ตอนเด็กๆ วันชาติเคยสงสัยว่าทำไมพ่อถึงได้ตั้งชื่อเขาว่า วันชาติ ทั้งๆที่วันเกิดของเขาเองก็ไม่ได้ตรงกับวันชาติใดๆในโลกนี้ (อาจจะตรงกับวันชาติปาปัวนิวกินีหรือหมู่เกาะกาละปากอสก็ได้ แต่เขาไม่รู้) เพื่อนฝูงหลายคนเคยตั้งทฤษฎีว่า พ่อเขาคงต้องการให้เพื่อนของลูกได้เติมสร้อยเอาตามใจชอบ เช่น วันชาติชั่ว วันชาติหมา เป็นต้น และพร้อมใจกันสนองด้วยการเรียกชื่อเขาเต็มๆแบบมีสร้อยตลอดมา
         วันชาติเคยนึกน้อยใจว่าพ่อไม่รัก ถึงกับแกล้งตั้งชื่อกันโดยไม่มีสาเหตุ แต่เมื่อโตพอจะรับรู้ความจริงแล้ว พ่อก็ยอมบอกว่าชื่อของเขามีที่มาจากอะไร
         “พ่อได้แม่แกวันชาติพอดี ที่ตั้งชื่อแกว่าวันชาติก็เพื่อระลึกถึงความรักของพ่อที่มีต่อแม่”
         พอพ่อพูดจบก็อ้วกแตกอ้วกแตนอยู่สักพักด้วยความคลื่นไส้ แล้วขึ้น Honda Civic โหลดแป้กพุ่งออกไปหาเหล้ากินนอกบ้าน
         แน่นอน วันชาติต้องมีแม่ เพราะพ่อของเขาไม่ใช่อมีบ้าที่แพร่พันธุ์โดยการแบ่งเซลล์ และไม่ใช่ไส้เดือนที่จะมี 2 เพศในตัวเดียวกัน เพียงแต่แม่ของวันชาติจากไปนานแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ที่บอกได้ว่าไม่มีวันกลับเพราะคนเราส่วนใหญ่พอได้ขึ้นไปนอนบนเมรุแล้ว ไอ้ที่จะกลับมาเยี่ยมบ้านสักปีละหนก็คงทำไม่ได้
         แม้ว่าวันชาติจะรู้ที่มาของชื่อตัวเองแล้วแต่ก็ไม่เคยกล้าบอกใคร เพราะกลัวคนส่วนใหญ่จะไม่เข้าใจอย่างที่พ่อเข้าใจ แต่จะเข้าใจว่าชื่อของเขาเป็นอนุสรณ์แห่งการ “ฟันหญิง” ของพ่อต่างหาก ยิ่งเพื่อนฝูงของเขาด้วยแล้ว..แต่ละคนมีกิจการฟาร์มหมาเป็นของตัวเองอยู่ในปากกันทั้งนั้น
         แล้ววันหนึ่ง โชคชะตาหรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้ นำพาให้เขามาพบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชื่อว่า “คริสต์มาส”
         “เฮ้ย ชาติชั่ว (เพื่อนมันบอกว่าเรียกว่าวันชาติชั่วแล้วรุงรังไป เลยตัดเหลือชาติชั่วเฉยๆ) ดูสาวศิลปศาสตร์คนนี้สิวะ สวยฉิบหายเลย”
         “สวยยังไงของเอ็งวะเอก สวยฉิบหายเนี่ย”
         “ยังงี้ให้มาเป็นกิ๊กข้า ข้าก็เอานะเนี่ย”
         “ข้ารู้ว่าเอ็งเอาเขาแน่ แต่เขาแหละจะไม่เอาเอ็ง” เพื่อนอีกคนว่า
         “เอ็งรู้จักเขาไหม ชื่ออะไรวะ” เอกถามผอม ผู้เป็นหนึ่งในเรื่องแห้ว ทำสถิติจีบสาว 37 ครั้ง แห้วไป 36 ครั้ง ส่วนอีกครั้งไม่นับ เพราะฝ่ายหญิงชิงผูกคอตายไปก่อนที่จะรู้ผล
         “รู้สิวะ ระดับนี้แล้ว” ผอมพูดพลางเกาก้น วันชาติรู้แล้วว่าทำไมมันถึงแห้วบ่อยนัก “ชื่อคริสต์มาส”
         “หา ชื่ออะไรนะ” วันชาติถามย้ำ
         “ชื่อคริสต์มาส”
          “เออ ชื่อแปลกดี” วันชาติหัวเราะ
