ตอนที่แล้วเจ้าค่ะ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2561824/W2561824.html

---------------------

“สวัสดีค่า…พี่วี”  เสียงสดใสของชมจันทร์ดังมาจากหน้าประตูทันทีที่เธอเปิดประตูเข้ามาในร้าน
“เป็นไงบ้าง  ดีกันแล้วหรอชม”  วีรภาเงยหน้าจากกองหนังสือบนเค้าท์เตอร์   ถามถึงป้าที่โกรธกันอยู่
“ค่ะ  เมื่อวานกลับไปหาป้ามาค่ะ  ป้าเขาก็ชวนค้างด้วยน่ะค่ะ”
“จ้ะ  ดีแล้วล่ะนะ”   มองหน้าเด็กสาวที่ดูสดชื่นแจ่มใสเหมือนเดิมแล้ว
“พี่วีทานน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ นะคะ  ชมซื้อมาฝากค่ะ”  ว่าแล้วสาวน้อยก็หายเข้าไปในครัว   แล้วกลับออกมาพร้อมกับแก้วน้ำเต้าหู้  
“ขอบใจจ้ะ”  วีรภายิ้มให้กับการดูแลเอาใจใส่  และความเป็นแม่บ้านของชมจันทร์  พร้อมกับรับแก้วน้ำเต้าหู้ที่ยังร้อน   มองเห็นไอความร้อนสีขาวลอยกรุ่น ๆ อยู่เหนือแก้ว   ยกขึ้นป่าวและดื่มช้า ๆ  

เสียงกระดิ่งดังขึ้นที่หน้าประตู  ประตูกระจกถูกผลักเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มในชุดสีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงสีน้ำตาลเข้มที่เสริมให้เขาดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น  แว่นดำถูกถอดออก  ให้มองเห็นแววตาหวานเศร้าของเจ้าของ

“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ  มารับงานแต่เช้าเลยนะคะ”  วีรภายิ้ม  วางถ้วยน้ำเต้าหู้ไว้บนเค้าเตอร์  แล้วหยิบซองสีน้ำตาลที่มีชื่อ  ชัยอรุณ  ขึ้นมาส่งให้เขา

ชายหนุ่มเอื้อมมือมารับ  แต่ซองสีน้ำตาลปัดโดนแก้วน้ำเต้าหู้หก  มือเขาไวพอที่จะคว้าถ้วยน้ำเต้าหู้นั้นไว้ได้ทัน  พร้อม ๆ กับมือของวีรภาที่รีบคว้าแก้วนั้นเอาไว้เช่นกัน  น้ำเต้าหู้กระเฉาะออกมาลวกมือของคนที่คว้าแก้วไว้ได้ทั้งคู่  ผิวสีแทนของชายหนุ่มตัดกับผิวสีขาวของหญิงสาว

ทั้งคู่นิ่งมองกันชั่วอึดใจเดียว

“ขอโทษนะครับ”  เขาได้สติ  แล้วเอามือออกจากมือของหญิงสาวพร้อมกับถ้วยน้ำเต้าหู้
“ขออภัยด้วยนะคะ  โดนน้ำเต้าหู้ลวกหรือเปล่าคะ  เดี๋ยวเชิญล้างมือทางนี้ค่ะ”  เจ้าของร้านสาวหลบสายตาหวานเศร้าคู่นั้น  เดินนำเขาไปที่อ่างล้างมือในห้องครัว

ชมจันทร์รีบคว้าผ้ามาเช็ดน้ำเต้าหู้ที่หกเลอะเทอะบนเค้าท์เตอร์

“ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับที่ซุ่มซ่าม”  เขาเปิดน้ำชะมือ
“ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันต่างหากที่ไม่ระวังวางไว้เกะกะคุณเอง”
“มือคุณแดงหมดเลย”  เขายื่นหน้ามาดูมือของเธอขณะที่เธอล้างมือ
“ของคุณก็เหมือนกันนะคะ”  เธอมองมือของเขาเช่นกัน   ฝ่ายตรงข้ามเงียบไป  ทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย  เขากำลังยิ้ม  เป็นครั้งแรกที่เห็นเขายิ้ม  ตั้งแต่เธอรับพิมพ์งานให้เขามาหลายครั้ง  ปกติเขาจะตีสีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา ที่มักแฝงความเศร้าไว้ด้วยเสมอ

“ยิ้มอะไรคะ”  เธอรู้สึกแปลกใจ

“เปล่าครับ   ผมแค่รู้สึกว่า  บางทีถ้าคนเรารู้จักการโทษตัวเองบ้าง  ปัญหาต่าง ๆ คงลดลงได้อย่างมากมายนะครับ  เหมือนที่เราต่างกำลังโทษว่าเป็นความผิดของตัวเราเองอยู่นี่ไงครับ”

