ความลับ

                                                 

    แล้วก็กลับมาตรงนี้จนได้...
    ความคิดในใจที่อัดแน่นมาตลอดการเดินทางสิบสองชั่วโมง...ถูกผ่อนคลายด้วยสายลมเย็นปลายฤดูหนาวที่ปะทะใบหน้า....ทำให้ความคิดของฉันดูสงบขึ้นบ้าง...
    ฉันเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แล้วปรับเบาะเอนตัวลงนอนมองฟ้ายามเย็นหลากหลายสี...

    เปล่า..ฉันไม่ได้อยู่ภูเก็ต แม่ฮ่องสอน หรือเมลเบิร์น อย่างที่คุณหลายคนอาจคาดเดา...
    ท้องนาเขียวอร่าม...จังหวัดปทุมธานีนี่ต่างหากเล่า...ที่กลายเป็นที่หมาย...

    น่าแปลกที่ทางด่วนหลายสาย...ถนนวงแหวนวกวนทั้งหลายของกรุงเทพ...ไม่ได้ทำให้ฉันไปได้ถึงไหน...

    คุณเห็นด้วยกับฉันไหมว่าคนเราเวลาฟุ้งซ่านนี่ช่างน่าสงสาร...

    ฉันขับรถวนไปมารอบเมืองตั้งแต่ตีสี่..ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับชีวิตที่ผ่านมาตลอดหกปี...
    ผู้ชายที่บอกว่ารักฉัน...เซ็กส์...ความคาดหวังของครอบครัว...ความทะเยอทะยาน...เงิน...ความฝัน....
    หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตที่เกิดขึ้น...ล้วนแล้วแต่เกิดจากการตัดสินใจของฉันเองมาตลอด..
    บางเรื่อง...ถึงมันจะบ้าบอ และย้อนกลับมาทำร้ายความรู้สึกเหลือเกินในวันนี้..มันจะไม่อยู่ในใจฉันนานนักหรอก..

    ไอ้บ้าเอ๊ย...ในที่สุดก็เป็นอย่างนี้จนได้...
    ผู้ชายแม่งก็คือผู้ชาย...ทำทีเป็นใจพระ..ใจกว้าง..พี่มีแต่ให้...ไม่หวังอะไรตอบแทน....ว่ากันไปโน่น...
    จนผู้หญิงเผลอไปยอมใจอ่อน..ยอมหมดทั้งตัว...แถมต้องแอบๆซ่อนๆพ่อแม่...รักษาภาพพจน์สุดชีวิต
    ไอ้สารเลวนั่นเลยกลายเป็นคนโคตรดีในสังคมไปเลย...แอบชอบสาวมานานโดยไม่แตะต้อง...
    แถมชอบทำตัวให้ดูน่าสงสาร..ดูเป็นคนดี...ของฝากมีมาให้ไม่ขาด

    เชอะ...แล้วพี่จะมาขอนะ....แต่รอหน่อย...ตอนนี้พี่เป็นกำลังสำคัญของครอบครัว...ยังมีหนี้ต้องใช้แทนพ่อแม่...
    ถ้าน้องอยากได้อะไรพี่จะหามาให้...คอมพิวเตอร์...เงินใช้ตอนเรียนหนังสือ...อยากเที่ยวเหรอ...เอาเงินนี่ไปเลย..
    เราไม่ได้ยากจนนะ...แต่ทำมาเป็นเอื้อเฟื้อ..

    พอฉันเรียนจบ...ต้องย้ายออกจากบ้านมาอยู่ใกล้ที่ทำงาน...ทำเป็นมาช่วยดูแลย้ายโน่นนี่
    สุดท้ายก็มาขอค้างด้วย...  
    ทำมาบอก..โธ่...ไม่เป็นไรหรอก...ใครๆเค้าก็ทำกัน...เดี๋ยวเราก็แต่งงานกันแล้ว...
    ความจริงพี่กลัวน้องอยู่ไม่สุขสบายเลยยังไม่อยากแต่งงานให้น้องต้องไปตกระกำลำบากต่างหาก...

    ความจริงเงินทองน่ะฉันก็ไม่ได้ขัดสน...ค่าหอก็จ่ายเองหมด
    เกลียดตัวเองไปพักใหญ่เพราะรู้สึกเหมือนโง่..โดนเค้าเอาเปรียบ...จะรักชอบใครก็รู้สึกเหมือนตัวเองมีมลทิน
    จนฉันต้องนัดบอกเลิก...

