วันเกิดพ่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2298254/W2298254.html
ดอกปอบาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2463254/W2463254.html
กาลเริ่มมิตรภาพ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2500749/W2500749.html
ตราบสิ้นแสงตะวันทอ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2504518/W2504518.html
รอยยิ้มใสที่รอพบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2536118/W2536118.html
ประสบการณ์ใหม่ฯ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2571178/W2571178.html
ฤาฟ้าลิขิตให้เป็นไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2572357/W2572357.html#8

****ตราตรึงใจ ไม่เคยเลือน****

    เวทีแห่งเดิมเป็นศูนย์รวมผู้คนอีกตามเคย.. วันนี้เหล่าครูอาสาจะมาแสดงละครเวทีสั้น ๆ กับเล่นดนตรีให้ชาวบ้านฟัง ก่อนจะแยกย้ายกันไปนอนบ้านนักเรียนที่ตัวเองรับผิดชอบแต่ให้นอนบ้านละสองคน เพื่อจะได้ช่วยกันทำอาหารเลี้ยงชาวบ้าน และพูดคุย ศึกษาความเป็นอยู่ประจำวันของชาวบ้านไปในตัว เมื่อจัดทุกอย่างลงตัว งานแสดงที่เตรียมไว้ก็เริ่มขึ้น  เรนวันนี้อยู่ในชุดเก่งกางเกงยีนส์สีซีด ที่แต่งลายด้วยผ้าสีต่าง ๆ เย็บเป็นลายดอกไม้ เสื้อยืดสีขาวธรรมดาถูกทับด้วยเสื้อไหมพรมสีม่วง-ขาว ป้องกันไอหมอกที่จะลงจัดกว่าตอนเช้าด้วยหมวกไหมพรมสีเดียวกัน ถุงมือหนังบาง ๆ สีขาวที่น้ำสละให้มาสร้างความอบอุ่นทั้งร่างกายและจิตใจ วันนี้เธอกับน้ำได้เป็นพิธีกรจำเป็น
ต่างก็กระเซ้าเหย้าแหย่กันเฮฮาบนเวที และแอบสบตาหวามไหวเมื่อลงมาถึงข้างล่าง  เรื่องเล่าไฟ น้ำ และความเชื่อถือถูกดัดแปลงมาเป็นการแสดงบนเวทีคืนนี้
ได้รับเสียงปรบมือเกรียวกราวจากเพื่อน ๆ และชาวบ้าน และปิดท้ายรายการด้วยการขับร้องเพลงของพี่ธาราและคณะ

แสงไฟหริบหรี่บนเวที ที่อาศัยแรงเทียนวางจุดไว้ตามมุมต่าง ๆ  กีต้าร์คลาสสิคสองตัวได้สองหนุ่มหน้าใสมานั่งประจำตำแหน่ง พี่โจ้เป็นผู้กำกับ และเริ่มต้นให้ดินเป็นคนร้องเพลงเปิดการแสดง

"เธอ..คนที่ดีพร้อม..วันนี้เธอยอมทุกอย่างเพื่อฉัน ฉันคนที่ช่างฝัน รู้เพียงว่าฉันโชคดีเหลือใคร.. แต่ในใจยิ่งไหว ยิ่งหวั่น กลัวว่าสักวัน ฉันอาจจะเสียเธอไป
เมื่อวันนี้..เพิ่งเริ่มรักทุกอย่างก็สดใส แต่นานไป..มันอาจไม่เป็นอย่างนั้น..  "..   อ้อน.. นั่งชิดอยู่ริมเวที ส่งสายตาหวาน ๆ มาให้..กำลังใจ.. ดิวหลบตา..ร้องเพลงต่อ

"จะรับได้ไหม ถ้าถึงวันนั้น ทุกอย่างที่เธอฝัน อาจเป็นแค่ภาพลวงตา จะรักกันไหม ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ว่า แท้จริง..คนอย่างฉัน..มันธรรมดา.. คนนึง.."  เขา..เงยหน้า
ส่งสายตาวิบวับบ้าง..คราวนี้อ้อนก็ต้องเป็นฝ่ายหลบ..