วีรภาจึงยิ้มออกอย่างเห็นด้วยกับเขา

“มือคุณเป็นไรมากหรือเปล่า  ทายาหน่อยไหมคะ”
“ไม่เป็นไรครับ  นิดหน่อย   แล้วของคุณละครับ”

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างแปลกใจว่า  ทำไมต้องถามคำถามเกือบเหมือนกันตลอดเลยด้วยนะ  ต่างพากันหัวเราะ

“เอางี้นะครับ  เอามือของคุณและผมขึ้นมาดูพร้อม ๆ กันนะครับ  โอเคมั้ย”  

ทั้งคู่จึงยกมือขึ้นมาวางในอากาศ  ก่อนจะเงยหน้ามองกันแล้วระเบิดเสียวหัวเราะใส่กันอีกครั้ง  ต่างหัวเราะแล้วอีกหัวเราะอีกอยู่อย่างนั้น

“คุณอย่าหัวเราะสิครับ  ผมปวดท้องแล้วนะครับ”  เขาห้ามให้เธอหยุดหัวเราะก่อน  เพราะเสียงหัวเราะของเธอกระตุ้นให้เขาต้องขำ  ต้องหัวเราะไปด้วย
“คุณก็หยุดก่อนสิคะ”  ยิ่งเห็นฝ่ายตรงข้ามพยายามหยุดหัวเราะ  ก็ยิ่งขำเข้าไปใหญ่
“โอ๊ย!!  พอ ๆ  ไม่ไหวแล้ว” ใบหน้าเธอแดงก่ำ  ยกมือกุมท้อง   หัวเราะจนตัวงอ  เดินไปเดินมารอบห้องครัว

ชัยอรุณหายใจเข้าลึก ๆ  หลังจากที่หยุดหัวเราะได้สำเร็จ  ยกหลังมือป้ายน้ำใส ๆ ที่หางตา

เมื่อต่างหยุดหัวเราะได้แล้ว  จึงเดินออกไปด้านหน้า

ชมจันทร์ยิ้มหวานให้ทั้งคู่  “หยุดหัวเราะกันแล้วหรอคะ”

“อย่าแซว!”  วีรภาทำเสียงกึ่งดุกึ่งเล่น

“เท่าไหร่ครับคุณวี”  เขาเอ่ยถามค่าพิมพ์
“สองร้อยห้าสิบค่ะ   ว่าแต่เรื่องที่ให้พิมพ์ทำไมมีแต่เรื่องเศร้าของการจากกันทั้งนั้นเลยละคะ”  
สีหน้าของเขากลับไปเศร้าอย่างเดิมอีกแล้ว
“เพราะว่า  ไม่มีอะไรที่จีรังยั่งยืน  และต้องพลัดพรากจากกันไงละครับ”  เขาเผลอสบตาคนถามอย่างลืมตัว  ขณะส่งเงินให้เธอตามจำนวน
สายตาของเขาเศร้าจนเธอรู้สึกเศร้าไปด้วย
“แล้วผมจะมารบกวนคุณให้พิมพ์งานให้อีกนะครับ”  
“ยินดีค่ะ  ขอบคุณที่ใช้บริการ”  เธอเลียนเสียงแบบเจ้าหน้าที่ตามศูนย์บริการโทรศัพท์มือถือ
หน้าเศร้า ๆ ของเขามีรอยยิ้มแต้มขึ้นมาอีกครั้ง
“ขอบคุณครับ”  เป็นคำขอบคุณจากความรู้สึกดีดี  ทุกครั้งที่เขามาที่นี่  มักจะได้ความรู้สึกดีดีกลับออกไปเสมอ
เขายิ้มให้อีกครั้งก่อนเดินออกจากร้านไปพร้อมกับซองสีน้ำตาล  

“นั่นสินะ  ไม่มีอะไรที่ไม่พลัดพรากจากกันเลย…”  เธอถอนหายใจเบา ๆ  เหมือนคน ๆ นั้นที่มาบอกความรู้สึกดีดีแล้วจากไปเช่นกัน   แล้วรีบปัดความคิดนั้นออกไป  บอกตัวเองใหม่ว่า  ดีแล้วที่เขาจากไปตั้งแต่ตอนนี้  ถ้าจากไปตอนสนิทกันกว่านี้  เหมือนเรื่องที่เธอพิมพ์เรื่องสุดท้าย  คงรู้สึกแย่กว่านี้อย่างแน่นอน

เหมือนคำที่มีคนเคยบอก   ให้ฝึกจากกันทั้ง ๆ  ที่ยังมีลมหายใจอยู่   แต่เราจะอยู่อย่างที่ไม่รักใครเลยได้หรือ?

