บทที่ 19 : ความคลางแคลงใจและการแก้ปัญหา
เมื่อถึงเวลาเที่ยง ทีมกริฟฟินดอร์พักการซ้อมเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวันที่ห้องโถง เมื่อแฮร์รี่กับรอนไปถึงก็ไม่พบเฮอร์ไมโอนี่
"เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่มาเลยนี่" แฮร์รี่พูด
"คงอ่านหนังสือเพลินจนลืมเวลาอีกตามเคย" รอนบอก "งั้นนายรออยู่นี่ก่อนแล้วกัน ฉันจะไปตามเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องสมุดเอง"
"โอเค" แฮร์รี่ตอบ
จากนั้นรอนก็ออกจากห้องโถงและไปยังห้องสมุด เมื่อรอนมาถึงเขาก็เดินหาเฮอร์ไมโอนี่ตามโต๊ะต่างๆ จนกระทั่งเขามาพบเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งแถวชั้นหนึ่งสือเกี่ยวกับวิชาอักษรรูณโบราณ แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้นั่งอยู่ตามลำพัง เธอนั่งคุยอยู่กับนักเรียนชายคนหนึ่งที่รอนไม่คุ้นหน้า รอนเห็นเฮอร์ไมโอนี่และชายคนนั้นหัวเราะกันร่าเริงทำให้เขารู้สึกไม่พอใจจึ่งเดินเข้าไปขัดจังหวะ
"เธอมัวทำอะไรอยู่น่ะ เฮอร์ไมโอนี่" รอนเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์
"อ้าว..รอน อุ๊ย..ตายจริง เที่ยงแล้วหรอเนี่ย โทษทีนะ ฉันมัวแต่อ่านหนังสือเพลินจนลืมดูเวลา" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
"มัวอ่านหนังสือหรือทำอะไรอยู่กันแน่" รอนประชด
"เธอพูดอะไรน่ะ รอน" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"เอ่อ..เฮอร์ไมโอนี่ฮะ" ชายคนที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งคุยด้วยเอ่ยขึ้นอย่างเกรงๆ "ผมว่าผมขอตัวดีกว่า คุณกับเพื่อนของคุณคงอยากคุยกันแบบส่วนตัว"
"ถ้างั้นก็ลาก่อนนะ แล้วพบกันใหม่จ้ะ" เฮอร์ไมโอนี่บอกลาพร้อมยิ้มให้
ชายคนดังกล่าวโค้งให้เฮอร์ไมโอนี่และรอนก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้อย่างหวั่นๆ รอนมองตามเขาอย่างไม่พอใจ
"เฮอะ! แล้วพบกันใหม่เหรอ นี่เธอไปสนิทสนมกับเจ้านั่นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ" รอนถามกึ่งๆตะคอก
"เบาๆหน่อยสิรอน ที่นี่มันห้องสมุดนะ" เฮอร์ไมโอนี่บอก
"ก็ช่างปะไร เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ หมอนั่นเป็นใคร แล้วเธอไปสนิทสนมกับมันได้ยังไง" รอนถามต่อ
"เขาเป็นนักเรียนปีหกบ้านเรเวนคลอ เขาเข้ามาถามฉันเรื่องวิชาอักษรรูณโบราณ แล้วบังเอิญเราคุยกันถูกคอ ก็เท่านั้นเอง"
"ไม่เชื่อหรอก ฉันเห็นนะ เธอกับมันหัวร่อต่อกระฃิกกัน เธอคงชอบหมอนั่นใช่ไหมล่ะ" รอนพูดออกมาอย่างลืมตัว
"รอน!" เฮอร์ไมโอนี่เริ่มโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว "เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจ ถ้าเธอยังไม่หยุดใช้อารมณ์เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเฉียบขาด
รอนนิ่งเงียบ เขาสงบสติอารมณ์ได้ในที่สุด เฮอร์ไมโอนี่เก็บหนังสือเข้าที่แล้วหันหลังจะเดินออกไป แต่จู่ๆรอนก็รวบตัวเธอมากอด
"ระ..รอน" เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ
"ฉันขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่" รอนเอ่ยออกมาเสียงเบาเกือบจะกระซิบ "เธอก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ฉันบอกเธอไปแล้วเมื่อวันคริสมาสต์ แต่เธอยังไม่ให้คำตอบฉันเลย แล้วพอฉันได้มาเห็นเธอสนิทสนมกับคนอื่นฉันก็รู้สึกไม่พอใจ นั่นอาจจะเรียกว่าหึงก็ได้"
เฮอร์ไมโอนี่ตะลึงกับคำพูดของรอน เธอเขินหน้าแดงจนทำตัวไม่ถูก "รอน..ฉัน
" ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเธอก็หันไปสังเกตเห็นแฮร์รี่ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก "แฮร์รี่!" เธออุทานออกมาอย่างตกใจ
รอนรีบปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ออกทันที เขาหน้าแดงจนกลืนไปกับสีผมของเขา
