขี้ยวของมันขบกัดเข้าให้ที่ลำคอ ดูดกินโลหิตแห่งความสัตย์ซื่อของผมไปหมดสิ้น ทิ้งไว้เพียงซากชีวิตที่ดวงตาลึกโหล โซซัดโซเซไปตามถนนที่คดเคี้ยว มีป้ายปักไว้ว่า “ทางไปสำหรับคนสองใจ” ผมลดมือลง ดึงตัวเองขึ้นไปบนม้านั่งสีขาวอย่างอ่อนระโหย สองมือกุมขมับอยากจะบีบมันเสียให้แตกเป็นเสี่ยง ผมควรจะโกรธใครดี นายโจ้หรือตัวผมเอง ที่ผัดวันประกันพรุ่ง ไม่สารภาพความในใจกับน้องไอ ปล่อยให้คาราคาซังจนเกิดเรื่องเช่นนี้

ปล่อยลมหายใจยาว คิดเสียว่านั่นคือความงุ่นง่านในจิต ให้ตัวเองได้อยู่กับความสงบสักหนึ่งอึดใจ อาจสร้างสติขึ้นมาได้ ผมทำตามที่คิดแต่มันไม่ยักได้ผล ความกังวลมีมากกว่าปัญญา ลองอีกที หลับตาให้นิ่ง สูดลมหายใจลึก ผ่อนออกช้าๆ ทำซ้ำหลายๆครั้ง

ผมวิพากย์ตัวเอง ว่าลึกๆแล้วผมคิดอย่างไรกับน้องไอ ถอดสลักที่กั้นขังความจริง เปิดหน้ากากแห่งความดีออก แล้วผมก็พบว่าเมล็ดแห่งความพึงพอใจในตัวสาวน้อยนักเปียโนเริ่มแตกหน่อผลิใบ มันงอกงามอยู่ในส่วนลึกของจิตใจที่แอบซ่อนไว้ภายใต้การโกหกตัวเองทุกวี่วัน งั้นสิ..ผมถึงได้ใจอ่อนนัก ผมไม่พูดในสิ่งที่ควรจะพูดเพราะความต้องการ ไม่ใช่ไม่พูดเพราะความสงสาร ความรู้สึกแบบนี้มันเริ่มขึ้นมาตั้งแต่วันที่เธอพาผมไปโรงพยาบาล ดูแลผมอย่างดี เมื่อเธออยู่ใกล้ยามเจ็บป่วย หัวใจผมรู้สึกอบอุ่น เมื่อเธอปลอบประโลมด้วยคำหวาน จิตใจของผมจะคลายเหงา และเมื่อยามเธอร้องไห้ สองมือผมนั้นปรารถนาจะซับน้ำตา ช่วงเวลาที่โนริโกะห่างหายไปจากชีวิต ผมเหมือนเรือลำน้อยท่ามกลางกระแสน้ำเชี่ยว พันธะสัญญาที่มีต่อกันคือเชือกที่มองไม่เห็น ทว่ารู้สึกได้ คล้องไว้กับหลักยึดชายฝั่งแห่งความหวังอันริบหรี่ มันตึงเขม็งพร้อมขาดเมื่อแก่งธารนั้นถูกเติมด้วยพลังของกระแสน้ำที่เปี่ยมเสน่ห์ยากจะต้านไหว วันนั้น น้องไอถามผมว่า หากผมไม่คิดรังเกียจเธอ แล้วผมชอบเธอบ้างหรือไม่ แทบทุบกะโหลกตัวเองให้แยกเมื่อรำลึกขึ้นมาได้ถึงคำพูดตนเอง “ก็ถ้าไม่ชอบจะมานั่งฟังน้องไอเล่นเปียโนเหรอ”

แต่กระนั้น ด้วยความสัตย์จริงแล้ว ผมรักโนริโกะแทบบ้า เธอคือพลังชีวิตที่แท้จริงที่ผลักดันให้ผมเป็นผมดังเช่นทุกวันนี้ เธอสร้างอากาศบริสุทธิ์ให้ผมได้หายใจ เธอเป็นราวดวงวิญญาณที่แฝงอยู่ในร่างตลอดมา เธอไม่น่าเงียบหายไป ผมไม่โทษเธอหรอก แต่ผมจะโทษตนเองที่ไม่หนักแน่น ไม่เชื่อใจเธอ อ่อนแอโลเลต่อสิ่งยั่วเย้าอันตระการตา สำหรับโนริโกะ เธอคือดวงแก้วของผมไม่เป็นอื่น ส่วนน้องไอ..ผมหยั่งใจลงให้ลึกที่สุดก่อนตอบกับตัวเอง น้องไอคือความลุ่มหลงอันขาดด้วยความระมัดระวัง แต่อย่าได้โทษเด็กสาวผู้นี้เป็นอันขาด เธอไร้เดียงสา ผมต่างหากที่โง่บรม หลอกลวงได้แม้จิตใจตัวเอง