    ไอ้เฮงซวยนี่ทำเป็นเสียอกเสียใจอยู่พักใหญ่...


    จนมันส่งอีเมล์มาทวงหนี้...

    รู้จากเพื่อนมั้งว่าฉันกำลังจะแต่งงาน...สงสัยจะเจ็บใจหนักที่เคยส่งเสียเงินทองแสนนึงช่วงที่ฉันไปเรียนต่อ...
    คงแค้นด้วยมั้งที่อยู่ๆผู้หญิงที่ตัวเองเคยตักตวง...เคยนอนด้วยกำลังจะกลายเป็นเมียคนอื่น
    ทำเป็นบอกว่าที่ส่งเสียให้เพราะห็นว่าฉันเป็นแฟน..แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว...เลยอยากจะให้เงินนั้นกลับมาเป็นของแม่

    ฉันบอกตัวเองไม่ถูกเลยว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร..... มันปนเปกันไปหมด...เจ็บใจตัวเอง...แค้น..
    โง่นัก...เสียตัวแล้วก็ยังต้องมาเสียใจ

    ยังจำได้ว่าฉันต้องเข้าโรงพยาบาล เจ็ดครั้ง...ขึ้นขาหยั่ง ไปให้หมอตรวจภายในเพราะร่วมเพศรุนแรงเกินไป..
    โคตรขายหน้า....ต้องรักษาตัวเพราะไอ้ความโง่ และความใจอ่อนของตัวเอง...
    แถมต้องเร่ไปนอนกับมันตามบ้านเช่า..โรงแรม... ไม่รู้ทำลงไปได้ยังไงเหมือนกัน...
    นั่งรถเมล์ไปหาตอนดึกๆดื่นๆ...รีบตื่นตอนเช้าเพราะต้องรีบไปทำงานต่อ
    ไม่รู้ตอนนั้นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันไปอยู่ตรงไหน...

    เงินแสนนึงนี่มันซื้ออดีตคืนมาได้ไหมนะ...

    เอาวะ...อย่างน้อยก็ซื้อศักดิ์ศรี...ฉันไม่เคยคิดจะขายตัวซักหน่อย

    ฉันกะว่าโบนัสออกจะเอาเงินไปใช้หนี้ไอ้สารเลวนั่น...
    ถึงจะได้ไม่ถึงครึ่ง...แต่ฉันว่าคงใช้หนี้มันให้หมดได้ภายในครึ่งปีนี้แหละ...
    จะได้รู้สึกว่าไม่ติดบุญคุณใครอีก...

    เจ็บใจนัก
    แม่ง.....ถือว่าทำทานไปแล้วกัน...เนื้อตัว...ความรู้สึกเก่าๆนั่น...
    ฉันคงลืมไอ้สารเลวนั่นได้หมดจดหัวใจเลยถ้าใช้หนี้หมด...
    โชคดีนะที่ไม่ท้อง...

    ..............................................
    กลับบ้านดีกว่า...
    เฮ้อ....   รู้สึกดีขึ้นมาก...หลังจากได้ปลดปล่อยความรู้สึกกับตัวเองเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆเดือนนี่...
    .........เสียงเพลงดังๆในรถเรียกสมาธิฉันกลับมาจดจ่อกับการขับขี่อีกครั้ง
    เพียงสี่สิบห้านาทีฉันก็ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ...

    อ้อ...ลืมบอกไปว่าพรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของฉัน....
    อย่างน้อยยังมีผู้ชายที่ฉันรักและรักฉันจริง...ต้องการให้ฉันมีความสุข......
    ผู้ชายที่อยากให้ฉันลืมเรื่องเฮงซวยทั้งหลาย....
    เปล่า....เค้าไม่รู้เรื่องนี้หรอก...
    ............................................
    บางอย่างที่เป็นความลับ...
    ก็ควรเป็นความลับอยู่อย่างนั้นจะดีกว่า....

    คุณว่างั้นไหม?

    จากคุณ : งิ้วข้างบ้าน - [ 16 ธ.ค. 46 09:15:18 A:192.19.194.27 X: ]