แฮร์รี่ตะลึงกับภาพที่เห็น เมื่อเขารู้สึกตัวเขาก็พูดขึ้น "เอ่อ..โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดจังหวะพวกนาย เห็นว่าหายไปนานก็เลยจะมาตาม..เอ่อ..ช่างเถอะ เชิญพวกนายตามสบาย ฉัน..ขอตัวก่อน" แฮร์รี่จะหันหลังกลับแต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ก็เรียกเขา
"ไม่นะ! แฮร์รี่ คือ..ฉัน..ฉันไม่ได้
" อยู่ๆเธอก็ชะงักแล้วยกมือขึ้นปิดปาก ใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาเธอค่อยๆเอ่อออกมาจากดวงตา ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรออกมาเธอก็วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
"เฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่และรอนตะโกนเรียกเธอพร้อมกัน ทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ
"เกิดอะไรขึ้น" แฮร์รี่ถาม "หรือว่า..นายบังคับเธอ"
"ฉะ..ฉันเปล่านะ ฉันแค่กอดเธอเท่านั้นเอง แล้วก็ไม่เห็นว่าเธอจะแสดงท่าทีไม่พอใจอะไรซักหน่อย แล้วฉันก็พูดกับเธอว่า..ว่า..ก็เรื่องวันคริสมาสต์นั่นแหล่ะ แล้วนายก็โผล่มาพอดี ก็แค่นั้น" รอนบอก
"แล้วทำไมเธอถึงร้องไห้" แฮร์รี่คาดคั้น
"ฉันก็ไม่รู้!" รอนตอบเสียงดัง "แต่ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงเรียกชื่อนาย..ทำไมเธอถึงรั้งนายไว้..เหมือนกับว่าเธอจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่พูดไม่ได้..เหมือนกับว่าเธอจะพยายาม..พยายาม..หรือว่า
"
"หรือว่าอะไร!" แฮร์รี่คาดคั้น
รอนหันมามองแฮร์รี่ด้วยสายตาแปลกๆที่แฮร์รี่ไม่เข้าใจ ท่าทางของรอนเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจแต่เขาก็ไม่ยอมพูดออกมา "ไม่มีอะไร" รอนพูดจบก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แฮร์รี่ยืนงงอยู่ตามลำพัง
"อะไรกันน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
"
รอนเดินก้มหน้าก้มตาอย่างไม่สนใจคนที่เดินสวนผ่านไปผ่านมาแม้เขาจะเดินชนกับคนอื่นก็ตาม เขายังคงครุ่นคิดถึงเรื่องในห้องสมุด มีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เขาแคลงใจ แต่เขายังไม่แน่ใจนัก และเขาจะรู้ให้ได้ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นเป็นจริงหรือไม่
ช่วงบ่ายของวันนั้นรอนไม่กลับมาซ้อมควิดดิช แฮร์รี่และเพื่อนร่วมทีมจึงซ้อมกันโดยที่ไม่มีผู้เล่นคีปเปอร์ เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืด ซีเรียสให้ทุกคนหยุดซ้อม แฮร์รี่และเพื่อนร่วมทีมเลิกซ้อมแล้วกลับหอ เมื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมแฮร์รี่ก็ไม่เห็นทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ เขาหันไปเห็นจินนี่นั่งอ่านหนังสืออยู่กับเพื่อนร่วมชั้นของเธอเพียงสองคนจึงเข้าไปหา
"จินนี่" แฮร์รี่เรียกเธอ
จินนี่เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องชะงักเมื่อแฮร์รี่มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ อีกทั้งเพื่อนเธอก็นั่งอยู่ด้วย เธอกลัวว่าเพื่อนเธอจะสงสัยเลยพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด "มะ..มีอะไรเหรอคะ"
"เธอเห็นรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไหม" แฮร์รี่ถาม
"เอ๊ะ..อ๋อ..พี่เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไปบนหอนอนแล้ว ส่วนพี่รอนไม่รู้ หนูยังไม่เห็นเขาเข้ามาเลย" เธอตอบ
"เหรอ
" แฮร์รี่พูดแล้วพึมพำกับตัวเอง "สองคนนี้ทำตัวแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ อย่างกับมีเรื่องอะไรบิดบังฉันอย่างนั้นแหล่ะ"
"อะไรนะคะ" จินนี่ที่ได้ยินไม่ค่อยถนัดนักถามขึ้น
"เอ้อ..เปล่า..ไม่มีอะไร" แฮร์รี่ตอบ แล้วพูดกับจินนี่ด้วยสีหน้าจริงจัง "จินนี่ ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ ออกมาข้างนอกกับฉันหน่อยได้ไหม"
"หา..เอ่อ..ค่ะ" จินนี่พูดก่อนจะลุกขึ้นและหันไปพูดกับเพื่อนของเธอ "เดี๋ยวฉันมานะนาตาลี"
"อืม" นาตาลีตอบแล้วเหลือบมองแฮร์รี่อย่างใคร่รู้
- - - มีต่อ - - -
จากคุณ :
M@mmY
- [
11 ธ.ค. 46 21:56:28
A:66.119.34.39 X:203.113.33.10, 10.100.2.116
]