ผมรีบกระโดดขึ้นรถเมล์ไล่หลังแท็กซี่คันที่พาโนริโกะจากไป ยิ่งไล่ยิ่งห่างหาย รถจอดป้ายบ่อยครั้ง ผมวิ่งลงมา โบกเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ทว่า รถแท็กซี่เขียวเหลืองคันนั้นหายลับไปกับฝุ่นควันบนถนนสามเสนยามบ่าย ผมไม่เลิกรา ขอให้คนขับพาไปส่งท่าวาสุกรี เดินหาทุกตารางนิ้ว ไม่พบแม้แต่เงาหรือแม้กลิ่นหอมจากเรือนผม ร่างกายเหนื่อยล้า ลงนั่งพักกับพื้น ย้อนคิดในสิ่งที่ผ่านมาจนรู้แน่ถึงความโง่เขลาของตน จนกระทำผิดบาปต่อเธออันเป็นที่รักให้หลั่งน้ำตา ผมต้องตามหา ตามให้พบเพื่อชี้แจงในสิ่งที่ผมสำนึก อยากให้เธอเข้าใจ และแม้ว่าเธอจะโกรธหรือไม่ให้อภัยแก่ผม ผมจะยอมรับอย่างลูกผู้ชาย ในอีกความรู้สึกหนึ่ง ผมเป็นห่วงเธอมาก สาวน้อยต่างชาติที่หุนหันพลันแล่น จะไปที่ไหนก็ไม่รู้ แท็กซี่คันนั้นอาจคิดไม่ดี คนเลวมีให้เห็นออกบ่อยในกรุงเทพฯ ขออย่าให้สิ่งนั้นเกิดกับเธอ ผมต้องตามหา ตามจนกว่าผมจะเหนื่อยตาย นั่นเหมาะสมแล้วกับความผิดที่ผมทำต่อโนริโกะ

ผมเริ่มต้นที่โรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เธอเคยพักคราวก่อน สอบถามพนักงานต้อนรับ ไม่มีชื่อมิสเตอร์หรือมิสคาวาชิม่า ผมขอให้ลองหาชื่อคนญี่ปุ่นอื่นๆดู ไม่มีอีกเช่นกัน ผมไม่รอช้า จับมอเตอร์ไซค์รับจ้างเที่ยวถามตามโรงแรมใกล้เคียง ผมเลือกโรงแรมริมน้ำ โนริโกะเคยบอกว่าพ่อของเธอรักแม่น้ำสายนี้ เมื่อมาเมืองไทยครั้งใดก็จะเลือกพักแต่โรงแรมที่อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา ตกกลางคืนก็เที่ยวล่องไปในเรือใหญ่ที่ทางโรงแรมจัด ชมทิวทัศน์สองข้างทางซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เคยเบื่อ

ตลอดบ่ายนั้น โรงแรมแทบทุกแห่งผมไปจนทั่ว บางแห่งที่ออกไปไกล ผมใช้วิธีโทรศัพท์ถาม ไม่เป็นผลแม้แต่ที่เดียว ผมไม่เลิก ลองไปดูที่บางลำพูกับถนนพระอาทิตย์ ไปที่หอศิลป์เจ้าฟ้า ทุกที่ที่เราเคยเดินจูงมือกัน ทุกที่ที่เราเคยนั่งมองดวงตะวันตกดิน..

จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ วันรัฐธรรมนูญ 19:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ลากสังขารอันทรมานด้วยแผลพุพองที่ฝ่าเท้ากับความเหน็ดเหนื่อยอย่างหาที่เปรียบมิได้กลับมาที่ท่าวาสุกรี มันมืดสนิทเห็นเพียงดอกสีขาวของต้นแก้วเลือนราง นั่งลงกับพื้นทางเดิน ผมร้องไห้ในอก ผิดหวัง เสียใจ โหยหา และเป็นห่วงในคราวเดียวกัน เธอไปไหน โนริโกะที่รักไปไหน..คุณตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า ทำไมผมหาคุณไม่พบ คุณโดนแท็กซี่หลอกจับตัวไปหรือเปล่า คุณเป็นเด็ก คุณไม่รู้หรอกว่ากรุงเทพฯมันอันตรายเพียงใด แล้วเด็กสาวอย่างคุณ มันช่างยั่วใจให้เหล่ามิจฉาชนทั้งหลายเสียเหลือเกิน ขอพระคุ้มครองเธอด้วยเถิด ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดทั้งปวงบนผืนแผ่นดินไทย ช่วยปกปักรักษาคนที่ลูกรักแสนรักคนนี้ด้วยเถิด