"รู้... รู้ว่าเธอรัก.. และฉันก็รักเธอเท่าชีวิต ก็รู้ ว่าเธอก็คงคิด ว่าคนอย่างสำคัญเหนือใคร..."

"จะรับได้ไหม ถ้าถึงวันนั้น ทุกอย่างที่เธอฝัน อาจเป็นแค่ภาพลวงตา จะรักกันไหม ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ว่า แท้จริง..คนอย่างฉัน..มันธรรมดา.. คนนึง." ..  เสียงเพลง
แว่วหวานจบลงด้วยเสียงปรบมือเกรียวกราว

"คืนวันที่ผันผ่าน
ไม่เคยย้อนม่านเวลากลับมาเหมือนเก่า
จดจำไว้ในนานเนา
วันหนึ่งเวลาจะทำให้เรามาพบกัน"

         พิธีกรคู่ขวัญกล่าวปิดรายการด้วยบทกวีที่แต่งกันเองสด ๆ  เสียงปรบมือเกรียวกราว หลายคนเริ่มทยอยไปนอน ที่เหลือต่างก็ตั้งวงร้องเพลงกันต่อ บ้างก็มีแดนซ์แก้หนาวกันไปด้วยความสนุกสนาน

         เมื่อสีทองทาทาบท้องฟ้ายามเช้า พี่ยุ้ยนำทีมเข้าครัวอีก จนกระทั่งอิ่มหนำสำราญ พี่โจ้เรียกรวมพลเหล่าครูอาสา ต่างก็ร่ำลากันอย่างอาวรณ์ เพลง ก.ไก่ ถูกนำมาร้องกันให้กระหึ่มอีกหน โดยพี่โจ้เองก็สัญญาว่าจะทำให้เพลงนี้กลายกลายเป็นเพลงฮิตของโรงเรียนชนบทแห่งนี้แน่นอน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มิตรภาพ..เบ่งบาน..  ครูอาสาได้รวบรวมของที่พอจะมีค่าทางจิตใจ ที่ติดกระเป๋ามา มอบเป็น
ของขวัญปีใหม่ให้แก่เด็ก ๆ ทุกคน..

         ทางศูนย์ฯ ได้ส่งรถกระบะคันเดิมมาส่งคณะครูอาสา จอยชวนเพื่อน ๆ ไปค้างที่บ้านต่อ แต่ส่วนใหญ่ต้องรีบกลับไปทำงาน และบ้างก็จะไปต่อที่อื่น จึงเหลือแต่น้ำกับเรนที่ยินดีไปด้วย ก่อนออกรถกระบะพี่โจ้ส่งกระดาษสีขาวแผ่นเล็ก ๆ ใส่มือจอย จอยรับมามองอย่าง งง ๆ เพราะเธอไม่ได้สนิทอะไรกับพี่เขาเลยนับแต่ออกค่าย เมื่อก้มลงอ่าน

         ดวงดาวบนฟ้ากว้าง
         อ้างว้างอยู่บ้างไหม
         ใครบางคน..เขาใส่ใจ
         อย่าเหงาไปเลยดาวดวงไกล

         ดวงดาวบนฟ้ามืดมิด
         เก็บค่ำคืนแห่งมิตรภาพไว้ได้ไหม
         เมื่อวันที่ต้องพรากจากกันแสนไกล
         จะเชื่อมใจ..เราไว้..ด้วยดวงดาว

         อย่าลืมพี่ชายคนนี้นะครับ.. ติดต่อกันบ้าง..
๋jo_jo@......com ...

**กลอนนี้พี่คัดมาจากเวบกลอนไทยนะครับไม่ได้แต่งเอง**

         จอยเงยหน้าขึ้นมาหมายจะยิ้มให้ แต่ได้เห็นเพียงภาพลิบ ๆ ของท้ายรถกระบะเท่านั้น ไม่เป็นไรอย่างน้อยเธอก็ยังติดต่อเขาได้ อนาคตใครจะรู้