เรื่องสั้นที่ผมภูมิใจครับ แต่สื่อสารกับคนอ่านไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะหลายคนอ่านแล้วด่าว่า เขียนอะไรไม่รู้เรื่อง บางคนก็ว่าเป็นแนว "อัตถิภาวะนิยม"ผมก็ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า เพราะไม่ใช่นักปรัชญาครับ แต่จะเป็นนักเขียนกะเค้าได้หรือเปล่าลองช่วยอ่านดูครับ
***********************************
เรื่องสั้น : ริมแม่น้ำ
โดย : สุวรรณวัฒกี


"เรารักแม่น้ำมากเลยนะ"

"เอาอะไรมาวัด"

เราไม่ตอบคำถามนั้น...

แปลก...เราเจออะไรหลายอย่างที่ริมแม่น้ำ เรื่องที่เราอยากจำ เรื่องที่ไม่อยากจำ
ทุกเรื่องเราจำได้ว่าเกิดขึ้นที่ริมแม่น้ำ

ริมแม่น้ำมีกอไผ่ที่ชอบส่งเสียงแปลกๆตอนลมพัด ต้นมะม่วงที่มีใบหนาดก
และพื้นที่มีหญ้ารก และผู้หญิงนั่งเหม่อ

เราแอบดูผู้หญิงคนนี้มา ๓-๔ วันแล้ว ไม่ใช่เพราะเขานั่งเหม่อ
แต่เพราะเขาเป็นวิวหนึ่งที่ริมแม่น้ำ

จากหน้าต่างบ้านเรา เขานั่งหันหลังให้เราเสมอ แม้ไม่เห็นหน้า เราก็ไม่เดือดร้อน

เรื่องเดือดร้อนจริงๆน่าจะมาจากเสียงหมาที่บ้านข้างๆเพิ่งเอามาเลี้ยง ๑๐ ตัว

เราชอบฟังเสียงลมพัด ชอบฟังกอไผ่ทำเสียงแปลกๆแต่ไม่ชอบฟังเสียงหมา ๑๐
ตัวเห่าประสานเสียง

บ้านเรากับบ้านข้างๆเป็นเพื่อนบ้านที่ดี
เราเลยต้องฟังเสียงหมาทุกวัน...จะได้เป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อ

เราขี้เกียจกลับบ้านทุกครั้งที่โรงเรียนเลิก อยากแอบดูหน้าคนที่ชอบ
อยากคุยกับเพื่อน อยากเล่นเกม อยากเตะบอล แต่กลับบ้านแล้วเราเหงา...

เราขี้เกียจกลับบ้านมาดูแม่น้ำ เพราะเราดูมา ๑๕ ปีแล้ว แต่ริมแม่น้ำน่าดูขึ้น
เพราะมีผู้หญิงนั่งเหม่อ

แปลก...เดือนหนึ่งแล้ว เราอยากลองคุยกับผู้หญิงคนนี้ดู

แต่ยังไม่กล้า...

คืนนี้น เราทำการบ้านไม่ได้ คิดว่าเป็นเพราะเสียงหมาเห่า
แต่ไม่...จริงๆแล้วเราเองน่าจะขี้เกียจ

เรานอนลืมตาฟังเสียงหมาเห่าจนหลับ ตอนใกล้หลับเราฝันเห็นผู้หญิงริมแม่น้ำ

ผู้หญิงริมแม่น้ำหันหน้ามาหาเราในฝัน เราจำได้แค่นี้ แปลก...เราจำหน้าเขาไม่ได้

๒ เดือนแล้ว เรานอนหลับได้เมื่อมีมหาประสานเสียง
เราไม่ฝันเห้นผู้หญิงริมแม่น้ำอีก แต่เราจำหน้าเขาไม่ได้ เรายังแอบมอง

เขาอยู่ แต่เราไม่กล้าเข้าไปทัก

เราชินที่เราไม่กล้า...

ผู้หญิงริมแม่น้ำมานั่งหันหลังให้เราดูทางหน้าต่างบ้านทุกวัน และเราก็เริ่มชิน
แต่เรารู้สึกอยากเดินเข้าไปหาเขา

๒ เดือนกว่าแล้วที่เราแอบมองผู้หญิงริมแม่น้ำ แล้วเราก็เดินเข้าไปทัก

แต่เขาหายไปไหนแล้วไม่รู้ คงกลับไปพอดีตอนที่เรากล้าๆกลัวๆอยู่

เราไม่รู้ว่าเกี่ยวกันหรือเปล่า เรารู้สึกใจเต้นตึกตัก หายใจโล่งสบาย
ตอนจะเดินเข้าไปทักผู้หญิงริมแม่น้ำ

เรามีความสุข แล้วเราก็เข้าไปคุยกับคนที่เราชอบ...ที่โรงเรียน
เรายังเป็นเพื่อนบ้านที่ดีกับบ้านข้างๆอยู่ แม้เราจะบอกว่า เรา

หนวกหูเสียงหมา และเสียงหมาประสานเสียงก็ลดลงเหลือ ๒-๓ เสียง

๒ เดือนกว่า และอีก ๓ วัน เรายังไม่ได้ทักผู้หญิงริมแม่น้ำ และเราก็นึกได้ว่า
เราชอบแอบดูผู้หญิงนั่งเหม่อริมแม่น้ำ เราชอบ

ฟังกอไผ่ทำเสียงแปลกๆ เราชอบฟังเสียงลมพัด
ลมพัดแรงแต่ผมของผู้หญิงริมแม่น้ำไม่ปลิวเลยสักเส้น

"เรารักแม่น้ำมากเลยนะ"

"เอาอะไรมาวัด?"

เราไม่ตอบคำถามนั้น...

แต่ถ้าจะตอบ เราว่าเราตอบได้.