แฮร์รี่ พอตเตอร์กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์ / บทที่ 19 / ความคลางแคลงใจและการแก้ปัญหา

    บทที่ 19 : ความคลางแคลงใจและการแก้ปัญหา


    เมื่อถึงเวลาเที่ยง  ทีมกริฟฟินดอร์พักการซ้อมเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวันที่ห้องโถง  เมื่อแฮร์รี่กับรอนไปถึงก็ไม่พบเฮอร์ไมโอนี่

    "เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่มาเลยนี่"  แฮร์รี่พูด

    "คงอ่านหนังสือเพลินจนลืมเวลาอีกตามเคย"  รอนบอก  "งั้นนายรออยู่นี่ก่อนแล้วกัน  ฉันจะไปตามเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องสมุดเอง"

    "โอเค"  แฮร์รี่ตอบ

    จากนั้นรอนก็ออกจากห้องโถงและไปยังห้องสมุด  เมื่อรอนมาถึงเขาก็เดินหาเฮอร์ไมโอนี่ตามโต๊ะต่างๆ  จนกระทั่งเขามาพบเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งแถวชั้นหนึ่งสือเกี่ยวกับวิชาอักษรรูณโบราณ  แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้นั่งอยู่ตามลำพัง  เธอนั่งคุยอยู่กับนักเรียนชายคนหนึ่งที่รอนไม่คุ้นหน้า  รอนเห็นเฮอร์ไมโอนี่และชายคนนั้นหัวเราะกันร่าเริงทำให้เขารู้สึกไม่พอใจจึ่งเดินเข้าไปขัดจังหวะ

    "เธอมัวทำอะไรอยู่น่ะ  เฮอร์ไมโอนี่"  รอนเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์

    "อ้าว..รอน  อุ๊ย..ตายจริง  เที่ยงแล้วหรอเนี่ย  โทษทีนะ  ฉันมัวแต่อ่านหนังสือเพลินจนลืมดูเวลา"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

    "มัวอ่านหนังสือหรือทำอะไรอยู่กันแน่"  รอนประชด

    "เธอพูดอะไรน่ะ  รอน"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม

    "เอ่อ..เฮอร์ไมโอนี่ฮะ"  ชายคนที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งคุยด้วยเอ่ยขึ้นอย่างเกรงๆ  "ผมว่าผมขอตัวดีกว่า  คุณกับเพื่อนของคุณคงอยากคุยกันแบบส่วนตัว"

    "ถ้างั้นก็ลาก่อนนะ  แล้วพบกันใหม่จ้ะ"  เฮอร์ไมโอนี่บอกลาพร้อมยิ้มให้

    ชายคนดังกล่าวโค้งให้เฮอร์ไมโอนี่และรอนก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้อย่างหวั่นๆ  รอนมองตามเขาอย่างไม่พอใจ

    "เฮอะ!  แล้วพบกันใหม่เหรอ  นี่เธอไปสนิทสนมกับเจ้านั่นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ"  รอนถามกึ่งๆตะคอก

    "เบาๆหน่อยสิรอน  ที่นี่มันห้องสมุดนะ"  เฮอร์ไมโอนี่บอก

    "ก็ช่างปะไร  เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ  หมอนั่นเป็นใคร  แล้วเธอไปสนิทสนมกับมันได้ยังไง"  รอนถามต่อ

    "เขาเป็นนักเรียนปีหกบ้านเรเวนคลอ  เขาเข้ามาถามฉันเรื่องวิชาอักษรรูณโบราณ  แล้วบังเอิญเราคุยกันถูกคอ  ก็เท่านั้นเอง"  

    "ไม่เชื่อหรอก  ฉันเห็นนะ  เธอกับมันหัวร่อต่อกระฃิกกัน  เธอคงชอบหมอนั่นใช่ไหมล่ะ"  รอนพูดออกมาอย่างลืมตัว

    "รอน!"  เฮอร์ไมโอนี่เริ่มโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว  "เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจ  ถ้าเธอยังไม่หยุดใช้อารมณ์เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!"  เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเฉียบขาด

    รอนนิ่งเงียบ  เขาสงบสติอารมณ์ได้ในที่สุด  เฮอร์ไมโอนี่เก็บหนังสือเข้าที่แล้วหันหลังจะเดินออกไป  แต่จู่ๆรอนก็รวบตัวเธอมากอด

    "ระ..รอน"  เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ

    "ฉันขอโทษ  เฮอร์ไมโอนี่"  รอนเอ่ยออกมาเสียงเบาเกือบจะกระซิบ  "เธอก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ  ฉันบอกเธอไปแล้วเมื่อวันคริสมาสต์  แต่เธอยังไม่ให้คำตอบฉันเลย  แล้วพอฉันได้มาเห็นเธอสนิทสนมกับคนอื่นฉันก็รู้สึกไม่พอใจ  นั่นอาจจะเรียกว่าหึงก็ได้"

    เฮอร์ไมโอนี่ตะลึงกับคำพูดของรอน  เธอเขินหน้าแดงจนทำตัวไม่ถูก  "รอน..ฉัน…"  ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเธอก็หันไปสังเกตเห็นแฮร์รี่ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก  "แฮร์รี่!"  เธออุทานออกมาอย่างตกใจ

    รอนรีบปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ออกทันที  เขาหน้าแดงจนกลืนไปกับสีผมของเขา