----------------------------------  

ข้อความของแจคถูกเปิดค้างไว้บนจอคอมพิวเตอร์อย่างเคย  ในยามว่างของวันอาทิตย์ที่เธอปิดร้านหยุดทำงาน   เวลาผ่านไปสองอาทิตย์หลังจากที่เขาจากไป   เธอยังไม่ลืมเขา   และยังเฝ้าอ่านข้อความของเขาอย่างเคย   ข้างนอกหน้าต่างฝนกำลังตกหนัก   ฟ้ามืดหม่นมัว   ทำให้ใจคนอ่านข้อความบนจอคอมพิวเตอร์รู้สึกหดหู่หัวใจมากเข้าไปอีก

<smegal> นายจะไม่ยอมบอกฟามรู้สึกจริงเหรอ
<vee >  อยากรู้ไปทำไมล่ะ
<smegal> น๊าน
<vee >  บอกหรือป่าวก็มีค่าเท่ากันนิ
<smegal> เอาคืนเหรอเนี่ย
<vee >  อี่ ๆ  แล้วทำไมแจคถึงขอเบอร์เราหรอ
<smegal> ก็เราอยากคุย
<vee >  ทำไมอยากคุยอ่ะ
<smegal> มีคนอยากคุยด้วยไม่ดีเหรอ
<vee >  ดีจิ อิอิ   แล้วแจคจะโทรมาอีกป่าว
<smegal> เราไม่ได้จดอะ

ถ้อยคำนี้ของเขาเหมือนจะบอกว่า  เขาจะไม่โทรมาหาเธออีกแล้ว…  ตอนที่เขาโทรมาหาเธอ  เขาถามเธอว่า  จะจดเบอร์ของเขาไว้ไหม  แต่เธอกลับปฏิเสธ  และได้แต่คิดว่า  เขาจะโทรมาหาเธออีก   ทำไมตอนนั้นเธอไม่จดเบอร์ของเขาไว้นะ   แล้วรีบปัดความคิดถึงเขาออกไป  เมื่อเขาเองยังเข้มแข็งห้ามใจตัวเองที่จะไม่ติดต่อเธออีกได้  เธอต้องเข้มแข็งให้ได้อย่างเขาเหมือนกัน

<smegal> วันก่อนเราใช้ของน้อง  อยู่ในเครื่องน้อง
<vee >  อืม

<smegal> ถ้าเราโทรคุยแล้วเกิดรักนายขึ้นมา นายต้องรับผิดชอบนะ

ประโยคนี้ของเขา  ทำให้เธอต้องอมยิ้มอีกแล้ว  แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ให้เธอต้องรับผิดชอบมากกว่า  เพราะเขาไม่เคยโทรหาเธออีกเลย

<vee > แป่ววว   อยากฟังพระเอกใจดวงใจเราป่ะ
<smegal> ว่าไง
<vee >  อืมม เรานะ
<smegal> ง่ะ
<vee >  จะตอบรับใคร  ยอมรับใคร  ให้เป็นแฟนยากมาก  ต้องใช้เวลานานมาก  ถ้าเราไม่มั่นใจ  เราไม่เสี่ยง
<smegal> เอิ๊กๆ    ซีเรียสไปได้
<vee >  และถ้าเรายอมรับใครนะ  เขาก็คือเพื่อนเราอ่ะแหละ
<smegal> มุขอะ มุข
<vee >  เราคงไม่แต่งงาน  อยู่เป็นเพื่อนกัน
<smegal> อืมๆ
<vee >  เพื่อนที่รู้สึกดีดีต่อกัน  ช่วยเหลือกัน  เข้าใจกัน  เราขอแค่นี้

<smegal> นายคือเพื่อนเราอะ  วี

<vee >  เราแค่อยากมีคนที่จะฟังเราบ่นได้  เข้าใจเรา
<smegal> ง่ะ
<vee >  แค่นั้นเอง   แต่...คงหาไม่ได้หรอก

เธอรู้ดีเจ้าชายในฝันของเธอคงไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้   จะมีใครที่มาทุ่มเทอะไรเพื่อเธอมากมายเพียงเพื่อต้องการรับความเป็นเพื่อนจากเธอเท่านั้น  คงไม่มี…

<smegal> นายเห็นเรามีประโยชน์ขนาดนั้นเหรอ
<vee >  เพื่อนเราบอก นั่นมันพระแล้ว
<smegal> แล้วเราไปฟังนายบ่นทำไมตั้งนมนานเนี่ย

เขานึกถึงวันที่โทรมาคุยกับเธอ  เขานั่งฟังเธอพูดอยู่ได้ตั้งสองชั่วโมงกว่า

<vee >  ไม่ใช่  ที่บอกนี่หมายถึงแฟนอ่ะ
<smegal> อ่าว  อ่อ
<vee >  แฟนเราต้องฟังเราบ่นทุกวันดิ  อิอิ

น่าเสียดายที่เขาไม่อยู่ฟังเธอบ่นอีกแล้ว  และระยะทางระหว่างเธอและเขาก็อยู่ห่างไกลกันเหลือเกิน….

เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ  วีรภารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าปัด  เบอร์ที่โชว์ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย  หรือว่าเป็น  แจค  นะ?  แววตามีแววสดใสขึ้นมาทันที  เธอรีบกดรับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ คุณวีหรือเปล่าครับ  ผมชัยอรุณนะครับ”
เสียงหล่อ ๆ ของปลายสายทำให้เธอแปลกใจ
“ค่ะ  มีอะไรหรือคะ”
“ผมไม่แน่ใจว่าผมลืมของไว้ที่ร้านคุณวีหรือเปล่าครับ  เป็นถุงพลาสติกสีส้มนะครับ”
“หรอคะ  แล้วจะช่วยหาดูนะคะ”
“ขอบคุณครับ  ถ้ายังไงผมจะเข้าไปพรุ่งนี้นะครับ”
“ค่ะ”
“ฝนกำลังตกหรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ   คุณละคะ”
“ตกครับ  หนักมากเลย  เวลาฝนตกแบบนี้ชวนให้คิดถึงใครบางคนนะครับ”
หญิงสาวหัวเราะ  เธอสัมผัสน้ำเสียงของเขาได้ว่ากำลังเศร้า ๆ เหงา ๆ พอควรทีเดียว
“คงงั้นนะคะ  กำลังคิดถึงใครอยู่หรือคะ”  
เสียงสัญญาณจากปลายสายขาด ๆ หาย ๆ ไปเป็นระยะ  จนสุดท้ายเหลือไว้แต่เสียงตู๊ด ๆ ๆ เท่านั้น

วีรภาลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง  ลมเย็นชื้นพัดเข้ามาปะทะอย่างแผ่วเบา  ฝนซาลงแล้ว  แต่ยังคงตกพรำ ๆ อยู่   ท้องฟ้ายามเย็นสดใส อากาศสดชื่น   แดดอ่อนฉายลำแสงสุดท้ายทางทิศตะวันตก  เธอลงไปข้างล่างเปิดประตูหน้าร้านออกไป  หวังที่จะได้พบรุ้งกินน้ำ  รุ้งเจ็ดสีจาง ๆ  ปรากฏบนขอบฟ้าด้านตะวันออก
“แจคนายจะจำกลอนที่เราเคยให้อ่านได้มั้ย  กลอนรุ้งกินน้ำ  ที่เพื่อนเราเขียนไง”  เธอยืนตากฝนพรำ ๆ เฝ้ามองรุ้งกินน้ำจนจางไปจากขอบฟ้า

เธอเป็นความงดงามในใจฉัน
รู้ไหมว่าเฝ้าฝันถึงเธอเสมอ…เสมอ…
เธอเป็นความงามที่ฉันรอคอยอยากพบเจอ
แล้วฉันก็แอบรักเธอเต็มหัวใจ

เธออ่อนโยนสวยงามอบอุ่น
เกิดเมื่อต้องแสงละมุนของสายแดดอ่อนใส
กระทบละอองน้ำหลังฝนตกรำไร
มาครู่เดียวแล้วจางไปในพริบตา

เมื่อไหร่หนอจะได้พบเธออีก
หากฉันมีปีกจะโบยบินไปหา
แต่เธออยู่ไกลเกินไขว่คว้ามา
เพราะเธอมีคุณค่าต่อทุกสายตาที่ได้ยล

ให้เธอสวยงามอยู่บนท้องฟ้า
เป็นกำลังใจแด่ผู้กล้าผู้สับสน
ลบความเศร้าลืมความหมองในกมล
ลบเลือนความกังวลครู่หนึ่งที่พบเธอ

แล้วเธอจะกลับมาพบฉันอีกไหม
สัญญานะ  ว่าจะกลับมาใหม่  อย่าให้ฉันคอยเก้อ
จะคอยมองหาเธอบนท้องฟ้าหลังฝนนะเออ
เพราะว่า…  ฉันแอบรักเธอ…  เจ้ารุ้งงาม…

-------------------------------------