ระหว่างความเป็นฉัน

    มันเร็วเหลือหลาย. . . ภาพที่วิ่งผ่านในใจฉัน อดีต ปัจจุบัน อนาคตที่คาดฝัน พันเกลียวเกี่ยวกระหวัด แย่งกันออกมา อารมณ์เศร้า สุข เหงา สนุก ผสมเข้าด้วยกัน จนฉันแยกพวกมันออกจากกันไม่ออก

    ไม่อาจลืมวันที่เธอไป ไม่อาจสลัดภาพที่ฉันเดินจากมา วันที่เคยสุข คืนที่เคยทุกข์ แต่ในวันนี้ทุกอย่างมีสภาพไม่ต่างกัน นั้นคือเป็นเพียงสิ่งที่จดอยู่ในความทรงจำ เป็นแค่อดีต ที่ถ้าไม่มีใครอีกสักคนจะมาช่วยยืนยัน มันก็คงจะเป็นเพียงแค่ความเชื่อลมๆ แล้งๆ ของฉันไปคนเดียว

    เมื่อวันที่ฉันนอนอยู่บนเตียง รอบข้างมีแต่คนวัยเยาว์ ในตอนที่ฉันกำลังเล่าเหตุการณ์เก่าๆ ที่อาจจะกำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ เขาจะมองเห็นมันได้อย่างที่ฉันเห็นหรือไม่  หรือว่าทุกอย่างเกิดขึ้นมาเพื่อที่จะรอวันถูกลืมไป  

    หรือว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่มีความสลักสำคัญใดๆ  ชีวิตแต่ละวันช่างไร้ความหมาย

    ฉันอยากจะจดบันทึกมันไว้ แต่กระดาษก็มีวันขาด สีหมึกก็มีวันจืดจาง ในที่สุดแล้วมันก็ต้องถูกกระแสของกาลเวลากลืนกิน

    ยิ่งถาม ยิ่งสงสัย ยิ่งตะกายหนีออกจากความซับซ้อนที่เข้ามาครอบคลุม ดั่งเมฆฝนกระหน่ำ ที่มาพร้อมกับลมแรง  ที่ตรงนี้ความเชื่อจึงเข้ามา มันเป็นหลักให้เราเกาะ เมื่อเราศรัทราเราจะไม่ถาม ไม่สงสัย  มันจึงเป็นที่ยึดเกี่ยวสุดท้าย  เมื่อเราไม่ลังเลที่จะหลีก หลักนั้นก็ยิ่งยึดเกาะแน่นขึ้น  ไม้ที่ขึ้นบนหลักก็ไต่ลามไปตามตัว พันกระหวัด มัดเราให้ตรึงติดอยู่กับความเชื่อนั้น  รากของมันค่อยๆ ฝังตัวเข้าไปในเนื้อ แทรกเข้าไปในผิวกาย เมล็ดของมันหลุดเข้าไปในกระแสเลือด  เรากำลังจะโดนรวมเข้าไปกับมันอย่างช้าๆ  ไม่นานตัวของเราก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของเสายึด แยกกันไม่ออก นั่นคือ ในขณะที่เรากลายเป็นเสาแห่งความศรัทรา เสายึดนั้นก็กลายเป็นตัวเราเช่นเดียวกัน

    ชีวิตของฉันหมุนรอบวงล้อของวัน-คืน ตัวของฉันเกิดจากตัวของฉันเมื่อนาทีก่อนโดยมีแกนเวลาเป็นสิ่งที่เชื่อมมันเข้าด้วยกัน ฉันคือฉัน คือสำนึกที่ไหลต่อเนื่องกันไป แต่ฉันเกิดมาจากความไม่มีฉัน และจะจบลงที่ความไม่มีฉันเช่นเดียวกัน  ความเป็นฉันคือสิ่งที่อยู่ระหว่างความไม่มีฉัน

    ====================================
    ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับ

    จากคุณ : ทัศนา - [ 12 ธ.ค. 46 02:07:06 A:202.5.81.15 X: ]