    แฮร์รี่ตะลึงกับภาพที่เห็น  เมื่อเขารู้สึกตัวเขาก็พูดขึ้น  "เอ่อ..โทษที  ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดจังหวะพวกนาย  เห็นว่าหายไปนานก็เลยจะมาตาม..เอ่อ..ช่างเถอะ  เชิญพวกนายตามสบาย  ฉัน..ขอตัวก่อน"  แฮร์รี่จะหันหลังกลับแต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ก็เรียกเขา

    "ไม่นะ!  แฮร์รี่  คือ..ฉัน..ฉันไม่ได้…"  อยู่ๆเธอก็ชะงักแล้วยกมือขึ้นปิดปาก  ใบหน้าแดงก่ำ  น้ำตาเธอค่อยๆเอ่อออกมาจากดวงตา  ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรออกมาเธอก็วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว      

    "เฮอร์ไมโอนี่!"  แฮร์รี่และรอนตะโกนเรียกเธอพร้อมกัน  ทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ

    "เกิดอะไรขึ้น"  แฮร์รี่ถาม  "หรือว่า..นายบังคับเธอ"

    "ฉะ..ฉันเปล่านะ  ฉันแค่กอดเธอเท่านั้นเอง  แล้วก็ไม่เห็นว่าเธอจะแสดงท่าทีไม่พอใจอะไรซักหน่อย  แล้วฉันก็พูดกับเธอว่า..ว่า..ก็เรื่องวันคริสมาสต์นั่นแหล่ะ  แล้วนายก็โผล่มาพอดี  ก็แค่นั้น"  รอนบอก

    "แล้วทำไมเธอถึงร้องไห้"  แฮร์รี่คาดคั้น

    "ฉันก็ไม่รู้!"  รอนตอบเสียงดัง  "แต่ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงเรียกชื่อนาย..ทำไมเธอถึงรั้งนายไว้..เหมือนกับว่าเธอจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่พูดไม่ได้..เหมือนกับว่าเธอจะพยายาม..พยายาม..หรือว่า…"

    "หรือว่าอะไร!"  แฮร์รี่คาดคั้น

    รอนหันมามองแฮร์รี่ด้วยสายตาแปลกๆที่แฮร์รี่ไม่เข้าใจ  ท่าทางของรอนเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจแต่เขาก็ไม่ยอมพูดออกมา  "ไม่มีอะไร"  รอนพูดจบก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว  ทิ้งให้แฮร์รี่ยืนงงอยู่ตามลำพัง

    "อะไรกันน่ะ  ไม่เห็นจะเข้าใจเลย…"

    รอนเดินก้มหน้าก้มตาอย่างไม่สนใจคนที่เดินสวนผ่านไปผ่านมาแม้เขาจะเดินชนกับคนอื่นก็ตาม  เขายังคงครุ่นคิดถึงเรื่องในห้องสมุด  มีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เขาแคลงใจ  แต่เขายังไม่แน่ใจนัก  และเขาจะรู้ให้ได้ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นเป็นจริงหรือไม่

    ช่วงบ่ายของวันนั้นรอนไม่กลับมาซ้อมควิดดิช  แฮร์รี่และเพื่อนร่วมทีมจึงซ้อมกันโดยที่ไม่มีผู้เล่นคีปเปอร์  เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืด  ซีเรียสให้ทุกคนหยุดซ้อม  แฮร์รี่และเพื่อนร่วมทีมเลิกซ้อมแล้วกลับหอ  เมื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมแฮร์รี่ก็ไม่เห็นทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่  เขาหันไปเห็นจินนี่นั่งอ่านหนังสืออยู่กับเพื่อนร่วมชั้นของเธอเพียงสองคนจึงเข้าไปหา

    "จินนี่"  แฮร์รี่เรียกเธอ  

    จินนี่เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องชะงักเมื่อแฮร์รี่มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ  เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้  อีกทั้งเพื่อนเธอก็นั่งอยู่ด้วย  เธอกลัวว่าเพื่อนเธอจะสงสัยเลยพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด  "มะ..มีอะไรเหรอคะ"

    "เธอเห็นรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไหม"  แฮร์รี่ถาม

    "เอ๊ะ..อ๋อ..พี่เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไปบนหอนอนแล้ว  ส่วนพี่รอนไม่รู้  หนูยังไม่เห็นเขาเข้ามาเลย"  เธอตอบ

    "เหรอ…"  แฮร์รี่พูดแล้วพึมพำกับตัวเอง  "สองคนนี้ทำตัวแปลกๆยังไงก็ไม่รู้  อย่างกับมีเรื่องอะไรบิดบังฉันอย่างนั้นแหล่ะ"  

    "อะไรนะคะ"  จินนี่ที่ได้ยินไม่ค่อยถนัดนักถามขึ้น

    "เอ้อ..เปล่า..ไม่มีอะไร"  แฮร์รี่ตอบ  แล้วพูดกับจินนี่ด้วยสีหน้าจริงจัง  "จินนี่  ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ  ออกมาข้างนอกกับฉันหน่อยได้ไหม"

    "หา..เอ่อ..ค่ะ"  จินนี่พูดก่อนจะลุกขึ้นและหันไปพูดกับเพื่อนของเธอ  "เดี๋ยวฉันมานะนาตาลี"

    "อืม"  นาตาลีตอบแล้วเหลือบมองแฮร์รี่อย่างใคร่รู้


    - - - มีต่อ - - -

    จากคุณ : M@mmY - [ 11 ธ.ค. 46 21:56:28 A:66.119.34.39 X:203.113.33.10, 10.100.2.116 ]