         “ก็ยังดีกว่าวันชาติหมาละวะ” เอกได้ที
         แล้วบ่ายวันนั้น เขาก็พบเธอตัวเป็นๆในห้องชมรมวรรณศิลป์ ตอนที่กำลังมีการแนะนำตัวสมาชิกใหม่พอดี
         “ชื่อคริสต์มาสค่ะ”
         “ทำไมถึงชื่อคริสต์มาสล่ะ เกิดวันที่ 25 ธันวาคมเหรอ” รุ่นพี่ชมรมฯคนหนึ่งถามขึ้น
         “ไม่ใช่ค่ะ” หน้ายิ้มของเธอเริ่มหุบลง
         “อ้าว แล้วทำไมชื่อคริสต์มาส” รุ่นพี่ยังคงถามต่อ
          “ไม่มีเหตุผลค่ะ” วันชาติมองหน้าเธอ ชักสงสัยตะหงิดๆ
         “เอ๊ะ งั้นพ่อแม่ตั้งชื่อว่าคริสต์มาสทำไมล่ะ ไม่เข้าใจเลย”
         วันชาติเห็นหน้าเธอเริ่มเข้มขึ้นทุกที เลยยื่นมือเข้าไปช่วย
         “อะไรน่ะ วันชาติ” รุ่นพี่สงสัย เมื่อวันชาติยื่นของบางอย่างไปให้
         “หอกครับพี่ หอก” วันชาติบอก “ก็เห็นพี่ถามหาอยู่ ก็เลยเอามาให้ครับ”
          รุ่นพี่เลิกตอแยกับคริสต์มาส แต่เอาหอกไปลูบคลำเล่น มีเสียงบ่นแว่วๆมา “อ๋อ มันว่าฉันถามหาหอกอะไร”  
         คริสต์มาสส่งยิ้มให้วันชาติอย่างขอบคุณ เขารับไว้แล้วรีบเอาเก็บใส่กระเป๋าตังค์อย่างทะนุถนอม แต่สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่รอยยิ้มเพียงอย่างเดียว วันชาติต้องการไขข้อข้องใจของเขาด้วย ดังนั้น เมื่อเลิกชมรมฯ เขาจึงรีบวิ่งตามคริสต์มาสจนทัน
         “มีอะไรคะ”
         “ผมชื่อวันชาติ” วันชาติพูดไปหอบไป “ผมเองก็ไม่ได้เกิดตรงกับวันชาติ แต่พ่อผมมีเหตุผลบางอย่างที่ตั้งชื่อผมอย่างนี้ เป็นเหตุผลที่ผมไม่กล้าบอกใคร ผมสงสัยว่า ชื่อคุณก็เป็นเหมือนกันหรือเปล่า”
         คริสต์มาสอึ้งไปชั่วครู่
         “งั้นคุณบอกเหตุผลของคุณก่อนสิคะ”
          “พ่อผมมีอะไรกับแม่ผมวันชาติพอดี..พ่อก็เลยตั้งชื่อนี้ไว้ระลึกถึงแม่ เพราะแม่ผมเสียไปแล้ว” วันชาติเห็นเธอนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะหัวเราะ
         “ค่ะ คุณแม่ฉันก็เหมือนกัน ท่านแอบหนีมาหาคุณพ่อวันคริสต์มาส พอมีฉันแล้วก็เลยตั้งชื่อเพื่อระลึกถึงวันนั้น คุณพ่อฉันเองก็เสียไปนานแล้วล่ะค่ะ”
         “เย็นนี้คุณว่างไหมครับ” วันชาติถามดื้อๆ พร้อมกับยิ้มกว้างขวางที่สุดในชีวิต คาดว่ากว้างประมาณครึ่งสนามหลวงเห็นจะได้
         “ค่ะ ทำไมคะ”
         “ผมว่าจะชวนคุณกับคุณแม่คุณไปทานข้าวกันกับผมและพ่อเสียหน่อย” วันชาติยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ตอนนี้เลยสนามหลวงไปถึงวัดโพธิ์แล้ว
         “ผมคิดว่าครอบครัวเราน่าจะทำความรู้จักกันสักหน่อยน่ะครับ”
...................................................................................................