หรือเธออาจจะโทรมา?..ผมสะดุ้งกับความคิดนี้ โอกาสนั้นมีน้อยนิดสำหรับหญิงสาวในอารมณ์โกรธ แต่มันก็เป็นไปได้นี่! ผมไม่รอช้า วิ่งเต็มฝีเท้ากลับไปที่อพาร์ทเมนท์ กระโจนขึ้นบันไดก้าวละไม่ต่ำกว่าสามสี่ขั้น มันช้าเหมือนเต่าคลานเมื่อจินตนาการไปว่าเสียงโทรศัพท์กำลังดังอยู่ในห้อง เธออาจวางสายไปวินาทีใดวินาทีหนึ่งใครจะรู้ เธออาจคิดว่าผมไม่รับสายเพราะมัวไปหาหญิงสาวอีกคน เธออาจโกรธซ้ำสอง ผมต้องรีบ..เร่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

แล้วก็พบว่าตัวเองได้อยู่กับความเงียบสงัดในห้องสี่เหลี่ยม มีเพียงเสียงเหนื่อยหอบและภาพผู้ชายที่โทรมที่สุดบนโลกใบนี้ในกระจกเงา

นั่งรออย่างอดทน โทรศัพท์อยู่แค่เอื้อม หากมันดังขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมจะรับทันทีไม่ให้พลาด แต่ทว่า มันสงบนิ่งราวกับหุ่นไร้ชีวิต ผมตรวจสอบดูสายสัญญาณและแท่นวางหู มันอยู่ในที่ในทางเรียบร้อยดี แต่ทำไมถึงได้เงียบปานนี้ ช่วยส่งเสียงหน่อยเถอะเจ้าโทรศัพท์ สักกรี๊งเดียงก็ยังดี เถอะน่า ขอร้องล่ะ..ผมเริ่มร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาไหลเป็นทาง เสียงหอบสะอื้นจนตัวโยนบอกให้รู้ว่า เจ้าได้สูญเสียนางฟ้าของเจ้าไปแล้วตลอดกาล ผมตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ร้องเรียกชื่อโนริโกะซ้ำแล้วซ้ำอีก ส่งเสียงให้มันล่องลอยไปในกระแสจิต เพื่อที่เธออาจได้รับรู้หากนึกถึงผมขึ้นมาบ้างในเวลาเดียวกัน โนริโกะ..ผมรักคุณ โนริโกะ..คุณอย่าจากผมไปเลย

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าคนข้างห้องจะรำคาญหรือพี่คนดูแลอพาร์ทเมนท์จะขึ้นมาตักเตือน ช่างแม่ง ผมคิดในใจและประกาศความรักของผมถึงโนริโกะต่อไปเป็นภาษาญี่ปุ่นซ้ำๆซากๆ เสียงทุบประตูดังมากกว่าเดิม ผมถลันไปด้วยดวงตาแดงก่ำ หมุนลูกบิดกระชากประตูเข้ามาอย่างโกรธเคือง แต่อารมณ์บ้าคลั่งทั้งหมดทั้งมวลมันมลายหายไปในพริบตาเมื่อได้เห็นสาวน้อยที่สวยที่สุดในโลกของผมยืนอยู่ตรงหน้า “โนริโกะจัง” ผมยิ้มออกมาได้พร้อมหยาดน้ำตาทะลักอย่างปลื้มปีติ

สาวน้อยยืนนิ่งใบหน้าเรียบเฉย เธอก้าวเข้ามาในห้อง วางกีตาร์ลงเบาๆ ผมสำรวจเธอทั่วทุกกระเบียดนิ้ว มันไม่ต่างจากเมื่อเช้า เสื้อสีขาวแขนกุดกับกางเกงยีนส์สั้นจู๋ยังคงดูใหม่เอี่ยม เรือนผมสีดำยาวเรียบเป็นมัน ตรงกันข้ามกับผมที่ดูราวกับขี้ยา เสื้อผ้าเต็มไปด้วยริ้วรอยยับย่น ฝุ่นสกปรกเต็มไปทั่วทุกอณูของมัน ผมยืนเบื้องหน้าเธอ เรียกชื่อเธออีกครั้งด้วยความยินดี สาวน้อยไม่พูดอะไร ก้มหน้า โผกอดผมด้วยแขนทั้งสองข้างอย่างแนบแน่น มันช่างอุ่นเหลือเกิน นุ่มนวลราวกับปีกของนางฟ้ามาห่มคลุม เธอแนบแก้มที่หน้าอกผม รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น ขณะที่ผมสงบลงแต่ร่างเธอกลับสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น

“ขอโทษค่ะเล็ก โนริโกะทำตัวแย่ โนริโกะนิสัยไม่ดี” ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหว รวบร่างของเธอให้แน่นที่สุดราวกับจะไม่ให้บินไปไหนอีก “โนริโกะ..”

จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ วันรัฐธรรมนูญ 19:03:43 ]